efimerida sfaira

Η αλήθεια όπως την πιστεύεις στ' αλήθεια με θάρρος για κάθε καινούρια αρχή, θέλοντας ή μη

Η Φωτό Μου
Όνομα:
Τοποθεσία: Athens, Attika, Greece

Δευτέρα, Μαΐου 12, 2014

Αυτοδιοίκηση χωρίς αυταπάτες

ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ «ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ» ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
Γράφει η Μιρέλλα Καλοστύπη

Οι εκλογές έχουν σκοπό να αναδειχθεί ο διοικητής του Δήμου καθώς και οι εκλεγμένοι και εκλεκτοί σύμβουλοι που μαζί με τον επικεφαλής άρχοντα, θα διοικήσουν έναν τόπο με τον καλύτερο τρόπο για τους πολίτες που ζουν σε αυτόν, με γνώμονα το κοινό συμφέρον δηλαδή το συμφέρον αυτής της κοινωνίας.
Χρειαζόμαστε αναμφισβήτητα μια Διοίκηση στον τόπο που ζούμε έτσι ώστε τα πάντα που αφορούν τη ζωή μας να εξελίσσονται ομαλά στην καθημερινότητα άρα να υπάρχει ασφάλεια, καλές συμβιωτικές συνθήκες ανάμεσα στους ανθρώπους, καθαρό περιβάλλον και βέβαια να γίνονται έγκαιρα και αποτελεσματικά τα έργα εκείνα που κρίνονται απαραίτητα για τους λόγους που μόλις προαναφέραμε. Αν θέλαμε να δώσουμε μια επιπλέον εξίσου σημαντική πτυχή όσον αφορά τη διαβίωση στον τόπο μας, θα μιλούσαμε για τους τρόπους που θα μπορούσαν να βελτιώνουν την επιμόρφωση, την κουλτούρα και τον πολιτισμό των ανθρώπων σε κάθε Δήμο ανάλογα με την κατάσταση και τις ανάγκες όπου διαπιστώνονται. Διότι όπως όλοι μας ξέρουμε παντού υπάρχουν οι καλές και οι κακές γειτονιές μέσα στα όρια κάθε Δήμου. Άλλωστε οι σύμβουλοι ανάλογα με τη θέση τους στα δημοτικά και διοικητικά συμβούλια μιλούν για την αδιαφορία και τα έργα βιτρίνας όταν θέλουν να ασκήσουν αντιπολίτευση, αλλά μόλις εξασφαλίσουν τη διοικητική πλειοψηφία συνήθως ξεχνούν τα πάντα.

Γιατί οι πολίτες δεν κρατούν το τιμόνι;
Αυτοδιοίκηση σημαίνει στην πραγματικότητα αυτονομία διοικητική και οικονομική, σημαίνει πάνω και πέρα από κομματικές συγκρούσεις, αποκλίσεις, συγκλίσεις να είναι οι δημότες εντολείς των αποφάσεων και όχι απλώς άπαξ ψηφοφόροι των διοικητών τους που μετά την εκλογή θα πράττουν καθ’ όλη τη διάρκεια  της θητείας ό,τι θέλουν όπως θέλουν, στις περισσότερες περιπτώσεις δίχως να λογαριάζουν το κοινό συμφέρον. Αυτό είναι πολύ εύκολο και συμβαίνει κυρίως για δυο λόγους.
Ο πρώτος λόγος είναι ότι η κοινωνία είναι ιδιώτης και όχι συλλογικό θεσμικό όργανο.
Οι πολίτες στο σύνολό τους είτε ανήκουν είτε όχι σε κόμματα στην πραγματικότητα είναι κατακερματισμένοι ως οντότητα («κοινωνία πολιτών»). Στην καλύτερη περίπτωση οι πιο δραστήριοι και ανθεκτικοί άνθρωποι με κάποιον τρόπο θα διεκδικήσουν ορισμένα δικαιώματα που καταστρατηγούνται από τις διοικήσεις, αλλά σπανίως θα ικανοποιηθούν. Η κατακερματισμένη κοινωνία έχει ως αποτέλεσμα η βούληση του καθενός να έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη βούληση του διπλανού ή του απέναντι για λόγους πολλούς και ποικίλους που ίσως αποτελεί θέμα για ένα άλλο άρθρο. Ο κατακερματισμός της βούλησης της κοινωνίας για το τι είναι θετικό και τι αρνητικό για τον τόπο, δηλαδή τι και πώς πρέπει να γίνει κάτι και τι όχι, επιτείνεται όχι μόνο από την τυφλή ιδιοτέλεια κάποιων πολιτών ή κρατικών λειτουργών, αλλά από τις πανίσχυρες δυνάμεις της διαμεσολάβησης στην αντίληψη των πολιτών για τα προβλήματα. Οι δυνάμεις αυτές που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό εάν, πότε, πώς και περί τίνος θα σκεφτεί κάθε πολίτης είναι όπως ξέρουμε ο Τύπος και τα ΜΜΕ παντός τύπου. Ο ρόλος τους είναι άκρως σημαντικός για τη δημοκρατία και την ελευθερία.
Ο δεύτερος λόγος που καθιστά εύκολη τη διοίκηση εις βάρος του κοινού συμφέροντος είναι το γεγονός ότι αποφάσεις στα δημοτικά συμβούλια (όπου οι σύμβουλοι αποζημιώνονται για τη συμμετοχή τους) λαμβάνονται κατά πλειοψηφία και αφού την πλειοψηφία έχει η παράταξη που διοικεί, η φωνή των υπολοίπων χρησιμεύει συνήθως μόνον για το θεαθήναι και όχι για να ανατρέψει ενδεχομένως επιζήμιες επιλογές της διοικητικής πλειοψηφίας.
Οι Δήμοι και οι διοικήσεις τους δεν διαθέτουν στην πραγματικότητα ούτε διοικητική ούτε οικονομική αλλά ούτε και πολιτική αυτονομία. Λειτουργούν κατ’ ουσία ως προέκταση εφαρμογής των συσχετισμών ισχύος του κεντρικού πολιτικού συστήματος. Εάν τύχει και συμβεί ο Δήμαρχος να διαθέτει αυτό που λέμε ποιότητα ως άνθρωπος σε συνδυασμό με ικανότητες και εντιμότητα να πράξει ό,τι καλύτερο μπορεί για τον τόπο ακόμη και τότε βασική προϋπόθεση είναι να απολαμβάνει υποστήριξη από την εκάστοτε κεντρική κυβέρνηση. Σε αυτήν την περίπτωση οι πολίτες είναι τυχεροί. Αλλά η πολιτική και οι πολιτικές δεν μπορούν να αφήνονται στην τύχη διότι τις καλύτερες προθέσεις και διαθέσεις να έχει ένας άνθρωπος που ασκεί εξουσία, χρειάζεται εκτός από την υποστήριξη των πιο πάνω και τη συνεχή επιτήρηση των πιο κάτω. Πόσο μάλλον όταν οι σκοποί του είναι εξ’ αρχής ιδιοτελείς πράγμα που γίνεται πιο διακριτό σε όσους διανύουν δεύτερη, τρίτη ή και τέταρτη θητεία. Τι λοιπόν μπορεί να γίνει όταν είναι έτσι δομημένο το σύστημα διοίκησης;



Ελευθερία και Σκέψη για το κοινό συμφέρον
Το πρώτο βήμα για την επιτήρηση των κυβερνώντων είναι να έχουμε πολίτες ελεύθερους και σκεπτόμενους. Ελεύθερους! Είναι πράγματι μια μεγάλη και δύσκολη έννοια όταν οι περισσότεροι από εμάς βιώνουμε σοβαρά οικονομικά προβλήματα και είμαστε εγκλωβισμένοι στις ανάγκες της ατομικής και οικογενειακής καθημερινότητας. Η σκέψη όμως όλων των ανθρώπων μπορεί να καλλιεργηθεί ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης. Εναπόκειται μεν στην ατομική βούληση καθενός, όμως η δημιουργία τέτοιων ευκαιριών αποτελεί υποχρέωση των τοπικών αρχόντων. Το ερώτημα είναι αν θέλουν οι διοικήσεις να νιώθουν μάτια και τα αυτιά κριτικά και εξασκημένα συνεχώς πάνω τους; Μάλλον όχι, αφού όσο πιο εξαρτημένοι και λιγότερο σκεπτόμενοι οι πολίτες τόσο το καλύτερο για όσους αναλαμβάνουν τα πόστα και μάλιστα επί μακρόν.

Το δεύτερο βήμα για χρηστή και επωφελή για το κοινό συμφέρον διοίκηση είναι παρά το ότι κάθε απόφαση περνάει με τη δεδομένη πλειοψηφία, επιτέλους να αποφασίσουν οι υποτιθέμενες αυτοδιοικήσεις την υπέρβαση: αντίπαλοι και ομοϊδεάτες να επιδιώκουν την ομοφωνία για όλα τα ζητήματα έστω και αν αυτό σημαίνει πολύ κόπο και χρόνο εκ μέρους τους. Άλλωστε γι αυτό δεν τάχθηκαν στην υπηρεσία του κοινού συμφέροντος; Ποιος τους υποχρέωσε να ασχοληθούν με τα κοινά ως υπηρέτες για το καλό του τόπου και των πολιτών; Αυτό που συμβαίνει είναι ότι τα πάντα γίνονται για υποτακτικούς και ημετέρους, αλλά και τίποτα δεν γίνεται για όλους τους άλλους. Γιατί άραγε; Νομίζω πως όλοι, σκεπτόμενοι και μη, καταλαβαίνουμε τους λόγους. Θα τους δεχτούμε και για τη συνέχεια με την κοινότοπη και ανιαρή απάντηση των καλά βολεμένων; «Ας μην έχουμε αυταπάτες!».