ΦΟΥΡΤΟΥΝΕΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑΤΙΚΑ

Πού καιρός για αναρτήσεις; Άλλωστε δεν βλέπω και καμμιά εκδήλωση ενδιαφέροντος ούτε καν απο τον βασικό αναγνώστη μου. Δεν πιστεύω να σε απογοήτευσα τόσο πολύ, έτσι; Το λέω γιατί σε αυτή τη χώρα το "εγώ" με το "εμείς" αναμετρώνται πολύ σκληρά με ύπουλα χτυπήματα κάτω απο τη μέση εδώ και δεκαετίες. Τι θα γίνει τελικά; Θα μείνουμε αιωνίως σε "μεταβατική" φάση ως χώρα, ως κοινωνία, ως πολίτες; Ή θα τα καταφέρουμε να βρούμε κι εμείς μια χρυσή συνταγή ατομικού καθήκοντος και συλλογικής αλληλεγγύης μπας και γλυκαθούμε απο τις πίκρες που μας ποτίζει αυτή η άδικη κοινωνία κι αυτός ο σκληρός κόσμος των μεγάλων που όλο θέλει το κακό μας; Ω, Έλληνες αεί παίδες....

Τι ρώτησαν τον Αντώνη Σαμαρά στις Βρυξέλλες; Τι θα έκανε αν ήταν αυτός πρωθυπουργός!
Και τι τους απάντησε; Τα καλύτερα!

ΚΙ ΟΜΩΣ ΕΓΙΝΕ!

Η κατάληξη στο θέμα του δένδρου που γράφω πιο κάτω ήταν θετική. Αφού πήγα και ξαναπήγα στον καταστηματάρχη κι αφού τηλεφώνησα και ξανατηλεφώνησα στον Δήμο (χωρίς ποτέ να μιλήσω με τον υπεύθυνο πρασίνου που απουσίαζε) η ρίζα του δένδρου αποτσιμεντοποιήθηκε!. Ποιός τελικά ευαισθητοποιήθηκε δεν ξέρω αλλά η ουσία είναι ότι η μουριά απεγκλωβίστηκε κι έχει τώρα έναν ωραίο κύκλο χώματος γύρω απο τον κορμό της. Σήμερα ετοιμαζόμουν να πάω να σπάσω μόνη μου το τσιμέντο αλλά ευτυχώς δεν χρειάστηκε.
Μακάρι σύντομα να μη χρειάζεται καμιά σπατάλη ενέργειας για το αυτονόητο. Μπορούμε!

CINE-ΕΛΘΕΤΕ... ΣΥΝΕΛΘΕΤΕ...

Ένα κακό, ένα καλό κι ένα... κακόκαλο νέο

Το κακό νέο είναι ότι εδώ στη γειτονιά έκλεισαν τα ΑΣΤΕΡΙΑ που σχεδόν πενήντα χρόνια ήταν κινηματογράφος. Ο χώρος νοικιάστηκε σε αλυσίδα ηλεκτρικών ειδών. Εντάξει, για να ανοίξει εν μέσω κρίσης ένα ολοκαίνουργιο μεγάλο εμπορικό κατάστημα είναι και καλό νέο.

Το καλό νέο είναι ότι χτες πήγα σε έναν άλλον κινηματογράφο και είδα μια ταινία που τη συνιστώ ενθέρμως. Πρόκειται για την ταινία Le nom des gens δηλαδή το όνομα των ανθρώπων αλλά τη λενε Ούτε το όνομά σου. Αν και φοβάμαι ότι πολλοί άνθρωποι είναι πιθανόν να μείνουν μόνο σε λίγα από τα καίρια μηνύματα που εκπέμπει η ταινία, δεν πειράζει. Αποδίδει με τόσο εξαιρετική μαεστρία και τα ελαφρά και τα κωμικά και τα σοβαρά οπότε κάτι πάρα πολύ θετικό και επικοδομητικό θα μείνει σε όλους ακόμα και σε όσους έχουν εθιστεί να μη σκέφτονται καθόλου και τίποτα μπροστά στα τόσα φτηνά τηλεοπτικά προϊόντα.

Επανέρχομαι όμως στο κακό νέο που μπορείς να το δεις και ως καλό δηλαδή ότι άνοιξε ένα μεγάλο εμπορικό κατάστημα στη θέση κινηματογράφου. Τσιμεντόστρωσαν μπροστά στο κατάστημα ολόκληρο το ομολογουμένως τεράστιο πεζοδρόμιο. Καλά έκαναν, πες. Αυτό που έκαναν κακά είναι ότι το άφθονο τσιμέντο έπνιξε και τον κορμό ένός δέντρου που ζει εκεί.

Δεν άφησαν ούτε σπιθαμή χώματος γύρω απο τον κορμό έτσι ώστε να ποτίζεται απο τη βροχή. Τους το είπαμε και μας είπαν: "Α, καλά, θα το φροντίσουμε...". Τίποτα δεν φρόντισαν γιατί δεν τους καίγεται καρφί για κανένα δέντρο. Τηλεφώνησα στην υπηρεσία πρασίνου του Δήμου Κηφισιάς. Ούτε καν απάντησε κανείς. Παρακάλεσα τη γυναίκα που απαντά στο τηλεφωνικό κέντρο, επειδή ήξερε ποιος ήταν ο υπεύθυνος Πρασίνου αλλά όλο απουσίαζε, μήπως μπορούσε να τον ενημερώσει σχετικά με το αίτημα δημότη να γίνει σύσταση στον ιδιοκτήτη του καταστήματος ηλεκτρικών ειδών για την αποτσιμεντοποίηση της ρίζας του δένδρου.
Η γυναίκα είπε: "Εντάξει, ευχαρίστως" και ζήτησε και το τηλέφωνό μου που προθύμως έδωσα.

Τίποτα δεν έγινε. Και μάλλον κανείς δεν θα ασχοληθεί. Σιγά το πρόβλημα. Ένα δέντρο!
Λέω, όμως, αυτός ο εργάτης που έστρωνε το τσιμέντο και ιδρωκοπούσε στη ζέστη δεν συλλογίστηκε καθόλου πόσο πολύτιμη ήταν όλη τη μέρα η σκιά αυτής της μουριάς, καθώς την έπνιγε; Αυτός ο επιχειρηματίας μιας πολύ γνωστής αλυσίδας ηλεκτρικών συσκευών, χαίρεται μόνο με το βαμένο πράσινο χρώμα του μαγαζιού και του πέφτει βαρύ ένα κανονικό πράσινο δέντρο εκεί που υπάρχει και στάση λεωφορείου ώστε να ξεροσταλιάζει ο κοσμάκης υπο σκιάν;

ΚΙ ΕΓΩ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΗ ΕΙΜΑΙ...

...ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΑΛΛΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ

Κατ' αρχάς θελω να πω στον έναν και μοναδικό αναγνώστη που μπαίνει στον κόπο να μου αφήνει σχόλια ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο δεν εχω γράψει καινούργιο κείμενο εδώ και μέρες είναι επειδή μελετούσα για να δώσω γραπτές εξετάσεις στο Πάντειο Πανεπιστήμιο για να προχωρήσω σε ένα Μεταπτυχιακό που με ενδιαφέρει πολύ. Οι εξετάσεις πήγαν καλά και έχω τη χαρά να συμπεριλαμβάνομαι στους επιτυχόντες. Τώρα αρχίζουν τα πιο δύσκολα.

Επι των γεγονότων και των αγανακτισμένων πολιτών έχω να πω μόνο λίγα πράγματα.

Μακάρι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που βγήκαν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα να είχαν το σθένος και το θάρρος όλα τα προηγούμενα χρόνια να κάνουν το ίδιο πρώτα μέσα στον ίδιο τους τον εαυτό και μετά μέσα στην καθημερινότητά τους δηλαδή την οικογένειά τους, τη δουλειά τους, τις σπουδές τους, τον κοινωνικό τους περίγυρο. Μακάρι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που κατακλύζουν τις πλατείες διαμαρτυρόμενοι για τις παθογένειες του εσωτερικού και του παγκόσμιου συστήματος, ακόμα και την ύστατη ώρα να επιδείξουν γενναιότητα και πειθαρχίες και να κάνουν το σωστό πρώτα μέσα στη δική τους δημόσια ή την ιδιωτική υπηρεσία όσοι ακόμα εργάζονται και μετά στις πλατείες. Μαθαίνω για παράδειγμα ότι σε οργανισμούς του ευρύτερου δημόσιου τομέα εξακολουθούν πολλοί άνθρωποι να παίρνουν "πρόσθετα" τα οποία δεν δικαιούνται αλλά ουδείς διαμαρτύρεται, ότι κάποιοι παραμένουν παγωμένοι και εντελώς αναξιοποίητοι ενώ πληρώνονται μισθό επειδή οι διάφοροι διευθυντές κάνουν τα στραβά μάτια και δεν παίρνουν καμιά ευθύνη εξορθολογισμού των πραγμάτων μη τυχόν και χρειαστεί να ξεβολευτούν τα ρουσφέτια των προηγούμενων πέντε και δέκα χρόνων. Κανένας συνδικαλιστής δεν ίδρωσε με αυτές τις καταστάσεις εδώ και πολύ πολύ καιρό εκτός κι αν υπήρχε προσωπικό όφελος. Μιλάμε για ρουσφέτια βουλευτών, συνδικαλιστών, υπουργών αλλά και ημών των ιδίων να βοηθήσουμε φίλους, συγγενείς και πελάτες παντός είδους και τύπου να μπουν από παράθυρα και χαραμάδες εκεί όπου σπανίως υπήρχε πραγματική ανάγκη επιπλέον προσωπικού.

Οι ελεύθεροι επαγγελματίες μακάρι να κάνουν κι αυτοί το ίδιο στη δική τους δουλειά. Δηλαδή τι; Δηλαδή να είναι αποτελεσματικοί, σοβαροί και όχι αρπακολατζήδες και φοροκλέφτες. Να γίνουν ανταγωνιστικοί πράγμα που σημαίνει να παράγουν οι ίδιοι, και όχι κάποιοι άλλοι, καλά προϊόντα και υπηρεσίες και να τα διαθέτουν σε καλύτερες τιμές για τον κάθε καταναλωτή που μέχρι χτες ζούσε με καταναλωτικά δανεικά απο τράπεζες λες και δεν ήξερε οτι ζει πιο πλουσιοπάροχα απ' όσο η πραγματική του οικονομική κατάσταση επέτρεπε.

Όλοι διαμαρτύρονται για τους φόρους. Εντάξει να χαμηλώσουν οι φόροι αφού πρώτα αποφασίσουμε να πληρώνουμε φόρους. Γιατί αν δεν θέλουμε καθόλου μα καθόλου φόρους τότε να το πούμε ανοιχτά ότι δεν θέλουμε ούτε δημόσια παιδεία ούτε δημόσια υγεία ούτε καμιά κοινωνική πρόνοια και ότι ο καθένας θα τα βγάζει πέρα με το σπαθί του δηλαδή μόνο με τα ταλέντα του και τη σκληρή δουλειά του. Το κράτος να είναι ελάχιστο και καλά οργανωμένο μόνο για τα βασικά: στρατός - αστυνομία - δικαστήρια. Ούτε παραπανίσιες γραφειοκρατίες ούτε τίποτα μόνιμο και παρασιτικό. Αλλιώς, αν θέλουμε ένα σοβαρό κράτος-αρωγό σε όσους έχουν πραγματική ανάγκη να ορθοποδήσουν ή να επιζήσουν (αν πρόκειται για πραγματικά αναπήρους και μειονεκτούντες στο σώμα ή το μυαλό), τότε, πρέπει κι εμείς να γίνουμε σοβαρή κοινωνία τα μέλη της οποίας θα ντρέπονται και δεν θα πηγαίνουν στον κάθε πολιτικό να λύσουν το πρόβλημά τους και θα κάνει ο καθένας τη δουλειά του χωρίς μέσον και χωρίς τη μαύρη εργασία του κάθε μετανάστη. Τότε να τους μουτζώνουμε και να τους φτύνουμε τους κακούς πολιτκούς και να τους αλλάζουμε με το σπαθί μας το καθαρό και το δίκαιο, διαφυλάσσοντας τη δημοκρατία που στο σημερινό μεταμοντέρνο πολιτικό τοπίο της παγκόσμιας οικονομίας και κοινωνίας ίσως να είναι η μόνη σταθερή και ανθεκτική αρχή.

Και, ναι, χρειάζονται πολλές αλλαγές και βελτιώσεις στο δημοκρατικό μας πολίτευμα που μια εκλεγμένη κυβέρνηση θα τις κάνει με ανοιχτό διάλογο και συνεργασία με όλες τις πολιτικές δυνάμεις και την κοινωνία. Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ότι για τη βρώμα και την ανακατωσούρα μέσα στο δικό μας σπίτι δεν ευθύνεται ούτε ο γείτονας ούτε όλο το χωριό.

Και, ναι, κάποιοι πρέπει και να πληρώσουν πολλά και να πάνε και φυλακή.