ΘΥΜΑΜΑΙ ΚΥΡΙΕ ΠΡΟΕΔΡΕ... Και άλλα πολλά

On the road...

Όλοι "πρόεδροι" είναι (εκτός της Γ.Γ. ΚΚΕ) αλλά, πρώτα, να μιλήσουμε για τον πρόεδρο της Δημοκρατίας!

Όπως πολλοί συνάδελφοί μου στο λεγόμενο διπλωματικό ρεπορτάζ, θυμάμαι σαν χτές τον Κάρολο Παπούλια και ως τον μακροβιότερο υπουργό Εξωτερικών των κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου. Θυμάμαι τις συνομιλίες με τον Μπερίσα στην Αλβανία για την άρση του εμπολέμου μεταξύ των δυο χωρών, την περίφημη δίκη της "Ομόνοιας", το ξενοδοχείο "Τιράνα" όπου καταλύαμε και ήταν τότε σε άθλια κατάσταση (μερικά χρόνια αργότερα ανακαινίστηκε κι έγινε αγνώριστο), το Rogner που θεωρείτο το καλύτερο αν έβρισκες δωμάτιο κι ένα άλλο, σε επίσης χάλια κατάσταση, που δεν θυμάμαι πώς το λέγανε, αλλά κι ένα μοναδικό, τότε, εστιατόριο της προκοπής (ένας Γάλλος το είχε!) μονάχα για τους υπηρετούντες διπλωματικούς και διπλωμάτες και επιχειρηματίες (απαγορευτικό για τους τυραννισμένους κατοίκους των Τιράνων), τις επισκέψεις στο Αργυρόκαστρο, αλλά και το Δυρράχιο όπου βρεθήκαμε για έναν γρήγορο καφέ σε ένα παραλιακό εστιατόριο (πρώην ντάτσα του Χότζα) όπου έκπληκτη είδα ξεχασμένο πάνω στο πλυντήριο που υπήρχε μέσα στην τουαλέτα ένα... τεράστιο βαρύ περίστροφο! Μη ξέροντας τι να κάνω, φώναξα κρυφά τον πιλότο του πρωθυπουργικού falkon που μετέφερε την ελληνική αποστολή και του το έδωσα. Ήταν ο κ. Τσαγκαράκης, θυμάμαι, αλλά μέχρι σήμερα δεν έχω μάθει τι έκανε τελικά με το... σιδερικό. Εγώ, σαν να μη συνέβη τίποτα βγήκα έξω και, θυμάμαι ήμουν μαζί με την Μένυα Παπαδοπούλου, κοιτάζαμε τα κοχύλια στην παραλία.

Στις δύσκολες διαπραγματεύσεις της Νέας Υόρκης για την Ενδιάμεση Συμφωνία σχετικά με την ονομασία της ΦΥΡΟΜ, ναι, ήμουν κι εγώ εκεί στο μέγαρο των Ηνωμένων Εθνών όταν ανακοινώθηκε η Συμφωνία.
Στη Λιουμπλιάνα, το Ζάγκρεμπ, το Βελιγράδι, το Μαυροβούνιο και άλλες περιοχές της Γιουγκοσλαβίας, πριν και μετά τους βομβαρδισμούς, πριν και μετά τη διάλυση, οι προσπάθειες της ελληνικής διπλωματίας εν μέσω τουρκικών προκλήσεων στο Αιγαίο, Χόλμπρουκ και ταραγμένων Βαλκανίων και Μέσης Ανατολής, πηγαίναμε κι επιστρέφαμε μια φορά μάλιστα μέσω... Μετσόβου, όπου τον Παπούλια τον τιμούν σαν "άρχοντα", αργά το βράδυ, μετά το τέλος μιας ακόμα κοπιώδους αποστολής, σε ένα ορεινό απομονωμένο χάνι, μας πήγε για κοψίδι, κουβέντα, κρασί, κέφι και καλαμπούρια. Θυμάμαι, σε κάποια στιγμή, συγκινήθηκε, τραγούδησε κι έριξε στον αέρα δυο τρείς κουμπουριές προτού επιστρέψει ξανά στο μικρό διαμέρισμα της οδού Ασκληπιού και κυρίως στα βαριά πολιτικά καθήκοντά του δίπλα στον Ανδρέα.
Ποιος απο εμάς έχει ξεχάσει την πρώτη μεγάλη επιχειρηματική αποστολή στην Κίνα όπου (και όμως!) στην πλατεία Τιενανμέν (Ουράνιας Γαλήνης) το stand up έγινε κατορθωτό προτού με σταματήσει ο Κινέζος χωροφύλακας. Θυμάσαι Νίκο Μεγγρέλη; Αυτά είναι μόνο ελάχιστες σκόρπιες εικόνες. Έως το 1996... Μετά, σεμνά και ταπεινά, ο Κάρολος αποσύρθηκε για καιρό ανάμεσα στα βιβλία του, χωρίς να μιλά δημοσίως ούτε να διεκδικεί πολιτικά απολύτως τίποτα για τον εαυτό του.

Σήμερα, ο Κάρολος Παπούλιας υπηρετεί την Ελλάδα για δεύτερη θητεία ως ο πρώτος πολίτης στη Δημοκρατία μας (αυτό τουλάχιστον είναι κάτι που δεν γίνεται να μην το πιστώσουμε στον Κώστα Καραμανλή). Και φυσικά δεν γινόταν να μη συμφωνεί ο Αντώνης Σαμαράς (που είχε προτείνει τον Κωστή Στεφανόπουλο) με αυτήν την επίσης εξαιρετική επιλογή και ως εκ τούτου ούτε ο Γιώργος Καρατζαφέρης αφού ο νέος πρόεδρος της ΝΔ δεν είχε κανένα λόγο να παίξει πολιτικά - κομματικά- εκλογικά παιχνίδια μη συναινώντας στην εκλογή Παπούλια.
Τα επιχειρήματα του Αλέξη Τσίπρα και της Αλέκας Παπαρήγα ας τα κρίνει διαχρονικά η Ιστορία. Γιατί, εγώ τουλάχιστον, δεν το κατανοώ, πώς γίνεται, κύριε Τσίπρα, να υπηρετείς ως κοινοβουλευτικό κόμμα την προεδρευομένη κοινοβουλευτική δημοκρατία μας, αλλά να μην ψηφίζεις για το ύπατο πολιτειακό αξίωμα ένα πρόσωπο στο οποίο αναγνωρίζεις τη θετική συμβολή του στις αρχές και τις αξίες του πολιτεύματος της Ελλάδος. Βέβαια, δεν ρωτώ την κυρία Παπαρήγα αφού μονίμως έχω σοβαρή αμφιβολία αν πιστεύουν στον Κοινοβουλευτισμό.

Τα λεγόμενα αριστερά κόμματα μαζί με τα κομματικοποιημένα συνδικάτα διακηρρύσουν την απεργία, την αντίδραση, την ανυπακοή, τον πόλεμο στην πολιτική που επιλέγει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για ένα πρώτο συμμάζεμα του μπάχαλου της ελληνικής Οικονομίας. Με άλλα λόγια δεν πιστεύουν ότι με το Πρόγραμμα Σταθερότητας, το Φορολογικό Νομοσχέδιο, το Ασφαλιστικό κ.ο.κ. θα ανασυνταχθεί, θα αναταχθεί, θα συνέλθει αυτός ο τόπος του μαύρου χρήματος, της διαφθοράς, της διαπλοκής, της φοροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής, της σπατάλης, της κακοδιαχείρισης και της κακοδιοίκησης, της αδικίας. Σε τι θα ωφεληθεί, υπο τις παρούσες συνθήκες, η Οικονομία της Ελλάδας και κατ' επέκταση οι τσέπες των μισθωτών και φορολογούμενων πολιτών απο τις απεργίες της ΑΔΕΔΥ, της ΓΣΕΕ, των τελωνειακών, των εφοριακών κ.λ.π.; Όταν ο συνδικαλισμός κομματικοποιείται και γίνεται δεκανίκι αυτών, που έχουν κάνει εύκολο επάγγελμα τη διαμαρτυρία, τα πολιτικά ευφυολογήματα και την κριτική κατά πάντων πλην εαυτών, παύει να προσφέρει καλές υπηρεσίες στην κοινωνία. Θα ήταν πολύ καλύτερα να ενσωματωθεί ο κομματισμός στον συνδικαλισμό αν πρόκειται κάποιοι κόκκινοι, μπλε, πράσινοι, κίτρινοι, γκρίζοι βουλευτές να κρατούν τα βουλευτικά έδρανα χωρίς να προτείνουν συγκεκριμένη εφικτή λύση ούτε σε ένα πράγμα. Είναι απαραίτητες οι φωνές και πρέπει να ακούγονται δυνατά, αλλά αυτό που περιμένει ο λαός απο κάθε κόμμα που το πληρώνει για να είναι κόμμα, είναι η συνεχής εποικοδομητική και δημιουργική κριτική στις επιλογές κάθε κυβερνητικής εξουσίας. Ο κ. Καρατζαφέρης, κύριε Τσίπρα και κυρία Παπαρήγα, έχει αποδειχτεί πολύ πιο ευέλικτος και ρεαλιστής απ΄όσο ποτέ είχατε φανταστεί. Γι αυτό και είναι τόσο επικίνδυνος πολιτικά για τους αντιπάλους του και την κοινωνία όσο εσείς ειδικά θα έπρεπε ήδη να είστε γι αυτόν, αλλά δεν τα έχετε καταφέρει, δυστυχώς.


(Σημ.: Ε, δεν μπορώ να εξηγήσω αυτό το τεράστιο κενό που παρουσιάστηκε στη σελίδα μετά το τέλος του άρθρου...)