ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΠΟΡΕΙΑ...

Η τιμωρία και ο έπαινος

Είναι ανάγκη να παραμερίζονται όσοι αδικούν τους άλλους, όσοι βλάπτουν με τη στάση τους την επιθυμία των υπολοίπων για θεμιτό ανταγωνισμό και πρόοδο στη μόρφωση και τη δουλειά.
Είναι ανάγκη να επιβραβεύονται όσοι εργάζονται με εντιμότητα, επιμονή και πειθαρχία για ένα, κατά το δυνατόν, άριστο αποτέλεσμα.
Στην Ελλάδα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: είναι σύνηθες να επιβραβεύεται και με το παραπάνω η ανεπάρκεια ενώ συχνά παραμερίζονται με τον πιο βίαιο τρόπο όσοι αντιτίθενται στην αδικία και την προχειρότητα.
Στην Ελλάδα ακόμα και η αδικία συντελείται με προχειρότητα.
Η χώρα είναι ένα απέραντο ερασιτεχνοποιείο. Ερασιτεχνισμός και διαφθορά συγγενεύουν.
Ως ερασιτέχνες αποτύχαμε. Αν είναι να παραμείνουμε διεφθαρμένοι τουλάχιστον ας γίνουμε πιο σοβαροί. Αλλιώς, ας αλλάξουμε οριστικά. Ας χτυπήσουμε τη διαφθορά όσο πιο ψηλά, όσο πιο χαμηλά κι αν βρίσκεται. Γιατί σίγουρα, ναι, το ψάρι βρωμάει απ' το κεφάλι, αλλά έχει σημασία αν βρωμάει το πιο μεγάλο ψάρι όταν σχεδόν όλη η (λαο)θάλασσα έχει μολυνθεί;
Ας φροντίσουμε πρώτα εμείς οι ίδιοι τα νερά που κολυμπάμε να είναι καθαρά κι έπειτα βλέπουμε ποια ψάρια είναι για πέταμα, αν με εννοείτε...
Οι απο κάτω έχουν μεγάλη ευθύνη αν ανέχονται κακούς απο πάνω.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ

Να τιμωρηθούν όσοι εξευτελίζουν κάθε διάθεση των ανθρώπων για δουλειά, δημιουργικότητα, αξιοπρέπεια και ηθική συμπεριφορά σε κάθε χώρο συλλογικής δράσης. Είτε πρόκειται για εργασιακούς χώρους είτε στην πολιτική σκηνή της χώρας, δυστυχώς, υπάρχουν ακόμα πολλοί που αν και ανεπαρκείς, αντιπαραγωγικοί και ανήθικοι διατηρούν τα πόστα και την ισχύ τους, δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη σε κανέναν και έτσι ακυρώνουν την επιθυμία για συμμετοχή σε μια νέα πορεία εξορθολογισμού και ανόρθωσης κάθε χώρου. Εμποδίζουν κατά συνέπεια την ανόρθωση ολόκληρης της χώρας. Αυτό έκαναν πάντα. Αυτό κάνουν και σήμερα.
Κι αν δεν γίνεται να τιμωρηθούν, επιτέλους, ας τους αφαιρεθεί η δύναμη να καταστρέφουν τις ζωές των υπολοίπων κι ατάραχοι αυτοί να αρμενίζουν, χρόνια τώρα, στον αφρό της διαφθοράς, αλλάζοντας μανδύες ανάλογα με τον καιρό και κατά πού φυσούν οι άνεμοι.
Ε, λοιπόν, καιρός οι άνεμοι να τους φυσήξουν έξω σαν τα σκουπίδια που ξεβράζει η θάλασσα.

ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ - ΝΕΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

Το διεθνές συμπόσιο στο Παρίσι όπου μίλησε και ο έλληνας πρωθυπουργός (ΦΩΤΟ)

Είδαμε κάποια αποσπάσματα της ομιλίας του Γιώργου Παπανδρέου στις ειδήσεις, κυρίως τα σχετικά με την αναγκαιότητα έκδοσης ευρωομολόγου. Ως γνωστόν πιστεύεται ότι έτσι θα δοθεί ώθηση στην προσπάθεια να ισχυροποιηθεί η δημοσιονομική και οικονομική ενοποίηση των 27 της Ε.Ε., θα προωθηθεί συνολικά η αναπτυξιακή πολιτική και η ανταγωνιστικότητα, θα γίνει ένα πρώτο βήμα κάλυψης του κενού που υπάρχει στο σύστημα οκονομικής διακυβέρνησης. Θα βαδίσουμε τελικά προς μια ισχυρότερη πολιτική ένωση; Στοχευμένα η Ευρώπη αναζητά και μέσω του μόνιμου Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθεροποίησης να σταθεί όρθια, να αντιμετωπίσει την παγκόσμια κρίση και την ύφεση που επέφερε ένας σοβαρά άρρωστος καπιταλισμός. Πάντως, παρ' όλα τα δεινά, φαίνεται πως αν όχι όλοι, οι περισσότεροι άνθρωποι και κράτη στον κόσμο, προκρίνουμε τον καπιταλισμό ως το πλέον επιθυμητό οικονομικό σύστημα ελευθερίας και ευημερίας. Αλλά ποιον καπιταλισμό θέλουμε;

Αναζητούμε εναγωνίως μια απάντηση πώς ο καπιταλισμός θα αναταποκριθεί στις προσδοκίες ανθρώπων και κρατών για ευημερία. Ας κοιτάξουμε πίσω να βρούμε ξανά το "πνεύμα" του!

Στις αρχές του εικοστού αιώνα, ο γερμανός κοινωνιολόγος Max Weber αμφισβητεί την κυρίαρχη μαρξιστική θεώρηση για τις δομές της οικονομίας της αγοράς, αναδεικνύοντας τον ρόλο της θρησκείας και της προτεσταντικής ηθικής ως γενεσιουργό αιτία της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Στο βιβλίο του Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού, που πρώτη φορά εκδόθηκε το 1904-05, ο M. Weber αναφέρεται στα κίνητρα εμφάνισης και ανάπτυξης του σύγχρονου καπιταλισμού στη δυτική Ευρώπη και, αντίθετα με την τρέχουσα αντίληψη που τα εντοπίζει στην εντατική και συνεχή ενασχόληση με το χρήμα, υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει το "κίνητρο της απόκτησης", η "επιδίωξη του κέρδους" και το "κυνήγι του χρήματος". Υποστηρίζει ότι αυτά "...δεν έχουν καμία σχέση με τον καπιταλισμό" όπως και ότι "η απεριόριστη βουλιμία για πραγματοποίηση κέρδους, δεν είναι καθόλου ταυτόσημη με τον καπιταλισμό και πολύ λίγο ανταποκρίνεται στο πνεύμα του".

Ο καπιταλισμός, σύμφωνα με τον Weber, ταυτίζεται με την επιδίωξη ενός ανανεωμένου κέρδους που επιδιώκεται στο πλαίσιο μίας μόνιμης, ορθολογικά οργανωμένης επιχείρησης και πάντα με κριτήριο την αποδοτικότητα.

Όταν, όμως, η απόκτηση του κέρδους γίνεται με βίαιο τρόπο, ακόμα και στο πλαίσιο ενός ορθολογικά οργανωμένου και συστηματικού τρόπου, δεν ανταποκρίνεται στη σύγχρονη καπιταλιστική αντίληψη. Οι όροι δηλαδή που χαρακτηρίζουν μια οικονομική πράξη ως καπιταλιστική, βασίζονται "...στην προσδοκία κέρδους, στη βάση αξιοποίησης ευκαιριών ανταλλαγής, δηλαδή (τυπικά) ειρηνικών ευκαιριών απόκτησης κέρδους".

Επίσης προτείνω να διαβάστε την άποψη του καθηγητή της Νομικής Σχολής στο ΑΠΘ, Γρηγόρη Καλφέλη, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ (Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011) υπό τον τίτλο Χρεοκοπία αξιών - Η κρίση στην Ελλάδα δεν είναι μόνο οικονομική.

Το παγκόσμιο ΑΕΠ πάντα ανεβαίνει άρα η ανάπτυξη θα έρθει!
Θα είμαστε έτοιμοι να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία; Yes we can!