ΠΟΛΕΜΟΣ και ΕΙΡΗΝΗ

Με τη διπλωματική γλώσσα

Κάποτε ακόμα και οι ειδικοί τον έλεγαν με το όνομά του, νέτα σκέτα: πόλεμο. Φαίνεται πως ακόμα δεν ντρέπονταν τόσο πολύ. Όσοι άνθρωποι είχαν την τύχη να βρίσκονται μακριά από τα πεδία των μαχών μάθαιναν για τον πόλεμο από διηγήσεις μαρτύρων, τραυματιών, ταξιδευτών. Οι εφημερίδες που ακόμα δεν είχαν γίνει ένα με τα τηλεοπτικά κανάλια και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς – ίσως δεν υπήρχαν καν κανάλια και σταθμοί – ενεργοποιούσαν τη σκέψη και την κριτική γνώμη, ναι, και τη φαντασία των πολιτών που κατόρθωναν πολύ καθαρά να δουν τον εφιάλτη, τη φρίκη και τις συνέπειες του πολέμου. Να προβλέψουν το αύριο. Να πάρουν αποφάσεις.
Αργότερα, εδώ και κάμποσα χρόνια, οι ειδικοί προτιμούν να το λένε εμμέσως: “επιβολή ειρήνης”, “διατήρηση ειρήνης”, “ειρηνευτική προσπάθεια και αποστολή”, “ειρηνευτική συνδρομή και βοήθεια”. Ίσως γιατί με τέτοια πρόοδο, ντρέπονται να παραδεχτούν ότι όπως κάποτε έτσι και τώρα οι άνθρωποι κάνουν πόλεμο και σκοτώνουν. Ίσως γιατί οι μάχες δεν είναι σώμα με σώμα κι ο πόλεμος σήμερα δεν θρηνεί νεκρούς και από τις δυο πλευρές, κι ούτε τόσο στρατιώτες όσο αμάχους.
Πόλεμος με το όνομα υφίσταται μονάχα ένας: ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας.
Ο ορισμός της τρομοκρατίας εξαρτάται από ποια πλευρά αντικρίζεις την απειλή.
Οι άνθρωποι που έχουν την τύχη να ζουν μακριά από τα πεδία των βομβαρδισμών έχουν διαθέσιμη την εικόνα και τον ήχο της φρίκης, την παγωμένη φωτογραφία των νεκρών αλλά ούτε τα ραδιόφωνα ούτε οι εφημερίδες ούτε οι τηλεοράσεις καταφέρνουν να διεγείρουν επαρκώς την αντίληψη και τη φαντασία των θεατών έτσι ώστε να δουν καθαρά τις πραγματικές συνέπειες, πόσο μάλλον τα αίτια, και να θυμώσουν. Μονάχα να φοβούνται είναι ο σκοπός. Να φοβούνται αλλά να μη τολμούν να θυμώσουν γιατί τότε θα πρέπει να αντιδράσουν… Να αντιδράσουν; Πώς, με ποιον τρόπο; Υπάρχει τρόπος να αντιδράσει κανείς σήμερα επειδή θυμώνει με τον πόλεμο;
Τον κάθε είδους πόλεμο. Μικρό ή μεγάλο. Ατομικό ή … πυρηνικό.
Βλέπουν και ακούν τα νέα τρώγοντας, πίνοντας, κάνοντας σεξ ή ακόμα χειρότερα αποκαμωμένοι από μια κουραστική μέρα αποκοιμώνται εν ειρήνη στην πολυθρόνα καθώς το κλάμα και ο θρήνος κάποιων μακρινών …συγγενών δεν τους αφορά, ούτε ο καυγάς και η εκ του ασφαλούς θεατρική αγανάκτηση των πολιτικών πρωταγωνιστών στα επικοινωνιακά παράθυρα που γίνονται μπλέντερ, θόρυβος ανιαρός και κοινότοπος, ρουφώντας και τα τελευταία ψήγματα συγκροτημένης σκέψης κάθε ενεργού καταναλωτή - τηλεθεατή προτού παραδοθεί άνευ όρων και τιμής στη βιοπάλη μιας πληγωμένης αξιοπρέπειας: Είσαι όσα βγάζεις, φίλε.

Καλαμάκια, παλαμάκια και πιπίλες

Και μιλώντας για αξιοπρέπεια του σύγχρονου καταναλωτή, του υπεύθυνου πολίτη αυτής της χώρας που ψηφίζει και αναδεικνύει τοπικούς και εθνικούς άρχοντες… παρακολουθούσα τα τελευταία λεπτά τηλεοπτικού παιχνιδιού, περιμένοντας τα νέα σε τηλεοπτικό κανάλι.
Ο παρουσιαστής μας υπόσχεται σπίτι 100τ.μ, τζιπ 4Χ4 και πλούσια δώρα όπως τηλεοράσεις κλπ. Απαιτεί όμως να ’χουμε όλοι πάνω μας διάφορα χρήσιμα μικροπράγματα όπως καλαμάκια απ’ αυτά που ρουφάνε φραπέ, πιπίλες απ’ αυτές που χρειάζονται τα μωρά και παρόμοια προκειμένου να … κερδίσουμε κάποιο δώρο. Μια κοπέλα τσακίστηκε να πάει κοντά του για να του δείξει το καλαμάκι, μα δεν πρόλαβε γιατί φορούσε τακούνια ενώ ένας άνδρας με αθλητικά όρμησε στον παρουσιαστή πρώτος. Εκείνη παρακαλούσε…. Μα… να, να το καλαμάκι μαζί μου το έχω, μυξόκλαιγε (πρέπει να ήταν είκοσι χρονών), κι αυτός την παρηγόρησε: Δεν πειράζει την άλλη φορά θα είσαι πιο… τυχερή.
Αλήθεια, πόσο τη λυπήθηκα αυτήν την κοπέλα που σίγουρα δεν περνά απ’ το νου της πόσο περίγελος έγινε και κυρίως που δεν δίνει δεκάρα γι αυτό. Πόσο με θύμωσε αυτή η συμπεριφορά πάταξης κάθε αξιοπρέπειας που καρατομείται δημοσίως έναντι τριών, πέντε, εννέα χιλιάδων ευρώ, έναντι νεαρών κοριτσιών ξεβράκωτων που εργάζονται ως χαριτωμένα νούμερα κρατώντας τους αριθμούς. Τι νούμερο να διαλέξεις; Και λέει η παίκτρια το αμίμητο: «Θα ζητήσω τη γνώμη του πεθερού μου».
Εσείς κύριε Θανάση τι γνώμη έχετε; Λες και χρειάζεται γνώμη, σκέψη και άποψη για να πεις ένα νούμερο στη τύχη, να πάει στο διάολο. Όοοχι, περνάμε και τα σωστά μηνύματα, όλοι συμμετέχουν κι από το σπίτι κι απ’ τη δουλειά και κυρίως δείχνουμε αγάπη και σεβασμό στους οικείους. Κι όταν το πει το νούμερο, αφού προηγουμένως ζητήσει για ένα τόσο δύσκολο πρόβλημα και τη γνώμη του πεθερού, ο παρουσιαστής εύχεται «καλή επιτυχία» λες και έδωσε εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο. Αλλά θα μου πεις… ποιο σχολείο και ποιο πανεπιστήμιο;
Ποιο μακροβούτι από κανένα βράχο στη θάλασσα, ποιο δίπλωμα ξένης γλώσσας, ή οδήγησης ταχύπλοου για έρευνα και διάσωση. Εντάξει, λέμε τώρα, κάτι να είχε κάποια αξία … Αλλά καλή επιτυχία για ένα τυχαίο νούμερο, μπας και κερδίσεις κανένα φράγκο να δικαιωθούν άλλη μια φορά όσοι θησαυρίζουν ακριβώς επειδή αποδεικνύεται αληθές ότι ο κόσμος αποτελείται από βλάκες και χαζούς ανθρώπους και ότι θα παραμείνει έτσι όσο αυτή η κατάσταση εξυπηρετεί τους πραγματικά έξυπνους και ισχυρούς που εξασφαλίζουν ζωή και αναγνώριση σε λιγότερο ταλαντούχους οικείους, λακέδες και γκόμενες. Καλή τύχη να τους εύχεστε, όχι καλή … επιτυχία.
Η επιτυχία που θέλει χρόνο και κόπο, είναι εκτός χρόνου και τόπου.
Σύμφωνοι, μπορεί να μην είναι όλοι οι άνθρωποι ούτε για πολλά γράμματα ούτε για πανεπιστήμια και ανώτατες σπουδές και επιστήμες. Όμως με κάτι τέτοιες εκπομπές όπου η πιο απλή σκέψη είναι απαγορευμένη, το μεγάλο έλλειμμα μιας γενικής μόρφωσης και κάποιας στοιχειώδους πνευματικής καλλιέργειας στα κατώτερα στρώματα του λαού, θριαμβεύει: Ζήτω βλακεία, ζήτω αμορφωσιά, ζήτω εξευτελισμός. Ήταν και κείνος ο χοντρούλης, να λέει χαζά και να κοιτά μέσα στη χαρά ιδρωμένος μέσα στις γελοίες στολές που του φοράνε... Θεέ μου. Επιτέλους, μην αποβλακώνετε περισσότερο τον κόσμο. Δεν θα μας βγει σε καλό.
Ευχαριστούμε η Αθήνα, ευχαριστούμε η Ελλάδα.
Α, μπα… Μήπως άκουσα καλά; Ότι, λέει, συμφέρει η αποβλάκωση και μάλιστα πάρα πολύ; Κι ότι σε κάποιους αποφέρει και πολλά και καλά. Κι ότι όποιος είναι ακόμα ξύπνιος και δεν πάσχει από τίποτα περίεργα σύνδρομα αξιών και αρχών, ας πάει καλύτερα να γλύψει, να γλυκαθεί στο μέλι και να μη μας …ζαλίζει …. Και α.. ααα ...ντε’ πκ σστ’ δλ… με τον κάθε loser να έχει και άποψη περί αρχών, μόρφωσης και αξιών. Καααλά. Πάμε διαφημιστικό break.

Ξανθίππη, πάμε σινεμά;

Γιατί ο μόνος loser που στόμα είχε και μιλιά δεν είχε - διότι τι να πει ο φτωχός κι ανίσχυρος από τις πολλές ευαισθησίες άνθρωπος; - ήταν εκείνος ο ήρωας στο έργο του Άκι Καουρισμάκι Φώτα στο Σούρουπο. Με τον τρόπο του αντιστάθηκε στην ασχήμια και την κακία όσο λίγοι τολμούν και αντέχουν. Και αγαπήθηκε, όσοι ελάχιστοι άνθρωποι έχουν την τύχη- ναι, αυτό είναι και τύχη- να’ χουν ανθρώπινη αφοσίωση ακόμα και δίχως κανένα αντάλλαγμα.
Αυτή είναι η κινηματογραφική μας πρόταση μετά από όλα αυτά.

ΑΝΑΒΑΘΜΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΝΕΑ ΔΟΜΗ ΑΝΑΔΕΙΞΗΣ ΑΡΧΟΝΤΩΝ ΠΡΩΤΟΥ ΒΑΘΜΟΥ
Πέντε βήματα προς τη δημοκρατία

Εννέα άτυπες συναντήσεις εργασίας ανάμεσα σε επιφανή μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας και στελέχη κομμάτων αμοιβαίας αποδοχής (που ορίσθηκαν κατόπιν συναίνεσης των πολιτικών αρχηγών ) είχαν ως αποστολή την κατάθεση κοινών προτάσεων προς συζήτηση στη Βουλή με αποκλειστικό ζητούμενο τη βελτίωση της ποιότητας της δημοκρατίας. Οι προτάσεις αυτές (μέρος των οποίων εξασφαλίσαμε για τους αναγνώστες μας) μελετώνται από τους αρχηγούς των κομμάτων της Βουλής και κατόπιν θα αποτελέσουν αντικείμενο ευρείας σύσκεψης υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Σύμφωνα με πληροφορίες ο πτΔ ήδη έχει στα χέρια του το πολυσέλιδο κείμενο της Επιτροπής Σοφών για την Αναβάθμιση του Δημοκρατίας (ΕΣΑΔ) και αναμένει τις επιμέρους παρατηρήσεις των πολιτικών αρχηγών ώστε να γίνουν οι απαραίτητες συμπληρωματικές διατυπώσεις και τροποποιήσεις προτού εκπονηθεί σχέδιο νόμου, συζητηθεί και κατατεθεί προς ψήφιση στη Βουλή.
Οι παρασκηνιακές αντιδράσεις αλλά και ευθείες βολές κατά της Έκθεση Ιδεών των Σοφών προς βελτίωση της ποιότητας της δημοκρατίας στην Ελλάδα, είναι ισχυρές προερχόμενες, όπως άλλωστε αναμενόταν, από πολιτικά και οικονομικά παράκεντρα εξουσίας. Χαρακτηρίζουν τις προτάσεις «ανεδαφικές σχεδόν φασιστικές» επειδή «αποστερούν από το λαό την ψήφο στην επιλογή των τοπικών του αρχόντων».
Προφανώς οι κυβερνήσεις έχοντας τη βεβαιότητα ότι το επίπεδο της δημόσιας Παιδείας σε τούτη τη χώρα νοσεί δραματικά εξαιτίας της έλλειψης χρόνου και χρημάτων για ουσιαστική μόρφωση και πνευματική καλλιέργεια των πολιτών σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, αποφάσισαν να λάβουν μέτρα ώστε τουλάχιστον η διεκδίκηση πολιτικών αξιωμάτων και δημόσιων ευθυνών να διαχωριστεί κατά το δυνατόν από ανοίκειες μωροφιλοδοξίες και ατομικά ή οικογενειακά μικροσυμφέροντα που βρίσκουν πρόσφορο ιδίως σε απομακρυσμένες πόλεις και κοινότητες, διαβρώνοντας κάθε έννοια και αξία του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Το θέμα αναμένεται να τραβήξει σε μάκρος έως την ολοκλήρωση της μεταρρύθμισης ως προς τη δομή ανάδειξης των πολιτικών προσώπων και εξουσιών στις τοπικές κοινωνίες της χώρας δηλ. των αρχόντων πρώτου βαθμού. Πάντως ο πρωθυπουργός σύμφωνα με πληροφορίες από το περιβάλλον των στενών του συνεργατών φαίνεται αποφασισμένος να αλλάξει πλήρως τον τρόπο και τα κριτήρια όσων κατέρχονται στην πολιτική αρένα και εκείνων που μέσω αυτής ανέρχονται σε ύπατα αξιώματα.

Οι προτάσεις:
-Κατάργηση της “εντοπιότητας” των υποψηφίων δημάρχων-κοινοταρχών
-Όχι πάνω από 2 θητείες στον ίδιο δήμο ή κοινότητα- η δεύτερη θητεία υπό προϋποθέσεις- πρωταρχική η ευθύνη των κομμάτων για την πρώτη θητεία
-Οι υποψήφιοι να δηλώνουν το ενδιαφέρον τους για το χρίσμα τουλάχιστον ένα έτος προ της καθόδου τους στον πολιτικό στίβο μιας τοπικής κοινωνίας. Εφ’ όσον επιλεγούν αρχίζουν προεργασία αναγνώρισης εδάφους και μελέτης των προβλημάτων.
-Υποχρεωτική δημοσίευση των διαπιστώσεων και απόψεών τους στον τοπικό τύπο.
-Απαγόρευση έναρξης νέων έργων 4 μήνες πριν από τη διεξαγωγή εκλογών. Εξαιρούνται οι εργασίες αποπεράτωσης έργων (που πάντως πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί δυο μήνες προ των εκλογών αλλιώς σταματούν προσωρινά έως την ανάδειξη του νέου τοπικού άρχοντα) καθώς και όσα χρήζουν άμεσης αποκατάστασης (βλάβες ή ζημίες που προκαλούνται από έκτακτα ή αιφνίδια γεγονότα).

Όπως εξηγούσε εμπιστευτικά μέλος της Επιτροπής Σοφών, η κατάργηση της περίφημης εντοπιότητας απαλλάσσει τον υποψήφιο πολιτικό - ιδιαίτερα όταν πρόκειται για επαρχιακές πόλεις, νησιά ή απομακρυσμένους δήμους και κοινότητες των Αθηνών, του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης, της Λάρισας, του Βόλου, του Ηρακλείου Κρήτης κοκ - από το βάρος να εξασφαλίσει με κάθε κόστος και κάθε τρόπο τις ψήφους συγγενών, γειτόνων, παλιών φίλων και συμμαθητών ή συνεργατών στη δουλειά, επιτρέποντάς του την ελευθερία κινήσεων και τη δυνατότητα λήψης αποφάσεων δίχως διλήμματα αν θα κακοκαρδίσει "δικούς του" που έχουν επιρροή. Την επομένη της ανάληψης των καθηκόντων του δεν θα χρειάζεται να υποκύπτει σε προεκλογικές υποσχέσεις, σε συγγενικές και άλλες πιέσεις για ικανοποίηση ξένων προς το σκοπό της αποστολής του προσδοκιών. Δεν είναι νοητό σε μια μικρή τοπική κοινωνία να είναι δεδομένο ότι άρχοντας θα είναι πάντα εκείνος με το πιο μεγάλο σόι, πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα χαλάει τα χατίρια των …δικών του ανθρώπων.
Με την κατάργηση της εντοπιότητας, ο δήμαρχος αφοσιώνεται στο έργο που πρέπει να εμφανίσει και όχι στη διαμόρφωση ισορροπιών και τις προσωπικές σχέσεις για την εξασφάλιση μιας μόνιμης καρέκλας στην πόλη του ή το χωριό του. Ως τοπικός άρχων θα ’χει να κερδίσει από την πολιτική του διαδρομή, αφήνοντας πίσω του έργο σωστό και χρήσιμο για το σύνολο των κατοίκων της περιοχής που θα υπηρετήσει για μια ή το πολύ δυο θητείες.
Είναι κοινή πεποίθηση ότι αποτελεί πληγή για ολόκληρη την Ελλάδα και το δημοκρατικό της πολίτευμα το γεγονός ότι υπάρχουν δήμαρχοι σε μικρές περιοχές όπου οι ίδιοι είναι: μανάβηδες, μπακάληδες, αρτοποιοί, ξενοδόχοι ακόμα και ιδιοκτήτες βυτιοφόρων για τους βόθρους των σπιτιών της περιοχής όπου ταυτόχρονα πολιτεύονται. Είναι επίσης γιατροί, φαρμακοποιοί, δικηγόροι που διατηρούν χρόνια μια ντόπια επαγγελματική πελατεία η οποία εντέλει αποβαίνει και πολιτική πελατεία. Βγαίνουν και ξαναβγαίνουν οι ίδιοι άνθρωποι τρεις και τέσσερις τετραετίες, εξαγοράζοντας ψήφους ή τρομοκρατώντας πολλές φορές τους απλούς ανθρώπους που δεν συμμετέχουν σε κόλπα και λοβιτούρες του κλειστού περιβάλλοντος της κατεστημένης τοπικής εξουσίας. Δημιουργούνται παρέες, συμμορίες, μαφίες που ελέγχουν και ορίζουν τα πάντα και τους πάντες καθώς συχνά πρόκειται για τους υδραυλικούς, τους ηλεκτρολόγους, τους παντός είδους εργολάβους μιας συγκεκριμένης περιοχής. Είναι ενδεικτικό ότι οι περισσότεροι καταστηματάρχες αποφεύγουν να εκφράσουν δημοκρατικά και ανοιχτά τη γνώμη τους φοβούμενοι αντίποινα ή εκδικητική συμπεριφορά από τον “ντόπιο και το σόι του” που αύριο μπορεί να αναλάβει ηνία και να καθίσει εκεί για δώδεκα και δεκαπέντε χρόνια Οπότε σου λένε καλύτερα «μόκο και να δούμε». Ναι, αλλά αυτό δεν είναι δημοκρατία. Είναι; Με άλλο θάρρος θα συμμετείχαν οι πολίτες στα θέματα που τους αφορούν καθημερινά στην πόλη όπου ζουν ή εργάζονται αν ήξεραν ότι ο δήμαρχος δοκιμάζεται αφενός από το ίδιο του το κόμμα στην πρώτη θητεία, και, από τον λαό για να έχει άλλη μια, δεύτερη ευκαιρία και τέλος. Μετά φεύγει και πάει σε άλλη περιοχή. Εάν κριθεί επιτυχημένος πηγαίνει με δάφνες σε άλλο δήμο για να υπηρετήσει και να μεγαλουργήσει, εάν όχι επιστρέφει σπίτι του και στην πρότερη επαγγελματική του ενασχόληση.

Παράδειγμα:
Θέλεις να γίνεις πολιτικός και να ασχοληθείς με τα κοινά; Αυτό σημαίνει θυσία. Σημαίνει ότι αφήνεις τη βολή σου για να προσφέρεις στη χώρα σου. Σωστά; Άρα αν υποθέσουμε ότι το σπίτι σου και η οικογένεια σου βρίσκονται στον τάδε δήμο, εσύ θα πρέπει να δραστηριοποιηθείς πολιτικά και να δείξεις τις ικανότητές σου σε ένα διπλανό ή παραδιπλανό δήμο ή κοινότητα. Οφείλεις να αποδείξεις ότι διακρίνεις τα προβλήματα που υπάρχουν, ότι ξέρεις να αξιολογείς και να προτείνεις λύσεις σύμφωνα με το πρόγραμμα που είχες τη δυνατότητα να εκπονήσεις και να παρουσιάσεις στη διάρκεια του έτους της προεργασίας.
Είναι απολύτως ψευδές και παραπλανητικό ότι δήθεν κάποιος που έχει γεννηθεί ή ζει για χρόνια σε μια πόλη γνωρίζει τα προβλήματά της και τον τρόπο να τα αντιμετωπίσει. Είναι σαν να ισχυριζόμαστε ότι κάποιος π. χ ο κ. Βουλγαράκης, έχει γεννηθεί ειδικός στα θέματα Δημόσιας Τάξης και Πολιτισμού ή ότι η κα Μπακογιάννη θα δείξει την πραγματική αξία της μονάχα όταν γίνει πρωθυπουργός.
(Και μη παρεξηγείτε τα ονόματα. Ορίστε να πω άλλα: π. χ ότι η κα Κούρκουλα ήταν γεννημένη για υφυπουργός Παιδείας ή ο κ. Πάγκαλος για υπουργός Μεταφορών κλπ).

Κανείς δεν έχει γεννηθεί προετοιμασμένος για συγκεκριμένα αξιώματα. Η πολιτική αξιοσύνη αποδεικνύεται σταδιακά με κόπους, θυσίες και έργα. Άλλωστε η περίφημη εντοπιότητα για τα πρόσωπα της κεντρικής πολιτικής σκηνής έχει αποκλειστικά κομματικό χαρακτήρα όταν πρόκειται για το πού κατεβαίνει κάποιος ως βουλευτής. Το ίδιο πρέπει να ισχύει και για τους δημάρχους: Αφού λειτουργούν ως τοπικοί κομματικοί παράγοντες τουλάχιστον ας είναι αυτό καθαρό και ξάστερο ευθύς εξ’ αρχής κι ας μη κρύβονται πίσω από το δάχτυλο μιας δήθεν ανεξάρτητης προσωπικότητας που αναδεικνύεται στα καλά καθούμενα. Ας διορίζει η εκλεγμένη κυβέρνηση του δημάρχους της και ας αναλάβει πλήρως την ευθύνη των επιλογών προσώπων ώστε στη δεύτερη τετραετία να τους θέσει στην κρίση του λαού εφόσον θεωρεί ότι οι εκλεκτοί της επέτυχαν στην αποστολή τους και είναι άριστοι και αρεστοί. Αλλιώς ας τους αποσύρει όσο είναι καιρός. Αυτό βεβαίως προϋποθέτει ότι τα κόμματα θα λειτουργούν και ως δεξαμενές παραγωγής πολιτικής και ως διυλιστήρια ήθους και χαρακτήρων.
Η δοκιμασία των δυο θητειών στον ίδιο δήμο είναι επαρκής – εφόσον ο πολιτικός αποδειχθεί άξιος και επαρκής - ώστε σταδιακά από τον κατώτερο βαθμό διοίκησης να ανέλθει σε υψηλότερα αξιώματα. Κρίνεται από το έργο που αφήνει κάθε φορά στους δήμους όπου υπηρετεί. Κανονικά, σχολίασε ένας άλλος σοφός, εάν κάποιος θέλει να γίνει βουλευτής ή υπουργός θα πρέπει να διοικήσει μια μικρή κοινωνία τουλάχιστον 3 φορές ώστε την τέταρτη να κρίνει ο λαός μιας περιφέρειας εάν θα του επιτρέψει να έχει θέση στο ελληνικό Κοινοβούλιο.

Διασαφήνιση:
Την πρώτη φορά ο δήμαρχος θα διορίζεται από το κόμμα του οποίου είναι φίλος ή μέλος. Το ποιο κόμμα θα διορίσει δήμαρχο κάπου εξαρτάται από το ποιο ήταν το πλειοψηφούν κόμμα στη συγκεκριμένη περιοχή κατά τις τελευταίες εθνικές εκλογές. Έτσι οι πράξεις και τα έργα του θα βαρύνουν εξ’ ολοκλήρου το κόμμα που τον επέλεξε από τη “δεξαμενή” των προς αξιοποίηση στελεχών.
Τη δεύτερη φορά και εφόσον το κόμμα συμφωνεί, ο συγκεκριμένος δήμαρχος ζητά την ψήφο των πολιτών. Εάν τα καταφέρει, ολοκληρώνει τη θητεία του στον συγκεκριμένο δήμο και αποχωρεί παραδίδοντας την σκυτάλη στον επόμενο διοριζόμενο. Εάν, μετά το πέρας και της δεύτερης θητείας του, κριθεί πάλι άξιος, τότε, αναλαμβάνει μεγαλύτερο δήμο και μόνον μετά την τρίτη θητεία ως δήμαρχος θα έχει τη δυνατότητα να ζητήσει την ψήφο των πολιτών μιας περιφέρειας ώστε να μπει και στη Βουλή απ’ όπου, υπηρετώντας τουλάχιστον για δυο συνεχείς τετραετίες, μπορεί να ατενίζει με αισιοδοξία την τιμή για ένα υπουργικό θώκο.
Από κει και πέρα, το πώς μπορεί ένας δοκιμασμένος και ψημένος πολιτικός να αναλάβει την πρωθυπουργία στη χώρα είναι εύκολο να κατανοηθεί.
Όπως επίσης είναι εύκολο να κατανοηθεί πώς μπορεί να προκύπτει και Πρόεδρος της Δημοκρατίας με κύρος και ανάστημα πραγματικού ηγέτη.

Απαραίτητη διευκρίνιση:
Το ανωτέρω “ρεπορτάζ” και τα συναφή σχόλια αποτελούν μια εντελώς θεωρητική υπόθεση εργασίας και σκέψης του συντάκτη τους που δηλώνει ευθαρσώς ότι εξάσκησε τη φαντασία του επί της ηλεκτρονικής οθόνης και ως εκ τούτου ουδεμία σχέση του κειμένου και των προτάσεων υπάρχει με την ελληνική πραγματικότητα.
Είμαστε ανοιχτοί σε κάθε ιδέα που αποσκοπεί στην προαγωγή και την προάσπιση του δημοκρατικού πολιτεύματος στη σημερινή εποχή επειδή κουραστήκαμε με τις κοινοτοπίες του καθενός να βροντοφωνάζει πόσο ανεξάρτητος είναι και πανέτοιμος να παραλάβει την καμένη γη για να την αναστήσει, ή να συνεχίσει το έργο που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει στην πρώτη τετραετία διότι…ως ασυμβίβαστος αγωνιστής έχει πάντοτε αντίπαλο την εκάστοτε κυβέρνηση και τα υπουργεία που του δένουν τα χέρια και τα λοιπά και τα λοιπά.

ΠΟΤΑΜΟΙ ΣΕΞ και ΠΟΡΝΟΤΑΙΝΙΕΣ

Καλησπέρα σας τηλεθεατές
Τι είδατε στην τηλεόραση; Ε, τι άλλο από τα γνωστά και τους γνωστούς να συγχύζουν για παράδειγμα τον Αλιάκμονα ποταμό της Μακεδονίας με τον Αλμυρό ποταμίσκο του Ηρακλείου της Κρήτης ενώ δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα να ταυτίσουν και τους δυο ποταμούς με τον Αλμυροπόταμο της Εύβοιας που δεν είναι καν ποταμός. Καθώς το ζητούμενο είναι ακριβώς να διασπείρουν συγχύσεις και αποπροσανατολισμό, αποκοιμίζοντας τις αισθήσεις και το μνημονικό όσων ανθρώπων υποκύπτουν στην βλακεία επ’ αμοιβή, κάνουν καλά τη δουελιά τους. Μόνο που οι ίδιοι οι τηλε... παθητικοί άνθρωποι, αντίθετα από τους "συγχυστές" τους, δεν εισπράττουν παράδες, παρά μόνο εκφυλισμό του εγκεφάλου τους σε δόσεις και με τόκο.
Είδατε και τα παιχνίδια που παίζει η ζωή; Ω, ναι, ο γνωστός, αναγνωρισμένος και πολλαπλώς προβεβλημένος ιατρός-σεξολόγος να δίδει επιστημονικές συμβουλές πώς να έχουμε υγιή ερωτική ζωή από τώρα έως τα βαθιά γεράματα. Δηλαδή όταν λέμε από τώρα εννοούμε από τη στιγμή που βγαίνουμε από την εφηβεία και είμαστε έτοιμοι για ολοκληρωμένη σεξουαλική δραστηριότητα με σύντροφο. Και όταν λέμε βαθιά γεράματα εννοούμε οι άνδρες μέχρι τα ογδόντα και ενενήντα χρόνια, οι γυναίκες άντε μέχρι τα εξήντα - εξήντα πέντε μετά βίας. Άλλο εάν για τους άνδρες παρασκευάζονται φάρμακα για το σκοπό αυτό ενώ για τις γυναίκες δεν υπάρχουν ή δεν χρειάζονται. Άλλωστε, ως γνωστόν, οι άνδρες πάντοτε και κυρίως μετά τα πενήντα προτιμούν τις μικρές. Εάν ποτέ και οι γυναίκες αποφασίσουν σε ευρεία κλίμακα να στραφούν κι αυτές στις μικρές ηλικίες, τότε θα βγουν στην αγορά ανάλογα σκευάσματα. Μέχρι τότε οι διάφορες “συμβουλές” του ειδικού περί τα ανθρώπινα ερωτικά πράγματα έχουν περίπου ως εξής:
Οι γυναίκες μπορεί να είναι ψυχρές οπότε χρειάζονται βοήθεια γιατρού ψυχαναλυτή. Αλλά για τους άνδρες με δυσλειτουργίες στύσης, πρόωρη εκσπερμάτιση ή που απλώς βαριούνται τα πολλά – πολλά και το μόνο που θέλουν είναι ένα "γρήγορο" με τη μια ή την άλλη- όποια κάτσει πιο εύκολα- να ξελαμπικάρει το μυαλό για να επιστρέψουν ήρεμοι στα ανδρικά τους ενδιαφέροντα, ούτε λόγος για ψυχρότητα και ψυχαναλυτές. Αν δεν φταίει η σύντροφός τους που μπορεί να είναι ψυχρή, τότε ο γιατρός θα τους χορηγήσει κάποια φαρμακευτική ή άλλη αγωγή για το καθαρά οργανικό πρόβλημα. Βεβαίως ακούγονται θεωρίες περί του «να συζητάει το ζευγάρι» κι ότι τίποτα δε απαγορεύεται προκειμένου να τους χαρίσει την πολυπόθητη ηδονή, πλην όμως ουδέποτε έχω ακούσει από τον ειδικό να απευθύνεται στους κυρίους και να πει πώς ακόμα και στις μέρες μας έστω κι αν οι γυναίκες έχουν βγει μπροστά στην κοινωνία, τη μόρφωση, την εργασία σχεδόν επι ίσοις όροις , δεν παύουν να είναι γυναίκες και να επιζητούν τη λησμονημένη ανδρική επιμονή και τη διεκδίκηση όπως τον παλιό καιρό με τον ρομαντισμό και την ευγένεια άλλα όχι όπως παλιά με τον τρόμο και τον φόβο της οικογένειας και της κοινωνίας εάν …παρασύρονταν. Οι άνδρες αυτό το έχουν παρεξηγήσει για να μη πούμε το έχουν μισήσει γιατί δεν διευκολύνει καταστάσεις: η γυναίκα δεν φοβάται να πει με ποιον πήγε και πώς ήταν.
Η ατμόσφαιρα και τα αισθήματα παίζουν το σπουδαιότερο ρόλο κι αυτό είναι κάτι μαγικό και αμφίδρομο, κάτι που καλλιεργείται και από τους δύο πολύ πριν φτάσει η στιγμή της πράξης: το fast food όταν πεινάς μπορεί να μοιάζει χορταστικό και νόστιμο αλλά μετά χοντραίνεις, ασχημαίνεις, σου χαλάει το στομάχι. Συνεχής και συστηματική επανάληψη “πρόχειρων γευμάτων” καταστρέφει την ψυχοσύνθεση οπότε επέρχονται συμπτώματα ψυχρότητας, αδιαφορίας και στυτικής δυσλειτουργίας. Τόσο απλά είναι, γιατρέ μου, τα ανθρώπινα και συνάμα, εξ’ αυτού του λόγου, γίνονται τόσο περίπλοκα στην εποχή της πλήρους παράδοσης σε όλως περιέργως παρωχημένα στερεότυπα χασίματος σε εικονικές πραγματικότητες που αποξενώνουν τους ανθρώπους. Κι ίσως μόνο έτσι- πώς αλλιώς; - να εξηγείται και η συμβουλή ότι όχι μόνο δεν είναι κακό αλλά αντίθετα κάνει καλό να βλέπουν πορνοταινίες μπας και φτιαχτούν και τα καταφέρνουν. Εύγε! Ωραίες ιδέες για έμπνευση, επικοινωνία και ρόλους ανδρών και γυναικών μας διδάσκετε. Ίσα μωροί άρρωστοι, που θα έλεγαν και στην ανάλογη πιάτσα του αγοραίου έρωτα.

ΚΙΝΑ και... GLOBAL GREECE

Ξανοιχτείτε εμπορικά αλά κινεζικά

Κίνα και πάσης Ελλάδος σκεφτήκαμε μόλις είδαμε το κάτωθι νέο:

Επίσημη ελληνική εμπορική αποστολή στην πόλη Chengdu τον Νοέμβριο

Ο.Κ λοιπόν, και κάθε επιπρόσθετη πληροφορία δίδει η κα. Ελένη Γαρουφαλίδου, GlobalGreece, τηλ. 2310436625 fax 2310474192 και e-mail: eg@globalgreece.gr

Στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε διευκρίνηση χρειαστείτε για τα κινεζικά σας εμπορικά ανοίγματα βρίσκεται ο κ. Μπάμπης Φιλαδαρλής ΜΒΑ, ΜΙΕx., DipM.
Εθνικός Σύμβουλος για την Ελλάδα
Global Greece - International Business Projects9th Klm. Harilaou-Thermi, Thomas Building, PoBox 60689, 57001 Thessaloniki, GreeceTel. +30 2310474191, Fax +30 2310474192,
Internet: www.globalgreece.gr Email: info@globalgreece.gr

Το βρήκαμε και σας το είπαμε. Αλλη ευθύνη ως ΣΦΑΙΡΑ δεν φέρουμε για τα αποτελέσματα.

ΠΑΙΔΕΙΑ και ΓΚΡΙΝΙΑ

Της παιδείας ο αιώνιος παιδεμός

Αυτό που έχω καταλάβει εγώ είναι ότι άμα δεν έχεις λεφτά να στείλεις το παιδί σου σε ένα ακριβό σχολείο ή να του φέρνεις τρεις φορές τη βδομάδα στο σπίτι δάσκαλο για όσο καιρό τον χρειάζεται στα μαθήματα που παρουσιάζει αδυναμία - για να μη πω ότι έτσι που πάμε και αδυναμία να μην έχει, καλό είναι να’ χει ιδιαίτερο μάθημα για περισσότερες γνώσεις και δυνάμεις να ανταποκριθεί σε ανταγωνισμούς υψηλού κινδύνου- βράσε όρυζα που λέγανε παλιά.

Λοιπόν, κυρία μου, υπουργέ μου, άμα θέλεις να φτιάξεις Παιδεία και το Εκπαιδευτικό Σύστημα σε τούτη τη χώρα της αμαθείας και της Αμαλθείας, τότε κοίτα να αρχίσεις από τα νηπιαγωγεία, τα δημοτικά, τα γυμνάσια και τα λύκεια και μετά φρόντισε στα Ανώτατα Ιδρύματα να είναι οι καθηγητές, πραγματικοί καθηγητές κι όχι πολιτικοί και επιχειρηματίες. Εξασφάλισε κονδύλια για αίθουσες, βιβλία, βιβλιοθήκες, εργαστήρια και ό,τι άλλο απαιτείται για το σκοπό της επιστημονικής ειδίκευσης και εξειδίκευσης.
Άμα θέλεις να φτιάξεις γερές βάσεις, από αυτές ξεκίνα. Αλλιώς, πες την αλήθεια. Όσοι έχουν τρόπο να πληρώνουν αδρά, θα αποκτούν κάποια προσόντα. Οι άξιοι και οι φιλομαθείς ίσως και χωρίς χρήματα, να τα καταφέρνουν κουτσά στραβά να βρουν το δρόμο τους με κόπο και ταλαιπωρίες. Οι υπόλοιποι, η μεγάλη μάζα, θα μένουν άνθρωποι αγράμματοι τούβλα απελέκητα, συνθέτοντας στο σύνολο ένα λαό αμόρφωτο και απαίδευτο, που θα εναποθέτει πάντα τις ελπίδες του στην τύχη.
Μαθήματα όμως χρειάζονται και οι γονείς― μέσα από τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων ― πώς δηλαδή να μην καταστρέφεται στο σπίτι ό,τι παλεύει να φτιάξει ένας ευσυνείδητος δάσκαλος στο σχολείο.
Μαθήματα χρειάζονται οι ίδιοι δάσκαλοι και οι καθηγητές στα δημοτικά, τα γυμνάσια και τα λύκεια. Δεν είναι όλοι ευσυνείδητοι γι αυτό χρειάζονται κίνητρα και αυστηρές οδηγίες από το υπουργείο Παιδείας.
Το περιβάλλον ολόκληρο της μάθησης από τα μικρά θρανία χρειάζεται ανασύσταση κι όχι μονάχα από τα μεγάλα αμφιθέατρα των πανεπιστημίων όπου οι νέοι φτάνουν εκεί με σχεδόν ολοκληρωμένες τις προσωπικότητές τους, αλλά με τεράστια κενά μετά τη 12ετή σχολική διαδρομή που αν και μακρά και επίπονη σπανίως είναι αποτελεσματική σύμμαχος στην μετέπειτα πορεία τους.

Ο Γκρινιάρης

Αν δεν το ξέρατε, το πασίγνωστο επιτραπέζιο παιχνίδι είναι γερμανικής προέλευσης. “Πατέρας” του ήταν ένας πατέρας τριών αγοριών, ο Γιόζεφ Σμιτ ο οποίος το επινόησε το 1907 για να μη βαριούνται τα παιδιά του στο σπίτι, να ψυχαγωγούνται όταν οι συνθήκες δεν επέτρεπαν το παιχνίδι στο ύπαιθρο.
Ο “γκρινιάρης” περιλαμβάνεται στις 50 εφευρέσεις που άλλαξαν τον κόσμο όπως τιτλοφορείται ένα βιβλιαράκι, που μαζί με άλλα ενημερωτικά έντυπα σχετικά με την ανάπτυξη και τις προόδους της Γερμανίας σε όλους τους τομείς, διανεμήθηκαν στους προσκεκλημένους κατά τη δεξίωση που δόθηκε στην πρεσβευτική κατοικία για την επέτειο της γερμανικής ενοποίησης.
FACTS ABOUT GERMANY, PAVING THE WAY FOR INVESTEMENT AND GROWTH, INVEST IN GERMANY LAND OF IDEAS, GERMANY PARTNER OF THE WORLD και άλλα πολλά. Οι Γερμανοί μας θύμισαν ότι ανάμεσα στις εφευρέσεις τους που άλλαξαν τον κόσμο είναι η οδοντόπαστα, το φίλτρο του καφέ, το παντελόνι μπλουτζίν, αλλά και το λουκάνικο με σάλτσα κάρυ και το τσάϊ σε φακελάκια… Ε, ναι και το αυτοκίνητο, η τηλεόραση, το τηλέφωνο, το πικάπ, το ελικόπτερο, η έξυπνη κάρτα, η ασπιρίνη και η πυρηνική σχάση και … και … Όχι δηλαδή, για να μη ξεχνάμε ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο και για να μη γκρινιάζουμε για την τύχη μας ως κράτος. Αρκετά γκρινιάξαμε με τα 400 χρόνια σκλαβιάς και φυλακής και ό,τι άλλο δεινό μας επιφύλαξε η παρελθούσα ιστορία. Τουλάχιστον ας κατορθώσουμε σήμερα κι εμείς να φτιάξουμε μια “βαριά βιομηχανία” έστω με κάτι στο οποίο να διαθέτουμε συγκριτικά πλεονεκτήματα. Τι; Α, δεν ξέρω, αλλά … κάτι εύκολο για εμάς.
Τι θα λέγατε για την καλοπέραση στην πιο όμορφη χώρα του κόσμου;
Τι θα λέγατε αν φροντίζαμε το περιβάλλον, την καθημερινή οργάνωση και την αισθητική μας ώστε να μην ασχημύνει άλλο η Ελλάδα;
Τι θα λέγατε αν φροντίζαμε «να αρέσουμε», που έλεγε η Μελίνα.
Οι τοπικές κοινωνίες, οι δήμοι και οι κοινότητες, οι γειτονιές σε όλη τη χώρα μακάρι να ξεφύγουν από τις λογικές των κουμπάρων και των βλαχοδήμαρχων και ας δώσουν τη σκυτάλη σε ανθρώπους με καλό γούστο.
Τώρα θα μου πεις και ποιος παραδέχεται ότι το δικό του γούστο δεν είναι το καλύτερο; Ε, λοιπόν, να γιατί λέμε και ξαναλέμε ότι όλα είναι ζήτημα παιδείας και καλλιέργειας. Γιατί ανεξάρτητα από πτυχία και τυπικά προσόντα στα επαγγελματικά βιογραφικά, έχουμε απωλέσει σε τραγικό βαθμό κάτι πολύ ουσιαστικό: το μέτρο, την αρμονία, την καθαρή ματιά, την ορθή σκέψη. Ο κόσμος αλλάζει, αλλά άραγε για να ζει καλύτερα;
Είναι ερώτημα του οποίου η απάντηση για τους περισσότερους, αν όχι για όλους, εξαρτάται από το πόσα λεφτά ξοδεύουμε ως μέλη- εκούσια ή ακούσια- του παγκόσμιου καταναλωτικού κινήματος.