ΚΙ ΕΓΩ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΗ ΕΙΜΑΙ...

...ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΑΛΛΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ

Κατ' αρχάς θελω να πω στον έναν και μοναδικό αναγνώστη που μπαίνει στον κόπο να μου αφήνει σχόλια ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο δεν εχω γράψει καινούργιο κείμενο εδώ και μέρες είναι επειδή μελετούσα για να δώσω γραπτές εξετάσεις στο Πάντειο Πανεπιστήμιο για να προχωρήσω σε ένα Μεταπτυχιακό που με ενδιαφέρει πολύ. Οι εξετάσεις πήγαν καλά και έχω τη χαρά να συμπεριλαμβάνομαι στους επιτυχόντες. Τώρα αρχίζουν τα πιο δύσκολα.

Επι των γεγονότων και των αγανακτισμένων πολιτών έχω να πω μόνο λίγα πράγματα.

Μακάρι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που βγήκαν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα να είχαν το σθένος και το θάρρος όλα τα προηγούμενα χρόνια να κάνουν το ίδιο πρώτα μέσα στον ίδιο τους τον εαυτό και μετά μέσα στην καθημερινότητά τους δηλαδή την οικογένειά τους, τη δουλειά τους, τις σπουδές τους, τον κοινωνικό τους περίγυρο. Μακάρι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που κατακλύζουν τις πλατείες διαμαρτυρόμενοι για τις παθογένειες του εσωτερικού και του παγκόσμιου συστήματος, ακόμα και την ύστατη ώρα να επιδείξουν γενναιότητα και πειθαρχίες και να κάνουν το σωστό πρώτα μέσα στη δική τους δημόσια ή την ιδιωτική υπηρεσία όσοι ακόμα εργάζονται και μετά στις πλατείες. Μαθαίνω για παράδειγμα ότι σε οργανισμούς του ευρύτερου δημόσιου τομέα εξακολουθούν πολλοί άνθρωποι να παίρνουν "πρόσθετα" τα οποία δεν δικαιούνται αλλά ουδείς διαμαρτύρεται, ότι κάποιοι παραμένουν παγωμένοι και εντελώς αναξιοποίητοι ενώ πληρώνονται μισθό επειδή οι διάφοροι διευθυντές κάνουν τα στραβά μάτια και δεν παίρνουν καμιά ευθύνη εξορθολογισμού των πραγμάτων μη τυχόν και χρειαστεί να ξεβολευτούν τα ρουσφέτια των προηγούμενων πέντε και δέκα χρόνων. Κανένας συνδικαλιστής δεν ίδρωσε με αυτές τις καταστάσεις εδώ και πολύ πολύ καιρό εκτός κι αν υπήρχε προσωπικό όφελος. Μιλάμε για ρουσφέτια βουλευτών, συνδικαλιστών, υπουργών αλλά και ημών των ιδίων να βοηθήσουμε φίλους, συγγενείς και πελάτες παντός είδους και τύπου να μπουν από παράθυρα και χαραμάδες εκεί όπου σπανίως υπήρχε πραγματική ανάγκη επιπλέον προσωπικού.

Οι ελεύθεροι επαγγελματίες μακάρι να κάνουν κι αυτοί το ίδιο στη δική τους δουλειά. Δηλαδή τι; Δηλαδή να είναι αποτελεσματικοί, σοβαροί και όχι αρπακολατζήδες και φοροκλέφτες. Να γίνουν ανταγωνιστικοί πράγμα που σημαίνει να παράγουν οι ίδιοι, και όχι κάποιοι άλλοι, καλά προϊόντα και υπηρεσίες και να τα διαθέτουν σε καλύτερες τιμές για τον κάθε καταναλωτή που μέχρι χτες ζούσε με καταναλωτικά δανεικά απο τράπεζες λες και δεν ήξερε οτι ζει πιο πλουσιοπάροχα απ' όσο η πραγματική του οικονομική κατάσταση επέτρεπε.

Όλοι διαμαρτύρονται για τους φόρους. Εντάξει να χαμηλώσουν οι φόροι αφού πρώτα αποφασίσουμε να πληρώνουμε φόρους. Γιατί αν δεν θέλουμε καθόλου μα καθόλου φόρους τότε να το πούμε ανοιχτά ότι δεν θέλουμε ούτε δημόσια παιδεία ούτε δημόσια υγεία ούτε καμιά κοινωνική πρόνοια και ότι ο καθένας θα τα βγάζει πέρα με το σπαθί του δηλαδή μόνο με τα ταλέντα του και τη σκληρή δουλειά του. Το κράτος να είναι ελάχιστο και καλά οργανωμένο μόνο για τα βασικά: στρατός - αστυνομία - δικαστήρια. Ούτε παραπανίσιες γραφειοκρατίες ούτε τίποτα μόνιμο και παρασιτικό. Αλλιώς, αν θέλουμε ένα σοβαρό κράτος-αρωγό σε όσους έχουν πραγματική ανάγκη να ορθοποδήσουν ή να επιζήσουν (αν πρόκειται για πραγματικά αναπήρους και μειονεκτούντες στο σώμα ή το μυαλό), τότε, πρέπει κι εμείς να γίνουμε σοβαρή κοινωνία τα μέλη της οποίας θα ντρέπονται και δεν θα πηγαίνουν στον κάθε πολιτικό να λύσουν το πρόβλημά τους και θα κάνει ο καθένας τη δουλειά του χωρίς μέσον και χωρίς τη μαύρη εργασία του κάθε μετανάστη. Τότε να τους μουτζώνουμε και να τους φτύνουμε τους κακούς πολιτκούς και να τους αλλάζουμε με το σπαθί μας το καθαρό και το δίκαιο, διαφυλάσσοντας τη δημοκρατία που στο σημερινό μεταμοντέρνο πολιτικό τοπίο της παγκόσμιας οικονομίας και κοινωνίας ίσως να είναι η μόνη σταθερή και ανθεκτική αρχή.

Και, ναι, χρειάζονται πολλές αλλαγές και βελτιώσεις στο δημοκρατικό μας πολίτευμα που μια εκλεγμένη κυβέρνηση θα τις κάνει με ανοιχτό διάλογο και συνεργασία με όλες τις πολιτικές δυνάμεις και την κοινωνία. Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ότι για τη βρώμα και την ανακατωσούρα μέσα στο δικό μας σπίτι δεν ευθύνεται ούτε ο γείτονας ούτε όλο το χωριό.

Και, ναι, κάποιοι πρέπει και να πληρώσουν πολλά και να πάνε και φυλακή.