ΤΑΞΙΜΕΤΡΟ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
Η κόλαση μιας διαδρομής
Ακόμα και οι ταξιτζήδες που ανέκαθεν ήξεραν πώς να χειριστούν επικοινωνιακά όλα τα θέματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής με τους πελάτες, κάνοντας θετική ή αρνητική κριτική στην εκάστοτε κυβέρνηση, τους υπουργούς, τους πολιτικούς και παντός είδους παράγοντες της πολιτικής ανάλογα με το πώς βολεύει τον κλάδο, τα ’χουν κάπως χαμένα: Δεν είναι πια σίγουροι, όπως παλιά, με ποιον πολιτικό αρχηγό πρέπει να συνταχθούν, ποιο κόμμα να υποστηρίξουν, σε ποιον να φορτώσουν ευθύνες γι αυτήν την κατάσταση που «τέρμα, τελειώσαμε, δεν πάει άλλο». Όλοι είναι για τα πανηγύρια και για κλάματα, μου λέει, εννοώντας τους πολιτικούς, αλλά κι εσείς με το συμπάθιο, συμπληρώνει, η αλήθεια να λέγεται, εννοώντας και τον δικό μου κλάδο, «σαν να το’ χετε ξεφτιλίσει τελείως». Συνεχίζει ακάθεκτος: ποια ελευθερία του τύπου και πράσινα άλογα, ποια συμφέροντα πληρώνεστε για να εξυπηρετείτε; Για να δούμε θα μάθουμε; Καλά το’ χει καταλάβει κι ο πιο χαζός… Αλλά θα μου πεις, λέει αφού το ξανασκέφτεται, τι να κάνετε κι εσείς; Πώς να σταθείτε με τον ανταγωνισμό που έχετε ο σώζων εαυτόν σωθήτω, Χα, ποια δημοκρατία και ποια ενημέρωση, μετά;, Ό,τι σας κατεβαίνει εκεί μας το λέτε κι ύστερα το αλλάζετε, το στρίβετε, το κρύβετε, έτσι δεν κάνετε οι πιο πολλοί;
Η κυκλοφορία των αυτοκινήτων τρομερή· το βασανιστήριό μου αργό παίζεται σε πρώτη – νεκρή ταχύτητα, ο ταξιτζής μιλά ασταμάτητα, ρίχνει ματιές μέσα απ’ τον καθρέπτη να δει αν τον παρακολουθώ ενόσω το “ μουσικό χαλί” από μοτορόλα κι ένα ραδιοφωνικό σταθμό με πανάθλια τραγούδια και βλακώδη σχόλια, γαρνίρει και δένει με τον πολιτικό του μονόλογο: Τραγελαφικές φιγούρες, που λέτε, ανθρωπάκια φοβισμένα μη χάσουν τα προνόμια και τις καρέκλες τους, τις βολές τους τις βουλευτικές ή τις όποιες άλλες, Χα, πρώτα κλάφτηκαν, έγλυψαν, γονάτισαν, ρουφιάνεψαν, εξαγοράστηκαν κι έπειτα διορίστηκαν διευθυντάδες οι πιο τεμπέληδες, οι πιο χέστες, οι πιο άχρηστοι να τσεπώνουν τους μισθούς, να’ χουν εκεί μια μικρή ή μια μεγάλη εξουσία για να κάνουν ό,τι τους λένε οι πιο πάνω που του βάλανε εκεί για μαντρόσκυλα αλλά … Αχα, χα, χα… α λ λ ά στο βαθμό που τα καταφέρνει το καθένα λαμόγιο από δαύτους παίζει και το προσωπικό του παιχνιδάκι για τη μπάζα του όσο είναι καιρός, αύριο μεθαύριο θα τον φάνε να βάλουν άλλον κ.λ.π. κ.λ.π. που θα κάνει τα ίδια (με κοιτάζει ξανά να δει αν μου προκαλεί κάποια εντύπωση η τοποθέτησή του εφ’ όλης της ύλης γιατί σε λίγο θα έπιανε και το σκοπιανό) Και ποιος είναι το θύμα; Πέστε μου ποιος πληρώνει τις βρωμιές τους; Είμαι εγώ, εσείς … εντάξει, δεν ξέρω βέβαια, ποια είστε, τι είστε… Ο καθένας θέλω να πω την πληρώνει που προσπαθεί να μη βουτηχτεί μέσα στα σκατά (μετανιώνει για τη λέξη και λέει: συγνώμη και για τη λέξη «σκατά») … αλλά με το συγνώμη, δηλαδή, είναι ή δεν είναι έτσι; Η Ελλάδα την πληρώνει κι όλοι εμείς… κυρία μου, καταλήγει. Περιμένει μερικά δευτερόλεπτα αυτή τη φορά να μου δώσει χρόνο να τοποθετηθώ, αλλά εγώ από μέσα σκέφτομαι, Χριστέ μου δεν είναι δυνατόν, αυτόν τον άνθρωπο κάποιος τον έχει πληρώσει απόψε να μου κάνει πλάκα αποκριάτικη (είχα κι εγώ τους λόγους μου να το σκεφτώ έτσι). Αυτό είναι, λέω μέσα μου, κάποιος μου κάνει πλάκα ειδικά απόψε που συμπίπτει να είναι και Τσικνοπέμπτη, αίφνης, γυρίζω και του απαντώ μεγαλόπρεπα γιατί κι εγώ απόψε θα γελάσω. «Μα… τώρα, κοιτάξτε, σας ακούω τόση ώρα και λέω σάμπως να μας τα παραλέτε… Η Ελλάδα, κύριε, παρά τα προβλήματα που έχει είναι μια χώρα πολιτισμένη, δημοκρατική, ε υ ν ο μ ο ύ μ ε ν η… Κι αν κάποιοι όπως λέτε είναι λαμόγια, ανεπαρκείς κι όλα αυτά που είπατε, ε, εντάξει, είναι πολύ λίγοι, μεμονωμένες περιπτώσεις, αργά ή γρήγορα θα απομονωθούν και δεν θα μπορούν να μολύνουν τον κοινωνικό ιστό και το πολιτικό σύστημα της χώρας, κι όσο για εμάς τους δημοσιογράφους να είστε απολύτως βέβαιος ότι εξαιρέσει ελαχίστων τιμούμε το λειτούργημά μας… Α, κι επίσης να είστε σίγουρος ότι όποιος θέλει πραγματικά να είναι αξιοπρεπής, έντιμος, να μορφωθεί και να δουλέψει και να προκόψει, μπορεί και παραμπορεί».
Μάλιστα αυτά είπα κι από μέσα μου χτυπιόμουν αλλά η διάθεση μου έφτιαξε μονομιάς και του ταξιτζή άλλαξε κι ώσπου να φτάσουμε δεν μου ξαναμίλησε γιατί με πέρασε για καμιά καλοβολεμένη, που δεν δίνει δεκάρα για ιδεαλιστικές μπούρδες περί αξιοκρατίας, νομιμότητας και διαμαρτυρίες του κώλου, διότι τη λαμογιά μου, θα σκέφτηκε, σίγουρα την είχα κάνει· και εκτός από κότα τού έκανα και την πάπια!!! Φτερά, πούπουλα και Καλές Απόκριες.
Υ.Γ. Λες να έφταιγε ότι ο πολιτικός σχολιαστής που με στρίμωξε ήταν και ταξιτζής;
Ακόμα και οι ταξιτζήδες που ανέκαθεν ήξεραν πώς να χειριστούν επικοινωνιακά όλα τα θέματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής με τους πελάτες, κάνοντας θετική ή αρνητική κριτική στην εκάστοτε κυβέρνηση, τους υπουργούς, τους πολιτικούς και παντός είδους παράγοντες της πολιτικής ανάλογα με το πώς βολεύει τον κλάδο, τα ’χουν κάπως χαμένα: Δεν είναι πια σίγουροι, όπως παλιά, με ποιον πολιτικό αρχηγό πρέπει να συνταχθούν, ποιο κόμμα να υποστηρίξουν, σε ποιον να φορτώσουν ευθύνες γι αυτήν την κατάσταση που «τέρμα, τελειώσαμε, δεν πάει άλλο». Όλοι είναι για τα πανηγύρια και για κλάματα, μου λέει, εννοώντας τους πολιτικούς, αλλά κι εσείς με το συμπάθιο, συμπληρώνει, η αλήθεια να λέγεται, εννοώντας και τον δικό μου κλάδο, «σαν να το’ χετε ξεφτιλίσει τελείως». Συνεχίζει ακάθεκτος: ποια ελευθερία του τύπου και πράσινα άλογα, ποια συμφέροντα πληρώνεστε για να εξυπηρετείτε; Για να δούμε θα μάθουμε; Καλά το’ χει καταλάβει κι ο πιο χαζός… Αλλά θα μου πεις, λέει αφού το ξανασκέφτεται, τι να κάνετε κι εσείς; Πώς να σταθείτε με τον ανταγωνισμό που έχετε ο σώζων εαυτόν σωθήτω, Χα, ποια δημοκρατία και ποια ενημέρωση, μετά;, Ό,τι σας κατεβαίνει εκεί μας το λέτε κι ύστερα το αλλάζετε, το στρίβετε, το κρύβετε, έτσι δεν κάνετε οι πιο πολλοί;
Η κυκλοφορία των αυτοκινήτων τρομερή· το βασανιστήριό μου αργό παίζεται σε πρώτη – νεκρή ταχύτητα, ο ταξιτζής μιλά ασταμάτητα, ρίχνει ματιές μέσα απ’ τον καθρέπτη να δει αν τον παρακολουθώ ενόσω το “ μουσικό χαλί” από μοτορόλα κι ένα ραδιοφωνικό σταθμό με πανάθλια τραγούδια και βλακώδη σχόλια, γαρνίρει και δένει με τον πολιτικό του μονόλογο: Τραγελαφικές φιγούρες, που λέτε, ανθρωπάκια φοβισμένα μη χάσουν τα προνόμια και τις καρέκλες τους, τις βολές τους τις βουλευτικές ή τις όποιες άλλες, Χα, πρώτα κλάφτηκαν, έγλυψαν, γονάτισαν, ρουφιάνεψαν, εξαγοράστηκαν κι έπειτα διορίστηκαν διευθυντάδες οι πιο τεμπέληδες, οι πιο χέστες, οι πιο άχρηστοι να τσεπώνουν τους μισθούς, να’ χουν εκεί μια μικρή ή μια μεγάλη εξουσία για να κάνουν ό,τι τους λένε οι πιο πάνω που του βάλανε εκεί για μαντρόσκυλα αλλά … Αχα, χα, χα… α λ λ ά στο βαθμό που τα καταφέρνει το καθένα λαμόγιο από δαύτους παίζει και το προσωπικό του παιχνιδάκι για τη μπάζα του όσο είναι καιρός, αύριο μεθαύριο θα τον φάνε να βάλουν άλλον κ.λ.π. κ.λ.π. που θα κάνει τα ίδια (με κοιτάζει ξανά να δει αν μου προκαλεί κάποια εντύπωση η τοποθέτησή του εφ’ όλης της ύλης γιατί σε λίγο θα έπιανε και το σκοπιανό) Και ποιος είναι το θύμα; Πέστε μου ποιος πληρώνει τις βρωμιές τους; Είμαι εγώ, εσείς … εντάξει, δεν ξέρω βέβαια, ποια είστε, τι είστε… Ο καθένας θέλω να πω την πληρώνει που προσπαθεί να μη βουτηχτεί μέσα στα σκατά (μετανιώνει για τη λέξη και λέει: συγνώμη και για τη λέξη «σκατά») … αλλά με το συγνώμη, δηλαδή, είναι ή δεν είναι έτσι; Η Ελλάδα την πληρώνει κι όλοι εμείς… κυρία μου, καταλήγει. Περιμένει μερικά δευτερόλεπτα αυτή τη φορά να μου δώσει χρόνο να τοποθετηθώ, αλλά εγώ από μέσα σκέφτομαι, Χριστέ μου δεν είναι δυνατόν, αυτόν τον άνθρωπο κάποιος τον έχει πληρώσει απόψε να μου κάνει πλάκα αποκριάτικη (είχα κι εγώ τους λόγους μου να το σκεφτώ έτσι). Αυτό είναι, λέω μέσα μου, κάποιος μου κάνει πλάκα ειδικά απόψε που συμπίπτει να είναι και Τσικνοπέμπτη, αίφνης, γυρίζω και του απαντώ μεγαλόπρεπα γιατί κι εγώ απόψε θα γελάσω. «Μα… τώρα, κοιτάξτε, σας ακούω τόση ώρα και λέω σάμπως να μας τα παραλέτε… Η Ελλάδα, κύριε, παρά τα προβλήματα που έχει είναι μια χώρα πολιτισμένη, δημοκρατική, ε υ ν ο μ ο ύ μ ε ν η… Κι αν κάποιοι όπως λέτε είναι λαμόγια, ανεπαρκείς κι όλα αυτά που είπατε, ε, εντάξει, είναι πολύ λίγοι, μεμονωμένες περιπτώσεις, αργά ή γρήγορα θα απομονωθούν και δεν θα μπορούν να μολύνουν τον κοινωνικό ιστό και το πολιτικό σύστημα της χώρας, κι όσο για εμάς τους δημοσιογράφους να είστε απολύτως βέβαιος ότι εξαιρέσει ελαχίστων τιμούμε το λειτούργημά μας… Α, κι επίσης να είστε σίγουρος ότι όποιος θέλει πραγματικά να είναι αξιοπρεπής, έντιμος, να μορφωθεί και να δουλέψει και να προκόψει, μπορεί και παραμπορεί».
Μάλιστα αυτά είπα κι από μέσα μου χτυπιόμουν αλλά η διάθεση μου έφτιαξε μονομιάς και του ταξιτζή άλλαξε κι ώσπου να φτάσουμε δεν μου ξαναμίλησε γιατί με πέρασε για καμιά καλοβολεμένη, που δεν δίνει δεκάρα για ιδεαλιστικές μπούρδες περί αξιοκρατίας, νομιμότητας και διαμαρτυρίες του κώλου, διότι τη λαμογιά μου, θα σκέφτηκε, σίγουρα την είχα κάνει· και εκτός από κότα τού έκανα και την πάπια!!! Φτερά, πούπουλα και Καλές Απόκριες.
Υ.Γ. Λες να έφταιγε ότι ο πολιτικός σχολιαστής που με στρίμωξε ήταν και ταξιτζής;
posted by Mirella Kalostipi | 12:22 π.μ.
|
0
comments
