"ΦΩΝΕΣ ΠΕΡΑ ΑΠ' Τ΄ ΑΣΤΕΡΙΑ"

Το ΜΟΝΟΠΑΤΙ και ο ΠΟΛΙΟΡΚΗΤΙΚΟΣ ΚΡΙΟΣ

γράφει ο δημοσιογράφος Ξενοφών Ζηκίδης

Η δήλωση «αποκάλυψη» της Ντόρας Μπακογιάννη μετά την περίφημη Διάσκεψη της Ρώμης για την κρίση στον Λίβανο, ήταν εξόχως πολιτική και ταυτόχρονα τραγικά ανθρώπινη. Η Ελληνίδα υπουργός εξωτερικών λέγοντας πως «η διπλωματία έχει πολλές λέξεις, αλλά η πραγματικότητα δεν έχει πολλές αντοχές», ανέδειξε την πραγματική διάσταση των γεγονότων για τις προθέσεις των Αμερικανών να ελέγξουν και να υποτάξουν στα συμφέροντα της υπερδύναμης και του Ισραήλ τους λαούς της Μέσης Ανατολής.
Ο σταθερός προσανατολισμός του προεδρου Μπους στον μονομερή ηγεμονισμό και σε μία στρατηγική συστηματικής προσφυγής στην πολιτικοστρατιωτική βία, δείχνουν την απόφασή του να συνεχίσει «τον παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», αφού, όπως εκμυστηρεύτηκε στην τελετή επανενθρόνισής του στις 20 Ιανουαρίου του 2005, «ακούει φωνές πέρα από τα αστέρια» για τη νέα αποστολή της Αμερικής.
Στην πρώτη γραμμή των αμερικανικών προτεραιοτήτων ο άξονας Ιράν – Συρίας, επόμενοι στόχοι στην προσπάθεια ελέγχου της κατεξοχήν πετρελαιοπαραγωγού ζώνης της Μέσης Ανατολής και του Περσικού Κόλπου για την αναστήλωση της αμερικανικής ηγεμονίας και την περικύκλωση της Ρωσίας και της Κίνας.
Ο Λίβανος είναι το "μονοπάτι" που οδηγεί στην εφαρμογή του σχεδίου των Ηνωμένων Πολιτειών. Το Ισραήλ είναι ο "πολιορκητικός κριός" που θα χρησιμοποιήσει η υπερδύναμη στην πορεία για τη δημιουργία της Νέας Μέσης Ανατολής.
Και όλα αυτά, ενώ ακόμα είναι νωπές οι εντυπώσεις από την πολεμική κραυγή του Αμερικανού αξιωματούχου Ρίτσαρντ Περλ, ο οποίος διαρκούντος του πολέμου στο Ιράκ, είχε τιτλοφορήσει άρθρο του στον Guardian (21.03.2003): «Δόξα τω Θεό, ο ΟΗΕ είναι νεκρός».

“Blowback”*

«Στο τέλος ο καθένας παίρνει ότι του αξίζει» συνηθίζει να λέει ο θυμόσοφος λαός μας, θέλοντας να αναδείξει τη σημασία των πράξεων και των συνεπειών τους.
Ο Ghalmers Johnson από τους πιο συγκροτημένους αναλυτές της εξωτερικής πολιτικής της Αμερικής, χρησιμοποίησε πολύ εύστοχα τον όρο (της CIA) “blowback” στο ομώνυμο βιβλίο του, που είχε εκδοθεί πριν το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου.
Ο όρος, όπως γράφει, χρησιμοποιείτο αρχικά στο εσωτερικό της οργάνωσης, για να περιγράψει το πώς πολιτικές επιλογές της Αμερικής τελικά «επιστρέφουν» για να την πλήξουν. Προειδοποιούσε δε πως «τρομοκρατικές επιθέσεις τις οποίες Αμερικανοί επίσημοι καταγγέλλουν ως απρόκλητες ενέργειες κατά Αμερικανών πολιτών, συχνά έχουν σχεδιαστεί ως αντίποινα σε επιλογές του αμερικανικού imperium”.
O ίδιος μνημόνευε μελέτη της δεξαμενής σκέψης του Πενταγώνου Defence Science Board, που το 1997 υπογράμμιζε: «Ιστορικά στοιχεία αποδεικνύουν μια υψηλή συσχέτιση (corelation) μεταξύ της ανάμειξης των ΗΠΑ σε διάφορα διεθνή περιστατικά και της αύξησης των τρομοκρατικών επιθέσεων κατά της Αμερικής». Ο Johnson προειδοποιούσε λ.χ. πως οι πρώτες τρομοκρατικές επιθέσεις του Βin Laden κατά των αμερικανικών πρεσβειών στην Αφρική ήταν ένα τυπικό παράδειγμα του φαινομένου blowback, από το μίσος το οποίο είχε προκαλέσει η παρουσία αμερικανικών στρατευμάτων στη Σαουδική Αραβία, δηλαδή στο γεωγραφικό χώρο των δύο πιο ιερών τεμενών της ισλαμικής θρησκείας. Επίσης, τόνιζε πως το εντεινόμενο (από τότε) αντιαμερικανικό κλίμα στη Μέση Ανατολή αποτελούσε blowback για την πολιτική της Αμερικής στο Παλαιστινιακό.

«Η ενίσχυση της τρομοκρατίας από τους Αμερικανούς»

Σήμερα, οι Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθούν να πράττουν το ίδιο λάθος οδηγώντας το στρατό του Ισραήλ σε θηριωδίες σε βάρος ενός λαού που καταπάτησαν τα εδάφη του και ενός άλλου που είχε την ατυχία να γειτονεύει μαζί του και να θέλει την ανεξαρτησία του.
Και όλα αυτά για τον έλεγχο των πετρελαίων που από το 1950 αποτέλεσε τον πρωταρχικό στόχο της υπερδύναμης στην περιοχή. Οι νεοσυντηρητικοί του Μπους ταυτισμένοι απόλυτα με το εθνικιστικό Likud εισέβαλαν στο Ιράκ και τον Λίβανο επιχειρώντας να καταστρέψουν τον ισλαμικό κόσμο και την αξιοπιστία ανεκτίμητων αξιών, όπως η ελευθερία.
Το μόνο που θα καταφέρουν για μία ακόμη φορά είναι να προκαλέσουν μίσος και δυσπιστία και να δημιουργήσουν ένα πρωτοφανές αντιαμερικανικό κλίμα, όχι μόνο στις μουσουλμανικές χώρες αλλά και παγκοσμίως.
Η αλαζονεία, η ακρισία και η αυθαιρεσία της αμερικανικής κυβέρνησης θα ανακυκλώσει τη βία και θα ενδυναμώσει το ισλαμιστικό κίνημα σαν ένα φαινόμενο blowback.
Είμαστε ήδη στη μέση μιας άφρονης πορείας που δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί γιατί έχει λάθος προσανατολισμό. Όσο οι Αμερικανοί δεν συνειδητοποιούν πως ο δρόμος για τη Μέση Ανατολή αρχίζει από την Παλαιστίνη και όχι από τη Βηρυτό, τη Βαγδάτη ή την Τεχεράνη το Μεσανατολικό, η κύρια πηγή του ριζοσπαστικού ισλαμισμού, θα μένει άλυτο. Το Ισραήλ που για γενεές διατηρεί τη στρατιωτική κατοχή μιας περιοχής που ανήκει σε ένα άλλο λαό, έρχεται σε σύγκρουση με τη διεθνή κοινότητα, με μόνο αμετακίνητο υποστηρικτή τις ΗΠΑ. Άραβες και άλλοι Μουσουλμάνοι έχουν δει το Ισραήλ να χτίζει οικισμούς σε κατεχόμενες περιοχές παραβιάζοντας τις αποφάσεις του ΟΗΕ και το διεθνές δίκαιο. Έχουν δει τηλεοπτικές εικόνες όπου ισραηλινοί στρατιώτες καταστρέφουν ολόκληρες πόλεις. Έχουν ακούσει ισραηλινούς ηγέτες να επαίρονται πως έδωσαν πράσινο φως σε στυγνές δολοφονίες. Έχουν δει τον Αμερικανό πρόεδρο να δίνει την απαρασάλευτη στήριξή του στο Ισραήλ.
Αυτού του είδους η βία, από πλευράς Ισραήλ, έχει οδηγήσει τον «Δαυϊδ» της σύγκρουσης, δηλαδή τους ριζοσπάστες ισλαμιστές να καταφύγουν σε κάθε μέσο για να αντιμετωπίσουν έναν από τους πιο σύγχρονους στρατούς. Ένα στρατό που εξόπλισαν και εξοπλίζουν οι Αμερικανοί δίνοντας πράσινο φως για την αποτρόπαιη συμπεριφορά τους στο όνομα του αγώνα κατά της τρομοκρατίας. Και όλα αυτά όταν είναι προφανές εντέλει ποιος τρομοκρατεί ποιον.

*ΠΗΓΕΣ: Γιάννης Λούλης, Νo Happy End, Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη, 2005