efimerida sfaira

Η αλήθεια όπως την πιστεύεις στ' αλήθεια με θάρρος για κάθε καινούρια αρχή, θέλοντας ή μη

Η Φωτό Μου
Όνομα:
Τοποθεσία: Athens, Attika, Greece

Τρίτη, Φεβρουαρίου 09, 2010

Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΦΟΡΩΝ, ΤΩΝ ΟΡΩΝ, ΤΩΝ ΟΡΙΩΝ...



Ραδιο-φονικές και άλλες τηλεοπτικές απόψεις περί δικαιοσύνης στην... ισοπέδωση προσωπικών-ατομικών επιλογών

Ο λόγος για τον εξαίρετο συνάδελφο, Νίκο Χατζηνικολάου, τον οποίο παρακολουθώ με προσοχή σε σχεδόν όλες τις δημοσιογραφικές του δραστηριότητες εδώ και πολλά χρόνια. Τον άκουσα σήμερα στον ραδιοφωνικό του σταθμό, τον Real FM, να μεταφέρει το αίσθημα της κοινής γνώμης και των πολιτών, που θα υποστούν τα σκληρά μέτρα για τη διάσωση της ελληνικής οικονομίας, ότι δεν μπορεί να τους ζητούνται τόσες θυσίες όταν επίορκοι πολιτικοί με κλεμένα πλούτη είναι αμφίβολο κατά πόσο θα υποχρεωθούν να τα επιστρέψουν και να πάνε σπίτι τους αν όχι στη φυλακή. Κι αυτό είναι πάρα πολύ σωστό να λέγεται και να ακούγεται συνεχώς, αγαπητέ Νίκο, για να μην ξεχνιόμαστε. Οι Εξεταστικές Επιτροπές το οφείλουν σε όλους μας να βγάλουν ουσιαστικά, σαφή, πραγματικά και πρακτικά αποτελέσματα, αν θέλουν οι έντιμοι πολιτικοί, οι έντιμοι δημοσιογράφοι και βέβαια η κυβέρνηση να αποκατασταθεί η βαριά τραυματισμένη εμπιστοσύνη των πολιτών στους βουλευτές, τους υπουργούς και όλους τους επιδιώκοντες μικρή ή μεγάλη εξουσία. Αλλιώς, κάθε τι που πλασάρεται ως λύση για έξοδο απο την κρίση και την αναθέρμανση μιας αναπτυξιακής διαδικασίας θα αντιμετωπίζεται με μεγάλη επιφυλακτικότητα αν όχι με καχυποψία απο τους πολίτες που καταναλώνουν παθητικά τις δημοσιογραφικές προσεγγίσεις και αναλύσεις, χωρίς να μπορούν οι ίδιοι να εξάγουν ισορροπημένα συμπεράσματα απο τη σύνθεση των απόψεων.

Ο κ. Χατζηνικολάου, που αναμφίβολα επηρεάζει την κοινή γνώμη όταν κάνει τα ερωτήματα, τα σχόλια, τις παρατηρήσεις του, ισχυρίστηκε ότι τα φορολογικά βάρη πρέπει να εξιδικευτούν έτσι ώστε να είναι πράγματι δίκαια! Ουδείς διαφωνεί σ΄αυτό. Όμως, κατα τη γνώμη μου, ο συνάδελφος περιέπεσε σε ένα σφάλμα σοβαρό για την κοινωνία χώρας δημοκρατικής όπου το δικαίωμα του καθενός να επιλέξει το πώς θα ζήσει, χωρίς να ενοχλεί κανέναν ούτε να θέτει σε κίνδυνο τη ζωή ή την περιουσία άλλων, είναι ακόμα ελπίζω αδιαμφισβήτητο και αναφαίρετο αγαθό. Είπε: "Δεν μπορεί να φορολογηθεί το ίδιο ο μισθωτός που κερδίζει 30.000 ευρώ και είναι εργένης με τον άλλο μισθωτό που κερδίζει τα ίδια χρήματα αλλά έχει γυναίκα και παιδιά"!!!. Είπε: "Δεν μπορεί να φορολογηθεί το ίδιο κάποιος που ζει μόνος του σε ένα σπίτι 200 τ.μ. με κάποιον που ζει σε σπίτι με τόσα τετραγωνικά αλλά έχει και οικογένεια"!!!
Με άλλα λόγια ο Νίκος Χατζηνικολάου προτείνει στην κυβέρνηση να υιοθετήσει σκληρότερα μέτρα ειδικώς για όσους δεν παντρεύτηκαν ή δεν έκαναν παιδιά ή χώρισαν ή είχαν τη δυστυχία να χάσουν πρόωρα μέλη της οικογένειάς τους ή τελικά για δικούς προσωπικούς ή απλώς προτιμούν να ζούν μόνοι στο σπίτι τους αλλά όχι και απαραιτήτως έρημοι στη ζωή τους; Ο έγκριτος συνάδελφος, μιλώντας ζωντανά στη ραδιοφωνική του εκπομπή, ίσως δεν είχε το χρόνο να σκεφτεί σε βάθος την πρότασή του. Έτσι, υποστήριξε, ελπίζω άθελά του, να ισχύσουν δυο μέτρα και δυο σταθμά στη φορολόγηση των πολιτών, με μια σχεδόν ολοκληρωτικού τύπου άποψη που ευνοεί όχι μόνο τη φορολογική αδικία αλλά και την αδικία εις βάρος κάθε ανθρώπου, που με βάση την ελευθερία της σκέψης του αποφασίζει τον τρόπο της ζωής του. Ποιά πολιτεία θα μου επιβάλλει π.χ. φόρο αγαμίας, υποχρεώνοντάς με άρον άρον να παντρευτώ με παπά και με κουμπάρο για... φορολογικούς λόγους; Ξέρετε πόσοι άνθρωποι δυστυχούν παραμένοντας παντρεμένοι και αποξενωμένοι απο τους συζύγους μόνο και μόνο για να μη στερηθούν το επίδομα γάμου;... Αν εγώ κάποτε είχα καθίσει και είχα αναλογιστεί στις προσδοκώμενες οικονομικές μου δυνατότητες προκειμένου να αποφασίσω να αποκτήσω ένα ή δυο ή τρία παιδιά με τον τρόπο που εγώ θα ήθελα να τα μεγαλώσω (: με τα καλά σχολεία, τα φροντιστήρια, τα ξένα πανεπιστήμια, την κοινωνικότητα, τα αθλήματα κ.ο.κ.) και με τη απόλυτη σιγουριά πως ό,τι και να συμβεί τα παιδιά μου θα ήταν απολύτως εξασφαλισμένα και αν είχα καταλήξει ότι για μένα αυτό ήταν πολύ δύσκολο αν θα έπρεπε να βάλω τα δυο πόδια της ζωής μου σε ένα στενό παπούτσι, πρέπει τώρα να τιμωρηθώ; Πρέπει δηλαδή να τιμωρηθώ επειδή δεν επέλεξα να καταπιεστώ, να στερηθώ πολλά πράγματα για να... φέρω και εγώ παιδιά στην Ελλάδα και τον κόσμο κι ας ζούσαμε όλοι στερημένα και μετρημένα με χρέη και αγωνίες πώς θα τα βγάλουμε πέρα μόνο και μόνο για έρθει σήμερα ο Χ και ο Ψ να συγχαίρει απο τα Μ.Μ.Ε. και δήθεν να υπερασπίζεται όσους θυσιάστηκαν και ξέραναν το... για να γίνουν γονιοί κι ας μην είχαν ποτέ την ανάλογη για οικογενειάρχες οικονομική άνεση... ας πούμε ενός ζεύγους όπως Μενεγάκη-Λάτσιο... Μήπως είναι σπάνιο το πρότυπο τέτοιων λαμπερών γάμων που οδηγούν στα σκαλιά της Εκκλησίας νέα ζευγάρια που όμως περιμένουν απο τους γονείς τα απαιτούμενα χρήματα για "να φτιάξουν τη ζωή τους"; Αν βέβαια ένας γάμος διευκολύνει να μοιραστεί μια μιζέρια στα δυο για να είναι κάπως πιο υποφερτή, είναι άλλο θέμα. Μια τόσο ρεαλιστική απόφαση απο φτωχούς ανθρώπους που φτάνουν στο αμήν και λένε, Δυστυχώς, ένα κι ενα κάνουν δύο, ενας μισθός εσύ κι άλλος ένας εγώ να δούμε τι θα γίνουμε!... Και μετά βγαίνουν στο δρόμο και ρωτούν: Πού είναι το κράτος;...

Όχι, αγαπητέ μου Νίκο, αν και δεν έχουμε ποτέ συνεργαστεί, σε εκτιμώ αλλά θεωρώ ότι είναι τουλάχιστον αδιανόητο να εισηγείσαι επαχθέστερη φορολόγηση εις βάρος αυτών που επέλεξαν ή αναγκάστηκαν για άλλους λόγους να ζήσουν μόνοι, όπως ακριβώς έκαναν οι άλλοι που προτίμησαν να ζήσουν με συχνά δυσβάσταχτα γι αυτούς οικογενειακά βάρη. Το βέβαιο είναι ότι η φορολογία δεν μπορεί να εξειδικεύεται έτσι ώστε να καταπατά τις προσωπικές επιλογές είτε αυτές οι άλλοι τις κρίνουν θετικά είτε αρνητικά. Εάν εγώ επιλέγω να βγαίνω έξω για φαγητό μόνο μια φορά το μήνα αλλά προτιμώ το πιο καλό και ακριβό εστιατόριο αντί να βγαίνω κάθε μέρα και να πηγαίνω όπου να 'ναι, αρκεί να είναι φθηνά, πρέπει να απολογηθώ σε κάποιον ή και να τιμωρηθώ γι αυτό; Πρέπει η πολιτεία και η κυβέρνηση να με εκδικηθεί γι αυτό; Και να λέει, Εεε, βέβαια, πάει σε ακριβά εστιατόρια επειδή δεν έχει κανέναν στην πλάτη, και ούτω καθεξής να ερμηνεύει ο καθένας τον τρόπο ζωής των αλλονών κατα πώς τον βολεύει. Κάποιος προτιμά π.χ. να έχει ένα μεγάλο, ακριβό αυτοκίνητο και ταυτόχρονα να ζει σε ένα στενό, φτηνό ακίνητο... Οι άλλοι δικαιούνται να αποφασίζουν, λοιπόν, τους όρους της προσωπικής μου επιλογής και ζωής σε αυτό ή σε όποιο άλλο επίπεδο;

Ο Νόμος, κάθε νόμος, για να είναι δίκαιος πρέπει να σέβεται το άτομο, το κάθε άτομο, όπως κι αν έχει αποφασίσει να διαμορφώσει τη ζωή του εφόσον, τονίζω και επαναλαμβάνω, η επιλογή του δεν υπονομεύει και δεν θέτει σε κίνδυνο το καλό του διπλανού του ή τη συλλογική προσπάθεια να βοηθήσουμε όλοι αυτή τη χώρα και μαζί τους εαυτούς μας για μια καλύτερη ζωή ό,τι κι αν σημαίνει αυτό σήμερα ή αύριο σε σύγκριση με το χτες.

Αλλά άκουσα και την επίσης γνωστή συνάδελφο, Ρίκα Βαγιάννη, στην χθεσινή τηλεοπτική επομπή της στην ΕΡΤ, να καγχάζει περί του προσδόκιμου της ζωής των ανθρώπων σε σχέση με την αύξηση των ορίων ηλικίας στη συνταξιοδότηση. Δεν ξέρω τι ακριβώς πιστεύει η καλή συνάδελφος ότι συμβαίνει με τους άνθρωπους που πλησιάζουν στο τέλος του εργασιακού τους βίου, αλλά, εγώ, έχω την αίσθηση ότι το να είναι οι άνθρωποι γεροί και να πρέπει από τα 55, 58, 60 ακόμα και τα 65 χρόνια τους να κάθονται αναγκαστικά στην άκρη άπραγοι να προσπαθούν να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι είναι γέροι και ανάξιοι για δουλειά, είναι πάρα πολύ άσχημο πράγμα. Φυσικά και απαιτείται εξειδίκευση στα επαγγέλματα, καθώς επίσης και αυστηρότερη πρόβλεψη για την κατάσταση της υγείας του καθενός εργαζόμενου. Οπωσδήποτε όμως δεν είναι το ίδιο να είσαι π.χ. οικοδόμος, παραδουλεύτρα επί 30 ή 35 ολόκληρα χρόνια με το να εργάζεσαι μέσα σε ασύγκριτα καλύτερες συνθήκες. Μια γυναίκα που σγουγγαρίζει σκάλες από 15 και 20 χρονών πρέπει να πάρει πλήρη σύνταξη στα 50, λέω εγώ. Αλλά δικηγόρος, συμβολαιογράφος, εκπαιδευτικός, επιχειρηματίας, δημοσιογράφοι, ορίστε, στα 70, τα 75 και στα 80 και στα 85 χρόνια είναι για τους άλλους και για την κοινωνία πολλαπλά χρήσιμοι εάν και εφόσον η ψυχική και διανοητική τους κατάσταση είναι καλή και θετική. Ας πάψουμε να ισοπεδώνουμε τους πάντες και τα πάντα.

Νομίζω ότι όλοι μας (πόσο μάλλον όσοι δημοσιογράφοι έχουν ευρύτατη επιρροή στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης) θα πρέπει να σκεφτόμαστε πιο σφαιρικά όσα ακούμε και όσα λέμε ώστε να βελτιώσουμε όσο γίνεται περισσότερο το προσδόκιμο ευζωίας του κάθε πολίτη.
Κάνω κι εγώ κάποιο λάθος; Η κριτική των λίγων και των πολλών είναι πολύ σημαντική.