Οι chefs και οι maitres της ανασυγκρότησης Γνωστοί Νεοδημοκράτες αρκετές μέρες πριν από τις 16 Σεπτεμβρίου έλεγαν
απο - φασιστικά ότι αυτή τη φορά ψηφίζουν ΛΑ.Ο.Σ! Κι έδωσαν δέκα βουλευτές «στα άκρα» της δεξιάς παράταξης.
Την ίδια ώρα, η άνοδος του Κ.Κ.Ε. και του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ στην Βουλή όπως και η επιτυχής εμφάνιση του κόμματος των Οικολόγων Πράσινων στην κοινωνία, κάπως εξισορροπούν τις ξενοφοβικές, συντηρητικές και εθνικιστικές κορώνες της Καρατζαφέρειας γροθιάς στο πολιτικό κατεστημένο, όπως ήταν το σύνθημα με το κακόγουστο κόκκινο γάντι του μποξ.
Γνωστά στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ, “υποστηρικτές”, πρώην υπουργοί της διακυβέρνησης Σημίτη μιλούσαν από καιρό με χαρακτηρισμούς απαξίωσης για τον πρόεδρο του Κινήματος – κι όχι μόνο μερικές εβδομάδες ή και μέρες πριν από τις εκλογές, ήδη από τον Φεβρουάριο του 2004 και πιο πριν ακόμα, απ’ όταν ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν υπουργός Εξωτερικών ακόνιζαν σουγιάδες κι ύστερα χατζάρες. Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι και τα ενεργούμενά τους, με στενό μαρκάρισμα, ασφυκτικό, πλαισίωσαν τον νέο πρόεδρο από την αρχή της αρχηγίας του έως τώρα, υπονομεύοντας ανοιχτά ή πίσω από την πλάτη του κάθε κίνηση, κάθε σκέψη αλλαγής. Και φυσικά το επιχείρημα ότι οι αποφάσεις ήταν δικές του είναι και ισχυρό και πειστικό. Λίγα εικοσιτετράωρα προτού στηθούν οι κάλπες, στελέχη με επιρροή εξέφραζαν τη βεβαιότητα ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ
θα τη βρει από τον Αλαβάνο. Ήταν σχεδόν σαν να το εύχονταν, όπως ακριβώς δηλαδή οι δεξιοί της Ν.Δ θα ψήφιζαν Καρατζαφέρη με σκοπό «να πιεστεί ο Καραμανλής». Κι αν ρωτούσες προς ποία κατεύθυνση να πιεστεί ο Καραμανλής, η απάντηση ήταν ότι «εμείς κομμουνιστές δεν είμαστε, γι αυτό».
Εάν όμως στο τιμόνι της Ν.Δ βρισκόταν η Ντόρα Μπακογιάννη, λέω εγώ, αυτή η έξοχη επιχειρηματολογία ότι οι δεξιοί δεν είναι κομμουνιστές γι αυτό πρέπει να ζορίσουν τον αρχηγό τους, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα μας είχε προκύψει. Λες κι εξυφάνθηκε κι εφαρμόσθηκε επιτυχώς ένα σχέδιο που ευνοεί τους αμφισβητίες των αρχηγών (Ν.Δ και ΠΑ.ΣΟ.Κ) ένθεν κακείθεν. Κατ' ακρίβεια του Κωστάκη και του Γιωργάκη όπως αρέσκονται να τους αποκαλούν οι πολιτικοί τους εχθροί. Κι είναι αληθινά ξεκαρδιστικό πώς προτού καλά – καλά διαμορφωθεί ένα τελικό αποτέλεσμα για το κυβερνητικό κόμμα, που παρά τα φοβερά και τρομερά που συνέβησαν (υποκλοπές, μίζες, ομόλογα, πυρκαγιές και … ασύμμετρες απειλές) κατόρθωσε πάντως να επικρατήσει, να βγαίνει ο Μητσοτάκης και να λέει, ναι, αλλά «περιμέναμε να πάμε καλύτερα», κάνοντας, προτού μιλήσει ο Καραμανλής, αυστηρή κριτική τάχα ως «αυτοκριτική» για τις 152 έδρες της ΝΔ. Να βγαίνει και ο Σημιτικός Λοβέρδος με τον αέρα της πρωτιά στη Β' Αθηνών και να λέει τα αντίστοιχα! Κα-τα-πλη-κτι-κά και πληκτικά. Maitre στα τραπέζια και το σερβίρισμα εδεσμάτων και θέσεων ο Καραμανλής. Αλλά, τρέμε κόσμε, ο Βαγγέλης έρχεται να καθαρίσει.
“Anyway” που λεν και στο παγκόσμιο χωριό, το θέμα είναι ότι τα πάντα κύλησαν σύμφωνα με συντεταγμένες ενέργειες όλων όσων σήμερα με ορμή επιχαίρουν ή επικρίνουν επιλογές προσώπων, πολιτικές, στρατηγικές και φυσικά ηγετικές ικανότητες.
Τα πάντα, ως προς το ΠΑΣΟΚ στην πράξη θα κριθούν εδώ και τώρα, φτού κι απ’ την αρχή, από την ανανέωση ή μη της εμπιστοσύνης στο πρόσωπο του Γιώργου Παπανδρέου εκ νέου από τη βάση, ή για να το πούμε αλλιώς, θα κριθούν από ένα αποφασιστικό, έξω από τα δόντια, ξεκαθάρισμα παλαιών και καινούργιων λογαριασμών, ρόλων, ευθυνών. Το ποιος θα τα καταφέρει καλύτερα είναι ένα ανοιχτό ζήτημα που θα κλείσει από τον ικανότερο, τον εξυπνότερο και τον πιο ευέλικτο. Ο Γιώργος Παπανδρέου θα πάψει άραγε να είναι τόσο… στρογγυλός, όπως ήταν μέχρι τώρα; Πήρε το ρίσκο, έδωσε ευκαιρίες σε εσωκομματικούς αντιπάλους εν ονόματι της ενότητας, πλήρωσε ακριβά το τίμημα. Το σχήμα της νέας αλλαγής που εξ’ ανάγκης θα προκύψει την επόμενη μέρα, αναμένεται άκρως αιχμηρό με ασύμμετρες γωνίες. Εντός κι εκτός ΠΑΣΟΚ το ερώτημα «Παπανδρέου ή Βενιζέλος;» δεν είναι σημερινό, απλώς σήμερα επισημοποιείται κι ούτε αποτελεί καμιά έκπληξη για κανέναν. Αλλά το ερώτημα που κατά κάποιον τρόπο ταλαιπωρεί όσους είναι (ή ήταν) με το μέρος του Παπανδρέου, είναι γιατί επί τριάμισι χρόνια πήγε με τα νερά των αμφισβητιών του, παίρνοντας κοντά του ακόμα και ανθρώπους που τούτη την ώρα αντιμετωπίζουν κατηγορίες για οικονομικά σκάνδαλα; Λένε: δεν είχε «αποδείξεις» για το ποιόν τους. Έλεγε: για όσους έρχεστε και μου λέτε πράγματα για τον έναν και τον άλλον φέρτε μου αποδείξεις. Λοιπόν ιδού οι αποδείξεις. Ο Έλληνας δεν θέλει αποδείξεις κι είναι γνωστό ότι πολλοί ρίχνουν σε πολλούς δηλητήρια. Αλλά γιατί εκείνος διάλεξε να αναβαθμίσει όσους είχαν και ισχύ και χρήμα; Ρωτάει ο κόσμος που ψηφίζει στη Β’ Αθηνών για να εστιάσουμε λόγου χάριν στο άλλοτε κάστρο του ΠΑΣΟΚ: Δεν είχε ως πρόεδρος την τόλμη ή μήπως έβλεπε ότι παρά το ένα εκατομμύριο ανθρώπους που τον είχαν ψηφίσει για πρόεδρο, ο κίνδυνος διάλυσης του κόμματος σε περίπτωση μετωπικής σύγκρουσης με κάποιους εκλεκτούς της προηγούμενης διακυβέρνησης ήταν πολύ μεγάλος; Τιμωρήθηκε πράγματι εκείνο το κακό ΠΑ.ΣΟ.Κ του 2004 με κείνο το ποσοστό 40,6%; Ή μήπως έμεναν και κάτι παλιά χρωστούμενα και για τούτη τη φορά και έφτασε στο 38,1%, όπως αναμενόταν να φτάσει το 2004 αν δεν είχε πιάσει τότε την καυτή πατάτα ο Γιώργος;
Σε τριάμισι χρόνια η Ν.Δ. έχασε μόλις 3,5%. Δεν εκλέγεται η Γιαννάκου, διατηρείται ο Πολύδωρας, δεν βγαίνει ο Χριστοδουλάκης, ή ο Πρωτόπαπας. Τι λες! Σπουδαία τα λάχανα. Το ποιος εκλέγεται και ποιος όχι και κυρίως με πόσες ψήφους έχει να κάνει και με το πόσο γνωστός ή ξακουστός είναι στο κόσμο, όπως επίσης είναι γνωστό, ότι αυτό έχει να κάνει με το πόσους φίλους έχεις στα ΜΜΕ να σε παίζουν. Έχει να κάνει και με το πόσα λεφτά ξοδεύεις για να βγείς, αν και κατά πόσο σε στηρίζει το κόμμα ή κάποια άλλα συμφέροντα. Κι αν τύχει να διαθέτεις κάνα δυο προσόντα να επιδείξεις, τότε, είσαι για τα καλά "μέσα" στο παιχνίδι. Το τι σημαίνει "προσόντα" για άνδρες ή για γυναίκες στην πολιτική είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση.
Είναι κρίμα, όπως διακήρυξε ο Βενιζέλος.
Και χρειάζονται
καθαρές λύσεις, όπως είπε η Διαμαντοπούλου.
Και γιατί ήταν μια
οδυνηρή ήττα κατά τον Κώστα Σημίτη (που απέφυγε εύσχημα μια οδυνηρή προσωπική ήττα το 2004 στο παραπέντε, έχοντας προκάμει να διώξει λίγους μήνες νωρίτερα τον Κώστα Λαλιώτη, προκαλώντας ευφορία στο στρατόπεδο του Μητσοτάκη).
Και γιατί όπως μονολογούσε χτες βράδυ στο δρόμο ένας μοναχικός ψηφοφόρος: υπάρχει ακόμα ένα ΠΑΣΟΚ, ενωμένο και δυνατό, που δούλεψε σκληρά για την πολυπόθητη ήττα 2007 προς όφελος κάποιων στελεχών του, αμφισβητώντας με πείσμα και συνέπεια τη συνέχεια υπό τον Παπανδρέου. Ε, και ποιος του φταίει λοιπόν του Γιωργάκη; Δεν ήξερε, δε ρώταγε όταν έφτιαχναν τις λίστες με τους υποψήφιους; Κι αφού χρειαζόταν τον Λαλιώτη γιατί τον φώναξε τελευταία στιγμή; Κι ένα σωρό λάθη τακτικής από την πρώτη στιγμή όπως το να αναλάβει δίχως όρους και προϋποθέσεις την καυτή πατάτα, δίχως να ζητήσει συνυποψηφιότητες από τότε για την προεδρία του κόμματος.
Στην πολιτική κουζίνα του ΠΑΣΟΚ ο πιο έμπειρος και ικανός από τους chef της επόμενης μέρας, αυτός που έχει βάλει από καιρό το τσουκάλι σε σιγανή φωτιά, και τώρα πήρε βράση, ας βγάλει και τα μαχαιροπήρουνα. Στο παρά πέντε σωστό φαγητό ούτε θα ψηνόταν ούτε θα τρωγόταν, Γιώργο, κι έπρεπε να ’χεις βάλει ποδιά και να 'χεις μπεις στη λάντζα πιο νωρίς να δεις τι ψητό ετοίμαζαν για σένα οι αετομάτηδες και οι σχιστομάτηδες. Τι κορυφαίο ρόλο σου επιφύλασσαν. Κι έπρεπε να μην απομονώνεσαι. Γιατί η Ελλάδα ξέρεις τι θέλει; Και τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα θέλει και μαγκιά και να πουλάς και μούρη για να σε σέβονται. Αλλά σίγουρα δεν θέλει με τίποτα να της παριστάνεις κάτι που δεν είσαι, κι εσύ, φοβήθηκες να είσαι αυτό που είσαι. Σε έπεισαν να σηκώνεις τους τόνους να δείχνεις αποφασιστικός.
Κι αν ήταν σωστό να γίνει αυτό, δεν έγινε σωστά ούτε έγκαιρα. Καλύτερα να μη γινόταν.
Τι κι αν πριν από τριάμισι χρόνια φύγανε από την κυβέρνηση της χώρας αυτοί που τώρα πάνε ξανά σαν θηρία ανήμερα να καβαλήσουν το ίδιο πράσινο άλογο, αυτό που το 2004 οι δημοσκοπήσεις έδειχναν βέβαιη την ήττα του (της τάξης του 8% υπολογιζόταν τότε η πτώση) δηλαδή πολύ πιο «οδυνηρή» από την τωρινή, κι όμως ενωμένοι ζητούν να ηγηθούν. Μήπως ο ταλαίπωρος λαός ξεχνά πολύ γρηγορότερα απ’ όσο νομίζαμε; Ποιό χρηματιστήριο, ποιές μίζες, ποιές πυρκαγιές. Με ποιούς θα πορευτεί,ο νέος αρχηγός όποιος κι αν είναι αυτός για να' χει το ΠΑΣΟΚ την καλύτερη τύχη που λένε πως αξίζει; ΑΑΧ! μου' στειλαν σ' ένα SMS κατά τις οκτώ κι απάντησα εγω: Περίμενε καλε... Κάτσε να δούμε.
