Η ΞΑΝΘΙΠΠΗ ΠΑΕΙ ΠΑΝΤΟΥ

ΜΟΥΣΙΚΈς ΠΡΟΣΕΓΓΊΣΕΙς

με την Μαρίνα Τσιγονάκη

Υπάρχουν "indie"-rock μπάντες της εποχής μας που να ηχογραφούν για εταιρείες
σαν την "beggars", και να παραμένουν προσηλωμένες στα "πιστεύω" τους όσον αφορά τη μουσική τους ταυτότητα, έξω από το ομιχλώδες, εμπορικό τοπίο της μουσικής βιομηχανίας; Η απάντηση ευτυχώς είναι:"ναι". Ενημερωτικά, για τους μη
ειδήμονες, η "beggars" υπήρξε η κατεξοχήν εταιρεία-σήμα κατατεθέν πολλών dark-wave σχημάτων. Και το όνομα αυτών, για τους οποίους μιλάμε τώρα και δουλεύουν γι αυτήν, είναι:"Calla'.
Τους Calla, τους είδαμε στο underworld club, στις 25 Ιουλίου.
Διάχυτο συναίσθημα, σκοτεινές ψυχεδελικές μελωδίες, που "παντρεύονται όμως, επιτυχώς, με τις "indie" αναφορές, μα και τον πειραματισμό.
Για την ιστορία λοιπόν, στο ενεργητικό των Calla, συγκαταλέγονται ήδη τέσσερα albums, τιτλοφορούμενα (με χρονική σειρά): "Calla"," Scavengers", "Televise", καθώς και το πιο πρόσφατο:"Collisions" που περιέχει και το κα-τα-πλη-κτι-κό
"it dawned on me" που περιμέναμε πώς και πώς, να το ακούσουμε στο live, και το οποίο, εκτός από το ότι κατά κοινή ομολογία αποτέλεσε το "highlight" της συγκεκριμένης βραδιάς, δικαιώνει και το νόημα του τίτλου του, σηματοδοτώντας ίσως, φερέλπιδα, την κατά τα άλλα, "περίεργη" μετά-interpol εποχή.Χαλεποί καιροί για πρίγκηπες; Θα δείξει… Προς το παρόν, το αμερικάνικο τρίο, με την "pop" θα ’λεγε κανείς (φαινομενικά) αισθητική, σπάει κατά πολύ, το κατεστημένο της χώρας-προέλευσης του, ρίχνοντας "στάχτη στα μάτια" των φανατικά προκατειλημμένων, περί του μόνιμα αντιθέτου σεναρίου. Πάλι Calla.., ε;

- Α, Μαρίνα και μια μια που είμαστε έδώ, να η ευκαιρία, για το θέμα που δεν είχε δημοσιευτεί στην ώρα του. Ποτέ δεν είναι αργά...

Το SYNCH FESTIVAL με CHAP

Τους Chap, τους είχαμε δει πριν από λίγους μήνες, στη σκηνή του Μικρού Μουσικού Θεάτρου στο Κουκάκι, και μας άφησαν με τις καλύτερες εντυπώσεις.
Έχοντας συνειδητά επιλέξει σαν σύνθεση της μπάντας, μίνιμαλ αισθητικά δεδομένα και φόρμες, (π. χ ντραμ σετ μ’ ένα πιάτο) καταφέρνουν να παράγουν αποτέλεσμα: Ήχο μεστό και "γεμάτο" που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από πιο πολυπληθή αλλά παρωχημένα γκρούπς.
Το σαρκαστικό στιχουργικό τους ύφος καθώς και η" θεατρική" θα ’λεγε κανείς σκηνική τους παρουσία, προκαλούν αίσθηση και τους διαφοροποιούν συνολικά κατά πολύ από τα συνηθισμένα, "κλασσικά εικονογραφημένα" σχήματα τα περισσότερα εκ των οποίων, σημειωτέον, δεν καταφέρνουν δυστυχώς τίποτε παραπάνω από το να αναπαράγουν χιλιοαναμασημένα ακούσματα του παρελθόντος. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός, πως ένα από τα πλέον έγκυρα διεθνή μουσικά έντυπα, το ΝΜΕ, τους είχε πρόσφατα ως το νούμερο ένα προτεινόμενο άλμπουμ του μήνα.
Παραπέμποντας στη μουσική ευρηματικότητα των Sonic Youth σε κομμάτια σαν το:"now woel", το τετραμελές βρετανικό γκρουπ, δίνει στο κοινό του την ευκαιρία να δει το μπάσο, το βιολί ή τα ντραμς, να χρησιμοποιούνται με τρόπο μακράν πιο εναλλακτικό, από τον μέχρι στιγμής «καθολικό». Συνοπτικά μιλώντας, αυτό είναι και το στοιχείο που τους χαρακτηρίζει:ο πειραματισμός. Σε σημείο που κατά τη διάρκεια του" live", ήτανε μεταξύ σοβαρού και αστείου, έκδηλη στο ακροατήριο, η αναμφίβολη αίσια κατάληξη των μουσικών οργάνων (παρεμπιπτόντως, αν κάποιοι έπρεπε όντως να αγχωθούν, αυτοί θα έπρεπε να είναι οι Raining Pleasure, καθότι τα όργανα, ήταν δική τους ευγενική χορηγία!)
Αυτό που σίγουρα πάντως – προσωπική μου άποψη - έμεινε από το τότε live, δεν ήταν άλλο, από τις ηχητικές "σφήνες", μεταξύ των κομματιών, η μια, φωνή "κόκορα" και η δεύτερη επικρατέστερη σφήνα, μια λούπα από το: "the final countdown" των Europe(!), το οποίο ακουγόταν ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Οι Chap λοιπόν είναι οι: Keith Duncan (ντραμς, κιμπορντς, φωνητικά), Johannes Von Weiszacker (κιθάρα, φωνητικά, τσέλο, κομπιούτερ), Claire Hope (κιμπορντς, φωνητικά, μελλοντικά) καθώς και ο Πάνος Γκίκας (μπάσο, κιμπορντς, βιολί, φωνητικά, κιθάρα), μέλος των δικών μας raining pleasure. Σε πλαίσια κουτσομπολιού, ας σημειώσουμε εδώ πως η Claire και ο Johanne, ειναι και στην προσωπική τους ζωή, ζευγάρι. Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως οι ρόλοι του κιμπορντιστα, κιθαρίστα ή τραγουδιστή, εναλλάσσονται μεταξύ των μελών της μπάντας, κι αυτό κάνει τα πράγματα ακόμη πιο ενδιαφέροντα.
Στο δισκογραφικό τώρα, ενεργητικό των Chap, συγκαταλέγονται δυο αλμπουμς. Πρόκειται για τα: "Τhe Horse"(2003),και το πρόσφατο "Ham"(2005).
Υπάρχουν επίσης τα ΕP’s: "Fun"(2002), καθώς και τα singles: "I got flattened by a pig farmer"και:"I’m oosing emotion'(2005).

Το συγκρότημα είχε έλθει στην Αθήνα στο πλαίσιο του "Synch Festival" που έγινε στις 6, 7 και 8 Ιουλίου 2006, αλλά- άσχετο- η "ΣΦΑΙΡΑ" με το καλό χαρτί μόλις είχε μπεί σε μια ας το πούμε... διαδικασία ανασύνταξης δυνάμεων. Με την ευκαιρία, όπως ξέρετε, αναζητούμε πάντα κάποιον ευγενικό χορηγό για να μας κυκλοφορήσει ξανά έξω. Εν τω μεταξύ, εμείς εδώ είμαστε και σιγά- σιγά αποταμιεύουμε... Ε, κάλλιο αργά παρά ποτέ.

ΕΠΙΣΗΜΑ ΧΕΙΛΗ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ



Αθήνα, 31 Ιουλίου 2006




ΔΗΛΩΣΕΙΣ
ΤΗΣ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ κας ΝΤΟΡΑΣ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ
ΣΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ
ΜΕΤΑ ΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ




ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Τί θα γίνει με το Λίβανο τελικά;

ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Οι χθεσινές εικόνες, τις οποίες είδε όλος ο κόσμος από την τηλεόραση, είναι εικόνες που δεν αντέχονται. Η Ελλάδα, για άλλη μια φορά, θέλει να ζητήσει την άμεση κατάπαυση του πυρός. Δεν μπορεί να υπάρξει κανένα δημιουργικό βήμα, εάν δεν σταματήσουν να σκοτώνονται άμαχοι. Από κει και πέρα, εμείς, όπως ξέρετε, αύριο μετέχουμε στο Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου θα παρθούν κάποιες αποφάσεις και για την ανθρωπιστική βοήθεια. Ελπίζω ότι, το ταχύτερο δυνατόν, θα συγκληθεί το Συμβούλιο Ασφαλείας, για να μπορέσουμε να στείλουμε ένα μήνυμα, απ’ όλο τον κόσμο, προς τους εμπλεκόμενους, να υπάρξει τέλος των εχθροπραξιών και μια προσπάθεια για μόνιμη ειρήνη στην περιοχή.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Σε επίπεδο ανθρωπιστικής βοήθειας, εμείς τί θα κάνουμε;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Σε επίπεδο ανθρωπιστικής βοήθειας θέλω να κάνω έκκληση προς όλους τους φορείς, τις εταιρείες, τους ιδιώτες: Το Υπουργείο Εξωτερικών θα ξεκινήσει μια προσπάθεια συντονισμού της μεγαλύτερης δυνατής ανθρωπιστικής βοήθειας που πρέπει να πάει στο Λίβανο. Θα παρακαλέσω όλους να έρθουν σε επαφή με το Υπουργείο Εξωτερικών, ώστε να γνωρίζουν τί είδος ανθρωπιστικής βοήθειας μπορούμε να στείλουμε, έτσι ώστε, με τον καλύτερο δυνατό συντονισμό και μέσα στην Ε.Ε, να στείλουμε τουλάχιστον το ανθρωπιστικό μας μήνυμα και να ανακουφίσουμε τους πληγέντες.

FACTUM

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ και ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ στο ΑΣΤΥ

Αστυ - κλινικά

Ακούμε καθημερινά ανθρώπους, εδώ στη μεγάλη πόλη, που λένε στον εαυτό τους ή τον διπλανό τους ότι «η πόλη σε τρελαίνει», «η Αθήνα σε πνίγει», «η δουλειά σε εξοντώνει». Ρύπανση, ηχορύπανση, οπτική ρύπανση, άγχος, νέφος, έξοδα και αδιέξοδα, συνθέτουν την εικόνα μιας γνωστής, ίσως και αγαπημένης καθημερινής τρέλας. Πολλοί “άνθρωποι της πόλης” νιώθουν ότι οι αποδράσεις τους στην ύπαιθρο είναι καλές μόνο για λίγες μέρες. Αλλιώς νιώθουν να χάνονται, να μη έχουν επιλογές στις επιθυμίες ή τις προσδοκίες τους από τη ζωή, την εργασία, την ψυχαγωγία. Μάλιστα για πολλούς οι αποδράσεις αυτές είναι προτιμότερες σε κάποια ξένη μεγάλη πόλη όπου συναντούν μια διαφορετική αισθητική και πρακτική άποψη ζωής.

Τι κάνεις; Πώς περνάς;

Ζω, κινούμαι, κοιμάμαι, τρέφομαι, σκέφτομαι, βλέπω, ακούω, αναπνέω, μιλάω, επικοινωνώ.
Εργάζομαι, παράγω αγαθά και παρέχω υπηρεσίες για το ζην το δικό μου αλλά και της κοινωνίας.
Ψυχαγωγούμαι, ανανεώνω τις πηγές της ψυχικής και σωματικής μου ενέργειας ώστε να μπορώ να κάνω τα δυο πρώτα, δηλ. να ζω και να εργάζομαι.

Το Αστικό Περιβάλλον μπορεί από εχθρός να μετατραπεί σε φίλο και σύμμαχο της ομολογουμένως σκληρής καθημερινότητας; Ποιες βελτιώσεις αισθητικές και πρακτικές θα μπορούσαν να γίνουν προς το σκοπό αυτό;
Άρα έχουμε και λέμε:
Αστικό Περιβάλλον και Ζωή
Αστικό Περιβάλλον και Εργασία
Αστικό Περιβάλλον και Ψυχαγωγία

Ας φανταστούμε για μια στιγμή το Αστικό Περιβάλλον σαν μια σκακιέρα αναμέτρησης του λευκού με το μαύρο, του φωτεινού με το ζοφερό, του καθαρού με το ρυπαρό. Εντέλει, της ποιότητας της ζωής μας με την ποιότητα - σχήμα οξύμωρο αλλά ρεαλιστικό- του θανάτου μας. Η νίκη του «λευκού βασιλιά» σημαίνει καλύτερη ζωή, δουλειά και χαρά στην πόλη.
Σε κάθε αναμέτρηση του λευκού με το μαύρο στρατό, απαιτούνται θυσίες, ρίσκα και αλλαγές αν όχι πλήρης ανατροπές εκεί όπου αξιωματικοί, πύργοι και άλογα του μαύρου στρατού εμποδίζουν την επικράτηση του λευκού περιβάλλοντος.
Πύργοι είναι κατεστημένες καταστάσεις λανθασμένων επιλογών…
Άλογα είναι τα μέσα προώθησης των επιλογών αυτών, και
Αξιωματικοί είναι όλοι εκείνοι οι παράγοντες της εξουσίας πρωτίστως που δίνουν τις κατευθύνσεις.
Οι στρατιώτες διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο ακόμα κι όταν στην εκπλήρωση της αποστολής τους, θυσιάζουν “βασίλισσες”. Άλλά από τους στρατιώτες προκύπτουν και νέες βασίλισσες για να συνεχιστεί ο πόλεμος.
Στρατιώτες είναι όμως όλοι οι πολίτες. Κάποιοι επέλεξαν να υπηρετούν το μαύρο αντί για το λευκό στρατόπεδο - περιβάλλον.
Υπάρχουν πολίτες αδιάφοροι, ανεύθυνοι και άλλοι που σκοπίμως για λόγους ατομικών συμφερόντων, ενεργούν εις βάρος του συνόλου. Υπάρχουν και όλοι εκείνοι, οι περισσότεροι, που θα ήθελαν κάτι να συντελέσει αποτελεσματικά στην ανακοπή της εφιαλτικής επέλασης του μαύρου στρατού.
Επικίνδυνοι ρύποι που ξεπερνούν τα “επιτρεπτά” όρια, αστικά – βιομηχανικά λύματα, λάσπη, χημικά, οξέα, φυτοφάρμακα, χλώρια, εντομοκτόνα…
Λέτε να επηρεάζουν όλα αυτά την ποιότητα του ανθρώπινου σώματος και της ψυχικής μας σύνθεσης; Ή γινόμαστε υπερβολικά ευαίσθητοι και… ρομαντικοί;
(βλ. και προηγούμενο άρθρο στις 27 Ιουλίου, 2006).

Εχθροί της Ζωής στο Αστικό Περιβάλλον:
Οτιδήποτε δυσχεραίνει την κίνηση είτε τη σωματική είτε τη μηχανική
Οτιδήποτε δυσχεραίνει την ανάπαυση των “στρατιωτών”
Οτιδήποτε απειλεί την ασφαλή διατροφή
Οτιδήποτε αποσπά και αποπροσανατολίζει την ικανότητα ορθολογικής σκέψης
Οτιδήποτε αμαυρώνει τις εικόνες της καθημερινής πραγματικότητας
Οτιδήποτε κάνει τους ανθρώπους να αποστρέφουν το βλέμμα, να κλείνουν τ΄ αυτιά
Οτιδήποτε τους εμποδίζει να αναπνέουν οξυγόνο
Οτιδήποτε τους αποτρέπει από τη συμμετοχή σε συλλογικές προσπάθειες.

Εχθροί της Εργασίας στο Αστικό περιβάλλον:
Οτιδήποτε ωθεί τον εργαζόμενο να γίνεται αντιπαραγωγικός
Οτιδήποτε αποτρέπει τον άνεργο να ελπίζει και να επιδιώκει την ενσωμάτωσή του στην παραγωγική διαδικασία

Εχθροί της Ψυχαγωγίας στο Αστικό Περιβάλλον:
Η ανανέωση της ψυχικής και σωματικής ενέργειας προϋποθέτει διεύρυνση κι όχι συρρίκνωση του ζωτικού χώρου των ανθρώπων.
Αυτό με απλά λόγια σημαίνει ότι ο άνθρωπος πρέπει να νιώθει «σαν σπίτι του» όχι μόνο μέσα στο διαμέρισμα όπου κατοικεί αλλά σε ολόκληρη τη γειτονιά του ώστε να μην αποξενώνεται. Το αστικό περιβάλλον πρέπει να προσφέρει διεξόδους και εναλλακτικές προτάσεις στους κατοίκους του είτε πρόκειται για ανθρώπους με οικογένεια είτε μοναχικούς ανθρώπους, νέους ή ηλικιωμένους.
Πόσο ανθρώπινο είναι το αστικό περιβάλλον; Τι σημαίνει “ανθρώπινο”;
Πώς θα μπορέσουμε να αμβλύνουμε τη «μοναξιά της πόλης» και τη μονοτονία; - η συνέχεια οσονούπω -

Εν τω μεταξύ, σκεφθείτε το κι εσείς...

ΚΥΜΑΤΑ, ΚΡΙΜΑΤΑ, ΜΝΗΜΑΤΑ απο ΠΕΤΡΑ και ΧΩΜΑ

Λουσμένος πηχτό πετρέλαιο ένας κάβουρας στην αμμουδιά στης Βηρυτού κουνάει τις δαγκάνες πέρα - δώθε ... Χαιρετάει την κάμερα ή μήπως πεθαίνει και μας μουτζώνει; Αλλά, τι σου είναι ο κάβουρας και τι είναι το ζουμί του... Πετρέλαιο είναι;

Κάποιοι ρωτούν: Υπάρχει φόβος για μας εδώ από τη φλεγόμενη Μέση Ανατολή;
Ανησυχούν, λέει, μπας κι εξαπλωθεί το κακό ...

Μα, ήδη ταξιδεύει ο πόλεμος δια θαλάσσης... με τα κύματα γεμάτα κρίματα να γλύφουν τα καράβια γεμάτα ανθρώπους που φεύγουν μακριά να γλιτώσουν τη ζωή τους.

Σκέφτομαι μερικά πράγματα για το ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ και την ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ μας. Είναι κάπως μεγάλο το κείμενο και θα ήταν μάλλον καλύτερα να το δημοσιεύσω σε πέντε ενότητες.
Ε, ναι, κομμάτια να γίνει... για το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής.

Ας μιλήσουν όμως κι άλλοι που ξέρουν πιο πολλά για τους πολέμους στο Λίβανο, το Ισραήλ, τη Συρία, το Ιράν το Ιρακ, το Αφγανιστάν, στο Κόσοβο, τη Βοσνία.... και αν μπορούμε κάτι να κάνουμε για να σταματήσουν για πάντα οι πόλεμοι και οι καταστροφές προτού δώσει λύση εκείνη η "κόκκινη μολυβιά". Δανείστηκα αυτή τη φράση από ένα παλιό βιβλίο που έπεσε στο χέρι μου και το έχει γράψει ο Σωτήρης Πατατζής και φέρει τον τίτλο: ΣΤΟ ΧΑΟΣ... (εκδόσεις Φιλιππότη 1980). Υπάρχει, λοιπόν εκεί, μια ιστορία που λέγεται "Ο ΔΟΚΤΟΡΑΣ", και σε κάποιο σημείο ο ήρωας αναφέρεται στον πατέρα του που "εργαζότανε στο Ληξιαρχείο και όλη την ημέρα έσβηνε τους πεθαμένους τραβώντας μια κόκκινη μολυβιά στο όνομά τους και σημειώνοντας δίπλα την ημερομηνία του θανάτου".
Η φιλοσοφία του πατέρα ήταν ότι "Η ζωή, έλεγε, είναι θόρυβος. Κάθε τι που δεν είναι θόρυβος, είναι κόκκινη μολυβιά. Και ήθελε να πει μ' αυτό: Θάνατος. Αυτός ο άνθρωπος δεν μπορούσε, λέει, να καταλάβει "τους ανθρώπους που σκοτώνονται για να βρούν "λύσεις" στη ζωή... Γιατί να σκοτωθώ; Για ποιο λόγο; Αφού η λύση είναι γνωστή και θα την βρεί το κόκκινο μολύβι". Εδώ, θα μπορούσε να πει ότι τη λύση θα την βρει η Αρτεμισία γιατί αυτή ήτανε η αλήθεια.
Πίσω απ' αυτή την πολύ βολική φιλοσοφία του ανδρός- πατρός, υπήρχε η γυναίκα του η Αρτεμισία: "Η καϋμένη η μητέρα έβρισκε πάντα τον τρόπο να τα φέρνει βόλτα με το μικρό μισθό που έπαιρνε ο πατέρας χωρίς να παραπονεθεί ποτέ..."

Σε αντίθεση με τον πατέρα που με το "σκοτωθώ" εννούσε στη δουλειά ή το να σκοτίζεται για πράγματα, ο γιός αποπειράθηκε να σκοτώσει κάποιον άγνωστο άνθρωπο. Τέλος πάντων ... Αυτό που ήθελα να πω ότι κανενός είδους καθημερινός αγώνας και κανένας πόλεμος Μεσανατολικός ή άλλος δεν πρέπει να αποθαρρύνει την προσπάθεια να βρίσκουμε λύσεις για μικρά και μεγαλύτερα προβλήματα. Αυτό προϋποθέτει ότι δεν χάνουμε την ικανότητα της σκέψης, την ικανότητα να σκεφτόμαστε και λίγο μόνοι μας να πάμε το νου λίγο πιο πέρα από τα στενά πλαίσια του πολιτικώς -κομματικώς- συνδικαλιστικώς και τηλεοπτικώς εφικτού ή επιτρεπόμενου ορίου. Όταν υπάρχει θέληση δεν υπάρχουν εμπόδια.

Έβλεπα κι άκουγα αποσβολωμένη την εκπληκτική διήγηση της Μικρασιάτισας Φιλιώς Χαϊδεμένου πώς στα 96 της χρόνια ταξίδεψε από τον Πειραιά στη χαμένη της πατρίδα (πήρε καράβι μέχρι τη Χιο, απο κεί καραβάκι για το Τσεσμέ κι ύστερα με τη συγκοινωνία έφτασε στα Βουρλά) να φέρει μια πέτρα και λίγο χώμα για το μνημείο των Ελλήνων Προσφύγων της Μικράς Ασίας. Η γυναίκα που μιλούσε και επιδρούσε με τη δύναμη μιας έφηβης ήταν 106 ετών! Αυτό το μακρύ ταξίδι της επιστοφής ήταν για κείνη το πιο ισχυρό φάρμακο στο τραύμα που κουβαλούσε εκείνη κι αλλοι πολλοί στην ψυχή τους από την καταστροφή του 1922. (από εκπομπή της ΕΤ1 το 1999, σκηνοθεσία Νίκος Παπαθανασίου).

Τώρα θα μου πείτε από πού αρχίσαμε πού πήγαμε και πού καταλήξαμε, ε;

SHINING LISA... ΘΑ ΠΕΙ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ ΑΣΤΕΡΙ

Η αύρα μιας πραγματικής star του Broadway πλημμύρισε με μια σπάνια γλυκύτητα και ενέργεια αστρικής εμβέλειας το Θέατρο του Ηρωδείου. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ενώ απολάμβαναν το πηγαίο δώσιμο μιας Lisa Minelli, την ίδια στιγμή έψαχναν... και για κάποια σημάδια καταπόνησης, κούρασης, αδυναμίας στο πρόσωπο, τη φωνή, το σώμα αυτής της απίστευτα νέας γυναίκας, "of a certain age", που με εξοντωτική ζωντάνια ξεπερνούσε τις προσδοκίες και περνούσε με άνεση σε όλες τις πτέρυγες του κοινού ένα μοναδικό μήνυμα: Τα αληθινά αστέρια δεν σβήνουν ποτέ. Όσο πιο παλιό τόσο πιο λαμπρό!!

Ήταν 18 χρονώ όταν πηγαίνοντας στην Ν. Υόρκη να βρεί το Broadway, βρήκε πρώτα τον Σαρλ Αζναβουρ που την ενέπνευσε βαθύτατα, χαρίζοντας της αυτή την τόσο ξεχωριστή για Αμερικανίδα τραγουδίστρια, χορεύτρια και ηθοποιό "γαλλική φινέτσα", κάνοντας τη Λάϊζα Μινέλλι μια μοναδική διαχρονική περσόνα.

"Σας ευχαριστώ πολύ που ήρθατε να με ...ζείτε" είπε κατασυγκινημένη, δίνοντας σε ένα τόσο δα μικρό και χαριτωμένο γραμματικό λαθάκι τη διάσταση μιας μεγάλης ζωής.
Μας ευχαρίστησε γι αυτό, ευχαρίστησε την Ελλάδα, επειδή είναι η ομορφότερη χώρα και στην ομορφότερη χώρα χάρισε τον καλύτερό της εαυτό που εξαφάνισε κάθε μίζερη και σκουρόχρωμη σκέψη στα μυαλά κάποιων από το κοινό που επέμεναν να αναρωτιούνται "τι να΄ταν αυτό που έπινε από το σκούρο φλιτζάνι;" στη διάρκεια της παράστασης, ξεχνώντας ότι ολονών το λαρρύγγι ήταν στεγνό από την τόση ζέστη της καλοκαιρινής νύχτας. Τα δύσκολα όμως της δικής της ζωής, που με τόσο κουράγιο αντιμετώπισε, έμειναν πίσω. Μπροστά, ολοζώντανη μια θαυμαστή παρουσία, που υποσχέθηκε ότι θα ξανάρθει και του χρόνου. Εμείς σ' ευχαριστούμε πανέμορφη, μοναδική Λάϊζα Μινέλλι γιατί εμφανίσεις σαν τη δική της που δύσκολα πια ξαναβγαίνουν στο καλλιτεχνικό στερέωμα, όχι μόνο ανεβάζουν την αξία της Αθήνας σαν τουριστικό προορισμό αλλά θυμίζουν στον κόσμο τι πάει να πει ζωντανός μύθος και αληθινή σταρ του Ηollywood.

IANOS IANOS... AUTO-STOP... και ΠΛΟΙΟ

Πολύ θερμές ευχαριστίες στον κ. Νίκο Καρατζά, που ευγενικά φιλοξενεί πάντα στον χώρο του βιβλιοπωλείου- κέντρου πολιτισμού στην Σταδίου 24, το stand της ΣΦΑΙΡΑΣ (όπου πιθανόν να σώζονται μερικά από τα πρώτα Φύλλα), περιμένοντας τα επόμενα.

Ακόμη ένα πολύ ιδιαίτερο "ευχαριστώ", στην παιδική φίλη από το σχολείο την κα Κατερίνα Σφακιανάκη, που μας είδε να κάνουμε auto-stop και μας ανέβασε στο SUZUKI δίχως καμιά ολιγωρία.

Ευχαριστώ και τον παλιό συμφοιτητή Λεωνίδα για την θετική του ανταπόκριση στο εγχείρημα της ΣΦΑΙΡΑΣ.

ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΓΡΑΦΟΥΜΕ...

Μέχρις ότου να ξαναγίνουμε χαρτί που θα σεργιανίζει από χέρι σε χέρι στον αέρα των δρόμων, τις ράγες των τρένων, γράφουμε και από εδώ τα ΣΦΑΙΡΙΚΑ, την ΞΑΝΘΙΠΠΗ που ΠΑΕΙ ΠΑΝΤΟΥ, τα ΠΡΟΣΩΠΑ & τα ΠΑΡΑΓΜΑΤΑ στην ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ, ό,τι ΣΥΝΕΒΗ στην ΕΥΡΩΠΗ και τον ΚΟΣΜΟ, ό,τι ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ, αλλά και ΠΕΙΡΑΙΩΣ - ΑΘΗΝΩΝ... γωνία και, βεβαίως τα
διαΛΟΓΟΥ & ΤΕΧΝΗΣ.

Μια σκέψη είναι να αναδημοσιεύσουμε και κάποια θέματα από τα Φύλλα της εφημερίδας που έχουν ιδιαίτερο διαχρονικό ενδιαφέρον.

Όλα αυτά ένα - ένα και σιγά- σιγά. Ο χρόνος άλλωστε είναι με το μέρος μας!

ΠΟΙΑ ΖΩΗ ΘΕΛΟΥΜΕ;

για την ΠΟΙΟΤΗΤΑ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και της ΖΩΗΣ
των Ανθρώπων του Πλανήτη

γράφει η Μιρέλλα Καλοστύπη

Αν συμφωνήσουμε ότι όλοι οι άνθρωποι του 21ου αιώνα μπορούν κάλλιστα να ζουν, να εργάζονται και να ψυχαγωγούνται μέσα σε γυάλινα αστραφτερά κτίρια με τον κλιματισμό στο φουλ, χειμώνα καλοκαίρι, χρησιμοποιώντας τις νέες τεχνολογίες ακόμα και για την αναπαραγωγή του είδους τους ή κάθε άλλης μορφής ζωής που κρίνεται απαραίτητη για την επιβίωση στον πλανήτη Γη, τότε, ίσως δεν χρειάζεται προβληματισμός για τη συμπεριφορά προς τη Φύση και γενικά τη διαμόρφωση του Περιβάλλοντος Χώρου.
Η τεχνολογική πρόοδος, η Τεχνολογία, θα αποκαταστήσει τα πάντα; Ακόμα και τα συναισθήματα; Ακόμα και την ψυχική ισορροπία; Ίσως ο άνθρωπος στο μέλλον να μη χρειάζεται ούτε καν το νερό για να εύχεται υγεία στο διπλανό του.
Η συνεχής εξέλιξη και η ανάπτυξη θα δώσουν τη λύση σε όλα τα προβλήματα που σήμερα δημιουργούν ανησυχία σε κάποιους ανθρώπους ως προς το ερώτημα: «Σε τι κόσμο θα ζήσουν τα παιδιά μας;».
Τα παιδιά μας θα ζήσουν, έτσι ή αλλιώς, σε κάποιο κόσμο που θα τους παραδώσουμε και εκείνα με τη σειρά τους θα τον διαχειριστούν με τον δικό τους τρόπο. Μέχρι τότε μπορούμε άραγε να κάνουμε κάτι καλύτερο για τον κόσμο που εμείς οι ίδιοι, εδώ και τώρα, διαχειριζόμαστε για μας και τα παιδιά;

Το ζητούμενο είναι η Ανάπτυξη σε αρμονία με την Ποιότητα Ζωής, που αποτελεί ουσιαστική παράμετρο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στη σύγχρονη κοινωνία..
Η Ανάπτυξη της Οικονομίας θα πρέπει λογικά να προσφέρει καλύτερη Ποιότητα Ζωής.
Ο σεβασμός των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων άρα και η ανάπτυξη της Κοινωνίας δεν μπορεί παρά να επιτυγχάνεται σε ένα υγιές και καθαρό Περιβάλλον.
Ως υγιές και καθαρό Περιβάλλον δεν νοούνται απλώς πολυτελείς εσωτερικοί χώροι εργασίας από ακριβό ξύλο, κρύσταλλο και δέρμα όπου απαγορεύεται το κάπνισμα ως ένδειξη πολιτισμού, καθαριότητας και υγείας. Ούτε και τα γυαλισμένα μαρμάρινα πεζοδρόμια όπου το παπούτσι του φτωχού διστάζει να πατήσει και η γόπα του τσιγάρου επισύρει πρόστιμα. Αν το τσιγάρο είναι κακό για μια υγιή ανεπτυγμένη κοινωνία γιατί να επιτρέπεται η παραγωγή και η πώλησή του; Η διαφήμιση και η δωρεάν διαφημιστική διανομή του; Μια αποδεδειγμένα αρρωστημένη συνήθεια πώς μπορεί να δικαιολογείται από το ψωμί των εργαζομένων στα καπνά; Η ελευθερία της επιλογής είναι υποκριτική όταν στερεί στον καπνιστή το δικαίωμα της ελεύθερης χρήσης αφού έχει καταβληθεί ο απαιτούμενο φόρος αγοράς του συγκεκριμένου προϊόντος. Οι καπνεργάτες, αν είναι αυτό το ζήτημα, θα έπρεπε σταδιακά να απορροφηθούν βάσει συγκεκριμένου προγράμματος αγροτικής ανάπτυξης σε άλλους κλάδους ωφέλιμης παραγωγής. Με το να ακριβαίνουν τα τσιγάρα δεν υπηρετείται η ποιότητα ζωής παρά μόνο τα συμφέροντα των καπνοβιομηχάνων. Κάποτε στην Αμερική σε μια επίσκεψη δημοσιογραφικού χαρακτήρα σε μεγάλη πασίγνωστη καπνοβιομηχανία ο μάνατζερ, βαθύπλουτος και αντικαπνιστής, απάντησε με στόμφο: «Τασάκια δεν μας χρειάζονται καθόλου γιατί εδώ πληρωνόμαστε για να παράγουμε τα τσιγάρα όχι για να τα καπνίζουμε».
Ως υγιές και καθαρό περιβάλλον νοείται αυτό που θα σέβεται την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων κάθε κοινωνικής και οικονομικής διαστρωμάτωσης. Σ’ αυτό έγκειται η ελευθερία των επιλογών. Στο να μπορεί ο άνθρωπος να διαλέξει μέσα στη μεγάλη πόλη τις γειτονιές εργασίας και διαβίωσης του ανάλογα με τα οικονομικά του και τη δική του προσωπική αισθητική και κουλτούρα. Να μην υποχρεώνεται να πατά σε χώμα αν δεν θέλει ούτε και σε αστραφτερά μάρμαρα αν δεν αντέχει. Με την προϋπόθεση – και αυτό είναι ευθύνη της πολιτείας- να μην θεωρείται ούτε και να είναι υποβαθμισμένη η επιλογή της θέας του χώματος και του πρασίνου ή εφιαλτική η εικόνα των γιγαντιαίων κτιρίων από μπετόν και γυαλί όπου το χώμα θάβεται για τα καλά και για πάντα δήθεν χάριν καθαριότητος και κακώς εννοούμενου πολιτισμού. Τα στενά ή και ανύπαρκτα πεζοδρόμια, η έλλειψη πάρκων και ασύδοτων όρων δόμησης είναι υποβάθμιση. Η αισθητική αντίληψη της πλατείας Ομονοίας όπως κατάντησε χωρίς το σιντριβάνι της είναι υποβάθμιση της ποιότητας ζωής στην πόλη, τα καυσαέρια και οι ρύποι από βιοτεχνίες παντός είδους σε μια ασφυκτικά δομημένη πόλη ρίχνει το επίπεδό μας κι όχι το κάπνισμα μέσα ή έξω από τα μπετόν αρμέ της αγωνίας για επιβίωση και ευημερία .

Η δουλειά του δημοσιογράφου σε φέρνει κοντά σε πάρα πολλούς και πολύ διαφορετικούς ανθρώπους είτε στα μεγάλα αστικά κέντρα είτε στις επαρχίες στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό.
Πέρα από τις ιδιαιτερότητες των διαφόρων περιοχών ως προς την ανάπτυξή τους και τα ειδικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν, οι απόψεις για το πώς επιτυγχάνεται μια καλύτερη καθημερινότητα είναι κοινός τόπος και με απλά λόγια συνοψίζονται ως εξής:

«Τι τρώμε, τι πίνουμε, τι αναπνέουμε, τι δουλειά κάνουμε, πόσο ελεύθερο χρόνο έχουμε, πώς νιώθουμε, τι προσδοκούμε και τι ελπίζουμε»

Σε αυτά τα βασικά αγαθά υπάρχουν βεβαίως διαφοροποιήσεις ανάλογα με το εάν ο άνθρωπος ζει στις μεγάλες πόλεις ή την επαρχία.. Ο καθαρός αέρας δεν λείπει στο νησί, αλλά η θάλασσα πληγωμένη από τοξικά και άλλα απόβλητα όλο και πιο δύσκολα δίνει ψωμί στους ψαράδες, που κι αυτοί με τη σειρά τους παραβαίνοντας βασικούς κανόνες στον τρόπο αλιείας συμβάλλουν στην καταστροφή της σήμερα πιστεύοντας ότι αύριο έχει ο Θεός.

Πώς ορίζεται, τελικά, η καλύτερη ποιότητα ζωής την οποία συνεχώς επικαλούνται, αναμασάνε και υπόσχονται οι κυβερνώντες;
Ποιοι ακριβώς είναι οι Δείκτες Ποιότητας Ζωής;
Συμπίπτουν άραγε με τους Δείκτες της Ανάπτυξης;
Η οικονομική ανάπτυξη διασφαλίζει καθαρό περιβάλλον και καλύτερη ποιότητα ζωής; Διασφαλίζει υγιείς συμπεριφορές ανθρώπων απέναντι σε ανθρώπους και σε φυσικούς πόρους;
Όλα τα γνωστά προβλήματα περιβαλλοντικού χαρακτήρα, υπάρχουν καταγεγραμμένα όπως και οι οδηγίες για την πρόληψη ή την αντιμετώπισή τους.
Γιατί δεν εφαρμόζονται;
Στα χείλη των ανθρώπων η απάντηση είναι μία: Συμφέροντα μεγάλα ή μικρά και αδιαφορία.
Σπάνιες οι περιπτώσεις όπου ακόμα κάποιοι αναρωτιούνται: «Μα δε βλέπουν; Δε σκέφτονται;»

Παρά την όποια πρόοδο, η εμπιστοσύνη του κόσμου για το αύριο έχει κλονιστεί.
Γιατί, παρά την πρόοδο…
Η διατροφή μας είναι αμφίβολης ποιότητας και επικίνδυνη
Το νερό που πίνουμε και οι θάλασσες που κολυμπάμε χρειάζονται μετρήσεις.
Ποταμοί και λίμνες νεκρώνουν ή αποξηραίνονται
Τα δάση και η χλωρίδα γενικά , καταστρέφονται
Ο αέρας μολύνεται
Οι συνθήκες εργασίας, για όσους βέβαια έχουν εργασία, είναι δύσκολες και γκρίζες
Τα συναισθήματα των ανθρώπων στεγνώνουν
Η διάθεση δημιουργικής αξιοποίησης του ελάχιστου ελεύθερου χρόνου συρρικνώνεται.

Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι αγωνιούν αν θα βρουν αξιοπρεπή εργασία και αν θα μπορέσουν να τη διατηρήσουν μέχρι την ώρα που θα αποσυρθούν φυσιολογικά ή δια της βίας από την παραγωγική διαδικασία.
Όλοι τείνουν να αντιλαμβάνονται την ποιότητα ζωής σε σχέση μόνον με υψηλό ατομικό εισόδημα. Αυτό το λάθος είναι η παγίδα που δημιουργεί έντονο στρες και ανθρώπους ψυχοσωματικά αδύναμους άρα αντιπαραγωγικούς και επομένως χαμηλού κόστους για τον επιχειρηματία που τους απασχολεί για να κλείσει τρύπες.
Απόδειξη οι άνεργοι που προκειμένου να μη χάσουν το επίδομα από τον ΟΑΕΔ εργάζονται πέντε- έξι μήνες δίχως ασφάλιση “συνωμοτώντας” με τους επιχειρηματίες εις βάρος του ΙΚΑ. Και εις βάρος του εαυτού τους …προκαταβολικά .

Ιδού όμως η ποιότητα ζωής με τον τρόπο που την περιγράφουν με δικά τους όλοι οι άνθρωποι παντού:

Να μπορώ να τα βγάζω πέρα με μια μόνο δουλειά
Να εργάζομαι λιγότερες ώρες από παλιά χωρίς να μειώνεται το εισόδημά μου
Να μη ζω με το φόβο της απόλυσης γιατί η επιχείρηση επιδιώκει να γίνει πιο ανταγωνιστική
Να μη λέω «υπάρχουν και χειρότερα» για να νιώθω καλά
Να μη βλέπω σκουπίδια στην τηλεόραση και να προσπαθούν να με πείσουν ότι αφού αυτά ζητάει όλος ο κόσμος συνεπώς αυτά πρέπει να ’ναι και τα δικά μου πρότυπα
Η εξελιγμένη εποχή μας, να τολμήσει να προσφέρει κάτι περισσότερο από νοθευμένο άρτο και σαχλά θεάματα
Να μπορώ να σπουδάσω τα παιδιά μου χωρίς να στερηθώ από τη δική μου πρόοδο
Να μην υπάρχουν παιδιά , ανάπηροι και γέροι στους δρόμους να ζητούν βοήθεια
Να αποκατασταθεί καλύτερη αναλογία μεταξύ μπετόν και πρασίνου στις γειτονιές
Λιγότερη οπτική και ηχητική ρύπανση
Να μη χρειάζεται μαγκιά για να τα βγάλω πέρα, ούτε γρηγορόσημα και μίζες
Να σεβαστώ την αξιοκρατία και να μην καγχάζω κάθε φορά που ακούω τη λέξη
Να μη λένε « κλείσε την τηλεόραση» για να μου ρίχνουν την ευθύνη της κατάντιας των ανθρώπων που βλέποντας βλάπτουν εαυτούς ή αλλήλους
Να μη δικαιώνεται η βία και η απειλή χρήσης βίας
Να βρίσκω δίκιο μου χωρίς να γίνω κλέφτης και φονιάς
Να μην είναι εξαίρεση στον κανόνα η ευγένεια και η προθυμία.
Να υπάρχει τρόπος να προστατεύονται πιο άμεσα και αποτελεσματικά όσοι έχουν ανάγκη από κατανόηση, ανθρωπιά και περίθαλψη κάθε είδους.
Να μη χρειάζεται να καταφεύγουν οι άνθρωποι στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας για να ακουστεί το πρόβλημά τους γιατί τότε ας μην απορούμε ούτε για τα φαινόμενα τύπου Big Brother ούτε για τις υποκλοπές προσωπικών και άλλων τινών δεδομένων και μη.
Τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς να σέβονται και το χρόνο μου και την κούρασή μου.

Έτσι έχουν τα πράγματα στην καθημερινότητα και την επικαιρότητα.. Όσο για τα πρόσωπα, εκτός από τους πολίτες που υφίστανται την κατάσταση, είναι οι πολιτικοί…οι πολιτικοί μας αντίπαλοι του άλλου κόμματος βεβαίως είτε της συμπολίτευσης είτε της αντιπολίτευσης. Ανάλογα ποιος κάθε φορά μας δίνει “προσωπικές” λύσεις κι ας μην είμαστε της …κυβέρνησης αλλά, να, επειδή εκλογές πάντα υπάρχουν στον ορίζοντα

Κι είναι ασύλληπτο αλλά στην Αθήνα και τον Πειραιά ζουν και εργάζονται σχεδόν οι μισοί Έλληνες της Ελλάδας και ένα εκατομμύριο αλλοδαποί. Τα στοιχεία βάσει της τελευταίας απογραφής δίνουν στο σύνολο της ελληνικής επικράτειας 10.964.020 κατοίκους (Έλληνες και ξένους) εκ των οποίων 2.664.776 στην Νομαρχία Αθηνών και 541.504 στην Νομαρχία Πειραιώς. Εμείς τα στρογγυλεύουμε και λέμε ότι από τα 11 εκατομμύρια, τουλάχιστον τέσσερα ζουν και εργάζονται εδώ γύρω.
Η ποιότητα ζωής μιλάει μόνη της. Ο καθένας είναι ελεύθερος να επιλέξει πού και πώς θα ζήσει. Είναι όμως πράγματι; Αυτό που λέμε όμως είναι ότι η επιλογή του καθενός εξαρτάται απολύτως από τις συνθήκες που διαμορφώνουν για μας οι τοπικοί, ανώτεροι και ανώτατοι εκλεγμένοι άρχοντες.
Η Δημοκρατία αναμφισβήτητα λειτουργεί κι ας μην κάνει τους ανθρώπους απαραίτητα ευτυχισμένους. Κι ίσως μια ειρηνική επανάσταση με αιτία τη βελτίωση της ποιότητάς της, να τους έκανε ευτυχέστερους ως «επαναστάτες με αιτία» για να θυμηθώ και τα λόγια του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης προτού τα ξεχάσει και ο ίδιος όταν και εάν αλλάξουν οι περιστάσεις υπέρ του κόμματος του και βρεθεί ξανά στην εξουσία. Μέχρι τότε το λόγο έχει η παρούσα κυβέρνηση.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

Η εκτίμηση και η φιλία με πράξεις και όχι με λόγια μόνο, κατοχυρώνεται.

Κλείνοντας τον πρώτο κύκλο επανέκδοσης της ΣΦΑΙΡΑΣ κι έχοντας αναστείλει για λίγο την κυκλοφορία της όσπου να "ξανασυγκεντρωθούν" μερικά χρήματα για το κόστος παραγωγής της, οφείλω να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου όσους συναδέλφους δημοσιογράφους συνετέλεσαν αφιλοκερδώς σ' αυτό το "ρομαντικό" δημοσιογραφικό εγχείρημα. Μαζί ελπίζω πως θα συνεχίσουμε και στην επόμενη φάση.

Η κα Ρούλα Καμπουργιάννη, έμπειρη συνάδελφος με τη οποία "συζούμε" δημοσιογραφικά εδώ και πολλά χρόνια στην Τηλεόραση της ΕΡΤ. Αγαπημένη φίλη από αρκετά χρόνια.

Ο κ. Νάσος Μπράτσος με τον οποίο επικοινωνούμε συνδικαλιστικά στο πλαίσιο του Μικτού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ. Μας συνδέει αμοιβαία εκτίμηση.

Η κα Μανιώ Μάνεση, εξαίρετη συνάδελφος στην ΝΕΤ. Έχουμε μοιραστεί βάρδιες και σκέψεις σχετικά με το επάγγελμά μας και τα προβλήματά του.

Ο κ. Ξενοφώντας Ζηκίδης, καλός συνάδελφος επίσης στην ΝΕΤ με τον οποίο συχνά έχουμε ανταλλάξει απόψεις για πράγματα που μας προβληματίζουν και μας ανησυχούν στο χώρο της δουλειάς.

Ο Γιώργος Οδυσσέα Αντωνίου, πολύ πρόσφατη η γνωριμία μας και τον ευχαριστώ για τα ωραία θέματά που έγραψε για τη ΣΦΑΙΡΑ.

Ο Διονύσης Σταμπόγλης είναι παλιός, καλός φίλος και συνάδελφος με βαθειά κριτική σκέψη και γνώση του αντικειμένου, γεγονός που αποτυπώνεται και στα ανατρεπτικά μυθιστοριογραφήματά του. Αναζητείστε τα...

Ο Τζώρτζης Ρούσσος, δημοσιογράφος και δικηγόρος. Κάναμε μαζί αρκετά από τα πρώτα βήματα προετοιμασίας της έκδοσης και τον ευχαριστώ κυρίως γι αυτό, αλλά και για τα θέματα που έγραψε.

Ο Πάνος Χρυσοστόμου από την ΕΡΑ και τον κινηματογράφο που έδωσε στη ΣΦΑΙΡΑ λίγο από τον πολύτιμο χρόνο του. Θερμά τον ευχαριστώ για τη συμβολή του.

Η Χρίστα Νικολάου από το διπλωματικό ρεπορτάζ και αποστολές που μοιραστήκαμε... όπως κάποτε στο Πακιστάν και όχι μόνο. Την ευχαριστώ για το θέμα της σχετικά με το Κυπριακό.

Ξεχωριστές και πολύ ιδιαίτερες ευχαριστίες οφείλω στον Τάσο Καρέλλα για τα εξαιρετικά του σκίτσα με έμπνευση από την επικαιρότητα στη φιγούρα του ήρωα Σφαιράκη!!
Ευχαριστώ τον Δημήτρη Καλοστύπη που με έφερε σε επαφή και επικοινωνία με τον ταλαντούχο αυτόν άνθρωπο.

Ένα θερμό ευχαριστώ στον κ. Μάνο Χαριτάτο για την φιλόξενη πρόσβαση που μου προσέφερε στο εξαιρετικό του αρχείο στο Ε.Λ.Ι.Α

Τον κύριο Μάριο Αθανασίου ευχαριστώ για την προετοιμασία της ΣΦΑΙΡΑΣ στο ατελιέ- τυπογραφείο του (τα δοκιμαστικά και layout) αλλά και την φιλικότατη οικονομική προσφορά του για μια παρ' ολίγον συνεργασία που δυστυχώς δεν ευοδώθηκε λόγω μιας δικής μου εσφαλμένης εκτίμησης κάποιων προσώπων και πραγμάτων. Το πάθημα μου έγινε και μάθημα, Μάριε. Ίσως κι αυτό να ήταν αναγκαίο...

Ευχαριστώ παρα παρα πολύ τους ανθρώπους του Λόγου και της Τέχνης κ.κ Λάκη Παπαστάθη, Γιάννη Ευσταθιάδη και Κώστα Μαυρουδή που μου επετρεψαν να δημοσιεύσω στη ΣΦΑΙΡΑ τα λογοτεχνικά τους δημιουργήματα, τα διηγήματά τους που τόσο άγγιξαν την ψυχή όσων ανθρώπων είχαν την τύχη να τα διαβάσουν και μέσα από την εφημερίδα.

Κι ακόμα ευχαριστώ τους δημοσιογράφους θανάση Κουκάκη και την φίλη Ελένη Μπουκαούρη για τη θετική τους ανταπόκριση σε μια συνεργασία μας που έρχεται πιστεύω στην επόμενη φάση της ΣΦΑΙΡΑΣ

Ευχαριστώ και την Μαρίνα Τσιγονάκη για ένα θέμα της που δεν πρόλαβε να δημοσιευτεί.

Και βέβαια, δεν ξεχνώ τον εξαιρετικό συντάκτη του Ναυτιλιακού ρεπορτάζ κ. Γιώργο Σκορδίλη.

Επίσης ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ σε όσους αναγνώστες (Μεντζελίδης, Γεωργοπούλου, Κομίνης, Ψαρράς, Καμπύλης ...κ.ά) έστειλαν γραπτώς τις απόψεις τους, τις σκέψεις τους, όσους πήραν τηλέφωνο για να δώσουν τις ευχές και τα συγχαρητήριά τους ή να επισημάνουν κάτι όπως το λάθος που είχε γίνει στο ημερολόγιο ( ευχαριστώ κε Σβαρνιά ).
Κακή κουβέντα δεν ακούσαμε, μόνο καλά. Είναι γεγονός.


Τέλος, θεωρώ χρέος μου και τιμή να αναφερθώ στην συγχαρητήρια επιστολή του τ.Προέδρου της Βουλής και βουλευτή Β΄Περ.Αθήνας, Απόστολου Κακλαμάνη.

Στην επιστολή του ο κ. Κακλαμάνης επισημαίνει:
"... Σας συγχαίρω για την πρωτοβουλία σας αυτή, με την οποία αναβιώνει η αρχαιότερη ελληνική εφημερίδα. Έστω κι αν στο πλαίσιο του σύγχρονου τοπίου της ενημέρωσης, που χαρακτηρίζεται δυστυχώς από την επικράτηση ισχυρών οικονομικών συμφερόντων, η επανέκδοση της ΣΦΑΙΡΑΣ μοιάζει σαν μια ρομαντική χειρονομία, εντούτοις εμπεριέχει έναν ισχυρότατο πολιτικό και κοινωνικό συμβολισμό και είναι γι αυτό άξια κάθε στήριξης και επαίνου.
Εύχομαι κάθε επιτυχία στην ωραία αυτή προσπάθεια."


Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ