POOR

Fifty-fifty chance...

Ε, ναι, στα αγγλικά μου βγαίνει ο τίτλος μια που είναι ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ η συμμαχία κατά της Φτώχειας και οι αριθμοί, παγκόσμιοι κι αυτοί, δίνουν και παίρνουν στα στόματα των τεχνοκρατών την ώρα που τα στόματα των φτωχών ψελλίζουν την πιο μεγάλη αλήθεια: Χα, τη θέλουν αυτοί την φτώχεια να υπάρχει στον πλανήτη… Τους χρειάζεται να είναι οι μισοί φτωχοί γιατί, αλλιώς, ποιος θα εξυπηρετήσει τα μεγάλα συμφέροντα που θέλουν χέρια σκληρά και στόματα πικρά να σιωπούν από ανασφάλεια και φόβο
Δεν γίνεται να είναι όλοι χορτασμένοι, σιδερωμένοι, γραμματισμένοι· όπως επίσης δεν γίνεται να είναι όλοι πεινασμένοι και κατάκοποι απ’ την κάθε βαριά και ανθυγιεινή δουλειά μες το κρύο, τη βροχή, τον καύσωνα…
Χρειάζεται λοιπόν μια ισορροπία fifty – fifty να γυρίζει ο κόσμος around the clock Μαζεύτηκαν εκπρόσωποι από 100 χώρες στην Αθήνα προ καιρού να μιλήσουν για τη ΦΤΩΧΕΙΑ τους και πώς θα περιοριστεί

Στην Ελλάδα οι επίσημες μετρήσεις δείχνουν ένα 20% να ζει ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΟΡΙΟ και ένα τουλάχιστον 30% να ζει ίσα – ίσα στο όριο: με άλλα λόγια ένα 50% του πληθυσμού στην Ελλάδα αντιμετωπίζει καθημερινά το φάσμα της φτώχειας: ο μισός πληθυσμός της χώρας μας απλώς ΕΠΙΒΙΩΝΕΙ χωρίς να ξέρει τι θα γίνει αύριο
Το ίδιο πάνω κάτω συμβαίνει σχεδόν παντού στη γη γιατί αυτός ήταν πάντα ο στόχος: οι μισοί πλούσιοι και οι άλλοι μισοί φτωχοί!
Αλλά το πρόβλημα δεν είναι αυτό, μη γελιέστε, γιατί ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να είναι όλοι πλούσιοι ή όλοι φτωχοί· το πρόβλημα είναι η ΑΠΛΗΣΤΙΑ
Το ζητούμενο για την ισορροπία του fifty – fifty είναι απληστία που θέτει σε κίνδυνο το ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, πράγμα που σημαίνει ότι πολύ λιγότεροι από τους μισούς είναι πάμπλουτοι και πολύ περισσότεροι όχι απλώς φτωχοί μα πάμφτωχοι

Το σκέφτηκαν οι πάμπλουτοι και είπαν: «Κάτι πρέπει να κάνουμε»
Κάτι πρέπει να κάνουν, είπαν, ώστε κάπως να καθησυχάσουν τους απελπισμένους, όσους επιβιώνουν κάτω από το όριο φτώχειας και όσους, όπου να’ ναι, θα σπάσουν την ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΟΡΔΕΛΑ του ορίου που χρόνια με νύχια και δόντια απέφευγαν μα οι ΑΝΤΟΧΕΣ τους τώρα εξαντλούνται· αρχίζουν οι ΝΕΟΠΑΜΠΤΩΧΟΙ να γίνονται δύστροποι, μη συνεργάσιμοι, επιθετικοί, καχύποπτοι
Το σκέφτηκαν οι πάμπτωχοι και είπαν: «Κάτι πρέπει να κάνουμε»
Κάτι πρέπει να κάνουν, είπαν, ώστε να πάψει ο εφησυχασμός της εξουσίας, κι όσων διαβιώνουν στην απόλυτη χλιδή, κυρίως όσων περπατούν σε ΚΟΚΚΙΝΑ ΧΑΛΙΑ κάθε φορά που κατεβαίνουν από λιμουζίνες, και κυβερνητικά αεροπλάνα για να επιλύσουν τα προβλήματα του κόσμου…

Ε, όχι, πράγματι δεν μπορούν να είναι όλοι μορφωμένοι με ακριβά βιογραφικά, έτοιμα από πριν γραφεία και μεγαλεία να τους περιμένουν να διοικήσουν· μπορούν, όμως, κάποιοι από τους τυχερούς της ζωής, να συλλογιστούν λίγο καλύτερα το ΣΥΜΦΕΡΟΝ τους, πράγμα που σημαίνει ότι αν δεν θέλουν κάποτε να καθαρίζουν μοναχοί τους τα π(α)τώματα που πατούν, τότε, ας καταπολεμήσουν πρώτα απ' όλα την απληστία τη δική τους και των ομοίων τους
Θα είναι μια υποτυπώδης αρχή στην προσπάθεια καταπολέμησης της φτώχειας

Ε, ναι, απέφυγα τις κανονικές τέλειες “τελείες”
Τέτοιο θέμα τελειώνει ΠΟΤΕ;

Υ.Γ. Και κάτι ακόμα: οι περισσότεροι απ' όσους νομίζουν ότι μέσα στα κουτάκια τους είναι προστατευμένοι, να ξέρουν ότι η δουλειά του εργαζόμενου σε γραφεία-κουτάκια (μπετονένια, αλουμινένια, αμιάντου, γυάλινα, πλαστικά k.o.k) είναι, αν όχι εξίσου βαριά, σίγουρα πολύ πιο ανθυγιεινή από του εργάτη μες τα χωμάτινα χαντάκια
Think about it my... poor man/woman

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΥΣΤΕ: Κάνει καλό!

Η είδηση

Κατ΄αρχάς, απο σήμερα κιόλας ΖΗΤΑ να γίνεις συνδρομητής (είναι εντελώς δωρεάν!) στη μηνιαία εφημερίδα "Πράσινη Πολιτική" με ένα απλό τηλεφώνημα στο 210-3241001 ή, στέλνοντας e mail: ecogreen@otenet.gr Έχει οικοΛΟΓΙΚΗ ύλη πλούσια και χρήσιμη που θα ωφελήσει τη ζωή σου και τον τρόπο που αναλύεις στο μυαλό σου την καθημερινότητά μας.

Η πρόταση

Και δεύτερον, θέλω να σου πω κάτι που ήδη το ξέρεις:
"Το παρελθόν κάποια μέρα θα σε εκπλήξει".
Έως τότε μη ξεχνάς αυτό που επίσης ξέρεις:
Η ΜΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΠΟΙΗΣΗ ΓΕΡΝΑΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ
Η αδράνεια σε κάνει φοβικό, ανασφαλή, ανήμπορο, δυστυχώς, αυτό επιδιώκουν μερικοί για σένα και μερικοί για κάποιους άλλους.
ΜΗ ΜΕΝΕΙΣ ΠΙΣΩ να σαπίΖΕΙΣ: Σήκω, ΒΓΕΣ, μίλα, ΡΩΤΑ, μάθε, ΠΕΡΠΑΤΑ, γέλα μαζί τους.
Κάνε με την ψυχή σου ό,τι καλό σκεφτείς, όσο περισσότερο μπορείς κι ο χρόνος θα σε δικαιώσει: θα υποχρεωθεί να σταματήσει, όπως ακριβώς σταματά όταν ερωτεύεσαι, κι εσύ θα ξαναγίνεσαι παιδί και θα γίνεται όλος ο χρόνος δικός σου να ονειρευτείς και να φτιάξεις από την αρχή τα πράγματα έτσι όπως τα θες. Ως τότε, μην ακούς εφήμερες κραυγές που σου ρουφάνε ΕΝΕΡΓΕΙΑ... ΑΣ ΚΡΩΖΟΥΝ ΟΣΟ ΘΕΛΟΥΝ ΤΑ ΚΟΡΑΚΙΑ... Εσύ τη δουλειά σου... !!

ΣΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Το όνομα των Σκοπίων ευθύνεται για το λιώσιμο των πάγων στο βόρειο πόλο…
Η αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου επιτείνει το φαινόμενο του θερμοκηπίου…
Τα σκουπίδια βοηθούν στην αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών…

Όχι δεν τρελαθήκαμε… Όμως χρειάζεται και λίγη τρέλα για να μη μας τρελάνουν.

Στις Βρυξέλλες, οι ηγέτες (που τα έχουν τετρακόσια) απασχολήθηκαν πολύ με το πρόβλημα των Κλιματικών Αλλαγών στον πλανήτη Γη. Πήραν μάλιστα αποφάσεις ως προς το ποσοστό που η κάθε μια χώρα ως το 2020 υπόσχεται να μειώσει τις ΕΚΠΟΜΠΕΣ ΑΕΡΙΩΝ αλλά φυσικά δεν διευκρινίζεται σε ποιο ποσοστό πρέπει να περιοριστεί το ΔΙΟΞΕΙΔΙΟ ΑΝΘΡΑΚΟΣ, το μεθάνιο, το όζον, το υποξείδιο του αζώτου κ.ο.κ.

Άκουσα τον πρωθυπουργό της Ελλάδας να λέει για το ποσοστό που μας αναλογεί ως χώρα και που δεν θα είναι 16% τοις εκατό αλλά 19% για τούτο και για κείνο το λόγο: ΑΙΤΙΟΛΟΓΗΘΗΚΕ δηλαδή το ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟΥ και η συνέχιση των ΚΛΙΜΑΤΙΚΩΝ ΑΛΛΑΓΩΝ που αυτό επιφέρει.
Ανεξάρτητα λοιπόν από τις επίσημες δικαιολογίες των πρωθυπουργών κάθε κράτους που υποτίθεται ότι υιοθετούν πολιτικές προστασίας του περιβάλλοντος με αναλογίες και ποσοστά που ως τώρα δεν έχουν σώσει κάνεναν - διότι ο Δρυίδης του Δάσους απέθανε και χάσαμε τη συνταγή του μαγικού φίλτρου - ο καθένας από εμάς τους Γαλάτες μπορεί να αναλογιστεί γιατί να είναι τόσο δύσκολη η σωτηρία της γης ώστε να ζήσουν (σε αυτήν και από αυτήν) οι επόμενες γενιές ανθρώπων· αν βέβαια εννοούμε “ανθρώπους φυσιολογικούς” με τη σημερινή γνωστή βιολογική υπόσταση.

Στην Ελλάδα, έχουμε ΣΊΓΟΥΡΑ περισσότερη ενέργεια από όση αντέχουμε για να ευημερούμε:
ΗΛΙΟ, ΘΑΛΑΣΣΕΣ, ΑΕΡΗΔΕΣ, ΘΕΡΜΕΣ ΠΗΓΕΣ, ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ (για βιομάζα), και ΝΕΡΑ θα είχαμε πολύ περισσότερα αν το κράτος είχε δημιουργήσει τις υποδομές για την κατά το δυνατόν καλύτερη αποταμίευση και εκμετάλλευση των όμβριων είτε για δημόσια είτε για ιδιωτική αξιοποίηση και χρήση (σκεφτείτε πόσα δένδρα στο κλεινόν άστυ δεν ποτίζονται καν από τις όποιες βροχές αφού οι κορμοί τους στη βάση είναι πνιγμένοι στο τσιμέντο...)

Με την υποθετική, πάντως, στρατηγική διαχείριση των πολύτιμων Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας που διαθέτει η Ελλάδα, θα μπορούσαμε από χρόνια να είχαμε δώσει τη ΣΩΣΤΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ στο πρόβλημα του θερμοκηπίου, που μας αναλογεί ως ποσοστό μείωσης εκπομπών CO2 (διοξειδίου άνθρακος) που είναι το πιο βλαβερό αέριο στην ατμόσφαιρα, σύμφωνα με τους ειδικούς στην ενεργειακή τεχνολογία επιστήμονες.

Αλλά η Ελλάδα, φίλε, είναι ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΣ ΚΟΜΒΟΣ πετρελαίου και φυσικού αερίου:
ΟΡΥΚΤΑ ΚΑΥΣΙΜΑ που για τις αμυντικές μας ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ είναι θ η σ α υ ρ ο ς.
Είναι ταυτόχρονα και οι παράγοντες που ευθύνονται για τις κλιματικές αλλαγές στον πλανήτη, επιμένουν οι επιστήμονες. Aλλά, Tι να γίνει; σου λέει ο ΑΛΛΟΣ, Δεν μπορείς να τα έχεις όλα... Και ρόλο στα Βαλκάνια και καθαρό αέρα!
Καταλαβαίνω σωστά λοιπόν: Ό,τι μας κάνει σημαντικούς στη περιοχή, είναι ό,τι μας απειλεί περισσότερο; Α, έχω θέμα να σκεφτώ τώρα και σε προσωπικό επίπεδο...

Για τους ανθρώπους στην ΕΞΟΥΣΙΑ που παίρνουν την τελική ευθύνη ΛΗΨΗΣ και ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ των πολιτικών αποφάσεων για το ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ, η πραγματική Οικο/Λογική ΑΝΑΠΤΥΞΗ δεν είναι παρά βασιλικός στη γλάστρα μιας... χαροκαμένης αυλής.
Κι είναι πολύ αμφίβολο, αν, όπως λέει, χαριτολογώντας, ο σοφός λαός μας, Χάρη στο βασιλικό ποτίζεται η γλάστρα....
(Και να σας πω και κάτι με όλο το θάρρος; Δεν είμαι πολύ βέβαιη πια για τη λαϊκή μας σοφία.
Μακάρι να κάνω λάθος και να το λέω επειδή ζούμε τόσο θλιβερές πολιτικές καταστάσεις.)

Η Ελλάδα μπορεί να γίνει ΑΥΤΟΝΟΜΟΣ και ΚΑΘΑΡΟΣ ΚΟΜΒΟΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ;
Κι αν, πες, το αποτολμούσε ποια θα ήταν η αντίδραση του στενού μας κύκλου από τη Ρωσία έως τη Ν.Α. Ευρώπη (Βαλκάνια), την Ιταλία και την Τουρκία; Η FYROM (ή όπως αλλιώς θα τη λέμε κάποτε) θα είχε ήδη αναγνωρίσει την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου και θα είχε αποφύγει την πολιτική κρίση στο εσωτερικό της εξ’ αιτίας των Αλβανών, αν δεν φοβόταν αντίποινα από τη Σερβία λόγω της ενεργειακής της εξάρτησης. Γιατί τα Σκόπια πιο πολύ κι απ’ το ΟΝΟΜΑ χρειάζονται ενέργεια για την επιβίωσή τους και δεν θα καθίσουν να σκεφτούν σ’ αυτή τη φάση πόσο καθαρή θα είναι η ενέργεια που θέλουν και τι επιπτώσεις θα έχει στο ΚΛΙΜΑ της Ευρώπης.

Με τις υγείες σας
HAPPY WEEKEND στους ζωντανούς
και...
ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ ΓΚΟΥΪΝΤΟ...

ΘΕΪΘΦΟΥΛ

NO REGRETS

Αυτό μόνο θα πω: μια ΘΕΑ στο ΦΟΥΛ ήταν χτες στο Παλλάς! Η εμφάνισή της α π ο θ έ ω σ η για όσους βέβαια εκτιμούν αυτό το στυλ στην ποιότητα της μουσικής και της ερμηνευτικής τέχνης.

Η Marianne Faithfull πλήρης ουσίας και ωριμότητας γέμισε τις πεσμένες μπαταρίες όσων έχουν ακόμα λίγη συναίσθηση μιας ενοχής (GUILT) που τους αναλογεί. Κι όσο όλοι μας να θεωρούμε ότι δεν φταίμε, ίσως να υπάρχει κάποιος λόγος που νιώθουμε BAD TOO BAD για ό,τι συμβαίνει...

What we are fighting for? Ελπίζω κάποιοι να πουν: Παλεύουμε για να μη χάσουμε την πραγματική αίσθηση κάθε αξίας που ως έννοια έχει κακοποιηθεί με αγριότητα πρωτοφανή τα τελευταία χρόνια. Και για να αντιδρούν με σθένος όλοι οι άνθρωποι όποτε μια αξία βιαίως μεταλλάσσεται σε ρύπο μεγατόνων.

Να γιατί πρέπει να πολεμούμε: Να μη μας ρουφήξουν απ' τις μορφές οι πιο... εφήμερες.

ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ, ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ

Πρότυπα διασήμων

Μιλώντας για σύμβολα η Μελίνα και η Γυναίκα ταυτίζονται στη σκέψη μας σε ένα και μόνο θαύμα. Αλλά η Μελίνα – σύμβολο και πρότυπο γυναικείας προσωπικότητας εξακολουθεί μέχρι σήμερα να εμπνέει γυναίκες ηλικίας αυστηρά 40+ αν και έχω τη χαρά να γνωρίζω νεώτερες στα τριάντα plus που θυμούνται σαν θεϊκή οπτασία τη Μελίνα κι αυτό είναι κάπως παρήγορο. Είναι όμως απαραίτητη η επισήμανση γιατί σκέφτομαι ότι όπως αλλάζει ο κόσμος, η αισθητική, οι αξίες έτσι αλλάζουν και τα πρότυπα διασήμων που οι νεώτεροι άνθρωποι βλέπουν ως παράδειγμα προς μίμηση είτε στην Τέχνη είτε στην Πολιτική.
Στις 8 Μαρτίου, παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας και, δυο μέρες νωρίτερα, στις 6 Μαρτίου, ημέρα που η Μελίνα έφυγε για πάντα (πριν από 14 χρόνια, το 1994), δεν είχαν και τόση σημασία ως γεγονότα όση είχε η Καλομοίρα. Ακόμα και η πεντάμορφη αλλά αρκετά διαφορετική Έλενα Ναθαναήλ που επίσης με τον δικό της τρόπο υπήρξε πολύ προχωρημένη για την εποχή της ως προς αντιλήψεις και στερεότυπα, δύσκολα θα μπορούσε σήμερα να συγκινήσει όσο οι σαχλοκουδούνες παιδούλες που τραγουδούν και χορεύουν ό,τι θεωρείται εύπεπτο για τις νοητικές αντοχές του ευρέως κοινού και “ανεβαστικό” για τη επίφοβη λίμπιντο της νεολαίας.

Η Μελίνα στον… Κορυδαλλό

Της μίλησα για πρώτη φορά πριν από 25 ή 26 ολόκληρα χρόνια, το 1982 ή το ‘83, όταν κάνοντας τα πρώτα μου πραγματικά βήματα στο ρεπορτάζ για τις ειδήσεις, την πλησίασα σε μια εκδήλωση για να ζητήσω δήλωση για την Ημέρα της Γυναίκας επί τη ευκαιρία των εγκαινίων μιας νέας πτέρυγας στις γυναικείες… φυλακές. Στις φυλακές του Κορυδαλλού συνάντησα για πρώτη φορά τη Μελίνα! Δεν μπορώ να θυμηθώ την ακριβή διατύπωση του μηνύματός της στις γυναίκες που εκτίουν ποινές (πολλές από αυτές για ειδεχθή εγκλήματα) αλλά όλες πρέπει τώρα να βρουν το κουράγιο να ξανασκεφτούν τη ζωή, τα λάθη, τις παγίδες, τα τραγικά διλήμματα που συχνά επιφυλάσσει μα πάντα θα έρχεται μια καινούργια μέρα, μια καινούργια ευκαιρία να τις απαλλάξει από αδιέξοδα και να επουλώσει πληγές του παρελθόντος. Κι αν δεν θα τα καταφέρνουν όλες τόσο καλά, τουλάχιστον να τα καταφέρνουν οι περισσότερες με τη στήριξη και τη βοήθεια όσων μπορούν να σκεφτούν και τους άλλους ανθρώπους εκτός από τον εαυτό τους· γιατί σε τι άλλο χρησιμεύει η παιδεία και ο πολιτισμός σε μια οργανωμένη κοινωνία;

Εκεί ψηλά

Στη διάρκεια των δυο ή τριών λεπτών που μου μιλούσε (δηλαδή στην κάμερα) και ενώ καταγραφόταν η φωνή της και τα λόγια στο tape του ηχολήπτη δια μέσου του μικροφώνου που κρατούσα (η κάμερα είχε… film!), εμένα, ο νους μου δεν παρακολουθούσε τόσο τις λέξεις όσο το πρόσωπο και στα μάτια εκείνης της πανύψηλης γυναίκας που απέπνεε τη σπάνια φινέτσα και την αυτοπεποίθηση μιας κουλτούρας πρωτόγνωρης στα δημόσια κοινωνικά και πολιτιστικά πράγματα· η μικρή δημοσιογραφική μου εμπειρία πάλευε να σταθεί στο ύψος της περίστασης: έκανα ένα ρεπορτάζ μέσα στις φυλακές ανάμεσα σε κρατούμενες και μια Γυναίκα – σύμβολο Ελευθερίας και Πολιτισμού.
Ήρθε ξανά στο νου μου την περασμένη εβδομάδα η μακρινή εκείνη εικόνα, κι αναρωτήθηκα τι θα σκεφτόταν εκείνη για την … 35χρονη και τον Γενικό Γραμματέα… Από εκεί ψηλά που βρίσκεται (έτσι θέλω να λέω ότι βρίσκεται εκεί ψηλά) και βλέπει το Υπουργείο Πολιτισμού να συνθλίβεται και να λοιδορείται με φτηνές και κακόγουστες ερωτικές ιστορίες, εκβιασμούς, αυτοκτονικές απόπειρες, και διαχείριση κονδυλίων με κομματικές και συνδικαλιστικές προτεραιότητες και ισορροπίες. Κι αν πει κάποιος ότι τέτοια συνέβαιναν σε όλες τις εποχές, με άλλους σκηνοθέτες, φίλους, γραμματείς, και φαρισαίους στη θέση των σημερινών, θα πρέπει να παραδεχτεί ότι η διαφορά βρίσκεται ότι στη διακυβέρνηση της χώρας υπήρχε ο εκλεγμένος ηγέτης που δεν έτρεμε ούτε τα ΜΜΕ ούτε τις δημοσκοπήσεις.
Δεν ξέρω αν είχαμε περισσότερη δημοκρατία επί Ανδρέα Παπανδρέου, πάντως, ξέραμε ποιος κάνει στ’ αλήθεια κουμάντο και ποιος ευθύνεται για ό,τι καλό κι ό,τι στραβό μας συμβαίνει.
Ο πλουραλισμός στην ενημέρωση παίρνει τ’ απάνω του με δυναμισμό και ταχύτητα από το 1993 – 94 και μετά με σκοπό να συνεισφέρει στη βελτίωση της ποιότητας της δημοκρατίας στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία. Υπάρχει όμως πλουραλισμός;

Πλήρης επιτυχιών

Κι έπειτα έρχεται η δεύτερη, η πιο σημαντική και σπουδαία ανάμνηση που κρατώ προσωπικά από τη Μελίνα και που σήμερα μου φαίνεται σαν ένα παραμύθι με την καλή μάγισσα που προσπαθούσε να κάνει κάτι μεγάλο και όμορφο στη χώρα της Φιλοσοφίας και των Τεχνών την ώρα που γύρω της ένα σωρό αυλοκόλακες, μαύροι καλικάντζαροι και ερπετά υπονόμευαν με μικρότητες και ατομικά οφέλη το μεγαλείο ΤΗΣ γυναίκας που σιχαινόταν όσο τίποτα την υποκρισία και την κάθε μίζερη μικροσκοπιμότητα. Έβλεπε και ένιωθε, μα μπροστά στο μεγάλο σκοπό απέστρεφε το βλέμμα· δεν ήθελε να ξέρει τίποτα για όλα αυτά που θα της έκλεβαν θετική ενέργεια για τα δυο οράματα: Την Αθήνα Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης και την Επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα - θύμωνε με όποιον τα έλεγε “Ελγίνεια”. Τον διόρθωνε ή τον στραβοκοίταζε. Πολλούς ανθρώπους αγαπούσε μα λίγους ανθρώπους ξεχώριζε, λίγους μπορούσε να εμπιστευτεί κι ήξερε πως συχνά ίσως έκανε λάθος εκτιμήσεις, μα πώς αλλιώς μπορούσε να διοικηθεί το Υπουργείο Πολιτισμού της Ελλάδας όταν σε κείνη προσωπικά δεν επιτρεπόταν το παραμικρό λάθος όταν η αποστολή της ήταν να φέρνει με το μέρος της Ελλάδος κάθε διεθνή προσωπικότητα με κύρος και επιρροή. Η ίδια δεν είχε καμιά ανάγκη από θαυμασμό, πλουτισμό, αίγλη. Όταν ανέλαβε ήταν ήδη πλήρης επιτυχιών και το μόνο που ήθελε ήταν να την αγαπούν για ό,τι καλό προσπαθούσε να καταφέρει για εμάς.

Το σκόπευτρο

Σε μια τέτοια στιγμή γνώρισα τη Μελίνα και γρήγορα βρέθηκα αρκετά κοντά της, αν και για μικρό χρονικό διάστημα επειδή δεν ανήκω στην κατηγορία αυτών που σκοτώνουν εν ψυχρώ για να ’χουν μόνιμη και σίγουρη θέση στον ήλιο.
Ήταν το 1984 ή 1985 όταν επισκέφθηκε την Αθήνα ο Ζακ Λανγκ, υπουργός Πολιτισμού της Γαλλίας από τον οποίο θα έπαιρνα συνέντευξη στο ξενοδοχείο όπου διέμενε, τη Μεγάλη Βρετανία. Η Μελίνα με ένα δύο συμβούλους καθόταν ήδη στο σαλόνι του λόμπι και τον περίμενε. Με προσκάλεσε να καθίσω μαζί του και ρώτησε το όνομά μου. Έπειτα θέλησε να μάθει τι ήξερα για τον Γάλλο υπουργό Πολιτισμού που σε λίγο θα μου έδινε συνέντευξη για την τηλεόραση.
Ήξερα πράγματα (mon dieu, ευτυχώς, είχα πάει διαβασμένη) οπότε σε μια στιγμή θέλησα να ρωτήσω κάτι, οπότε της λέω: «Εσείς, κυρία Μερκούρη….»
Χα, με ακινητοποίησε με το κοφτερό και συνάμα βελούδινο βλέμμα της που μαζί με τη φράση μου έκοψε και την ανάσα. Ήμουν, βλέπεις, μικρή… Η μαγκιά ή η αυθάδεια δεν είχαν εισχωρήσει στο δημοσιογραφικό μου αίμα.
«Μελίνα» άκουσα να λέει με κείνη τη χαρακτηριστική συρτή χροιά στη φωνή και τον τόνο όταν απαιτούσε από τον άλλον κάτι το εντελώς αυτονόητο.
Ήθελε να της απευθύνομαι στον ενικό χρησιμοποιώντας απλά το όνομά της. «Μελίνα»!
Σηκώθηκε πήγε στο σημείο όπου ο οπερατέρ είχε στήσει στο τρίποδο με την κάμερα, κοίταξε μέσα από το viewer το κάδρο και ζήτησε από τον οπερατέρ να αλλάξει λιγάκι τη γωνία λήψης (το θυμάσαι Αντώνη Κουρτικάκη;).

Μόλις τελείωσε η συνέντευξη με ρώτησε αν ήθελα να περάσω την επόμενη μέρα από το υπουργείο να μιλήσουμε για μια ιδέα που είχε σχετικά με κάποιες συνεντεύξεις προσωπικοτήτων που θα ήταν καλό, είπε, αν μπορούσε να προβάλλει στο πλαίσιο ενός ντοκιμαντέρ η Ελληνική Τηλεόραση…

Η ιστορία αυτή δεν τελειώνει εδώ, μα δεν θα διηγηθώ περισσότερα για ό,τι έγινε ή δεν έγινε κατόπιν με αυτό και με άλλα θέματα του ΥΠΠΟ της δεκαετίας του ’80.

Τι σημασία να έχει τώρα πια…
Όμως εκείνη η τεράστια προσωπική ικανοποίηση που ένιωσα ότι η ίδια η Μελίνα σκηνοθέτησε την πρώτη μου κάπως μεγαλύτερη σε διάρκεια συνέντευξη, δεν αλλοιώνεται όσα χρόνια και να περάσουν· είναι σαν ένα διαμαντένιο αστράκι να ’χει κρυφτεί καλά μέσα στα φουντωτά μαλλιά μου και να μου λαμπυρίζει σιγανά τι αξίζει γύρω μου και τι όχι. Προσπαθώ και εύχομαι να αντιλαμβάνομαι πάντα σωστά τα σήματα που εκπέμπονται και μπλέκονται.

Λαιστρυγονία

Κι αυτή λοιπόν είναι η ευχή μου για φέτος σε όλες τις γυναίκες που συμβολικά γιόρταζαν προχτές: Ξεχωρίστε τα αληθινά από τα ψεύτικα στρας! Αυτά που σας πουλάνε για το μυαλό σας και το σώμα. Γιατί όσο η δυστυχής 35χρονη νόμιζε ότι αρκεί να πουλήσεις έρωτα στον αξιωματούχο - εραστή που αψήφησε τα όρια στο σεξ που συστηματικά εξαγόραζε, κι έγινε μια τραγική φιγούρα, άλλο τόσο η επίσημη πολιτική/ κομματική/ συνδικαλιστική/ δικαστική και, ναι, δημοσιογραφική πορνεία που θα βαφτίζεται με άλλα ονόματα όπως «ερωτική σχέση», "χαβαλές" κ.λ.π. είναι οι αυταπάτες μας στη μυθική χώρα των… Λαιστρυγόνων, όπου καταντήσαμε να ζούμε. Περισσότερο παρά ποτέ ο ιστός της διαφθοράς είναι διεθνής· άρα αήττητος. Τίποτα δεν μπορείς να κάνεις γι αυτό, μα αν δεν σε παίρνει να φωνάξεις, Χες τους, τότε, πρόσεχε τα όρια του πόθου σου για φήμη, πλούτο και εξουσία. Ίσως έτσι να σταθείς τυχερή και γλιτώσεις την κατάθλιψη, τα χάπια. Χες ’τους… Χα, και βέβαια έχω ακούσει τη Μελίνα να λέει, Χες ’τους! Μόνο που σήμερα καμιά γυναίκα σε θέση εξουσίας δεν θα τολμούσε να το πει και να ακούν όλες οι άλλες, εμείς, που καταλαβαίνουν και την κοροϊδία και την κάθε κακοποίηση- να ακούνε και να αμφισβητούν τον κάθε γελοίο που θέλει να κυβερνήσει τον κόσμο με το να ακολουθεί πιστά και να βασίζει την εξουσία του στην κυριαρχία των ΜΜΕ και στις κατά παραγγελία δημοσκοπήσεις προς επηρεασμό της κοινής, κοινότατης γνώμης.

(Υ.Γ. Θα καθυστερήσω λιγάκι να αναρτήσω νέο κείμενο. Μην ανησυχήσετε, ε;)

ΕΔΩ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Γράμματα χασάπη...

Αν το επέτρεπε το επίπεδο των θεατών της Εθνικής Λυρικής Σκηνής αυτό ακριβώς θα φώναζαν στον όποιον ανεύθυνο/υπεύθυνο διευθυντή σκηνής, φωτιστή, παραγωγό, τεχνικό προϊστάμενο, φροντιστή γενικών καθηκόντων ή δεν ξέρω εγώ ποιος άλλος όφειλε να έχει επισημάνει και να έχει διορθώσει τον τρόπο προβολής των τίτλων μετάφρασης του έργου που εμφανίζονται στο πάνω πλαίσιο του σκηνικού περίπου στο ύψος των προβολέων. Εκτός του αυχενικού συνδρόμου ο θεατής πρέπει και να στραβωθεί προκειμένου να διαβάσει τους θαμπούς και ξασπρισμένους τίτλους, κι αντί να κάθεται αναπαυτικά να απολαύσει το ωραίο ιταλικό οπερετικό έργο έπρεπε να εξαντλήσει όλες του τις δυνάμεις ώστε να καταλάβει τι ήθελε να πει Ο κόμης Ορύ του Ροσσίνι. Και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό δηλαδή να στραβώνεσαι και να ξελαιμιάζεσαι για να δεις μια παράσταση ποιότητας στη Λυρική, έχοντας πληρώσει με όλη σου την καλή διάθεση τα 60 ευρώ.

Αλλά θα μου πεις τι να λέω τώρα για το Υπουργείο Πολιτισμού που χρόνια τώρα με τα τόσα κονδύλια θα έπρεπε, αν μη τι άλλο, να έχει εγκαταστήσει το σύστημα προβολής των τίτλων μετάφρασης στο πίσω μέρος των καθισμάτων τουλάχιστον της πλατείας.

Το καλλιτεχνικό πρόγραμμα 2007 - 2008 όπως το είχε δρομολογήσει ο Στέφανος Λαζαρίδης προτού φύγει (χμ, πέρυσι τον Ιούνιο) από το τιμόνι της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, διατηρήθηκε από τη νέα διοίκηση, αλλά το θέμα είναι κατά πόσο θα δωθεί κάποτε στο θεσμό νεά πνοή και δημιουργική ώθηση στο βαθμό που το αξίζει. Κι αν τα κονδύλια του Πολιτισμού μας κύριοι της κυβέρνησης και της διοίκησης δεν σας επαρκούν για να αποκτήσει η χώρα, που γέννησε την Μαρία Κάλλας, Εθνική Λυρική Σκηνή υψηλών προδιαγραφών, τουλάχιστον για κανονίστε να διακρίνεται, πιο ευχάριστα για τα μάτια και πιο άνετα για τον αυχένα, η μετάφραση των έργων. Τόσο δύσκολο είναι;