efimerida sfaira

Η αλήθεια όπως την πιστεύεις στ' αλήθεια με θάρρος για κάθε καινούρια αρχή, θέλοντας ή μη

Η Φωτό Μου
Όνομα:
Τοποθεσία: Athens, Attika, Greece

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 29, 2008

ΠΑΛΑΜΑΚΙΑ... ΠΑΛΑΜΑΚΙΑ...


Με τα δυο μας τα χεράκια


Μας έχουν μάθει να χειροκροτούμε κάποιον άνθρωπο, που είναι άξιος θαυμασμού, όταν κάνει κάτι που δεν μπορεί να κάνει ο καθένας! Αυτό είναι σωστό: να χειροκροτούμε κάποιον με κριτήριο την αξιοσύνη του και την κοινωνική προσφορά του ώστε να ενισχύσουμε την αντίληψη ότι η κοινωνία και η ανθρωπότητα έχει ανάγκη απο ανθρώπους που μπορούν να προσφέρουν σημαντικά πράγματα.

Ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι; Συνήθως καλλιτέχνες, πολιτικοί και εν γένει περσόνες της T/V σε Live εμφανίσεις. Βλέπω τον κοσμάκη να χειροκροτά ως κοινό σε ψυχαγωγικές εκπομπές και ως φόντο σε εμφανίσεις πολιτικών, ξέρετε, εκεί που περπατάει ο πολιτικός και στέκονται κατα μήκος να χειροκροτούν το ηρωικό πέρασμά του απο μπροστά τους ενώ οι κάμερες καταγράφουν το σπουδαίο περιπατητικό γεγονός.

Επιστρέφουν σπίτι τους το βράδυ, κατάκοποι, πέφτουν στον καναπέ και βλέπουν τρώγοντας τηλεόραση, μιλούν ή δεν μιλούν με την γυναίκα τους ή τον άντρα τους για την καθημερινότητα, που τελικά δεν έχει τίποτα άλλο να τους προσφέρει απο τη συγκίνηση να σφίξουν φευγαλέα το χέρι του πρωθυπουργού, των ηγετών ή, έστω, να δούν ζωντανά τα γυμνασμένα μπούτια μιας Μαντόνας!

Μα και βέβαια υπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικές συγκινήσεις στην καθημερινότητα είτε ανήκουν στις προσωπικότητες είτε στο κοινό.

Το θέμα είναι, εσείς σε ποιά κατηγορία ανήκετε;

Νιώθετε περσόνα, κοινό ή... κενό;

Θέλετε να σας χειροκροτούν ακόμα και χωρίς λόγο;

Ποιά ήταν η πιο πρόσφατη φορά που εσείς χειροκροτήσατε άνθρωπο; Θέλω να πω, για ποιον ανθρωπο χτυπάτε συνήθως παλαμάκια;

Όχι, δεν περιμένω απαραιτήτως απάντηση.

Σκεφτείτε μόνοι σας... και βγάλτε συμπέρασμα.

Ομολογώ. Το' παθα κι εγώ να χτυπώ παλαμάκια χωρίς λόγο σαν ηλίθια...

Αλλά υποσχέθηκα στον εαυτό μου τώρα που μεγάλωσα να προσέχω. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 23, 2008

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΙΠΕ...

Τα ζώα δεν είναι κονσέρβες

Την είπαν “Τίγκρα”. Ιδέα δεν έχω ποιος τη βάφτισε. Είναι αστείοι οι άνθρωποι! Διασκεδάζουν, δίνοντας ωραία ονόματα σε κατοικίδια, ασχέτως του ότι δίνοντας όνομα, ακόμα και σε άνθρωπο, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι νοιάζονται.
Στην προκειμένη περίπτωση το μόλις ενός έτους θηλυκό μπόξερ (ημίαιμο, καθώς λένε όσα δεν είναι από καθαρή ράτσα) είχε σπίτι μα τώρα, εκτός από φιλικό χαρακτήρα, έχει κι ένα καινούργιο όνομα που της το έδωσαν για τις ραβδώσεις του τριχώματός της μα δεν καταλαβαίνει: επί εβδομάδες ο ένας άνθρωπος την παίρνει και τη δίνει σε άλλον κι έπειτα κάποιος άλλος σε άλλους και μετά την αφήνουν πάλι μόνη στο δρόμο.
Την ίδια τύχη όμως έχουνε και ράτσες και “πλέμπα” άμα πέσουνε στα χέρια ανεύθυνων, αδιάφορων ανθρώπων που το κέφι της στιγμής χάνεται μόλις καταλάβουν ότι η συντροφιά τους είναι εκφραστική, ζωντανή, όχι μηχανική και χωρίς απαιτήσεις ή συναισθήματα.
Οπαδοί της σκέψης του Καρτέσιου; Σιγά... Ψυχρότητα και αδιαφορία απλώς.

Την περιμάζεψαν προσωρινά κάποιοι καλοί άνθρωποι, της έδωσαν φαγητό, νερό, χαδάκι, χαλάκι να κοιμάται. Τη στείρωσαν. Και, πάνω που χαιρόταν πάλι τη ζωή μαζί τους, το καλοκαίρι τέλειωσε. Την εγκατέλειψαν ξανά. Αχ, η εμπιστοσύνη των ανθρώπων είναι σαν τις καλοκαιρινές συμπάθειες: τυχαία, πρόσκαιρη, τυφλή και αδιάκριτη. Στους δρόμους, απ’ όπου εγώ περνώ, δυο γκριφόν, ένα χάσκεϋ, ένας βέλγος λύκος, ένα κόλεϋ και δυο κυνηγόσκυλα, ζούν χαμένα. Κάποια, αν όχι όλα, θα πάνε από φόλα, από ανθρώπους καθαρόαιμους, που με πρόσχημα την καθαριότητα προβαίνουν σε εκκαθαρίσεις ανεπιθύμητων ζώων. Αιτιολογία;
Η ασυλλόγιστη στάση όσων αγοράζουν ή παίρνουν χάρισμα ζώα (ράτσας και μη) για πλάκα. Κάποιος θα βρεθεί στο τέλος να κάνει την άχαρη δουλειά... Αλλιώς...
Να απαγορευτεί αυστηρά εδώ και τώρα το εμπόριο ζώων αλλά και η "επίδειξη ζώων" στα ζωοφιλικά καταστήματα, που πωλούν ζωοτροφές, εκτός αν υποχρεωθούν τα pet shops να αποκτούν ή να πωλούν με μικροτσιπ όσα ζώα εμπορεύονται και να κρατούν αρχείο. Έτσι αν βρεθεί ζώο στο δρόμο να εντοπίζεται και το κατάστημα που πουλήθηκε αλλά και ο πρώτος αγοραστής. Χα, τι σας λέω τώρα, έ; Δεν πειράζει.
Αν υπάρξει καταγγελία ότι ιδιώτης χαρίζει ή πουλάει ζώα, χωρίς τις νόμιμες διαδικασίες (ταυτότητα του ζώου απο κτηνίατρο κ.λ.π.) να πέφτουν γερά πρόστιμα. Παραδειγματισμός και έξτρα έσοδα για δήμους και κοινότητες!
Στις πολιτισμένες χώρες η ύπαρξη των ανθρώπων καταγράφεται. Δεν πρέπει το ίδιο να συμβαίνει και με τα "δεσποζόμενα" ζώα; Ακόμα κι αν κάτι τέτοιο δεν εφαρμοσθεί πολύ σύντομα, υπάρχει θεωρητικά κι άλλος τρόπος: όσοι επιθυμούν κατοικίδια να απευθύνονται σε ιδιώτες μέσω των κτηνιάτρων, που θα κρατούν όλα τα στοιχεία(: αυτό σημαίνει να φορολογούνται κανονικά και οι κτηνίατροι;). Χμ, τέλος πάντων... Τότε, να απευθύνονται σε νόμιμα και αναγνωρισμένα ζωοφιλικά σωματεία/συλλόγους, που επιδοτούνται για να εποπτεύουν την ύπαρξη και την τύχη των "αδέσποτων" ζώων στην περιοχή τους (: δηλαδή να μη τρώνε τα λεφτά οι ίδιοι;).
Η ευαισθησία και η υπευθυνότητα, δυστυχώς, δεν εξαρτώνται μόνο απο την καλή παιδεία.
Συνειδητά πολλοί επιλέγουν να κάνουν το κακό. Το πώς θα σφίξουν τα λουριά στους δήθεν φιλόζωους και φυσιολάτρες (κυνηγούς και μη) που κάνουν το κέφι τους, σκορπίζοντας χωρίς συνέπειες για τους ίδιους, θλίψη και άσχημες εικόνες για όλους εμάς... ειλικρινά, δεν ξέρω.

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 16, 2008

ΚΑΛΟΣ ή ΚΑΚΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ...

Για όλους εμάς

Είμαι καλά, λέω, το αυτό επιθυμώ για τους φίλους και συμπαθείς ανθρώπους, οικείους και μη, ειλικρινά, για τους άλλους δεν με νοιάζει τι θα απογίνουν φέτος. Αφήνω για τους δεύτερους, αυτούς για τους οποίους προσωπικά δεν δίνω δεκάρα, τις ευχές να τις διατυπώσουν καλύτερα οι δικοί τους φίλοι και συμπαθείς όμοιοί τους, καθώς δεν μου αρέσει καθόλου η γελοιωδέστατη υποκρισία να παριστάνεις ότι οι ευχές απευθύνονται με την ίδια αγάπη σε εχθρούς και φίλους. Αν έχω εχθρούς; Αν έχω προσωπικές διαφορές; Φυσικά και έχω, όχι εχθρούς ακριβώς, ανθρώπους που αισθάνονται κάποια μικρή ή μεγάλη αντιπάθεια (για λόγους που δεν με ενδιαφέρει να αναλύσω τώρα εδώ) σίγουρα έχω. Βλέπετε, δεν είμαι σαν κάποιους που ισχυρίζονται ότι δεν έχουν προσωπικά με κανέναν! Πώς γίνεται να μην έχεις προσωπικά με κανέναν όταν αυτοί οι «κανένας» ανοίγουν το λάκκο σου κάθε λίγο και λιγάκι και μιλούν για σένα σαν να ήσουν, επιεικώς βλαμμένος και ηλίθιος, δεν ξέρω να σας πω.
Λυπάμαι που επανέρχομαι μετά από αρκετές ημέρες απουσίας με τρόπο που εύκολα θα χαρακτήριζε κάποιος εριστικό, συγκρουσιακό, επιθετικό ή δεν ξέρω πώς αλλιώς. Αλλά, όπως είπα, εύκολα. Η ευκολία να χαρακτηρίζεις τον άλλον ανάλογα με το πόσο καλός ή κακός υποκριτής είναι απέναντί σου, δυστυχώς σε έχει χαντακώσει από καιρό και το χειρότερο είναι ότι ακόμα αναρωτιέσαι τι σου συμβαίνει και δεν μπορείς να ανακάμψεις και να ξεφύγεις από τα δεινά στα οποία έχεις περιέλθει· δεινά που τα ονομάζεις “καθημερινότητα”, ευελπιστώντας ότι μέσα σ’ αυτήν δεν είσαι μοναχός σου. Χα, κι εγώ σου λέω ότι η καθημερινότητα έχει μονόκλινα κελιά για όλους μας με γυάλινα διαχωριστικά απ’ όπου μπορείς να βλέπεις ολοκάθαρα τους άλλους, έναν έναν, να κουνάνε χέρια και στόματα μα χωρίς να ακούς το παραμικρό απ’ όσα λένε· δεν ακούς ούτε εσύ ούτε κείνοι. Κάνεις ότι περνά απ’ το νου σου όσο καλύτερα σου επιτρέπει η νοημοσύνη σου κι αφού περάσει η ώρα, κοιτάζει ο ένας τον άλλον, με κρυφή την αγωνία που μας διακατέχει για την επιβίωση: όλα θα πάνε καλά στο τέλος;

Να λοιπόν, τι εύχομαι, ειλικρινά, από τα βάθη του μυαλού μου και της ψυχής μου και της καρδιάς μου, για όλους, ανεξαιρέτως, εχθρούς και φίλους:
Να πάνε όλα καλά στο τέλος!
Μη νομίζετε τίποτα άλλο μα, σκέφτομαι, αν πάνε όλα καλά στο τέλος για όλους, θα πάνε καλά και για μένα οπότε κάτι τέτοιο με συμφέρει από κάθε πλευρά.
Λέγοντας όλους, εννοώ όλους εμάς, όχι όλους τους άλλους που μας κοροϊδεύουν ασύστολα και ξεδιάντροπα επειδή είμαστε τυφλοί κι ανόητοι οπαδοί της μεγαλειότητάς τους. Ανάμεσα σε όλους εμάς υπάρχουν εχθροί και φίλοι που ο καθένας από το κελί της ατομικής γυάλινης κοινωνικοποίησής του, θα αποκρυσταλλώνει χαμόγελα αποστασιοποίησης και αποξένωσης για να ανανεώνει τις ελπίδες και τις προσδοκίες του.
Καλές και οι ελπίδες και οι προσδοκίες αλλά λίγη παραπάνω αγάπη για τον συγκάτοικο της διπλανής γυάλας, ίσως να έφερνε κανένα απτό αποτέλεσμα.
Καλό χειμώνα, λέω, με αγάπη ανάμεσα σε όλους εμάς, γιατί οι άλλοι όλοι είναι τελειωμένοι μέσα τους: δεν έχουν να δώσουν παρά ανιαρές, χιλιοπαιγμένες, κοινοτοπίες ερμηνευμένες κατά περίπτωση με βαρύγδουπο ύφος ή με ελαφρότητα προς βρώση του κοπαδιού, των αμετανόητων ψηφοφόρων τους με τις φρούδες ελπίδες.
Όχι δεν μιλώ γενικόλογα ούτε αόριστα. Ορίστε, συγκεκριμένα:
Θέλω να μάθω εάν ο Γιώργος Παπανδρέου, θεωρεί δίκαιο να μη φορολογούνται όσοι δηλώνουν ότι είναι φτωχοί, δίχως καμιά έρευνα για του λόγου τους το αληθές με διασταύρωση στοιχείων και τεκμηρίων. Θέλω να ξέρω αν θεωρεί δίκαιη την είσπραξη των πολλαπλών παραβόλων για το ίδιο ακίνητο, και αν όχι, τι προτίθεται να κάνει;
Δυο επίκαιρα και απλά ερωτήματα θέτω, γνωρίζοντας ότι απάντηση δεν θα υπάρξει.
Έχω θέσει ξανά ερωτήματα και μάλιστα πολλά και σε όλους τους αρχηγούς από αυτήν εδώ τη γωνιά. Να θυμίσω ήταν το 2006 πριν από τις δημοτικές εκλογές.
Ο μόνος που απάντησε ότι δεν θα απαντήσει ήταν ο Κώστας Καραμανλής. Δηλαδή όχι ο ίδιος, το γραφείο του. Ουδείς άλλος, δηλαδή ουδέν άλλο γραφείο απάντησε.
Α, ναι, και το γραφείο της Αλέκας Παπαρήγα είχε απαντήσει και μάλιστα θετικά αλλά απαντήσεις ουδέποτε λάβαμε. Οι άλλοι ούτε που να μας φτύσουν. Ε, τώρα, καταλαβαίνετε; Υπήρχε περίπτωση να καταδεχτεί κανείς από το γραφείο του αρχηγού, κάθε μεγάλου αρχηγού, να χάνει επικοινωνιακή ώρα για το blog κάποιου, που δεν φαίνεται διατεθειμένος να παίξει το παιχνίδι κανενός παρά το δικό του για λογαριασμό όσων αχειραγώγητων πολιτών σαν σε ελεύθερη βοσκή, τσιμπούν κάτι από εδώ κάτι από κει; Όχι, κύριοι, η οργάνωση παραγωγής της ενημέρωσης είναι κάτι σαν τα επώνυμα κοτόπουλα μέσα σε μονάδες, με τα φώτα τους, με τα αντιβιοτικά τους, με τη φροντίδα και την παρακολούθησή τους και με μετρημένες τις ημέρες εκτροφής τους πριν από την ημερομηνία της σφαγής τους.