efimerida sfaira

Η αλήθεια όπως την πιστεύεις στ' αλήθεια με θάρρος για κάθε καινούρια αρχή, θέλοντας ή μη

Η Φωτό Μου
Όνομα:
Τοποθεσία: Athens, Attika, Greece

Τρίτη, Μαρτίου 29, 2011

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΙ ΠΌΛΕΜΟΙ...


Οι θρησκείες, όπως λέει η καλή μου η δασκάλα η Μαρώ, πλάστηκαν για τους ανθρώπους, αλλά μετά έπλασαν ανθρώπους. Οι θρησκείες ήταν πάντα ένα πολύ δυνατό όπλο.

Με αυτά που συμβαίνουν και σήμερα στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου καταλαβαίνουμε πολύ καλά, άλλη μια φορά, ότι οι θρησκευτικοί πόλεμοι είναι κατά κύριο λόγο πόλεμοι γεωπολιτικών και γεωστρατηγικών σκοπιμοτήτων και συμφερόντων. Η θρησκεία που παίρνει τα όπλα είναι καθαρά πολιτική υπόθεση. Κανένας Θεός, Προφήτης, Πνεύμα κ.λ.π. δεν φέρει ευθύνη για τους σκοτωμούς ή τις σφαγές για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών εδαφών και θαλασσών.

Το Ισλάμ που δημιουργήθηκε το 622 (μ. Χ.) στη Σαουδική Αραβία (στη Μέκκα και τη Μεδίνα) έγινε πολύ σύντομα επιθετική και κατακτητική θρησκεία. Μετά το 700 οι Άραβες καταλαμβάνουν τη Συρία, την Ιορδανία και το Ισραήλ - τότε εκεί ήταν Βυζάντιο, όπως ονομάσαμε εμείς αργότερα την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία - και φτάνουν το 711 μέχρι την Ισπανία και την Πορτογαλία για να παραμείνουν στην Ιβηρική Χερσόνησο έως το 1492.

Οι Σελτζούκοι, παγανιστές απο τις στέπες, επηρεάστηκαν στη θρησκεία όταν κατέβηκαν στις αραβικές περιοχές και σταδιακά έγιναν κράμα Τουρκομάνου και Άραβα. Όταν το 1071 (μ.Χ) οι Σελτζούκοι Τούρκοι νικούν τους Βυζαντινούς στο Ματζικέρτ (ανατολικότερα της Αγκυρας) και καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο τμήμα της Μ. Ασίας είναι ήδη σουνίτες μουσουλμάνοι.

Σήμερα ο βασιλιάς Αμπντάλα της Σαουδικής Αραβίας θεωρεί τον εαυτό του προστάτη των σουνιτών και ότι οι σιίτες μουσουλμάνοι της χώρας του (περίπου το 15% του πληθυσμού) καθώς και οι σιίτες του Μπαχρέιν επηρεάζονται πολιτικά απο το Ιράν.
Η Σαουδική Αραβία είχε υποστηρίξει οικονομικά τον πόλεμο του Σαντάμ Χουσεΐν εναντίον του Ιράν μήπως και ελεγχθούν οι σιίτες της Τεχεράνης, αλλά το Ιράκ μετά σχεδόν τριάντα χρόνια περιήλθε τελικά στον έλεγχο της σιιτικής πλειοψηφίας.
Η σιϊτική πλειοψηφία του πληθυσμού στο Μπαχρέιν περνά σήμερα πολύ δύσκολες ώρες.

Οπωσδήποτε οι δυτικές δυνάμεις σήμερα αντιμετωπίζουν σοβαρότατο δίλημμα μπροστά στη βία που εξελίσσεται με τη Σ. Αραβία και το Μπαχρέιν με τους σουνίτες και τους σιίτες.

Η ισλαμική Τουρκία υπό τον Ερτνογάν τηρεί στάση πολύ προσεκτική στην ισορροπία ανάμεσα στα θρησκευτικά ρεύματα των πληθυσμών σε μια σειρά απο ισλαμικές χώρες.

Ως παγκόσμια θρησκεία το Ισλάμ αριθμεί 1.570.000.000 πιστούς, το έτος 2010.
Να σημειωθεί ότι μόλις μέσα σε δέκα χρόνια αύξησε τους οπαδούς του κατά σχεδόν 400 εκ.
Το Ισλάμ είναι η δεύτερη μεγαλύτερη θρησκεία στον κόσμο με ταχύ ρυθμό αύξησης οπαδών. Πρώτη θρησκεία σε οπαδούς είναι ακόμα ο Χριστιανισμός με όλα του τα δόγματα μαζί.

Το θέμα είναι ότι γενικά ο Ισλαμισμός φαίνεται να καταφέρνει καλύτερα στο να θεωρείται θρησκεία των φτωχών και των αδικημένων αυτής της γης ενώ ο Χριστιανισμός χάνει έδαφος παρά την εντυπωσιακή οργάνωση και το έργο της Καθολικής Εκκλησίας σε πολλές χώρες.

Μιλώντας για αναμετρήσεις πολεμικές και θρησκειών, άκρως αξιοσημείωτη είναι ειδικά σήμερα η άποψη των Σούφι ή Αλεβιτών που ακόμα και ο Ταγίπ Ερντογάν σέβεται έχοντας μάλιστα ως πνευματικό του τον Φετουλά Γκιουλέν.

Οι Αλεβίτες υπολογίζονται σήμερα σε 17 εκ. κατά μια εκδοχή και σε 25 εκ. οπαδούς κατά μια άλλη εκδοχή, πάντως οι οργανωμένοι οπαδοί είναι 5.000.000 Κατά κάποιον τρόπο θεωρούνται παράνομοι και αιρετικοί στους κόλπους του επίσημου μουσουλμανισμού αφού οι Αλεβίτες λένε ότι το μόνο που χρειάζεται είναι η έμπρακτη αγάπη προς τους άλλους με εθελοντισμό, εργατικότητα, ποίηση, μουσική, χορό. Δεν χρειάζονται ούτε προσκυνήματα ούτε τζαμιά ούτε προσευχές ούτε τίποτα πέρα απο την αγάπη και τη βοήθεια σε όποιον έχει ανάγκη να φάει, να γιατρευτεί, κάπου να κοιμηθεί, να μορφωθεί, να βρει δουλειά, να χαρεί ψυχικά.

Σήμερα στην Τουρκία υπάρχουν οι περισσότεροι Σούφι, αλλά και σε άλλες χώρες όπως π.χ. στην Αλβανία όπου υπάρχουν οι μπετακτσήδες (τους οποίους κάποιοι μουφτήδες προσπαθούν να τους γυρίσουν σε σωστούς μουσουλμάνους) και φυσικά υπάρχουν στις Η.Π.Α. όπου ζει και ο ίδιος ο Φετουλά Γκιουλέν!...
Για την Ιστορία, ο Σουφισμός γεννήθηκε στην Περσία αλλά πλάστηκε στην Τουρκία.

Και για την Ιστορία, καμιά θρησκεία του κόσμου δεν έχει καταφέρει ακόμα να γίνει πλειοψηφική, δηλαδή οι οπαδοί της να αριθμούν πάνω απο το μισό του πληθυσμού της γης.
Στη γη σήμερα οι επίσημες μετρήσεις λένε ότι ζούν σχεδόν 6,5 δις άνθρωποι.

Τρίτη, Μαρτίου 22, 2011

I AM SAD... SO SAD


Με σεβασμό στη Φύση και τη ζωή γενικά...

Θα μου πεις, εδώ κινδυνεύει ο πλανήτης, οι οικονομίες κρατών, η ζωή των ανθρώπων, το μέλλον που το καταστρέφουν κάποιοι με την απληστία τους και τους κακούς χειρισμούς, εδώ χάνεται η στοιχειώδης αξιοπρέπεια εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλη τη γη και ένα σωρό άλλα μπορείς να μου πεις για να έχω εκατό λόγους να είμαι στενοχωρημένη αλλά...

Αλλά εγώ απόψε είμαι στενοχωρημένη για έναν ασήμαντο λόγο μπροστά σε όλα αυτά και θα σας τον πω αυτόν τον λόγο παρότι όπως θα έχετε διαπιστώσει πολύ σπάνια γράφω προσωπικές στενοχώριες ή χαρές σε τούτη εδώ τη δική μου μικρή γωνιά του διαδικτύου.

Πριν από πέντε ημέρες, το απόγευμα της περασμένης Παρασκευής, φεύγοντας από το σπίτι μου να πάω όπου είχα να πάω, πήρα μια τσάντα με χαρτιά για να τα πάω στον μπλε κάδο της ανακύκλωσης. Επειδή βιαζόμουν σκέφτηκα να αφήσω για αύριο αυτή τη δουλεια αλλά είπα, δε βαριέσαι τρία λεπτά είναι... Μακάρι να μην είχα πάει στον κάδο της ανακύκλωσης εκείνο το απόγευμα, να πήγαινα καλύτερα την επόμενη μέρα ή την μεθεμόμενη ή ποτέ...

Εκεί, στον κάδο πάγωσα. Κάποιος άνθρωπος, κάποιος που ζει προφανώς κάπου εδω γύρω στη γειτονιά είχε πετάξει στα σκουπίδια τρία ή τέσσερα νεογέννητα γατάκια.
Αποσβολόθηκα απο το φρικτό θέαμα και κυρίως η καρδιά μου μάτωσε απο αυτό το ένα γατάκι που ζούσε ακόμα. Τρείς εναλλακτικές είχα. Ή θα γυρνούσα την πλάτη μου και θα έφευγα αφού πρώτα απο οικολογική συνείδηση πετούσα τα ανακυκλώσιμα σκουπίδια μου, ή θα μάζευα το γατάκι. Και μετά τι θα έκανα; Δυο εναλλακτικές είχα. Ή θα προσπαθούσα να το βοηθήσω να ζήσει ή θα το πήγαινα σε έναν κτηνίατρο να του κάνει ευθανασία. Επέλεξα την πρώτη εναλλακτική. Θα προσπαθούσα για τη ζωή και όχι για τον θάνατο. Ούτε χρόνο έχω για τέτοια δύσκολη φροντίδα ούτε διάθεση να αποκτήσω δεύτερο κατοικίδιο. Αρκετά είχα ασχοληθεί σχεδόν σε όλη μου τη ζωή μέχρι τώρα με εγκαταλειμένα βασανισμένα ζώα. Κουράστηκα, σκεφτόμουν, κι επιτέλους ας πάρουν κι άλλοι σειρά να κάνουν ό,τι μπορούν, δεν μπορώ πια να στεναχωριέμαι, να τα περιθάλπω κι έπειτα να μην βρίσκω ανθρώπους να τα υιοθετήσουν και τα λοιπά και τα λοιπά. Ας είναι.

Αφού τα σκέφτηκα όλα αυτά αστραπιαία τα ξέχασα και μάζεψα το γατάκι. Απο την Παρασκευή μέχρι αυτήν την στιγμή που γράφω, βράδυ Τρίτης, δηλαδή επί τέσσερις μέρες και νύχτες, όλα έδειχναν ότι τα κατάφερνα να επιζήσει αυτό το ζωάκι που δεν είχε ανοίξει τα μάτια του αλλά καθώς το τάιζα με το ειδικό μπιμπερό είχε αρχίσει να γουργουρίζει όπως κάνουν οι γάτες όταν είναι ευχαριστημένες. Χαιρόμουν για κάποιο λόγο χαιρόμουν. Ώσπου απόψε κατα τις οκτώ το βράδυ ξεψύχησε. Πήγα στο καλαθάκι όπου το είχα κουκουλωμένο για να το πάρω να το ταΐσω και το βρήκα να χαροπαλεύει με υποθερμία. Έπρεπε να ήμουν πολύ πιο προσεκτική με τη θερμοκρασία δηλαδή εκεί όπου το είχα κοντά σε μια σόμπα αλογόνου φαίνεται δεν ήταν αρκετό, ίσως έπρεπε να το είχα σε πιο ζεστή κουβέρτα, ίσως, ίσως, ίσως, δεν ξέρω, ίσως δεν ήτανε γραφτό του, τι να σκεφτώ δεν ξέρω, αυτό που ξέρω είναι ότι όλοι μας εδώ στενοχωρηθήκαμε και ρίχναμε τις ευθύνες ο ένας στον άλλον, ότι το γάλα δεν ήταν αρκετά ζεστό, δεν είχε φάει όσο έπρεπε, έφαγε παραπάνω, ενδιάμεσα στη λύπη να λέμε τι θέλουμε και τα μαζεύουμε κάθε φορά, χρειαζόταν κάπου 30 βαθμούς θερμοκρασία χώρου αφού ήταν τόσο μικρό κι ευαίσθητο άρα φταίμε που δεν το προσέξαμε όσο έπρεπε κι ενα σωρό άλλες αιτίες. Πάνω που είχα ρωτήσει μια φίλη αν θα το υιοθετούσε σε δυο μήνες και είχε πει εντάξει.
Η αιτία που ενώ κάναμε ό,τι μπορούσαμε δεν τα κατάφερε ποιά ήταν; Όλο αυτό σκέφτομαι.
Μέχρι που σε μένα όλο το φταίξιμο γιατί - εκτός απο τη θερμοκρασία αν υποθέσουμε ότι αυτό ήταν η βασική αιτία - σήμερα το πρωί κι ενώ όλα ήταν καλά ενώ το καθαρίζα απο τις φυσιολογικές ακαθαρσίες λιγάκι λερώθηκα και με δυσφορία είπα, Ουφ τι το ήθελα όλο αυτό...

"Ουφ..." λεω ξανά τώρα απο στενοχώρια. Υπάρχει όμως και άλλη μια αιτία. Πώς να είναι η όψη αυτού του ανθρώπου που πήρε τα γατιά από τη μάνα τους και τα πέταξε ζωντανά στα σκουπίδια; Τι άνθρωπος είναι αυτός; Τι δουλειά κάνει; Έχει παιδιά; Έχει καρδιά; Και τι τους φταίμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι τέτοιων υπανθρώπων, πώς να τους πώ αλλιώς, ζώα δεν μπορώ να τους πω ούτως ή άλλως όλοι μας ζώα είμαστε, κάποια ζώα είναι έλλογα. Τι τους φταίμε τέτοιων έμβιων όντων χωρίς αισθήματα να περπατάμε στο δρόμο και να βλέπουμε κακοποιημένα, παρατημένα ζώα μες τη δυστυχία να ψάχνουν και να περιμένουν τι και από ποιόν; Τι και απο ποιον βέβαια αν όχι απο εμάς τους ανθρώπους που ξέρουμε πολύ καλά πώς να σπέρνουμε τη δυστυχία στους εαυτούς μας και στους άλλους πάνω στη γη.

Καλό σας βράδυ. Κάποια μέρα θα επανέλθω στην επικαιρότητα των σοβαρών ανθρώπινων προβλημάτων όπως τα οικονομικά, τα κοινωνικά, τα πολιτικά, τα πολιτιστικά, τα πολεμικά τα πυρηνικά και ούτω καθεξής. Αυτά δηλαδή που οικο/λογικά μας ενδιαφέρουν και μας καίνε.

Αύριο το πρωί θα πάω κάπου να το θάψω. Αυτήν την ώρα είναι έξω στη βεράντα. Μέσα στο καλαθάκι του η παγωμένη νύχτα το σκεπάζει και το έχει απαλλάξει ο θάνατος απο τη ζωή.

Πέμπτη, Μαρτίου 10, 2011

ΑΝΕΡΓΟΣ 15ΧΡΟΝΟΣ...


Δεν ξέρω πώς να το διατυπώσω σωστά ώστε να μην παρεξηγηθώ. Η ανεργία, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, αποτελεί σοβαρότατο πλήγμα για τη ζωή και την προσωπικότητα κάθε ανθρώπου που θέλει να είναι σεβαστός, παραγωγικός και χρήσιμος στην κοινωνία. Εκτός αν μιλάμε για ανθρώπους οι οποίοι έτυχε να διαθέτουν τα οικονομικά μέσα ώστε να ζουν δίχως τις υποχρεώσεις που προκύπτουν απο την αμοιβόμενη εργασία. Αλλά και έτσι να είναι νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να απασχολούνται παραγωγικά είτε ζουν απο την εργασία είτε όχι. Είτε αυτοαπασχολούμενος είτε με εξαρτημένη εργασία το βέβαιο είναι ότι ο κάθε άνθρωπος ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, χρώματος, θρησκεύματος και ούτω καθεξής έλκει χαρά και ικανοποίηση όταν τα έργα του τίθενται στην υπηρεσία, την κρίση, την απόλαυση και των άλλων ανθρώπων. Όταν ένα παιδάκι κάνει μια ζωγραφιά τρέχει αμέσως να τη δείξει στον μεγαλύτερο για να μοιραστεί αυτήν την ικανοποίηση που νιώθει από το έργο του και να πάρει τον έπαινο απο κάποιον που ξέρει περισσότερα... Κάπως έτσι δεν είναι; Το αν πράγματι αυτός ο μεγαλύτερος ξέρει περισσότερα ή όχι είναι άλλης τάξεως κουβέντα. Πάντως ο μικρότερος προσπαθεί να μαθαίνει περισσότερα και καλύτερα απο τον μεγαλύτερο που έχει τη γνώση και την εμπειρία να καθοδηγεί σωστά τις προσπάθειες του νεώτερου, ο οποίος χωρίς αμφιβολία μόνος του τελικά θα αναζητήσει τον σωστό δρόμο που του ταιριάζει για την ευτυχία στη ζωή... Κάπως έτσι δεν είναι;

Η παραδοχή είναι ότι η μόρφωση, η καλλιέργεια του νου, η παιδεία είναι απαραίτητη προϋπόθεση ώστε ο άνθρωπος πόσο μάλλον ο νέος άνθρωπος, το παιδί, ο έφηβος να βρίσκει ευκολότερα και πιο γρήγορα τον σωστό δρόμο για την ατομική ευτυχία σε συνδυασμό με την ομαδική, συλλογική δραστηριότητα έτσι ώστε οι κοινωνίες, οι χώρες, τα κράτη να διασφαλίζουν αυτό που λέμε "καλύτερο αύριο" για τους ανθρώπους σε όλη τη γη.

Η δική μου ένσταση είναι ότι δεν διασφαλίζεται ποτέ το καλύτερο αύριο αν δεν δράσουμε για το καλύτερο σήμερα ο καθένας ξεχωριστά, αλλά ταυτόχρονα όλοι μαζί, απέναντι σε κάθε τι στραβό που συναντούμε καθημερινά να προσπαθούμε με θάρρος και γενναιότητα να το διορθώσουμε κι αν δεν διορθώνεται να το ξεριζώσουμε έστω και με προσωπική θυσία. Εξυπακούεται ότι κύρια και βασική προϋπόθεση για κάτι τέτοιο είναι να βάλουμε πρώτα καθένας τον εαυτό του στο μικροσκόπιο της αυστηρής κριτικής για να δούμε για ποια πράγματα ντρεπόμαστε και για ποια είμαστε υπερήφανοι... Άλλης τάξεως κουβέντα κι αυτή.

Θέλω να καταλήξω στο εξής με αφορμή την ανεργία των νέων! Μου προκαλεί προβληματισμό το γεγονός ότι βρισκόμαστε σε μια τεχνολογικά προηγμένη εποχή, γεγονός που σημαίνει ότι ο άνθρωπος κάνει σε ένα λεπτό ό,τι άλλοτε έκανε σε μια μέρα, κι όμως χρόνος για να γίνει καλύτερος άνθρωπος μέσω της σωστής και στον κατάλληλο χρόνο εκπαίδευσης, παιδείας, μόρφωσης, πνευματικής καλλιέργειας ακόμα δεν περισσεύει. Ο χρόνος εξακολουθεί να είναι μόνο χρήμα για τους ανθρώπους και για κάποιους μόνον... αρπαχτή. Άλλη συζήτηση κι αυτή.

Στις αρχές του 19ου αιώνα παιδάκια τριών χρόνων δουλεύανε στα ανθρακορυχεία...
Στις αρχές του 21ου αιώνα θεωρούμε ως αρνητικό στατιστικό στοιχείο για τις οικονομίες των κρατών του ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας για την Ανάπτυξη) ότι στη διετία 2009-2010 αυξήθηκε κατά 6,5 ποσοστιαίες μονάδες η ανεργία νέων ηλικίας... από 15 έως 24 χρόνων!!!

Κατά την άποψή μου οι νέοι των 15 έως 24 χρόνων θα έπρεπε ως αποκλειστική και σκληρή δουλειά να έχουν μόνο την μόρφωσή τους ώστε όταν θα μπουν αργότερα στην παραγωγική διαδικασία να μας οδηγήσουν σε έναν πραγματικά καλύτερο κόσμο. Ας δουλέψουμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι λίγα χρόνια παραπάνω και με μεγαλύτερη εντιμότητα μήπως και δώσουμε τελικά στους νέους αυτήν την ευκαιρία...

Αφορμή γι αυτές τις σκέψεις ήταν το άρθρο του καθηγητή Σάββα Ρομπόλη, επιστημονικού διευθυντή στο Ινστιτούτο Εργασίας ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, υπό τον τίτλο Σύμφωνο νέας κρίσης-Το νέο Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας και οι αδυναμίες του στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ την Πέμπτη, 10 Μαρτίου 2011, σελ.6