efimerida sfaira

Η αλήθεια όπως την πιστεύεις στ' αλήθεια με θάρρος για κάθε καινούρια αρχή, θέλοντας ή μη

Η Φωτό Μου
Όνομα:
Τοποθεσία: Athens, Attika, Greece

Τετάρτη, Οκτωβρίου 31, 2007

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ


Ακούει κανείς;


Μήπως είναι καλύτερα για λίγες μέρες να μη φλυαρώ γράφοντας ακατανόητα μα δημοσιεύοντας κατανοητές φωτογραφίες απο μέρη που κάτι μού θυμίζουν...

Ξεκινάμε από το Πήλιο!

Κυριακή, Οκτωβρίου 28, 2007

GLOBAL POSITION SYSTEM


GPS και άλλες σκέψεις κατά την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου

Όπως υπάρχουν πολλά είδη ζώων στη φύση, έτσι υπάρχουν και πολλά είδη ανθρώπων; Θέλω να πω, βλέποντας τα ντοκιμαντέρ με ελέφαντες, τίγρεις, φίδια, φάλαινες, αετούς και τα λοιπά είδη ζώων με τα χαρίσματά τους, τις ικανότητές τους, τις συνήθειες και τις συμπεριφορές τους, αναρωτιέμαι αν, αντιστοίχως, οι δυνατότητες των ανθρώπων εντοπίζονται μόνο στις διαφορές πολιτισμών που έχουν αναπτυχθεί στις διάφορες περιοχές της γης όπου έζησαν και ζουν, ή μήπως υπάρχουν και άλλες διαφορές; Να εξηγούμεθα. Σε καμιά περίπτωση δεν εννοώ, ούτε καν υπονοώ, διαφορές σε χρώμα, γλώσσα, θρησκεία, φύλο και τα λοιπά ρατσιστικά.
Τι εννοώ; Αν ο άνθρωπος δεν έχει καμιά συγγένεια με τα ζώα αυτής εδώ της γης, τότε, ίσως αυτός εδώ ο πλανήτης να του είναι ανοίκειος τόπος γι αυτό να θεωρεί εαυτόν ως ανώτερο ον, κι επομένως ίσως έτσι να εξηγείται η καταστροφική συμπεριφορά του. Γιατί ποιος νοιάζεται πραγματικά αν θα υποστεί βλάβη ή ολοκληρωτική καταστροφή οτιδήποτε δεν ανήκει στον ίδιο, ή σε οικείο του αληθινά αγαπημένο πρόσωπο;
Ποιος άνθρωπος στα συγκαλά του θα έβαζε εξεπιτούτου φωτιά στο δικό του σπίτι ή στο σπίτι του διπλανού, θα σκότωνε μέλος της οικογένειας ή του περίγυρου του, ακόμα κι αν δεν υπήρχε κανένας φόβος τιμωρίας από το Νόμο, ποιος και γιατί θα σκεπτόταν να προκαλέσει οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη καταστροφή;
Τα ζώα εκφοβίζουν, σκοτώνουν, επιτίθενται σε ζώα του ιδίου είδους, ή διαφορετικού, για τρεις συγκεκριμένους λόγους: να τραφούν σήμερα, να αντιμετωπίσουν άμεσα μια απειλή κατά της ζωή τους (κι αυτό συνήθως αν δεν μπορούν να αποφύγουν την αναμέτρηση) και να αναπαραχθούν ως είδος αναζητώντας ή διεκδικώντας ταίρι.
Οι άνθρωποι, βέβαια, δεν σκέπτονται σα… ζώα. Είναι όμως ικανοί, πρόθυμοι ή αναγκασμένοι να βλάψουν ανθρώπους του ίδιου (ή διαφορετικού) είδους. Το ερώτημα είναι για ποιους άλλους λόγους πέραν των τριών λόγων που καθορίζουν τη ζωή στις ζούγκλες (δασικές, ωκεάνιες, αστικές και ημιαστικές) υπερισχύει ο φόβος, ο πόνος, ο θάνατος για χάρη της ζωής; Ποιος διαφωνεί εκτός από τους κομπλεξικούς και τους βλάκες του εγωισμού ότι ο Άνθρωπος κάνει μεγαλύτερο Κακό παρά Καλό; Και δεν εννοώ να κάνει καλό (ό,τι καθένας θεωρεί ως «καλό») μονάχα στο δικό του το ανθρώπινο είδος ή την οικογένειά του (υποθέτουμε πως εν αντιθέσει με τον κόσμο των ζώων, το είδος των ανθρώπων είναι ένα και μόνο ένα και δεν ποικίλλει όπως τα ζώα γενικώς μέσα στη φύση του πλανήτη Γη). Να κάνει το καλό σε όλα και για όλα.
Θέτω το θέμα γιατί είμαι απολύτως βέβαιη ότι η Νέα Τεχνολογική Εποχή έχει ήδη εισάγει στη ζωή μας ένα ολότελα νέο είδος ανθρώπου - ανάμεσα στους ανθρώπους -που λέγεται ότι είναι η μοναδική ελπίδα να νιώσουμε κάποτε οικείο τον πλανήτη και το σύμπαν χωρίς καμιά δεύτερη σκέψη κι αμφισβήτηση. Δεκαετίες τώρα μας προετοιμάζουν μέσα από τις κινηματογραφικές ταινίες για να συνηθίζουμε στην ιδέα. Η αθανασία του ανθρώπου δεν είναι πολύ μακριά· όσοι την επιλέξουν (ή επιλεγούν) θα ονειρεύονται άραγε τον παράδεισο που έκρυβε η άλλοτε ατελής Φύση; Η επερχόμενη τελειοποίηση, μια τέλεια τελεία στην ποίηση, ζητά μονάχα δυο πράγματα για να δώσει ένα σε δυο: παίρνει την Τέχνη και τον Λόγο δίνει την Τεχνολογία. Γιατί παράδεισος στο μυαλό των ανθρώπων ήταν πάντοτε κάτι που έχασε ή εγκατέλειψε.
Η εκ των υστέρων αναζήτηση του χαμένου παραδείσου θα ζωντανεύει στις gps οθόνες μας ή οι μνήμες θα είναι επιλεκτικές για λόγους ασφαλείας;
Υπάρχουν οπωσδήποτε διαφορετικά είδη ανθρώπων αλλά δεν είμαι σε θέση να τα ξεχωρίσω, όπως η γάτα μου εμένα δεν με θωρεί ως ον ανοίκειο προς αυτήν, μα χωρίς αμφιβολία είμαι. Γι αυτό ψυχικά και πνευματικά ανασφαλείς ιδιοκτήτες ζώων, λένε: το ζώο πρέπει να μάθει ποιος είναι αφεντικό! Αλλά το ’χω δει και το ’χω νιώσει να το εφαρμόζουν και σε ανθρώπους οι άνθρωποι. Αφεντικά και δούλοι, ένας διαχωρισμός είδους ανάμεσα στους άνθρώπους που δεν συναντάται σε κανένα από τα είδη των ζώων.
Ο άνθρωπος εξυμνεί όποια ελευθερία του αφήνει περιθώριο επιλογής στην υποδούλωση.


ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΛΟΙΠΟΝ ΓΙΑΤΙ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ... ΖΩΑ (που δεν χαίρονται καθόλου με κανενός είδους εξαναγκαστικό περιορισμό). Δέστε πόσο ευτυχισμένοι είναι οι άνθρωποι και τα παιδιά στα μικρά διαμερίσματα, τα μεγάλα γυάλινα γραφεία και τα ογκώδη αυτοκίνητα με GPS να μη σκοτίζεσαι πώς πάνε εδώ κι εκεί, σου δείχνει το δρόμο και δεν χρειάζεται να σκεφτείς καθόλου! Σε λίγο χωρίς αυτό θα χάνεσαι, κι ίσως τότε αρχίσεις να ονειρεύεσαι πάλι καινούργιους δρόμους μες τη Φύση.

Κυριακή, Οκτωβρίου 21, 2007

ΣΤΟ ΚΛΟΥΒΙ ΜΙΑΣ... ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ


Η εμπόρισσα και ο φασιανός


Μπαινοβγαίνω συχνά σε εμπορικά καταστήματα για όσους έχουν ή εμπορεύονται κατοικίδια, “υιοθετημένα” αδέσποτα, ζωόφιλους γενικά και δήθεν όπως αυτοί που τα αγοράζουν κι ύστερα τα βαριούνται ή κυνηγούς, εκτροφείς κουνελιών, πτηνών διαφόρων ειδών και κατηγοριών και τα λοιπά. Προσωπικά ανήκω στην κατηγορία εκείνων «των βλαμμένων» ( κατά την άποψη πολλών που ανήκουν σε άλλη κατηγορία), που ξοδεύουν τα ωραία τους λεφτά για να ταΐζουν ζώα, αλλιώς θα έμεναν λιμασμένα τελείως διότι ως γνωστόν αφού υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε άρα πού κι ως πού θα σκεφτόμαστε ζώα· πόσο μάλλον ζώα - χαραμοφάηδες δηλαδή που δεν εξυπηρετούν καμιά ανθρώπινη ανάγκη επιβίωσης ή βιοπορισμού και τέτοιες ωφελιμιστικές μπούρδες. «Μπούρδες» βέβαια διότι αλλιώτικα για την πείνα και τη φτώχεια των ανθρώπων στον πλανήτη θα ευθύνονταν όλοι όσοι δίνουν αποφάγια στο γατί και το σκυλί αντί να δώσουν στο παιδί με τα χαρτομάντιλα.


Έλεγα λοιπόν για το pet shop, όπου εδώ και περίπου δυο μήνες μέσα σε ένα κλουβί έχουνε στριμώξει ένα πουλί πολύχρωμο με πολύ μακριά ουρά μαζί με ένα άλλο πουλί που δεν είναι πολύχρωμο και, ευτυχώς, δεν έχει τόσο μακριά ουρά γιατί θα είχαν μπλέξει τις ουρές τους.

Το πουλί με τη μακριά ουρά - σχεδόν διπλάσια από το μήκος του κλουβιού - γυρνάει συνεχώς γύρω - γύρω μήπως χωρέσει αλλά μάλλον τώρα πια είναι ένα πολύχρωμο, τρελό πουλί που γυρίζει γύρω από την ουρά του, και το άλλο στέκεται σαστισμένο ανάμεσα στο σώμα και την ουρά του τρελού πουλιού.
Λέω στη γυναίκα του εμπόρου: «Γιατί δεν τα βάζετε σε ένα μεγαλύτερο κλουβί;» Αυτή με κοιτάει με κείνο το βλαχαδερό βλέμμα μιας ένοχης κουτοπονηριάς που οφέιλεται σε αμορφωσιά ή σκέτη βλακεία και ηλίθιο εγωισμό - τάχα κάποιος κατακρίνει το επίπεδο του καταστήματος - πράγμα που βεβαίως και έκανα με σχετική ευγένεια, ξινίζοντας το ακόμα νεναικό της μούτρο δεν έδωσε απάντηση καμιά.
«Αυτό είναι κακοποίηση» πρόσθεσα επίμονα στο θέμα ως συχνή πελάτισσα.
«Δεν έχουμε άλλο» είπε ξερά με μια ενόχληση που δεν περιγράφεται. Έκανε προσπάθεια να βρει μια λογική δικαιολογία, δίχως την παραμικρή επιτυχία: δεν μπορώ εγώ να κάνω τίποτα επειδή υπεύθυνος είναι… ο άντρας μου!
Αγόρασα ό,τι ήταν να αγοράσω γεγονός που μάλλον της προκάλεσε απορία επειδή δεν σηκώθηκα να φύγω να αγοράσω απο αλλού.
«Πέστε του τότε ότι θα μπορούσε εκείνος κάτι να κάνει αφού εσείς είστε απλώς… η γυναίκα.»
Με μίσησε. Δεν ήθελε καν να μου μιλά. Τ' αντερά της δεν αντέχει. Φαίνεται καθαρά αυτό, πόσο μάλλον να της βάζεις και τέτοια για το αν του πουλί βασανίζεται. Όταν της εξήγησα ότι «καλό είναι να μην παρουσιάζουν αυτή την εικόνα γιατί κάποιος άλλος ίσως να αποφάσιζε να κάνει κάτι… ». Όπως; σκέφτηκα μέσα μου. Ε, να έρθει το Δασαρχείο και να κάνει αυστηρή σύσταση, κατάσχεση του πτηνού το οποίο θα απελευθέρωνε πάραυτα, και επιβολή τσουχτερού πρόστιμου….. Μπούχα, χα, χα! Γέλασα πικρά από μέσα μου πάλι αλλά δεν το έδειξα. Πλήρωσα κι έφυγα λέγοντας της "γειά σου". Εκείνη τίποτα. Ούτε ευχαριστώ.


Το χρωματιστό πουλί ζει εκεί ακόμα στις ίδιες συνθήκες.
Σήμερα ήταν ο άντρας στο Pet Shop (το οποίο βρίσκεται σε εξοχική περιοχή της Αττικής με πολλούς κυνηγούς που δεν καταλαβαίνουν τίποτα για θηράματα που δεν ξέρουν μετα τις πυρκαγιές πού να βρουν καταφύγιο, σκοτώνουν και αιχμαλωτίζουν αβέρτα), στον οποίο η γυναίκα είχε μεταφέρει όσα κατάλαβε με μπόλικη δόση κακίας για τη βλαμμένη (εμένα) που απειλεί. Ότι τους απείλησα…
«Τι θα κάνεις δηλαδή;» ρώτησε αυτός με ύφος. Τίποτα δεν θα κάνεις, απάντησε μοναχός του, Τι κακοποίηση μου λες, εδώ δεν κάνουν τίποτα στο Μιμίκο που τους κόβει και τα πόδια…


Το μη χείρον βέλτιστο· η αντίληψη ότι αν δεν είσαι απόλυτο κτήνος τότε είσαι αθώος. Ε, να, αυτά είναι, κατάλαβες; Κατά τα άλλα, τα ίδια. Μια βροχή έριξε και χείμαρροι τα νερά πάνε στράφι στις ασφάλτους, εννοώ τους δρόμους και τα δρομάκια με τις λακκούβες ειδικά για αυτοκίνητα· αν υπήρχαν αυλάκια γύρω από τα δέντρα των δήμων που από καθαρή βλακεία τα πνίγουν στο τσιμέντο σαν να ’ταν κολώνες της ΔΕΗ, κι αν κατά μήκος αριστερά ή δεξιά κάποιων επαρχιακών οδών υπήρχαν μελετημένα σκαμμένα αυλάκια να συγκεντρώνεται και να διοχετεύεται το όμβριο ύδωρ όπου πιθανόν υπάρχει κάποια χρησιμότητα, ναι, κι αν... κι αν.... κι αν...

Το χρωματιστό πουλί γυρνούσε γυρω γύρω και σκεφτόταν στα γαλλικά γιατί στα ελληνικά δεν καταλαβαινόμαστε: Oh! vous êtes aussi un oiseau rare comme moi…


Υ.Γ Κυνηγού:


Τρέφεται με σπόρους , φυτά, έντομα δημητριακά, σκουλήκια, μικρά σπονδυλωτά. Ο αρσενικός όταν πετάγεται μέσα από τις φτέρες και τα χορτάρια βγάζει ένα χαρακτηριστικό ήχο "γκοκ γκοκ" ενώ κράζει με την διαπεραστική του κραυγή "κερρκ-κοκ". Το θηλυκό ξεπετιέται αφήνοντας ένα λεπτό σφύριγμα. Φωλιάζει στο έδαφος, στους αγρούς, στα δάση, σε θαμνώδεις εκτάσεις. Γεννάει τον Μάιο-Ιούνιο από 8-15 αβγά που κλωσάει το θηλυκό επί 23-28 μέρες.

Εγώ προσωπικά χρησιμοποιώ Νο 7-8 σκάγια. Στην πατρίδα μας εγώ τον κυνηγώ μαζί με την μπεκάτσα σε μέρη που υπάρχει απελευθερωμένος από καιρό και σας βεβαιώνω ότι είναι συναρπαστικό κυνήγι και οι ένταση των σκυλιών είναι τρομερή πάνω στην φέρμα , άσε που στην φέρμα δεν ξέρεις αν είναι φασιανός η μπεκάτσα και όταν ξεπετάγεται το θηρίο….. μπορεί να σπάσει η καρδιά σου από την ταραχή.

Οι εχθροί του είναι τα διάφορα αρπακτικά, όπως αλεπού, κουνάβι, ασβός, γεράκια κ.λ.π.

Και ο άνθρωπος!



Κυριακή, Οκτωβρίου 14, 2007

ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΚΙ ΑΓΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ



Ημέρα Περιβάλλοντος και φέτος! Άϊντε να πιούμε ένα... νεράκι, να ζήσουμε να το θυμόμαστε.
Διαβάστε σε προηγούμενες σελίδες: Πράσινο Μπετόν (4-8-06) και Αναβαθμίζοντας τη Δημοκρατία (11-10-06) γιατί τα μεγάλα και τα σοβαρά προβλήματα είναι διαχρονικά.
Η επανάληψις δεν είναι μήτηρ καλής μαθήσεως, αλλά κακής παθήσεως. Έχουμε συνηθίσει τους φονιάδες της φύσης και της ζωής, έχουμε μάθει να τους αγαπούμε και να τους σεβόμαστε και να τους παρακαλούμε, μήπως έχουν την ευγενή καλοσύνη να μη βρωμίζουνε πολύ το νερό που πίνουμε και κολυμπάμε. Αν δεν είναι βέβαια πολύ δύσκολο, και δεν τους δημιουργεί μεγάλη ενόχληση, θα το εκτιμούσαμε κι απο εμάς ό,τι θένε, ετσι, βρε παιδί μου, να μιλάμε όμορφα στους άλλους, αν θέλουμε να έχουμε αποτέλεσμα, όχι βρισίδια και φοβέρες.. Τι; Νομίζετε ότι ο κακός ο άνθρωπος δεν παίρνει απο λόγια, υποδείξεις και συστάσεις; Αλίμονο. Κι ύστερα, τι πα να πει καλό τι πα να πει κακό, εμείς να' μαστε καλά, κακέ!


Παρασκευή, Οκτωβρίου 05, 2007

arcturos.wordpress.com

SOS SOS SOS SOS ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΤΕΡΑΤΑ, ΑΝΘΡΩΠΟΙ SOS SOS SOS

ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΤΩΝ ΑΓΡΙΩΝ ΗΜΩΝ



Δαμάζοντας τη νοσηρότητα

arcturos.wordpress.com






Έχουμε γράψει για το θέμα (16-3- 2007 ) με τα τσίρκα και τα ζώα ως ένδειξη ενός πολύ άθλιου και κατώτερου επιπέδου ανθρώπων.


Όποιος δεν μπορεί να φανεί αρκετά δυνατός ανάμεσα στους ανθρώπους επιδεικνύει την ισχνή ισχύ του (με ύπουλες παγίδες, τουφέκια και φάρμακα) πάνω στα ανυπεράσπιστα και ανυποψίαστα θύματα, συνήθως παιδιά και ζώα, επιδιδόμενος σε ένα άθλιο εμπόριο και σε ένα τρισάθλιο θέαμα υπέρ της ακαλαισθησίας και της αναισθησίας για τη φύση και τα είδη που την συναποτελούν.





Γι αυτό, αν θέλετε, περάστε στο: arcturos.wordpress.com και παρακαλώ πολύ υπογράψτε.


Είναι καλό να νιώσουμε όλοι κάπως καλύτερα με τη συνείδησή μας ότι κάτι, τόσο δα, κάναμε προς τη σωστή κατεύθυνση.

Τρίτη, Οκτωβρίου 02, 2007

ΖΗΜΙΩΝΕΤΑΙ ΠΡΟΟΔΟΣ


Talking Points


Το πιο φοβερό είναι ότι υπάρχουν πάρα πολλοί Έλληνες λυσσασμένοι για κέρδος και αδιάφοροι για την ασκήμια. Οι Πύργοι των Αθηνών θα μείνουν αιώνια μνημεία της επταετίας. Όχι μόνο κανείς δεν σκέφτηκε να τους γκρεμίσει, αλλά ούτε καν το συλλογίστηκε. Επιτρέπεται να ονομάζεται Αθήνα αυτή η πόλη;

Πρέπει να ενισχυθεί αυτός που αγωνίζεται για το συμφέρον του ανθρώπου, αδιαφορώντας για το συμφέρον το κόμματος ή των επιχειρήσεων. Μια αντιπολίτευση καλλιτεχνική, τεχνολογική, επιστημονική, που θα δυναμώνει απ’ την εμπιστοσύνη του κόσμου, είναι η μόνη ελπίδα.

Η ψυχική μου ανάγκη να βάφω κόκκινα αυγά το Πάσχα, δεν θα με εμποδίσει να σκεφτώ βαθύτατα τον κακό τρόπο με τον οποίο παράγονται τα αυγά στις μέρες μας, από κότες που τρέφονται με ορούς, με πριονισμένα ράμφη και τοποθετημένες σε κάτι ράφια σαν της βιβλιοθήκης. Ο αδίσταχτος επιχειρηματίας που παραβιάζει τη φύση, έργο του Θεού, είναι ορθό να τοποθετηθεί εκεί που του πρέπει.

Η Αθήνα είναι ένα μικρό κοτέτσι με σχετικώς πολλές κότες και λίγα σκύβαλα…

Είναι καλύτερα κανείς να εξαπατάται παρά να χάσει την ευαισθησία του. Το χειρότερο είναι να είσαι βλάκας και αναίσθητος. Το πρόβλημα είναι πως η ευαισθησία των ανθρώπων γίνεται θέμα (ή θύμα) εκμεταλλεύσεως από τους καπάτσους. Έχουμε κάθε συμφέρον να θέσουμε εκτός εμπορίου την ευαισθησία μας και να αδυνατίσουμε κάθε μεσάζοντα…

Κατοχή δεν είναι μόνο αυτή που γίνεται με στρατιώτες και με τάνκς, αλλά κάθε βιασμός από τα διάφορα μονοπώλια (ή τις πολυεθνικές), που εισάγει νέες συνήθειες και νέες μανίες.

Ο κόσμος όμως δεν καταλαβαίνει και νομίζει πως μόνο οι καλλονές των κομμωτηρίων έχουν κάτι το θεϊκό.

Συμβαίνει πολλές φορές άνθρωποι πραγματικής αξίας να παίρνουν βραβεία.
Είναι από την ανάγκη αυτών που τα δίνουν να μη χάσει την αξία του το βραβείο.
Βραβεύονται συνήθως οι υπηρέτες και κάθε τόσο ένα αφεντικό για να ψηλώνει ο υπηρέτης πως πήρε το ίδιο βραβείο με το αφεντικό.

Η αυστηρή κριτική είναι μια μορφή αισιοδοξίας. Δεν είναι δυνατόν να μιλάει κανείς με τόση απαισιοδοξία, αν δεν έχει ελπίδες.