efimerida sfaira

Η αλήθεια όπως την πιστεύεις στ' αλήθεια με θάρρος για κάθε καινούρια αρχή, θέλοντας ή μη

Η Φωτό Μου
Όνομα:
Τοποθεσία: Athens, Attika, Greece

Τετάρτη, Απριλίου 22, 2009

ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΜΑΗΣ ΜΑΖΙ!


Η ώρα είναι έντεκα και εικοσιπέντε. Βρέχει έξω, ψιλοβρέχει κι όλο απειλεί πως θα βρέξει πιο πολύ και θα κάνει κρύο με τον ουρανό να μου απαγορεύει κάθε σκέψη για κοντομάνικο ρούχο και παπούτσια δίχως κάλτσες. Δεν ξέρω γιατί η άνοιξη δεν έρχεται ποτέ δίχως τις ακραίες μεταπτώσεις της· μα ας μην τα φορτώνουμε όλα στις κλιματικές αλλαγές επειδή η άνοιξη έτσι ήταν όσα χρόνια τη θυμάμαι: ασταθής και αναποφάσιστη. Και γιατί δεν ξέρω γιατί, αλλά όλο θέλω να διαβάσω κι όλο δεν προλαβαίνω γιατί όλο κάτι σκέφτομαι που με απασχολεί (ευχάριστα) και δεν μου αφήνει χρόνο να συγκεντρωθώ στα όσα άλλοι σκέφτηκαν, είπαν, έκαναν κι έγραψαν· άλλοι που υπήρξαν σημαντικοί επειδή σ’ όλη τους της ζωή είχαν κάποιο επίκεντρο προσπαθειών · αφοσιωμένοι σ’ έναν σκοπό π.χ. όπως ο Ουτσέλλο με τη γλυκιά του προοπτική. Προοπτική! Τι προοπτική υπάρχει σήμερα εδώ εκτός του να περάσει η ώρα και η μέρα και η εβδομάδα να ’ρθει η επόμενη για να μάθουμε το… πόρισμα Παυλίδη; Αχ, τι κατάντια, για την Ελλάδα που το 1932 (άνοιξη) η Βιρτζίνια Γούλφ την είχε χαρακτηρίσει ως την πιο όμορφη χώρα που έχει απομείνει και μάλιστα η πιο όμορφη χωρίς αμφιβολία.
Βέβαια, το 1932 ήταν κάποτε που υπήρχε και η Γουλφ· κάποτε που υπήρχαν κι άλλα σαν τις τέσσερις εποχές, τη δραχμή και την Ολυμπιακή, όπως λέει κι ένα τραγουδάκι που άκουσα τυχαία στο ραδιόφωνο προχτές· κάποτε η ώρα έντεκα και εικοσιπέντε και να, πήγε κιόλας δώδεκα χωρίς να το καταλάβω πώς, παρά τον ουρανό που είναι ακόμα σκεπτικός, εγώ, νιώθω υπέροχα χωρίς πολλή σκέψη, ανεξαρτήτως καιρικών και άλλων συνθηκών, να αναζητώ το επίκεντρό μου των προσπαθειών, καθώς η ώρα πάει δώδεκα και δέκα και προχωρεί και τέταρτο τυφλή, κουφή και αδιάφορη.

(**Ο τίτλος Ελλάδα και Μάης μαζί! ανήκει στις εκδόσεις ύψιλον/βιβλία και πρόκειται για το ημερολόγιο και τις επιστολές της Βιρτζίνια Γουλφ απο το ταξίδι που έκανε στην Ελλάδα τον Απρίλιο - Μάιο 1932.)

Πέμπτη, Απριλίου 16, 2009

ΕΥΧΕΣ ΜΕ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ...


Ελπίζω αυτές τις μέρες της άνοιξης και της κατάνυξης, παρά τα πάθη του Κυρίου, αλλά κυρίως των ανθρώπων, να είσαι πολύ καλά. Άλλωστε η παρηγοριά που προσφέρει η βεβαιότητα (ε, πάντα χρειάζεται τουλάχιστον μία!) ότι η πίστη, ή μάλλον η ηθική ως τεχνολογία του εαυτού μας, μπορεί να φέρει στον κόσμο καλύτερα αποτελέσματα σε πείσμα των χαλεπών καιρών και του μέλλοντος (που οι περισσότεροι αρέσκονται στην ιδέα να το φωνάζουν "ζοφερό") είναι δυνατόν να επιβάλλεται στα πάθη.

Ιδού λοιπόν οι ευχές μου για Καλή Ανάσταση:

Βεβαιότητα ότι τίποτα δεν χάνεται και αυτοί που απελπίστηκαν να ζούν καλά, κι εμείς καλύτερα!!!

Πίστη (όχι η τυφλή θρησκευτική αλλά η συνειδητή ανοιχτομάτα) ότι θα ηττηθεί κατα κράτος η μιζέρια και η απαισιοδοξία, που αετονύχηδες καλλιεργούν στον κοσμάκη για ν' ανάβει τα κεριά και να σταυροκοπιέται να τον λυπηθεί Θεός αφού απο ανθρώπους επίτηδες δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια να περιμένει.

Πέμπτη, Απριλίου 02, 2009

ΜΗΠΩΣ ΞΑΝΑΓΙΝΟΜΑΣΤΕ... "ΠΡΩΤΟΓΟΝΟΙ"?



Το μήνυμα που εκπέμπεται συστηματικά μετ’ επιτάσεως από όλα, ανεξαιρέτως, τα ΜΜΕ, εδώ και αρκετό καιρό, είναι ένα: «ΣΟΣ: Το περιβάλλον και τα μάτια σας!». Και βέβαια αυτό είναι κάτι σωστό. Όμως, ένας ιδιότυπος, και μάλλον αδυσώπητος, ανταγωνισμός αναπτύσσεται, παραπλεύρως και ραγδαία, στην κοινωνία με την ευρύτερή της έννοια, δηλαδή ανάμεσα σε οργανώσεις, μέλη, κόμματα, κράτη, φορείς, πολιτικούς, υπουργούς, κυβερνήσεις, επιχειρήσεις, γειτονιές, κανάλια, δίκτυα.
Το ποιος είναι πιο πράσινος από τον άλλον, μοιάζει με ένα είδος ακριβού στοιχήματος: όποιος κερδίσει θα απολαμβάνει της αποδοχής και της εύνοιας του ευρέως κοινού, νοήμονος και μη, που αφηρημένο ή απόν, στις αλλαγές και τις εξελίξεις σε όλους τους τομείς, σε κάθε περίπτωση είναι επαρκώς ελεγχόμενο και καθοδηγούμενο από τα ΜΜΕ. Το κοινό θα εφησυχάζει στη σκέψη ότι όλοι που ανταγωνίζονται να αποδείξουν δια της ηλεκτρονικής επικοινωνίας ότι οι πολιτικές επιλογές τους και πρακτικές είναι πιο πράσινες από των άλλων, έχουν αποφασίσει, στα σοβαρά φαίνεται (είναι έτσι κιόλας;) να σώσουν τον κακοποιημένο πλανήτη, να σώσουν τη ζωή πάνω σ’ αυτόν, να σώσουν τα παιδιά (που είναι το μέλλον), άρα παρά την οικονομική κρίση να είμαστε αισιόδοξοι. Θα υπάρξει αύριο αφού η γη με όλη αυτή την κινητοποίηση για την διάσωσή της, θα γίνει πάλι πράσινη και υγιής, επομένως, μη πτοείσθε, απεναντίας, αναπαράγεστε και πληθύνεσθε κατά το δυνατόν, όχι της τσέπης, καλέ, όπως κάποιοι λιπόψυχοι σκέφτονται, αλλά της ερωτικής όρεξης για δουλειά, προσπάθεια και ανάταξη!!!
Δεν θυμάστε τι ορμήνευαν οι παλιοί, οι γιαγιάδες και οι παππούδες: «Έχει ο Θεός παιδί μου, κανείς δεν χάνεται!»;
Και βέβαια αυτό ήταν κάτι σωστό. Κι αν χάθηκαν πολλοί στα κύματα της παγκόσμιας ιστορίας, το κολύμπι της ανθρωπότητας συνεχίζεται εύκολα και σίγουρα για κάποιους και για άλλους, τους πολλούς, αβέβαια και κοπιαστικά. Μα πάντοτε έτσι δεν γινόταν; Το κουπί που τραβούν οι μισοπνιγμένοι στα κύματα, είναι που μεταφέρει τον κόσμο στον προορισμό του και τον έχει φέρει μέχρις εδώ (:και στο σήμερα και μέχρι το λαιμό).

Εναποθέτουμε τις ελπίδες στην οικολογική διάσωση του πλανήτη ώστε να σωθούμε από τα δεινά της αβυσσαλέας οικονομικής κρίσης, που εξουθενώνει, εξοικονομώντας κατά το δυνατόν… ενέργεια. Είναι εντυπωσιακό: Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία σχετικά με την κατανάλωση ενέργειας, με την κατάρρευση της Lehman Brothers σημειώθηκε και κατακόρυφη πτώση χρήσης ηλεκτρικού ρεύματος από τα νοικοκυριά. Το επιβεβαιώνει ο πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Ενεργειακής Στρατηγικής, κ. Ραφαήλ Μωυσής, σε ραδιοφωνική συνέντευξή του (στον Σκάϊ) όπου διερωτήθηκε αν αυτό μπορούμε να το θεωρήσουμε ως τυχαίο και παραδέχτηκε ότι το ποια θα είναι τα μελλοντικά σενάρια ζήτησης ηλεκτρικής ενέργειας, δεν το ξέρουμε.

Αυτό που ξέρουμε είναι ότι στο «παγκόσμιο χωριό» όπου «το μέσο είναι το μήνυμα» - διατυπώσεις παγκοσμίως γνωστές που επινοήθηκαν από τον Καναδό Marshall McLuhan (1911-1980) – το σύνθημα περί Πράσινης Ενέργειας και Πράσινης Ανάπτυξης, θα στηριχτεί στις παραγωγικές δυνατότητες νέων ανθρώπων, που ζουν και αναπνέουν μπροστά στα “τερματικά” των ηλεκτρονικών μέσων, ανθρώπων-μονάδων, των οποίων η γνώση και η επίγνωση στον εγκέφαλό τους προωθούνται αποκλειστικά και μόνο με ψηφιδωτή σκέψη, μη-γραμμική δηλαδή, σε αντίθεση με τον τρόπο σκέψης και γνώσης που καλλιεργείται μέσω των βιβλίων. Γι αυτό το μέσο πρέπει να ξαναγίνει και να παραμείνει το εργαλείο στα χέρια των ανθρώπων για τη διάδοση του μηνύματος, αλλιώς το μήνυμα, στην προκειμένη περίπτωση για την ενέργεια και το περιβάλλον, θα στερείται κάθε ουσίας και περιεχομένου και θα χρησιμεύει στην connectedness των χρηστών, που βγαίνουν ραντεβού, εικονικά, μέσω internet και κάνουν, με τον ίδιο τρόπο, ό,τι προσδοκά κάθε άνθρωπος, βγαίνοντας ραντεβού. Αλλά το ηλεκτρονικό σεξ είναι το λιγότερο κακό. Αλλάζουν ολοκληρωτικά την προσωπικότητα τους γιατί τον εαυτό τους δεν τον θέλουν άλλο. Γίνονται κάποιοι άλλοι, που δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα, κι έτσι φαντασιώνονται όσα δεν μπορούν να ονειρεύονται. Μερικοί πετούν κρυμμένοι μες τον πλασματικό ήρωά τους κι ας κάθονται μέρες και νύχτες στο εργονομικό τους κάθισμα, όπου χαλαρώνουν…

Και τελειώνοντας, με τέχνη, όχι ακριβώς όπως η Πετρούλα, αλλά όπως “οι πρωτόγονοι και οι πριν τον αλφαβητισμό άνθρωποι…”, έτσι και οι άνθρωποι του τερματικού, “ζουν μέσα σ’ έναν ακουστικό, χωρίς ορίζοντα, απεριόριστο, οσφρητικό χώρο, παρά σ’ έναν οπτικό χώρο. Η γραφική τους παράσταση μοιάζει με ακτινογραφία. Εισάγουν οτιδήποτε γνωρίζουν κι όχι μόνο ό,τι βλέπουν. Tο σχέδιο ενός ανθρώπου που κυνηγάει φώκιες (αυτό είναι αντι- οικολογικό αλλά τότε δεν το ήξεραν ενώ σήμερα κάνουν πως δεν το ξέρουν) πάνω σε ένα κομμάτι πάγου που επιπλέει (ναι, ναι, προτού αρχίσουν να λιώνουν οι πάγοι) δεν δείχνει μόνο τι υπάρχει πάνω στον πάγο, αλλά, επίσης, τι κρύβεται από κάτω…Τα ηλεκτρικά κυκλώματα αναδημιουργούν μέσα μας τον πολυδιάστατο χωρικό προσανατολισμό του «πρωτόγονου».


Αυτά υπό το φως των κεριών και των νοικοκυριών.

Μη παραλείπετε πάντως να κατεβάζετε και κατά συνείδηση τον γενικό διακόπτη του ηλεκτρικού, προτού πεταχτείτε στα ραντεβού της ηλεκτρονικής φαντασίωσης, που μπορεί και να διαρκούν όσο αντέχει η μπαταρία του αριστερού και του δεξιού μέρους του εγκεφάλου.