Ταξί - μετρο πολιτικής
Το κάτωθι κείμενο-ρεπορτάζ είχε αναρτηθεί προ πολλού καιρού εδώ στη Σφαίρα. Επίκαιρο πολύ γι αυτό και το αναδημοσιεύω. Να είναι τέσσερα χρόνια τώρα; Είναι.
Ακόμα και οι ταξιτζήδες που ανέκαθεν ήξεραν πώς να χειριστούν επικοινωνιακά όλα τα θέματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής με τους πελάτες, κάνοντας θετική ή αρνητική κριτική στην εκάστοτε κυβέρνηση, τους υπουργούς, τους πολιτικούς και παντός είδους παράγοντες της πολιτικής ανάλογα με το πώς βολεύει τον κλάδο, τα ’χουν κάπως χαμένα. Δεν είναι πια σίγουροι, όπως παλιά, με ποιον πολιτικό αρχηγό πρέπει να συνταχθούν, ποιο κόμμα να υποστηρίξουν, σε ποιον να φορτώσουν ευθύνες γι αυτήν την κατάσταση που «τέρμα, τελειώσαμε, δεν πάει άλλο». Όλοι είναι για τα πανηγύρια και για κλάματα, μου λέει, εννοώντας τους πολιτικούς, αλλά κι εσείς με το συμπάθιο, συμπληρώνει, η αλήθεια να λέγεται, εννοώντας και τον δικό μου κλάδο, «σαν να το’ χετε ξεφτιλίσει τελείως». Συνεχίζει ακάθεκτος: «Ποια ελευθερία του τύπου και πράσινα άλογα, ποια συμφέροντα πληρώνεστε για να εξυπηρετείτε; Για να δούμε θα μάθουμε; Καλά το’ χει καταλάβει κι ο πιο χαζός… Αλλά θα μου πεις, λέει αφού το ξανασκέφτεται, τι να κάνετε κι εσείς; Πώς να σταθείτε στον ανταγωνισμό ανάμεσά σας, ε; Ο σώζων εαυτόν σωθήτω κι εσείς… Χα, ποια δημοκρατία και ποια ενημέρωση, μωρέ, ό,τι σας κατεβαίνει εκεί μας το λέτε κι ύστερα το αλλάζετε, το στρίβετε, το κρύβετε, έτσι;» είπε και με κοίταξε από το καθρεφτάκι.
Η κυκλοφορία των αυτοκινήτων τρομερή· το βασανιστήριό μου αργό σε πρώτη – νεκρή ταχύτητα, ο ταξιτζής μιλά ασταμάτητα, ρίχνει ματιές μέσα απ’ τον καθρέπτη να δει αν τον παρακολουθώ ενόσω το “μουσικό χαλί” από μοτορόλα κι ένα ραδιοφωνικό σταθμό με πανάθλια τραγούδια και βλακώδη σχόλια, γαρνίρει και δένει με τον πολιτικό του μονόλογο.
«Τραγελαφικές φιγούρες, που λέτε, ανθρωπάκια φοβισμένα μη χάσουν τα προνόμια και τις καρέκλες τους, τις βολές τους τις βουλευτικές ή τις όποιες άλλες, Χα, πρώτα κλάφτηκαν, έγλυψαν, γονάτισαν, ρουφιάνεψαν, εξαγοράστηκαν κι έπειτα διορίστηκαν διευθυντάδες οι πιο τεμπέληδες, οι πιο χέστες, οι πιο άχρηστοι να τσεπώνουν τους μισθούς, να’ χουν εκεί μια μικρή ή μια μεγάλη εξουσία για να κάνουν ό,τι τους λένε οι πιο πάνω που του βάλανε εκεί για μαντρόσκυλα αλλά … Α χα, χα, χα… α λ λ α στο βαθμό που τα καταφέρνει το καθένα λαμόγιο από δαύτους παίζει και το προσωπικό του παιχνιδάκι για τη μπάζα του όσο είναι καιρός, αύριο μεθαύριο θα τον φάνε να βάλουν άλλον κ.λ.π. κ.λ.π. που θα κάνει τα ίδια (με κοιτάζει να δει αν μου προκαλεί κάποια εντύπωση η τοποθέτησή του εφ’ όλης της ύλης γιατί σε λίγο θα έπιανε και το σκοπιανό) Και ποιος είναι το θύμα; Πέστε μου ποιος πληρώνει τις βρωμιές τους; Είμαι εγώ, εσείς … δεν ξέρω βέβαια, ποια είστε, τι είστε… Ο καθένας θέλω να πω την πληρώνει που προσπαθεί να μη βουτηχτεί μέσα στα σκατά (μετανιώνει για τη λέξη και λέει: συγνώμη και για τη λέξη «σκατά») … αλλά με το συγνώμη, δηλαδή, είναι ή δεν είναι έτσι; Η Ελλάδα την πληρώνει κι όλοι εμείς… κυρία μου» καταλήγει. Περιμένει μερικά δευτερόλεπτα αυτή τη φορά να τοποθετηθώ κι εγώ αλλά εγώ από μέσα μου σκέφτομαι, Χριστέ μου δεν είναι δυνατόν, αυτόν κάποιος τον έχει πληρώσει απόψε να μου κάνει πλάκα αποκριάτικη.
Αυτό είναι, λέω μέσα μου, κάποιος μου κάνει πλάκα ειδικά απόψε που συμπίπτει να είναι και Τσικνοπέμπτη οπότε γυρίζω και του απαντώ μεγαλόπρεπα γιατί κι εγώ θέλω απόψε να γελάσω πολύ. «Μα… τώρα, κοιτάξτε, σας ακούω τόση ώρα και λέω σάμπως να μας τα παραλέτε… Η Ελλάδα, κύριε, παρά τα προβλήματα που έχει είναι μια χώρα πολιτισμένη, δημοκρατική, ε υ ν ο μ ο υ μ ε ν η… Κι αν κάποιοι, όπως λέτε, είναι λαμόγια, άχρηστοι κι όλα αυτά που είπατε, εντάξει, είναι λίγοι, αλλά αργά ή γρήγορα θα απομονωθούν και δεν θα μπορούν να μολύνουν άλλο τον κοινωνικό ιστό και το πολιτικό σύστημα της χώρας, κι όσο για εμάς, τους δημοσιογράφους, να είστε απολύτως βέβαιος ότι, εξαιρέσει ελαχίστων, τιμούμε το λειτούργημά μας… Α, κι επίσης να είστε σίγουρος ότι όποιος θέλει πραγματικά να είναι αξιοπρεπής, έντιμος, να μορφωθεί, να δουλέψει και να προκόψει, μπορεί».
Από μέσα μου χτυπιόμουν αλλά κόντεψα κι εγώ να πιστέψω μέχρι κεραίας όσα διατύπωσα. Η διάθεση μου όμως έφτιαξε μονομιάς, του ταξιτζή χάλασε κι ώσπου να φτάσουμε στον προορισμό μου δεν μου ξαναμίλησε. Σίγουρα με πέρασε για καμιά βολεμένη, που δεν δίνει δεκάρα για ιδεαλιστικές ανησυχίες σαν τις δικές τους περί αξιοκρατίας, νομιμότητας και τις δίκαιες διαμαρτυρίες της κοινωνίας την οποία όπως μου είπε «αφουγκράζεται», ναι, αφού τη λαμογιά, σκεφτόταν «θα την έχει κάνει κι αυτή κι εκτός από κότα, τώρα, κάνει και την πάπια».
Φτερά, πούπουλα και Καλές Απόκριες… «Τι σας οφείλω;» ρώτησα. Τόσα, είπε, μάλιστα, αλλά βέβαια απόδειξη της καθοδήγησης και της κούρσας καμιά!
