SURVIVAL FOR ALL...

Με ένα πλούσιο πρωινό και άφθονη... τέχνη

Χτες βράδυ μια ταινία στην τηλεόραση μου έκλεισε την ψυχή. Η υπόθεση ούτε καινούργια ούτε παράξενη ήταν. Μηδέ καν από κείνες που θα ’λεγες, Ε, αυτό κι αν είναι απίστευτο! Απεναντίας, πολύ γνωστό, πραγματικό και πιστευτό είναι το γεγονός ότι οι φυσικοί πόροι της γης έχουν περιοριστεί επικίνδυνα και ότι δεν μπορούν πια να θρέψουν επαρκώς τον πληθυσμό της (δεν εννοούμε μόνο τον ανθρώπινο πληθυσμό άρα πόσο μάλλον τον υπόλοιπο πληθυσμό), δίχως τη συστηματική και βίαιη ανθρώπινη παρέμβαση, που ως γνωστόν έχει διαταράξει πλήρως τη βιοποικιλότητα στη χλωρίδα και την πανίδα.
Είναι γνωστό ότι τρώμε και πίνουμε χημικά, δηλητήρια, φάρμακα, αντιβιοτικά που διατίθενται στην ελεύθερη αγορά σε μορφή πολύ ελκυστικών βρώσιμων και πόσιμων αγαθών, που ελέγχονται απολύτως από μετρημένες στα δάχτυλα πολυεθνικές εταιρείες τροφίμων από την παραγωγή και τη διανομή έως την κατανάλωση και τις τιμές. Φυσικά και μπορώ να παράγω γάλα σε πολύ ανταγωνιστική τιμή για τα μωρά του κόσμου - του δικού μας προηγμένου κόσμου αλλά και του τρίτου κόσμου - ιδιαίτερα σήμερα που πρέπει να επιβιώνουν ανάμεσά μας οι τριτοκοσμικοί ώστε να δουλεύουν σκληρά για την ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα. Μόνο που το γάλα αυτό θα είναι πολύ πιο φτηνό γιατί τα ζώα βόσκουν σε μολυσμένη γη, τρώνε σκουπίδια, είναι άρρωστα και μετά ψοφάνε και διατίθενται στην αγορά σε πιο ανταγωνιστική τιμή, έχοντας αποδώσει στο έπακρο το προσδοκώμενο υπερκέρδος στους παντός είδους εκμεταλλευτές πρώτων υλών και φυσικών πόρων.

Στο έργο έδειχναν το πώς ένας (κακός) επιστήμονας με μια (κακή) εταιρεία εκμετάλλευσης “φυσικών” πόρων, έχοντας ως κοινό παρονομαστή για τη συνεργασία τους το υπερκέρδος, παρήγαγαν τρόφιμα που αρρωσταίνουν και σκοτώνουν τους ανθρώπους. Το δίλημμα που διατύπωσε με ρεαλιστικό κυνισμό ο εκπρόσωπος της εταιρείας ήταν τούτο: «Ή θα πεθάνουμε αύριο από την πείνα ή θα αποδεχτούμε το ρίσκο μιας νέας διατροφής ώστε να επαρκεί για όλους.»
Αισίως, 7 δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν σήμερα στη γη με ρυθμό αύξησης περίπου 70 εκατομμύρια ετησίως, και όλοι αυτοί θα θέλουν και τροφή και νερό!!!

Η οικογένεια, που ξεκληρίστηκε από ένα μυστήριο μύκητα που ζούσε στο λαχανικό, ανήκε στον προηγμένο δυτικό κόσμο και ακολουθούσε κανόνες υγιεινής διατροφής. Το πρωινό γεύμα περιλάμβανε εξωτικά φρούτα με ζωηρό, μάλλον αφύσικο, κατακόκκινο χρώμα και όπως αποκαλύφθηκε ήταν ψεκασμένα με δηλητήριο κάποιου σκορπιού για έντομα, που είχαν γίνει πολύ ανθεκτικά σε άλλα φυτοφάρμακα, επίσης μεταλλαγμένα δημητριακά και γάλα από μάλλον τρελαμένα, λόγω συνθηκών υπερπαραγωγής, ζώα.

Το πρωινό γεύμα είναι το σπουδαιότερο την υγεία και την καλή φυσική κατάσταση!!!

Κάτι παράξενο συμβαίνει πάντως γιατί διακρίνω κάτι σαν δυσπιστία στα πρόσωπα των ανθρώπων όταν μιλούν για την ανάπτυξη που, τι κρίμα, τι κακό, δεν είναι μεγαλύτερη και περισσότερη. Το τι είδους οικονομική ανάπτυξη χρειαζόμαστε για την επιβίωση της ανθρωπότητας εν μέρει φανερώθηκε στον βήχα από θυμό του Μπαράκ Ομπάμα για τα bonus των golden boys (επιστροφή παλιών και μη πληρωμή νέων;;;), και στην απαίτησή του να διατυπωθούν στο Κογκρέσο εποικοδομητικές προτάσεις για την ανάπτυξη, μακριά από λογικές πολιτικαντισμού και ανταγωνισμού!!!
Το τι είδους οικονομική ανάπτυξη χρειαζόμαστε ανά την υφήλιο εν μέρει φανερώθηκε στην άποψη του Νομπελίστα, Πωλ Κρούγκμαν, ότι τα περίπου 800 δισεκατομμύρια δολάρια του πακέτου Ομπάμα για την τόνωση της Οικονομίας δεν καλύπτουν ούτε το 1/3 της μαύρης τρύπας.

Το τι είδους οικονομική ανάπτυξη χρειάζεται η γη για να ορθοποδήσει δεν θα απαντηθεί ποτέ στα σοβαρά εάν προηγουμένως δεν εξαλειφθούν από την ορολογία της πολιτικής και της επιχειρηματικότητας δυο γνωστές λέξεις με βαρύ κι ασήκωτο περιεχόμενο: αισχροκέρδεια και απληστία. Ναι, τόσο πολύ απλά.

Στο τέλος, δεν ξέρω τι έγινε γιατί με πήρε ο ύπνος, εξουθενωμένη καθώς ήμουν από τα προβλήματα και τις σκέψεις της καθημερινότητας για την οποία, επιπροσθέτως, μου καταλογίζεται μερίδιο ευθύνης για την κατάντια της ποιότητας ζωής, την αναξιοκρατία, τη διαφθορά, τη μη χρηστή διοίκηση σε πολλές υπηρεσίες του κράτους, τη βία, τη νοθεία, τον άρτο του φούρναρη ακόμα και τα θεάματα της τηλεόρασης…

ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΑΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΣΥΣΤΗΜΑ

Μια νέα πραγματικότητα
γράφει ο Μιχάλης Στρατηγάκης
(stratigakis@pasteur.gr)

Οι ερμηνείες που δίνονται μέχρι τώρα για την τρέχουσα παγκόσμια χρηματιστηριακή κρίση είναι τεχνικές και πολιτικές. Αναφέρονται σε στεγαστικά δάνεια προς φτωχούς δανειολήπτες που δημιούργησαν "τοξικά ομόλογα" τα οποία εν συνεχεία πέρασαν απο το αμερικανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα στην παγκόσμια οικονομία μέσω τραπεζών. Ενοχοποιείται η ελλιπής παρέμβαση του κράτους καθώς και ο κακός σχεδιασμός και η απληστία των "golden boys" για υψηλά bonus.
Είναι όμως αυτά αρκετά για να εξηγηθεί μια τόσο μεγάλη οικονομική αναστάτωση;

Η λογιστική αξία (βλέπε πραγματική) των μετοχών είναι συνήθως λιγότερο απο το 10% της χρηματιστηριακής. Λογιστική αξία είναι το πηλίκο της πραγματικής αξίας (περιουσία κ.λ.π.) μιας εισηγμένης δια του αριθμού των μετοχών. Το υπόλοιπο 90% είναι η προσδοκία για ανάπτυξη. Άρα όποιος αγοράζει μια μετοχή δεν αγοράζει μόνο πραγματική αξία αλλά και την πιθανότητα να την μεταπωλήσει σε υψηλότερη τιμή μετά απο περαιτέρω ανάπτυξη της εισηγμένης επιχείρησης. Αυτή ακριβώς η πιθανότητα έχει μειωθεί.

Κατά κανόνα οι φυσικοί πόροι για την ανάπτυξη αντλούνται άμεσα ή έμμεσα απο το οικοσύστημα. Π.χ. :
- Βιομηχανική παραγωγή: Τεράστιες ποσότητες υλικών που είναι συμβατά με το οικοσύστημα μετατρέπονται σε ασύμβατα. Για παράδειγμα τα ορυκτά καύσιμα μετατρέπονται σε διοξείδιο του άνθρακα τόσο κατά την παραγωγική διαδικασία όσο και κατα την χρήση προϊόντων της βιομηχανικής παραγωγής όπως αυτοκίνητα και ηλεκτρικές συσκευές. Επίσης τα βιομηχανικά απόβλητα κατά κανόνα μολύνουν το περιβάλλον.
- Γεωργική παραγωγή: Τεράστιες εκτάσεις μετατρέπονται από δασικές σε καλλιεργήσιμες με αποτέλεσμα τη διατάραξη της βιοποικιλότητας τόσο στη χλωρίδα όσο και στην πανίδα. Αυτό γίνεται πιο έντονο με τη χρήση φυτοφαρμάκων, την υπερκατανάλωση νερού και τις μονοκαλλιέργειες.
- Οικιστική και τουριστική ανάπτυξη: Εδώ εκτός απο την χωροταξική επιβάρυνση έχουμε και τις πολύ μεγάλες ανάγκες σε υποδομές, πρώτες ύλες και προϊόντα για τους πληθυσμούς που εγκαθίστανται ή μεταφέρονται (χωρίς να αναφέρουμε και τα απόβλητα).
Όλα αυτά (και πολλά άλλα) έχουν προκαλέσει σημαντικές αλλοιώσεις στο Οικοσύστημα τόσο στην ξηρά και τη θάλασσα όσο και στην ατμόσφαιρα με κυριότερο το φαινόμενο του θερμοκηπίου.

Είναι λοιπόν αυτονόητο ότι όσο στενεύουν οι φυσικοί πόροι αρχίζει να δημιουργείται κλίμα δυσπιστίας για περισσότερη ανάπτυξη. Σε αυτό έχουν συντελέσει η πρόσφατη ενεργειακή κρίση, η παγκόσμια κρίση στις τιμές των τροφίμων και οι ερμηνείες που δίνονται για τις κλιματικές αλλαγές σε σχέση με το περιβάλλον.

Στην κρίση του 1929, ο πληθυσμός της γης ήταν λιγότερος από 2 δισεκατομμύρια ανθρώπους και σήμερα είναι σχεδόν 7 δισεκατομμύρια αυξανόμενος με ρυθμό περίπου 70 εκατομμύρια το χρόνο.
Η μέση κατανάλωση περιβαλλοντικών πόρων ανά άτομο έχει υπερδιπλασιαστεί απο τότε μέχρι σήμερα.
Το 1929 το οικοσύστημα είχε ακόμη περιθώρια. Σήμερα έχει φτάσει στα όριά του.
Το ερώτημα επομένως είναι αν κι αυτή η κρίση θα είναι παροδική ή αν υπό το βάρος περιβαλλοντικών επιπτώσεων έχουμε μπροστά μας μια νέα πραγματικότητα...

(Το άρθρο αυτό μαζί με πολλά άλλα και ενδιαφέροντα θέματα δημοσιεύεται στο φύλλο Μαρτίου της μηνιαίας εφημερίδας "Πράσινη Πολιτική", την οποία μπορείτε να αναζητήσετε στα ελεύθερα σημεία διανομής και στα γραφεία των Οικολόγων Πρασίνων στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη τηλ.: 210- 32 41 001 και 2310 222 503).

ΤΟ ΥΦΟΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΣΤΗΝ TEΧΝΗ ΤΟΥ... "ΑΝΕΦΙΚΤΟΥ"

Συνέντευξη της Σώτης Τριανταφύλλου στη Μιρέλλα Καλοστύπη ως επεξηγηματική συνέχεια του γνωστού e-mail της συγγραφέως- δημοσιογράφου σχετικά με τον τρόπο άμεσης διεξόδου απο την κοινωνική και οικονομική κρίση στη χώρα.


Ερ. Είναι μόνο ζήτημα χρημάτων η Παιδεία; Ποιοί και πώς θα απαντήσουν τι είναι εκείνο που θα διασφαλίσει άμεσα ότι η όποια γενναία αύξηση των κονδυλίων θα φέρει και το επιθυμητό αποτέλεσμα; Ποιο είναι το επιθυμητό αποτέλεσμα; Ξέρουμε; Έχει απαντηθεί αυτό στην Ελλάδα;
Απ. Η παιδεία είναι, όπως όλα τα ζητήματα της πολιτικής, ζήτημα σκέψης, οργάνωσης και αποτελεσματικής τοποθέτησης των κονδυλίων. Ως άτομα και ως ομάδες δείχνουμε πλήρη αδυναμία οικονομικής διαχείρισης. Συνήθως λέω ότι δεν μας λείπουν τα λεφτά, ότι μας λείπει το μυαλό. Αλλά μπορεί να μας λείπουν και τα δύο.
Τι χρειαζόμαστε: άρτια και συνεχή κατάρτιση των καθηγητών, κτιριακή αναβάθμιση, εντατικοποίηση του δημόσιου σχολείου (ώστε να παραμεριστούν τα φροντιστήρια), ειδικά τμήματα για μετανάστες και μαθητές με δυσκολίες. Για την κατάσταση στην παιδεία φταίνε όλοι: οι οικογένειες που δεν ενθαρρύνουν τη δημόσια παιδεία, οι μαθητές που έχουν μάθει στις εύκολες λύσεις, οι καθηγητές που στην πλειοψηφία τους έχουν τελειώσει, όπως-όπως, τέσσερα χρόνια πλημμελούς πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, το ελληνικό κράτος που δεν τους αμείβει. Επίσης φταίει ο ίδιος ο κρατικός προϋπολογισμός ο οποίος θα έπρεπε να δίνει προτεραιότητα στην παιδεία, αφού η υψηλή ποιότητα της παιδείας έχει ως αποτέλεσμα περισσότερη ασφάλεια (λιγότερα εγκλήματα), περισσότερο σεβασμό του δημόσιου χώρου, λιγότερα κρούσματα παιδαριώδους συμπεριφοράς. Εν κατακλείδι, το κράτος ωφελείται πολλαπλά και κάνει, τρόπο τινά, οικονομία, όταν φέρεται γενναιόδωρα στην παιδεία. Κοντολογίς, είναι φτηνότερη η παιδεία από την δίωξη του εγκλήματος (αστυνομία, δικαστήρια, φυλακές) και την κοινωνική προστασία αμόρφωτων, ημι-περιθωριακών στρωμάτων. Τέλος, είναι φτηνότερη από την ενθάρρυνση της εκκλησίας. Η εκκλησία και ο στρατός πρέπει να θεωρούνται το αντίθετο της παιδείας: αποβλακώνουν τους πολίτες και τους καθιστούν επικίνδυνους.
Τι άλλο πρέπει να γίνει αμέσως, χωρίς καμιά καθυστέρηση: χωρισμός της εκκλησίας από το κράτος και αφαίρεση των «θρησκευμάτων» από την αποστολή του υπουργείου παιδείας. Κατάργηση των μαθημάτων που σχετίζονται με τη θρησκεία και με τους ρόλους των φύλων, εκσυγχρονισμός της ύλης. Όλα αυτά συνεπάγονται δωρεάν επιμόρφωση των καθηγητών τόσο στην διδακτέα ύλη όσο και στην παιδαγωγική.
Πού θα βρεθούν χρήματα για την μεταρρύθμιση στην παιδεία: παντού! Έχω προτείνει, εξάλλου, τη δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Το πρόβλημα που παραμένει είναι ποια θα είναι η αντίδραση των μαθητών, των καθηγητών και των γονέων σε οποιαδήποτε μεταρρύθμιση: ώς τώρα, έχει φανεί πως η παραμικρή αλλαγή προκαλεί καταλήψεις... Άρα, είμαστε άξιοι της τύχης μας...Όταν δεκαπεντάχρονα προβαίνουν σε τέτοιες ενέργειες, κάτι πάει πολύ-πολύ στραβά...

Ερ. "Όχι στα ιδιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα" τι εννοείς; Να απαγορευτούν; Ή κάτι άλλο;
Απ. Η παιδεία πρέπει να είναι δωρεάν για όλους. Η κατασκευή ενός club για την ελίτ, καθώς και τα φροντιστήρια στα οποία μεγάλωσαν οι Έλληνες από τη δεκαετία του ’60 πρέπει να καταργηθούν. Τα λεγόμενα «ξένα» ιδρύματα πρέπει να θεωρούνται εργαστήρια ελευθέρων σπουδών για όποιον επιζητεί μια τέτοια εμπειρία. Αλλά, για να γίνει αυτό, χρειάζεται αναδιοργάνωση του ελληνικού πανεπιστημίου, σοβαρότητα τόσο από την πλευρά των καθηγητών, όσο και των σπουδαστών. Στην Ελλάδα η επιμέλεια δεν εκτιμάται: τα παιδιά που θέλουν να μάθουν, να γίνουν καλοί επιστήμονες κτλ. θεωρούνται φυτά. Η συλλογική νοοτροπία κινείται γύρω από τη λούφα, τον μικρότερο δυνατό κόπο...Για να αλλάξουμε την παιδεία, είναι απαραίτητο να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίον σκεφτόμαστε...

Ερ. "Τρίμηνη στρατιωτική θητεία"; Σαν "ολίγον εγκυος" δεν είναι; Γιατί ή θα εκπαιδεύεται κάποιος στ' αλήθεια και θα είναι ετοιμοπόλεμος ή ασ' το καλύτερα... Αν είναι να 'χουμε στρατό να τον έχουμε, αλλιώς ας μην έχουμε καθόλου διότι και το άλλο που λες περί μείωσης 50% των εξοπλισμών... Μα αν ο απέναντι είναι ένας πολεμοχαρής θηριώδης αστακός; Πώς εξασφαλίζεις ότι θα μειώσει κι αυτός αντιστοίχως τα όπλα; Αν εσύ το κάνεις μονομερώς, τι; Μόνο για να λέμε ότι έχουμε ολίγον από όπλα; Αν αυτά δεν επαρκούν για μια πραγματική αναμέτρηση, καλύτερα 100% ο αφοπλισμός, δηλαδή άοπλοι πέρα για πέρα. Αν έχεις ένα όπλο πάνω σου τότε πρέπει και να είσαι έτοιμος να το χρησιμοποιήσεις, αλλά άμα το δικό σου όπλο είναι υποδεέστερο μπροστά στον εξοπλισμό του εχθρού τότε … Τότε ποιος “θα καθαρίσει” για σένα και με ποιον τρόπο; Μήπως το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε. όταν θα είσαι εντελώς αδύναμος;

Απ. Μέσα σε τρεις μήνες, αν η εκπαίδευση είναι καλά οργανωμένη, μπορεί κανείς να γίνει πέρα για πέρα ετοιμοπόλεμος. Το ευκτέο είναι ο αφοπλισμός αλλά, προς το παρόν, φαίνεται ανέφικτος. Υπάρχουν υπερβολικά μεγάλες υποχρεώσεις στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, καθώς και στην ίδια την εγχώρια στρατιωτική κάστα, για να προχωρήσει η Ελλάδα σε τέτοιο διάβημα. Ωστόσο, αν η σημερινή θητεία δεν περιελάμβανε ατέλειωτους μήνες ανίας, αδειών, χαψίματος μυγών, θα συμπυκνωνόταν σε ένα τρίμηνο και οι νέοι άνθρωποι δεν θα έχαναν τον πολύτιμο χρόνο της νιότης τους.
Σχετικά με το ΝΑΤΟ, το έχω πει πολλές φορές και καταλαβαίνω πώς ακούγεται: η Ελλάδα πρέπει να αποχωρήσει από το ΝΑΤΟ. Και να εξασφαλίσει, με διπλωματικές κινήσεις, ότι η ΕΕ θα την υποστηρίξει. Δεν είναι εύκολο, είναι όμως δυνατό μέσα στο πλαίσιο μιας σοβαρής διπλωματίας. Προς το παρόν η ελληνική διπλωματία είναι συμπλεγματική, ραγιαδική.

Ερ. Να αφοπλιστεί και η αστυνομία. Εντάξει. Αλλά πώς; Δηλαδή να μην έχουμε καθόλου αστυνομία; Ή θα είναι μόνο με τη στολή να τριγυρνούν για να επιβάλλουν το νόμο και την τάξη με ευγενείς παραινέσεις (παρακαλώ μη κλέβετε, μη βιάζετε, μη βαράτε ο ένας τον άλλον) στους κοινού ποινικού δικαίου εγκληματίες αλλά και γενικότερα σε συμμορίες παντός τύπου και είδους. Πώς τη φαντάζεσαι να λειτουργεί η Αστυνομία;
Απ. Η αστυνομία δεν χρειάζεται όπλα, χρειάζεται ρόλο και στρατηγική. Αυτό που την κάνει άλλοτε αδικαιολόγητα επιθετική, άλλοτε εντελώς ανήμπορη και γενικά αλλοπρόσαλλη είναι το ότι πελαγοδρομεί αγνοώντας ποια είναι η αποστολή της και πώς θα τη φέρνει, κάθε φορά, σε πέρας. Η ελληνική αστυνομία συνέβαλε στη δημιουργία των μπαχαλάκηδων, ενώ η γενικότερη κρατική πολιτική εξέθρεψε τον βανδαλισμό με δήθεν πολιτικά κίνητρα. Γενικά μιλώντας, η ελευθερία θέλει, όπως ξέρουμε αρετή και τόλμη: αν χρειαζόμαστε τον λεγόμενο βούρδουλα, είμαστε άξιοι της τύχης μας. Και η τύχη μας είναι ένα στυνομικό σώμα που, αντί να βοηθάει αιωνόβιες γριούλες να διασχίζουν τον δρόμο, εμπλέκονται σε τσαμπουκάδες με "αγνώστους" που, περιέργως, δεν γίνονται ποτέ γνωστοί...Κάτι ύποπτο συμβαίνει, όχι;

Ερ. Μια εκτίμηση για την περίπτωση Ομπάμα;
Απ. Πρόκειται για έναν ασυνήθιστα έξυπνο και ικανό Αμερικανό. Ωστόσο, όποιες και να είναι οι προθέσεις του, παραμένει δέσμιος ενός τεράστιου στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος. Μπορεί να αντιμετωπίσει την ηθική πλειοψηφία σχετικά με το Γκουαντανάμο και τις αμβλώσεις, αλλά όχι σχετικά με τη διάθεση των όπλων και την αμερικανική ηγεμονία. Το ύφος της εξουσίας θα αλλάξει, η φύση της δεν θα αλλάξει. Δεν μπορούμε να περιμένουμε κάτι καλύτερο από μια έναρθρη κεντρο-δεξιά πολιτική, κατά το δυνατόν απαλλαγμένη από το γκροτέσκο στοιχείο της διοίκησης Μπους.

Ερ. Η πολιτική είναι πράγματι η τέχνη μόνον του εφικτού; Ή αυτά τα λένε όσοι δεν μπορούν, δεν ξέρουν ή δεν θέλουν να κάνουν τίποτα περισσότερο για μια ανθρωπότητα πιο ασφαλή και πιο χαρούμενη από κάθε άποψη;

Απ. Η πολιτική είναι η τέχνη του να κάνεις εφικτό ό,τι «οι πολλοί» θεωρούν ανέφικτο. Στην αρχή του εικοστού αιώνα, «οι πολλοί» θεωρούσαν ανέφικτο το δικαίωμα της ψήφου των γυναικών. Είκοσι χρόνια αργότερα, τρεις μεγάλες χώρες το είχαν ήδη εξασφαλίσει. Στη συνέχεια, ακολούθησε ένα φαινόμενο ντόμινο μπροστά στα έκπληκτα μάτια των «μαζών». Η πρόοδος δεν έρχεται πάντα από τον λεγόμενο «λαό»: ο «λαός», όπως συμβαίνει συνήθως με τις πλειοψηφίες, είναι συντηρητικός, οι αλλαγές τον φέρνουν σε αμηχανία. Ο "λαός", δηλαδή το τηλεοπτικό κοινό ονειρεύεται ένα πράγμα: πώς θα γίνει δημόσιος υπάλληλος, πώς θα βολευτεί` το πρόβλημά του είναι η "εξασφάλιση", το ιδεώδες του ο κομφορμισμός.