Η ΝΕΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ

Ρήγμα στο πολιτικο/κοινωνικό παγκόσμιο σύστημα

Όποιος έχει ανάγκη από ουσιαστικό προβληματισμό και απαντήσεις για το πού οδεύει η πολιτική, η οικονομία, η κοινωνία, μπορεί να κάνει ένα πολύ απλό πράγμα, ανέξοδα και δημιουργικά: να παρακολουθεί τις εκδόσεις βιβλίων ανάλογου περιεχομένου και κατά το δυνατόν να παρακολουθεί τις παρουσιάσεις των βιβλίων.

Στην παρουσίαση του νέου βιβλίου του Κώστα Βεργόπουλου για παράδειγμα με τίτλο: “Το μεγάλο ρήγμα – η αποδόμηση του κόσμου” από τις εκδόσεις Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ, κάποιος που έτυχε να παρακολουθήσει όσα είχαν να πουν οι ομιλητές, είναι βέβαιο ότι θα έφυγε με αρκετή δόση προβληματισμού και με ενισχυμένη συνειδητοποίηση πάνω σε ζητήματα που καθορίζουν την καθημερινότητά του.

Η οικεία στους περισσότερους αβεβαιότητα όχι μόνο για το αύριο μα ήδη και για το σήμερα, η φτώχεια που εξαπλώνεται, η κρίση που δεν είναι απλή κρίση ρευστότητας μα είναι κρίση ανεπάρκειας πραγματικών εισοδημάτων, η σχέση κυβερνώντων και κυβερνωμένων σε ένα σύστημα που κατατρώγει τις σάρκες του παίζοντας επικίνδυνα παιχνίδια με τα συσσωρευμένα περιουσιακά του στοιχεία κατά τρόπο που συστηματικά υπονομεύει το επίπεδο ζωής των ανθρώπων... Όλα αυτά δημιουργούν το εύλογο ερώτημα: Στα σημερινά παιδιά επιφυλάσσεται ένα αύριο χειρότερο από το δικό μας; Αυτό, λέει ο καθηγητής και συγγραφέας Κ. Βεργόπουλος, σημαίνει "κρίση πολιτισμού". Υπάρχει φόβος για το τι μορφή θα έχει το καινούργιο που θα προκύψει από την κατάρρευση του συστήματος· αν πράγματι το σύστημα, το παγκόσμιο σύστημα, δεν εξυπηρετεί τις ανάγκες της σημερινής κοινωνίας - άρα είναι ένα σύστημα που καταρρέει (από τη βουλιμία των καπιταλιστών;) - τότε, αναζητείται επειγόντως ένα νέο οικονομικό υπόδειγμα που θα εξασφαλίσει πραγματική παραγωγή και πραγματικά εισοδήματα και θα θεραπεύσει την πρωτοφανή υπερχρέωση των συντελεστών του σημερινού παγκόσμιου οικονομικού συστήματος.
«Μέσω των κρίσεων προχωρά το ρήγμα και η αποδόμηση του κόσμου… Ζούμε στην εποχή μείζονος μεταλλαγής…» επισημαίνει ο συγγραφέας στους ακροατές και αναγνώστες.

Βρισκόμαστε λοιπόν στα πρόθυρα του χάους; Φοβάται όμως ο καπιταλισμός το χάος;
Μα ο καπιταλισμός μέσα από το χάος και την καταστροφή δομείται και ανανεώνεται!
Ακριβώς εν μέσω ραγδαίας καταστροφής του οικοσυστήματος για παράδειγμα ανθίζουν νέες κερδοφόρες πολυεθνικές εταιρείες Οικολογικών Ιδεών, θα μας πει ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, κάνοντας λόγο για «αποκοινωνικοποίηση της κοινωνίας».
«Έχουμε ιδιωτικοποίηση όλων των μορφών συμμετοχής των ανθρώπων στον κόσμο: αντικρατισμός!»
Αποδυναμώνεται η συλλογικότητα μέσω της ιδιωτικοποίησης κι έτσι προκύπτει η ιδιωτικοποίηση της αλληλεγγύης: έχουμε τον καλό άνθρωπο – χορηγό!
Η ολότητα που σημαίνει (ή σήμαινε κάποτε) λαός, τώρα σημαίνει λαϊκισμός· στη νέα συλλογικότητα της παγκοσμιοποίησης, εγώ, εσύ, αυτός, τα άτομα καταργούνται.
«Δίχως ένα “νέο κρατισμό” είναι αδύνατον να υπερβούμε το ρήγμα» υποστηρίζει ο Κ. Τσουκαλάς, συμπληρώνοντας τη σκέψη του Κ. Βεργόπουλου περί επείγουσας ανάγκης να εξευρεθεί νέο μοντέλο οικονομικής παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης.

Μίλησαν κι άλλοι άνθρωποι και είπαν με πολύ ωραίο τρόπο σημαντικά πράγματα για το πώς και γιατί διαμορφώνονται έτσι οι συνθήκες της ζωής μας.
Αλλά επειδή οι άλλοι άνθρωποι είναι πολιτικοί έχω να πω τούτο: η χρήσιμη και πολύτιμη συμβολή τους στον προβληματισμό περί πολιτικής, οικονομίας και κοινωνίας καλόν θα είναι να ενταθεί εντός των κομμάτων τους και εντός Κοινοβουλίου ώστε οι πολιτικές που τάχα προτείνουν και τάχα εφαρμόζουν για να βελτιώσουν τη ζωή μας αύριο, στο μέλλον, όπως όλοι αρέσκονται να λένε για να χαϊδεύουν τα αφτιά των νέων που τάχα δικαιούνται να ελπίζουν περισσότερο μια που έχουν περισσότερο χρόνο για χάσιμο, οι πολιτικές αυτές, λοιπόν, ας αποκτήσουν και κόκαλα, εκτός από σάρκα, επειδή ο χρόνος δεν είναι ποτέ αρκετός ούτε για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των κυβερνωμένων προς κυβερνώντες και ημικυβερνώντες ούτε βέβαια για να μη μας ενδιαφέρει καθόλου το τώρα και το σήμερα.

Έχουν βρει ένα εξαιρετικό δεκανίκι στην ανικανότητά τους οι πολιτικοί - και βέβαια δεν είναι όλοι ίδιοι, υπάρχουν διαφορετικές ποικιλίες σαν τα λουλούδια, τα άνθη και τα φρούτα - για να αποφεύγουν τις ευθύνες και τις συνέπειες της κάθε ατομικής ή συλλογικής ευθύνης και αποτυχίας: μιλούν πάντα για το αύριο, έχουν εξιδανικεύσει το μέλλον· για το παρόν μας δεν φταίει ποτέ το μέλλον, για το σήμερα φταίει πάντα και αποκλειστικά το χτες και, όπως μας λένε, μόνο μίζεροι και οπισθοδρομικοί άνθρωποι χάνουν τον καιρό τους με το χτες όταν εκσυγχρονιστές, αντισυστημιστές της αριστεράς (: σύγκρουση με το σύστημα) και βέβαια οι καπιταλίστες, ατενίζουν με αίσθημα ευθύνης νέες συναινέσεις και νέους συμβιβασμούς.

Ναι, καμία αντίρρηση, υπάρχει ανάγκη ενός νέου οικουμενικού συμβολαίου για το αύριο της ανθρωπότητας αφού σε εθνικό επίπεδο έχει προ πολλού σημειωθεί απώλεια λογιστικού ελέγχου με τα… τιμολόγια διαφθοράς, εξαγοράς και μονομερούς κερδοφορίας.

Στον παρόντα προβληματισμό εκτός των κ.κ. Βεργόπουλου και Τσουκαλά, συνέβαλαν καταλυτικά με σειρά εμφανίσεως και οι πολιτικοί:
Αλέκος Αλαβάνος, Προκόπης Παυλόπουλος, Λούκα Κατσέλη, Λιάνα Κανέλλη.
Στον μελλούμενο προβληματισμό ίδωμεν…
Αλλά πρέπει να πω ότι χτες, μετά τον προβληματισμό, η φίλη μου η Σούζυ ρώτησε:
«Τι θεωρείς αβάσταχτο;»
«Αβάσταχτο για μένα είναι το κλάμα μωρού για κάτι που το πονά και που δεν καταλαβαίνει, αλλά πιο αβάσταχτο είναι το να κλαίει σα μωρό ένας γέρος άνθρωπος επειδή καταλαβαίνει και το τώρα και το χτες και πιο πολύ το αύριο» απαντησα νομίζοντας ότι μαιλάμε σοβαρά.
«Τα παιδιά… λες τελικά να είναι πιο ανθεκτικά στον πόνο από τους μεγάλους;» διερωτήθηκε η Σούζυ μετά μάλλον στα σοβαρά.
«Δεν ξέρω…» είπα «αλλά δεν θυμάμαι πότε ήμουν πιο σκατά; Τότε ή τώρα;»
«Είσαι αχάριστη» είπε
«Είμαι αχάριστη» είπα
«Είσαι άπληστη» είπε
«Είμαι άπληστη» είπα

«Άντε χέσου» είπε
«Άντε χέσου» είπα. Και σκάσαμε στα γέλια.

Άκούς εκεί; Τα άτομα να καταργούνται! Εγώ κι εσύ, δηλαδή, ξεχωριστά δεν μετράμε τίποτα;

Τι ιδιότυπος κουμμουνιστικός καπιταλισμός είναι αυτό, καλέ;

Όχι, είναι καπιταλιστικός δημοκρατικός σοσιαλ/κομμουνισμος! ΚΑ.ΔΗ.ΣΟΣ.ΚΟΜ.

Με άλλα λόγια http://www.ca.de.sos.com/ που θα πει: πηδήξτε όλοι μες τον κάδο να σωθείτε.

COMωδία; ΚΟΜΜΑ; WHO KNOWS?

Ε, να κάνουμε και λίγο πλάκα, μη μας βαρέσει κατακέφαλα ο προβληματισμός.

Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ...

Πλήττει το ανοσοποιητικό σύστημα της Κοινωνίας

Τα πρόσφατα φαινόμενα σήψης και παρακμής στη χώρα μας ανάγονται σε μια βαθύτερη κρίση του πολιτικού συστήματος. Όσο συνεχίζεται η πολιτική που τα παράγει, τα φαινόμενα αυτά θα πληθαίνουν και η κοινωνία μας θα βυθίζεται στο βούρκο της διαφθοράς, χάνοντας τον προσανατολισμό της για μια πραγματική ποιοτική αναβάθμιση με συμμετοχή των πολιτών.
Την ίδια στιγμή που όλη η Ελλάδα ήταν απορροφημένη από το «ροζ σκάνδαλο» και μετά βίας αντιλαμβανόταν πως γίνονταν οι αποχαρακτηρισμοί και η καταστροφή της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, η «Sueddeutsche Ζeitung» αποκάλυπτε ότι η Siemens «λάδωνε» συστηματικά υπαλλήλους του ΟΤΕ και στελέχη των δύο μεγάλων κομμάτων στην περίοδο 2000-2006. Ποια είναι τα βασικά αίτια αυτής της κρίσης;
Η πολιτική αδιαφάνειας στη διαχείριση χρημάτων των φορολογουμένων, με τους «ειδικούς λογαριασμούς» του υπουργείου Πολιτισμού, τα τεράστια ποσά που διατίθενται χωρίς διαφάνεια, τη στήριξη των «ημετέρων», τις κομματικές προσλήψεις, τις πολιτικές ομηρίας των πολιτών.
Ο κομματισμός και η αναξιοκρατία στην επιλογή στελεχών του κρατικού μηχανισμού, με βασικό κριτήριο προώθησης στις ανώτερες θέσεις-κλειδιά την πίστη στο κόμμα και την προϋπηρεσία στον αγώνα κατάκτησης της εξουσίας.
Η έλλειψη αξιόπιστων κανόνων λειτουργίας των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Τα Μέσα Ενημέρωσης και κυρίως η τηλεόραση ελέγχονται άμεσα ή έμμεσα από ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες, που στοχεύουν στη χειραγώγηση των πολιτικών, ώστε να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα τους, που συνήθως είναι αντίθετα στον κοινωνικό έλεγχο και τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Οι πελατειακές σχέσεις πολιτικών-ψηφοφόρων, με τη διαμεσολάβηση ελεγχόμενων μέσων ενημέρωσης, υποβαθμίζουν το πολιτικό σύστημα σε παιχνίδι επιρροής των ισχυρών.

Προφανώς, υπάρχει και ένα ολόκληρο πλέγμα συμφερόντων, σκοπιμοτήτων και αγκυλώσεων, που εμποδίζουν μια συνολική κοινωνική και πολιτική ανάταση: Η ανοχή στις αυθαιρεσίες των οργάνων της διοίκησης οδηγεί σε μια γενικευμένη διαφθορά, που επιβεβαιώνεται και από πρόσφατες έρευνες. Η ανοχή στην παρανομία πωλείται ως ρουσφέτι στον εθισμένο ψηφοφόρο «πελάτη». Ο περιορισμός του κοινωνικού ελέγχου οδηγεί σε διαρκή υποβάθμιση της δημοκρατίας. Τα παρακμιακά φαινόμενα δείχνουν τα αδιέξοδα μίας κοινωνίας που βασίζεται στον υπερκαταναλωτισμό, τη θεοποίηση του κέρδους και την «νεοφιλελεύθερη» ασυδοσία και θέτουν σε κίνδυνο την επιβίωση του πλανήτη Γη.
Η κυβέρνηση με τις πολιτικές και οικονομικές της επιλογές (π.χ. φορολογικός νόμος) συμβάλλει στη συγκέντρωση του πλούτου σε λίγα χέρια και επομένως στην κυριαρχία τους στην πολιτική ζωή, με τα Μ.Μ.Ε. που ελέγχουν. Δεν γίνεται διαβούλευση ή συνεννόηση μεταξύ των κομμάτων ακόμα και για θέματα απλής λογικής και γενικής αποδοχής, που πιθανώς να βοηθούσε στον περιορισμό της διαφθοράς και τη βελτίωση της λειτουργικότητας του κρατικού μηχανισμού.

Το σχέδιο εκλογικού νόμου που κατέθεσε η κυβέρνηση, θα οδηγεί μόνιμα σε μονοκομματικές κυβερνήσεις με μικρή αποδοχή του εκλογικού σώματος, κάτι που θα περιορίζει ακόμη περισσότερο τη δημοκρατία και τη διαφάνεια. ΟΙ ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ απευθύνονται στους Έλληνες πολίτες και ζητούν τη συμμετοχή τους στον αγώνα για το βάθεμα της δημοκρατίας και τον κοινωνικό έλεγχο. Απαιτούν από την κυβέρνηση να θεσπίσει μετά από διάλογο κανόνες λειτουργίας των Μ.Μ.Ε. για αντικειμενική πληροφόρηση, χωρίς αποκλεισμούς πολιτικών φορέων και νέων ιδεών, όπως έγινε με τον πλήρη αποκλεισμό των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ και των οικολογικών ιδεών κατά την προεκλογική περίοδο.
Ακόμη, απαιτούν να αναπροσανατολιστεί η πολιτική και η οικονομία σε μια δίκαιη και βιώσιμη κοινωνία, για βιώσιμη οικονομία και βιώσιμο πλανήτη.

(Σημείωση: Το κείμενο απεστάλη μέσω e-mail στη ΣΦΑΙΡΑ από την Ε.Γ. των Οικολόγων Πρασίνων και εμείς κρίναμε χρήσιμη για την κοινωνία τη δημοσίευσή του.)

ΠΛΗΓΕΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Πηγές χρηματισμού
Το σκέφθηκα καλά και πήρα την απόφασή μου: Αν έρθει κανείς και μου προτείνει να αλλάξω επάγγελμα με αντάλλαγμα π.χ. 5.000.000 ευρώ, νομίζω ότι θα δεχτώ και θα πάψω να φαντασιώνομαι ότι είμαι λειτουργός της διαφάνειας στη δημόσια και ιδιωτική ζωή των άλλων. Αρκεί το νεο μου job description να μη περιλαμβάνει κανενός είδους "πίπες σε γιαγκούλες". Ε, πόσο κουραστική πια μπορεί να είναι μια δουλειά αν δεν περιλαμβάνει πίπες και γλυψίματα; Κι αν είναι λιγάκι άχαρη και βαρετή, δε βαριέσαι, πέρασαν οι ρομαντικές εποχές που πιστεύαμε στο καλό επάγγελμα ως αληθινό τρόπο ζωής και ψυχαγωγίας. Κι ύστερα το 'χουμε ξαναπεί, τι άλλο είναι η αλήθεια αν δεν είναι η πραγματικότητα; Γινεται όμως να σε πληρώσουν όχι πέντε εκατομμύρια, αλλά πέντε χιλιάρικα, πέντε κέρματα δίχως μια τόση δα ταπείνωση εκ μέρους σου; Truly, τώρα, γίνεται; Εκτός κι αν πράγματι συμβαίνει στ' αλήθεια αυτό που έδειξαν σε ένα ρεπορτάζ δηλαδή πόσο καλά και χαρούμενα περνούν στα οργανωμένα σπίτια ανοχής οι γυναίκες, οι εκδιδόμενες επί χρήμασι, και μάλιστα πώς το διασκεδάζουν να συναγωνίζονται ή να ανταγωνίζονται για το ποιά θα αναδειχτεί ως η καλύτερη πουτάνα του μήνα που θα κερδίσει τα περισσότερα λεφτά και θα έχει τη μεγαλύτερη ζήτηση. Το αίσθημα της αξιοπρέπειας ή της ταπείνωσης είναι μόνο μια βλακώδης ιδέα ηθικής. Επίκτητη ή έμφυτη πόση σημασία έχει; Μόνο τα ζώα είναι βέβαιο ότι συναισθάνονται με έμφυτο τρόπο κάθε πράξη ταπεινωτική σε βάρος τους και αντιδρούν ανάλογα. Όλα τα ζώα ανεξαιρέτως. Μόνο ο άνθρωπος σε θέματα ταπείνωσης αποτελεί συνήθως θλιβερή εξαίρεση.
Όλοι είμαστε έτοιμοι να υποστούμε κάποιου τύπου ταπείνωση, υποκρινόμενοι προθυμία για κάθε αμοιβαίως επωφελή συνεργασία με διάφορους γιαγκούλες της ψυχής και του σώματος.

NO SUBJECT

Να'μαστε και φέτος πάλι εδώ!

Δεν έχω να πω ακόμα τίποτα ούτε γι αυτό ούτε για όλα αυτά, καθώς βρίσκομαι σε διαδικασία γνωριμίας με τον καινούργιο μου χρόνο...

Μια φωτογραφία της κατάστασης όπως τη βλέπω, προσώρας, φτάνει και περισσεύει.