AlarmΌχι δυστυχώς. Η επιθετικότητα και η βιαιότητα δεν είναι αντίδραση αποκλειστικά των φτωχών ανθρώπων τους οποίους αδικούν και καταπιέζουν οι καλοζωισμένοι.
Όχι δυστυχώς. Η αγριότητα και η εξουσιαστική αλαζονεία δεν είναι μονάχα συμπεριφορά των ενηλίκων, πλούσιων ή φτωχών, επειδή ψήθηκαν στη ζωή και καρβούνιασε η ψυχή τους.
Όχι δυστυχώς. Η κακία και η βαναυσότητα δεν είναι ζήτημα πορτοφολιού ούτε ηλικίας. Και, όχι δεν πρόκειται για το κινηματογραφικό έργο όπου οι άνθρωποι αποδείχτηκαν κτήνη και τα κτήνη φέρονταν σαν άνθρωποι. Δυστυχώς, πρόκειται για την πραγματικότητα όπου οι άνθρωποι είναι και φαίνονται σαν γορίλλες στο κλουβί μιας απάνθρωπης κοινωνίας και όπου οι απαντήσεις δεν βρίσκονται με βάση ένα ρατσισμό ηλικιακό, φυλετικό, μειονοτικό ή πλειοψηφικό, αν είναι να ’σαι σκληρός και κυνικός στα φερσίματά σου. Απλώς η καλοσύνη, η ευαισθησία, η ευγένεια, η κατανόηση αποτελούν μειωτικά συστατικά της σύγχρονης προσωπικότητας του ανθρώπου που αν φαίνεται και είναι μαλακός και ανεκτικός και τον πάρουν πρέφα, αλίμονό του στους καιρούς που ζούμε.
Λοιπόν, τι φοβερό τι τρομερό και τι πρωτόγνωρο τρία παιδάκια να δολοφονήσουν μια γριά. Το χωράει ο νους σας; Μα είναι όντως έτσι; Είναι αλήθεια; Ε, το στρίμωξα και χώρεσε κι αυτό όπως χωράει καθημερινά ένα σωρό εγκληματικές ενέργειες ενηλίκων ανθρώπων κάθε είδους. Το είχατε ξεχάσει αυτό το θέμα, ε; Μα φυσικά όπως θα ξεχαστεί και η Αμάρυνθος και πολλά άλλα που θα έρχονται απ’ το παρελθόν και στο μέλλον. Τι πιο συνηθισμένο να ακούμε και να βλέπουμε κάθε μέρα τα ίδια εγκλήματα εδώ κι εκεί. Ληστείες, φόνοι, βιασμοί, ξυλοδαρμοί. Εντάξει, αλλά αυτό το ήδη ξεχασμένο με τα πιτσιρίκια φονιάδες ήταν άλλο πράμα. Η φτώχεια, η στέρηση, η μάνα στη φυλακή, η εγκατάλειψη, η αδιαφορία, η ασχήμια στη ζωή τους. Όλα αυτά μαζί κι άλλα τόσα που ίσως δεν θα μάθουμε ποτέ, έδωσαν πλάκα-πλάκα στην κοινωνία άλλους τρεις μικρούς στυγνούς εγκληματίες που δεν θα καταλάβουν πώς συνέβη και τόσο γρήγορα κατάφεραν να σκοτώσουν άνθρωπο.
Δεν είμαι βέβαιη ότι το χωράει τελικά ο νους μου κι ας το στριμώχνω κάθε τόσο να χωρέσει επειδή ήδη έχουμε ακούσει για τόσα και τόσα παιδιά στον κόσμο που παίρνουν ένα όπλο μια μέρα και καθαρίζουν συμμαθητές και δάσκαλους, γείτονες και αντιπάλους. Όπλα. Μικρά και μεγάλα. Καραμπίνες, μαχαίρια, αεροβόλα, σφεντόνες... ό,τι θες βρίσκεις να γίνεις άντρας.
Πήγαινα μ’ αυτές τις σκέψεις (αφορμή ένα κινηματογραφικό έργο που είδα χτες για το οποίο θα σας γράψω κάποια στιγμή) στο περίπτερο για εφημερίδα όπου ένας οκτάχρονος μικρούλης με ακριβά ρουχαλάκια και όμορφα παπουτσάκια πλυμένος και μοσχομυρισμένος, αγόραζε μαζί με τον μπαμπά του καλούδια, εκδηλώνοντας όλη αυτή τη χαρά και την ασφάλεια(;) με τσιρίδες, τρέχοντας γύρω - γύρω, με ξεφωνητά και κλωτσιές στον αέρα, τρομάζοντας μερικά περιστέρια κι ένα σκύλο που κοιμόταν στο χαλάκι ενός παρακείμενου καταστήματος. Δεν άντεξα μπροστά στην αναισθησία του πατρός στον απίστευτο σαματά που προκαλούσε το αγοράκι του είπα: «Γιατί πουλάκι μου, κάνεις έτσι και φοβερίζεις τα ζωάκια;».
Το πεντακάθαρο, σιδερωμένο παιδάκι ούτε που να με χέσει, συνέχισε τις φοβέρες και τις απειλές ακόμα πιο δυνατά. Ο πλούσιος μπαμπάκας (αν κρίνω από το τεράστιο γυαλιστερό σκούρο τζιπ) στεκόταν απαθής, περιμένοντας να πληρώσει το λογαριασμό.
«Δεν μιλάει το παιδάκι;» ρώτησα τον μπαμπάκα που έριξε μια ματιά προς το μέρος μου σαν έβλεπε σκατά.
«Φυσικά …αλλά …ε…» μούγκρισε βαριεστημένα κι έστρεψε αλλού το κεφάλι.
“Φυσικά …αλλά…ε…είναι απλώς σκατοπαιδάκι που αύριο θα γίνει ένας αγενής και αναίσθητος ενήλικας σαν και του λόγου σου” συλλογίστηκα κι έβγαλα το σκασμό.
Τόσα και τόσα αγγελούδια έρχονται στον κόσμο και μεγαλώνουν, αφημένα στην τύχη, να γίνουν “καλοί άνθρωποι”.
Αλήθεια, ο άνθρωπος, τελικά, για να γίνει καλός χρειάζεται ειδική βοήθεια και υποστήριξη; Ή είναι κυρίως να το’ χει μέσα του; Στα …γονίδια; Σταγονίδια κακίας ή καλοσύνης που γίνονται σιγά - σιγά ωκεανοί. Οι κακοί ή οι καλοί τρόποι να είναι αποτέλεσμα μακράς, επίπονης και συστηματικής διδαχής, ή τζάμπα ο κόπος αφού τα πρότυπα που επικρατούν στην οικογένεια και την κοινωνία είναι αυτά που είναι, και σαρώνουν; Να σε φτύνουν, να σε φοβερίζουν, να σε σφάζουν και να πατούν επί πτωμάτων μέσα από πλούτη και μεγαλεία, ή μέσα από χαβούζες, χαλάσματα και τρώγλες. Ανάμεσα στα δυο άκρα να κινείται ένας κόσμος που τάχα κοιτάζει τη δουλειά του, γεμάτος αγανάκτηση. Μπροστά στα διάφορα φαινόμενα, Ε, ρε κρέμασμα που θέλουνε όλοι τους, να ’χει να λέει, καθαρίζοντας μια για πάντα με τη συνείδησή του. Τι κι αν ο ίδιος άνθρωπος που κρίνει ότι οι άλλοι θέλουνε κρέμασμα, στο βαθμό που του αναλογεί, αναπαράγει παρόμοια μοντέλα σε διάφορες ποικιλίες. «Το κατά δύναμη» που λένε.
Περιμένοντας και παρατηρώντας τον πιτσιρικά, τον φαντάστηκα μεγάλο. Και, δεν ξέρω πώς, θυμήθηκα ένα περιστατικό κάποιο βράδυ που περπατούσα αμέριμνη στη σιγαλιά σε παραλιακό δρόμο. Ξαφνικά με ιλιγγιώδη ταχύτητα περνά δίπλα μου ένα Cayenne, ξέρετε, από κείνα, κόβοντάς μου τη χολή όχι τόσο γιατί τρόμαξα εγώ, αλλά γιατί εκείνη τη στιγμή παρά τρίχα γλίτωσε απ’ τις ρόδες ο σκύλος. Ήτανε από εκείνους του δρόμου ο σκύλος που σε γνωρίζουν κι έρχονται μαζί σου βόλτα στους δρόμους κάθε εξοχικής κοινότητας όπου το όριο ταχύτητας των τροχοφόρων δεν πρέπει να υπερβαίνει τα πενήντα χιλιόμετρα προτού βγουν στον ταχείας κυκλοφορίας για Σούνιο ή για Αθήνα.
«Αϊ στο διάολο, βλαμμένε» μονολόγησα για τον οδηγό εννοείται και συνέχισα το βάδην μου. Σε ούτε πέντε λεπτά πάρα κάτω βλέπω όχημα της Τροχαίας και το τζιπ σταματημένο δεξιά με τα alarm. Ένας γοριλλοειδής τύπος καλοντυμένος, μοσχομυρισμένος, σιδερωμένος, άφριζε από οργή και ξέχεζε τους νεαρούς υπαλλήλους της αστυνομίας επειδή ήθελαν τον γράψουν για υπέρβαση ορίου ταχύτητας και τον είχανε σταματήσει για έλεγχο. Κραδαίνοντας το κινητό στον αέρα, εντυπωσιάζοντας και τις δυο απαστράπτουσες καραμελένιες γυναίκες που τον συνόδευαν (και που καρφάκι δεν τους καιγότανε παρά χάζευαν κι αυτές το θέαμα από τα τζάμια), βροντοφώναζε την ιδιότητά του – δικηγόρος τάδε - «Τώρα θα δεις τι έχει να γίνει εδώ…» απείλησε τον τροχαίο που είχε καταπιεί τη γλώσσα του. Σταμάτησα κι εγώ να δω, Τι έχει να γίνει εδώ, ενώ οι άλλοι δυο άνδρες (πολύ νεαροί ακόμα) της τροχαίας, έριχναν απελπισμένες ματιές σαν να ήθελαν να πουν: «Βλέπετε, όχι βλέπετε τι τραβάμε με σας…». Έγινε, λοιπόν, ότι ο μεν γοριλλοειδής «καθαρίζω», καθάρισε μια χαρά κι έφυγε κύριος.
Τα όργανα μάζεψαν τα βρεμένα τους γιατί όφειλαν να προσέχουν ποιόν ελέγχουν και σε ποιόν ασκούν τη δική τους μίζερη εξουσία. Το δε «θα το πω στο μπαμπά μου» γοριλλάκι πήρε με βλέμμα λαμπερό τα καραμελένια γλυφιτζούρια του, μπήκε περιχαρές στο θηριώδες αμάξι, και καθώς απομακρυνόταν, μου έδειξε τη μεγάλη ζωηρή του γλώσσα. Με τις υγείες μας.
