Αν ο χρόνος συνεχίζεται για πάντα προς τα πίσω;...

Don't forget to go home
"Ένα κομμάτι σου θα βρίσκεται πάντα εδώ..." είπε ο Γιόβαν
"Ναι, αλλά με τα υπόλοιπα τι θα γίνει;..." είπε η Μιλίτσα.

Ο χρόνος, η απόσταση, η επιτάχυνση της ζωής είναι αμείλικτη. Ποιος τολμά να το αμφισβητήσει; Ειδικά όταν οι βόμβες πέφτουν στο κεφάλι σου. Πώς γίνεται χιόνι το πούπουλο και σε σκεπάζει; Πώς γίνεται ξένος ο αδελφός κι ανύπαρκτη η πατρίδα σου; Ποιο γεγονός σε διώχνει απ' τη ζωή που νόμιζες δική σου και ποιο σε φέρνει πάλι πίσω για να ανακαλύψεις πως το βήμα που έκανες μόνος σου κι άλλο ένα, πιο καθοριστικό, που σε εξανάγκασαν να κάνεις, δεν σου άλλαξε μονάχα το όνομα, αλλά και τον ρόλο που παίζεις καθώς προσπαθείς να θυμηθείς ποιον αγαπούσες και κυρίως το γιατί. Μα κοιτάζοντας πίσω, βλέπεις πως αυτό το κάποτε, το πριν, το άλλοτε, το χτες, δεν υπάρχει και τότε απλώνεις στο χώμα τις σκιές των πραγμάτων και των ψυχών, μαζί και τη δικιά σου ύλη και μορφή.

Είχα καιρό να πάω στο θέατρο διότι η εμπιστοσύνη μου στις ελληνικές θεατρικές παραστάσεις έχει κλονιστεί. Συχωρέστε με, αλλά νομίζω έχουμε πρόβλημα πολύ σοβαρό στο θέμα των θεαμάτων και δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται μόνο στην οικονομική κρίση ή και σε άλλους παράγοντες που έχουν στερήσει την έμπνευση από τους δημιουργούς ελληνικών θεατρικών και κινηματογραφικών παραγωγών. Τέλος πάντων δεν είναι της παρούσης αυτή η ανάλυση. Όμως...

Όμως, προχτές, Σάββατο 6 Ιουνίου 2015, χάρη στη φίλη μου τη Χρίστα Νικολάου, πήγα να δω μια θεατρική παράσταση της καλλιτεχνικής ομάδας Kolektiva Balkana! Και οι ελπίδες μου δειλά αναπτερώθηκαν. Το "δειλά" το εξηγώ στην τελευταία παράγραφο.

Μόνο δεκαπέντε παραστάσεις δόθηκαν σε μια μικρή σκηνή του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη και προφανώς λίγοι θα προλάβατε να έχετε την τύχη να δείτε τη δουλειά μιας Ομάδας 9 νέων καλλιτεχνών, που διαχειρίστηκαν θαυμάσια ένα εξαιρετικά δύσκολο και διαχρονικό θέμα: τον πόλεμο, τον θάνατο, τον ξεριζωμό και τις πληγές των ανθρώπων που με βία άλλαξαν ζωή, χωρίς αυτή η ζωή να γίνει ποτέ καλύτερη.

Οικείο το θέμα των βομβαρδισμών του 1995 στη Γιουγκοσλαβία! Οικείο, ναι, και ξεχασμένο επίσης. Όπως άλλωστε όλοι οι βομβαρδισμοί και οι σκοτωμοί και οι καταστροφές που παίζονται στις ειδήσεις της τηλεόρασης. Δύσκολο θέμα, όπως καθετί τηλεοπτικά οικείο με το οποίο εξοικειωνόμαστε, τρώγοντας αμάσητες εικόνες αίματος και ερειπίων για βραδινό. Ε, λοιπόν, αυτό το ανοίκειο και μισοσβησμένο, αν όχι ολοκληρωτικά απωθημένο, γεγονός οι δραματικές συνέπειες του οποίου (π.χ. trafficking) είναι ολοζώντανες μέχρι σήμερα, αναπτύχθηκε πλήρως μέσα σε μόλις 70 λεπτά.

Διότι όταν ξέρεις τι θέλεις να πεις στους ανθρώπους, και η διαύγεια του πνεύματός σου είναι ακόμα καθαρή και ζωηρή είτε λόγω καλής εκπαίδευσης είτε λόγω νεανικής ενέργειας είτε λόγω πηγαίου ταλέντου και καλής συνεργασίας των συντελεστών του εγχειρήματος είτε λόγω συνδυασμού όλων αυτών των παραγόντων, τότε, το αποτέλεσμα θα είναι αναπάντεχα θετικό. Διότι από την προσπάθεια απουσιάζει η υποκρισία και από τον σκοπό η κερδοσκοπία. Δεν είναι μικρό πράγμα στις μέρες μας.

Και ήταν η πρώτη τους δουλειά! Η πρώτη τους δουλειά! Και θέλω να εκφράσω την ευχή αυτή η φρεσκάδα να μη μαραθεί πρόωρα σ' αυτή τη χώρα που χρόνια τώρα θάβει τα ταλέντα και την όρεξη των δημιουργικών ανθρώπων. Βαστάτε γερά, παιδιά της Kolectiva Balkana και αντέξετε τις αρνητικές συνθήκες στην Ελλάδα και να μη φύγετε. Διότι σε ανθρώπους σαν κι εσάς εναποθέτουμε πολλές από τις ελπίδες μας.

Περιμένοντας, λοιπόν, την επόμενη δουλειά σας, αλλά γιατί όχι και αυτήν την ίδια σε άλλες αίθουσες και σε άλλες πόλεις, συγκρατούμε τα ονόματά σας.

Ηθοποιοί: Δέσποινα Μπιμπίκα, Σπύρος Μαρκόπουλος
Σκηνοθεσία, Κείμενα: Δήμητρα Μητσάκη
Δραματουργική Επεξεργασία: Σταύρος Μαρκουλιδάκης
Σκηνικά-Κοστούμια: Ερμίνα Αποστολάκη
Φωτισμοί: Sylvain Faye
Μουσική: Πηνελόπη Γκίκα, Μαρία Κολτσίδα
Διεύθυνση Παραγωγής: Πάνος Υδραίος

Ένα θερμό χειροκρότημα είναι ό,τι εγώ μπόρεσα να σας προσφέρω ως αντάλλαγμα.