ΤΟ ΕΘΝΟΣ-ΚΡΑΤΟΣ ΩΣ... ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΑΠΕΙΛΗ

Σε περίπτωση εκτάκτου ανάγκης καλέστε την Ανθρωπότητα

Η παγκόσμια ειρήνη αστυνομεύεται απο υπερεθνικούς και διεθνείς οργανισμούς. Κι αυτό λόγω της προόδου στην τεχνολογία του πολέμου και της πυρηνικής εποχής. Αφ' ενός αυτό.
Αφ' ετέρου, καμιά εθνική κυβέρνηση δεν μπορεί να ελέγξει την οικονομική της μοίρα διότι, όπως γνωρίζουμε, η οικονομική ζωή παγκοσμιοποιήθηκε. Έλα όμως που τα έθνη-κράτη εξακολουθούν να ενδιαφέρονται πρωτίστως για τα δικά τους οικονομικά συμφέροντα και να προωθούν δικές τους στρατηγικές, αδιαφορώντας για το κακό που μπορεί να επιφέρει αυτή η στάση π.χ. στο φυσικό περιβάλλον και την παγκόσμια οικολογική ισορροπία. Κι ερχόμαστε στο δια ταύτα γιατί ενώ είναι σε όλους γνωστό το πρόβλημα δεν παύει να σου σηκώνεται η τρίχα απο την ωμότητα με την οποία περιγράφεται η ανθρώπινη "ανοησία", όπως γράφει χαρακτηριστικά το βιβλίο που μελετώ, την οποία ανοησία αποδίδει στην πολιτική/οικονομική στρατηγική αυτών που κυβερνούν ένα... έθνος-κράτος! "Η ανοησία αυτής της λογικής αποδείχτηκε με το πυρηνικό ατύχημα του Τσερνομπίλ στην Ουκρανία το 1986, το οποίο απελευθέρωσε ένα κύμα πυρηνικής ακτινοβολίας σ' όλη τη Βόρεια Ευρώπη που εκτιμάται ότι θα προκαλέσει χιλιάδες θανάτους απο καρκίνο σ' όλη την ήπειρο τα επόμενα πενήντα χρόνια", λέει ο Heywood στην Πολιτική.

Μας λένε δηλαδή ότι λόγω της ολέθριας στρατηγικής ενός κράτους- έθνους (της Ουκρανίας εν προκειμένω αν και τότε ανήκε ακόμη στην ΕΣΣΔ) απο το το 1986 έως το 2036 να περιμένουμε περίπου 50.000 θανάτους απο καρκίνο σε όλη την Ευρώπη.

Κι εγώ ρωτάω τώρα: Το 2011 στην πειθαρχημένη Ιαπωνία των πολυεθνικών εταιριών και της απίστευτης τεχνολογικής προόδου, στην Ιαπωνία που απ' ό,τι ξέρουμε λατρεύει τη Φύση και η μόνη αργία που έχουνε εκεί οι σκληρά εργαζόμενοι Ιάπωνες και όσοι άλλοι εργάζονται στη διαστημική αυτή χώρα, είναι όταν ανθίζουνε οι κερασιές, τι έφταιξε και πάθανε και πάθαμε όλοι Φουκουσίμα; Πόσους θανάτους να περιμένουμε τις επόμενες δεκαετίες;
Ποια ανοησία, ποιανού κράτους, ποιανού έθνους η πολυεθνική στρατηγική συντελεί στην συντέλεια της ζωής και του υψηλού προσδόκιμου;
Και το θέμα δεν είναι ο θάνατος γιατί όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα αλλά τουλάχιστον να πεθάνουμε υγιείς.

Αναρωτιέμαι αν η ανθρώπινη ανοησία, ανικανότητα και αδιαφορία απαντάται μονάχα σε εθνικές κυβερνήσεις κρατών-εθνών ή και σε υπερεθνικούς και διεθνείς οργανισμούς - ανάμεσα στους οποίους οι αγορές και οι επιχειρήσεις - που διοικούν την παγκοσμιοποιημένη version της μιας, αλλά περίπλοκης, κοινωνίας των ανθρώπων σε όλη τη γη.
Κι αναρωτιέμαι τι απο τα δυο είναι πιο επικίνδυνο; Η ανοησία του εθνους-κράτους ή η ανοησία της παγκόσμιας διακυβέρνησης; Γιατί και στις δυο περιπτώσεις άνθρωποι διοικούν.

Άραγε μπορούμε να καταστραφούμε το ίδιο γρήγορα και εύκολα όσο να επικοινωνήσουμε με την άλλη άκρη του κόσμου σαν να είναι μια διπλανή πόλη μέσα στο ίδιο κράτος, χώρα, έθνος; Μήπως μπορούμε τη γλυτώσουμε με την παγκοσμιοποίηση; Λέτε; Και κάθε εθνική/τοπική κυβέρνηση τι ακριβώς συντονίζει αφού δεν ελέγχει; Τη σωτηρία ή την καταστροφή του πληθυσμού που ζει σε κάθε τοποθεσία του πλανήτη; Και γενικά, με ποιον επικοινωνούμε για συμπαράσταση και βοήθεια όταν νιώσουμε απειλή τα έρημα τα άτομα (από το ατομικισμός, γιατί αν πω "άνθρωποι" παραπέμπει στο... ανθρωπισμός) της Ελλάδας; Σε Μαξίμου, Αθήνα; Ή αλλού να καλέσουμε; Στην ανθρωπότητα, ναι, αλλά πού;