HELLO OIL

Αθήνα Μόσχα Σόφια Τέξας Λευκωσία Βηρυτός Κάιρο Αγκυρα Μπουργκάς Αλεξανδρούπολη κι από κει στα ... Εμιράτα.


Πριν από έξι μήνες (στις 4 Σεπτεμβρίου 2006) ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής είχε συνομιλίες εδώ στην Αθήνα με τον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν και τον Βούλγαρο πρόεδρο Παρβάνοφ. Αυτή η τριμερής συνάντηση κορυφής Ελλάδας – Ρωσίας – Βουλγαρίας είχε ως κύριο θέμα την οικονομική συνεργασία με επίκεντρο την ενεργειακή δηλαδή την πετρελαϊκή συνεργασία.
Στη συζήτηση των τριών ανδρών (άραγε θα ακούσουμε ποτέ σε τέτοια θέματα να γίνεται συζήτηση τριών …γυναικών! Σαν αστείο δεν ακούγεται ακόμα;), τέλος πάντων, στη συζήτηση εκείνη κυριάρχησε η υλοποίηση του πετρελαιαγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολης. Κι όπως τόνισε τότε ο κ. Καραμανλής «η ταχύτερη δυνατή κατασκευή και λειτουργία του αγωγού θα έχει ευεργετικά αποτελέσματα, όχι μόνο για τις χώρες μας, αλλά και για την ευρύτερη περιοχή και τη διεθνή ενεργειακή αγορά γενικότερα».

Ο Βλάντιμιρ Πούτιν, ο οποίος έχει καταστήσει αιχμή του δόρατος της εξωτερικής πολιτικής της Ρωσίας την ενεργειακή – πετρελαϊκή δυναμικότητά της, αναφερόμενος στον Κώστα Καραμανλή, χρησιμοποιώντας μάλιστα τον χαρακτηρισμό: ο αμφιτρύων μας, είχε πει: «Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας αναμφισβήτητα βρίσκεται μέσα στα συμφραζόμενα των συνεννοήσεων της Αγίας Πετρούπολης (δηλ. σχετικά με την ενεργειακή ασφάλεια που ήταν το κεντρικό θέμα της Συνάντησης Κορυφής των οκτώ πλουσιοτέρων του κόσμου πέρυσι τον Ιούλιο) και, όπως σας έχω ξαναπεί, θα συμβάλλει οπωσδήποτε στην ανάπτυξη της ενεργειακής σφαίρας της Ευρώπης».
Κώστα, μέσα ήσουν! Μετά τι συνέβη;

Ο Βούλγαρος πρόεδρος Γκεόργκι Παρβάνοφ, κάνοντας λόγο για τις «στρατηγικές διαστάσεις» του έργου μίλησε για «μεγαλύτερη ασφάλεια σε γεωπολιτικό επίπεδο» καθώς και για τις ιδιωτικές εταιρείες που ενδιαφέρονται για την κατασκευή και την τροφοδοσία του αγωγού. Δήλωσε «πεπεισμένος ότι η συνάντηση ήταν σημαντική γιατί για πρώτη φορά στη μακρά ιστορία του σχεδίου για τον πετρελαιαγωγό, οι ηγέτες των τριών χωρών έστελναν ένα ξεκάθαρο και ρεαλιστικό μήνυμα».
Φέτος (το 2006) το φθινόπωρο αρχίζει το έργο!!!

Και όντως ένα έργο άρχισε άλλα όχι εκείνο.

07/02/2007 Δήλωση Νίκου Στεφάνου Γ.Γ Υπουργείου Ανάπτυξης από τη Βουλγαρία:
«Εάν εργαστούμε με τους ρυθμούς των τελευταίων πέντε μηνών, τότε η κατασκευή του πετρελαιαγωγού μπορεί να ξεκινήσει εντός του 2008 και να ολοκληρωθεί το αργότερο το 2011».

12/02/2007 Από εκπομπή της Ελληνικής Ραδιοφωνίας (Ε.ΡΑ):
«Όσο αυστηρά και να είναι τα μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος ο κίνδυνος ενός ατυχήματος από τον πετρελαιαγωγό θα είναι πάντα ορατός», υποστηρίζει ο Κωνσταντίνος Λιαρίκος, υπεύθυνος περιβαλλοντικών δράσεων του WWF Ελλάς. «Οι μεγαλύτερες επιπτώσεις που μπορούν να προκύψουν από τον αγωγό πετρελαίου, αφορούν στην λειτουργία του», σημειώνει σε συνέντευξη του, στην ΕΡΑ Νέας Ορεστιάδας ο κ. Λιαρίκος υπογραμμίζοντας ότι «μιλάμε για έναν αγωγό ,ο οποίος θα μεταφέρει δεκάδες τόνους αργού πετρελαίου ετησίως και αυτό σημαίνει μια πολύ μεγάλη κίνηση πετρελαιοφόρων πλοίων στην θαλάσσια περιοχής της Αλεξανδρούπολης». Η μεγαλύτερη Περιβαλλοντική Οργάνωση, αυτή του WWF, διαπιστώνει έλλειψη ενημέρωσης επί του θέματος, αναφέρει ο υπεύθυνος των περιβαλλοντικών δράσεων και σημειώνει ότι καταβάλλεται μεγάλη προσπάθεια στο να αποκτήσει κάποια επίσημη πληροφόρηση για το πώς θα κατασκευασθεί ο αγωγός, από πού θα περάσει και πού θα καταλήξει.

Ευρεία σύσκεψη για αγωγό πετρελαίου στην Αλεξανδρούπολη... (23/02/2007)
Ο συντονισμός των από κοινού δράσεων όλων των φορέων σχετικά με τα ζητήματα που ανακύπτουν από τη σχεδίαση, την κατασκευή και λειτουργία του αγωγού πετρελαίου Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, θα είναι το θέμα ευρείας σύσκεψης, την οποία συγκάλεσε ο δήμαρχος της πρωτεύουσας του Έβρου, Γιώργος Αλεξανδρής. Στην σύσκεψη έχουν κληθεί βουλευτές του νομού, της τοπικής αυτοδιοίκησης και των δύο βαθμών, του επιμελητηρίου, του οργανισμού λιμένος, και εργαζομένων. Την ίδια ώρα περισσότεροι από 240 πολίτες -κάτοικοι της Αλεξανδρούπολης ζητούν με επιστολή τους ενημέρωση επί του θέματος από το δημοτικό συμβούλιο. Η σύσκεψη έχει προγραμματιστεί για τις 7 το απόγευμα του Σαββάτου, 24 Φεβρουαρίου, στο δημοτικό θέατρο.

Δημήτρης Σιούφας: «Παραμένουν, σε κάποια σημεία, διαφορετικές προσεγγίσεις μεταξύ των κυβερνήσεων της Ρωσικής Ομοσπονδίας και της Δημοκρατίας της Βουλγαρίας, για τη διευθέτηση των οποίων θα συνεργαστούν οι κυβερνήσεις των δύο αυτών χωρών».

Η Αθήνα για τα Κυπριακά …πετρέλαια:
Σε αναζήτηση διεθνούς συνεταίρου για την από κοινού συμμετοχή στο διαγωνισμό για τις έρευνες σχετικά με τα κοιτάσματα πετρελαίου στην Κύπρο ανακοίνωσαν ότι βρίσκονται τα Ελληνικά Πετρέλαια. Σύμφωνα με τον πρόεδρο της Εταιρείας, Ευθύμιο Χριστοδούλου, η ελληνική κυβέρνηση έχει ενημερωθεί σχετικά, ενώ πρόσθεσε «θα είμαστε παρόντες, αλλά όχι πρωταγωνιστές».

Ενώ στην Κύπρο ο υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Λιλλήκας δηλώνει:
«Οι συμφωνίες που η Κυπριακή Δημοκρατία υπέγραψε με την Αίγυπτο και το Λίβανο είναι απολύτως στα πλαίσια του διεθνούς δικαίου των θαλασσών και αφορούν μόνο την Κύπρο, το Λίβανο και την Αίγυπτο. Κανένα άλλο κράτος δεν έχει το δικαίωμα να παρέμβει σε αυτό το θέμα».


ΣΦΑΙΡΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Κολυμπάμε δίχως βάρκα σε νέες περιπέτειες διότι εκεί που είχαμε πει να γίνουμε χώρα υψηλής ποιότητας τουρισμού, πολιτισμού, αθλητισμού, ανανεώσιμων πηγών ενέργειας λόγω ηλιοφάνειας και ανέμων, άντε να είμαστε και ένα σημαντικό διαμετακομιστικό κέντρο για τα ρωσικά πετρέλαια και το φυσικό αέριο, τώρα ξαφνικά αποφασίσαμε να γίνουμε Εμιράτα! Φαντάζεστε τον Έλληνα πετρελαιά καουμπόι (διότι όσο και εμιράτα να γίνουμε, στη Δύση ανήκουμε) οπότε με τα πετρέλαια να εξορύσσονται - όπου να’ ναι καθώς μας τα λένε - από τη Μεσόγειο, το Νότιο Αιγαίο, ως το Θερμαϊκό Κόλπο (βλέπε Περσικό Κόλπο) μέχρι την Επανομή και τη Σαμοθράκη στο Βόρειο Αιγαίο… χάιντε χάιντε ποιος μας πιάνει;
Θα λέμε και στον Τούρκο: Are you talking to me?

Λοιπόν πρέπει να δημιουργηθούν κοινοπραξίες και σε ένα, ενάμιση χρόνο από σήμερα θα έχουν αρχίσει οι πρώτες γεωτρήσεις. Μια που δεν θα έχουμε νερό ας έχουμε πετρέλαιο! Η Κύπρος ορθώνει το ανάστημά της και ξεκινά τις έρευνες. Ήδη έχει προσκαλέσει εταιρείες (BP, SHELL, Chevron πώς τη λένε…).
Δεν πα να αντιδρά η Τουρκία όσο θέλει που θέλει να ασκεί στρατηγικό έλεγχο στην και στην Ανατολική Μεσόγειο. Είτε υπήρχαν είτε δεν υπήρχαν ενδείξεις για την ύπαρξη κοιτασμάτων πετρελαίου θα αντιδρούσε ούτως ή άλλως. Αλλά υπάρχουν. Υπάρχουν, λένε, ενδείξεις για πετρέλαιο στην Ανατολική Μεσόγειο σε πολύ μεγάλο βάθος. Αμέτρητο!
Και οι Τουρκοκύπριοι, λέει η Αθήνα και λέει και η Λευκωσία, έχουν δικαίωμα στον φυσικό πλούτο αλλά ως τουρκοκυπριακή κοινότητα όχι ως ψευδοκράτος. Δηλαδή, εντάξει, «πρέπει να εισαχθούν (στο πανηγύρι) οι τουρκοκύπριοι αλλά όχι με διαδικασίες που να περιστέλλουν την Κυπριακή Δημοκρατία». Α, όλα κι όλα.
Α, και νοτίως της Κρήτης υπάρχουν στοιχεία για πετρέλαιο.

Οι Νορβηγοί και οι Γάλλοι έχουν αξιολογήσει τα στοιχεία ως σοβαρά και «ενδείκνυται πρόγραμμα διευρυμένων ερευνών» λένε.
Το αν υπάρχει ή δεν υπάρχει πετρέλαιο δεν το ξέρουμε αλλά καλού κακού οι Κύπριοι οριοθετήσανε μια αποκλειστική οικονομική ζώνη με τους Λιβανέζους και τους Αιγυπτίους βάσει της οποίας οι διάφορες εταιρείες θα ρισκάρουν εκατομμύρια εκατομμυρίων για να σκαλίσουν καλά - καλά στον πάτο των πιο όμορφων θαλασσών του κόσμου (της Μεσογείου μας και του Αιγαίου μας) μπας και βρουν μαύρο χρυσό. Κι ύστερα όπως κάνουνε με κάτι χώρες της μαύρης μάνας Αφρικής θα μας δώσουν κι εμάς κάτι τις για να μας ρυπαίνουν extra με την ησυχία τους και με τον παρά τους. Αχ, αχ κύριε Τίμο μου των Πετρελαίων που ’χετε και τι ωραίο σπίτι εκεί στην πανέμορφη Αμοργό δίπλα στη θάλασσα κι όλοι εσείς οι άλλοι παράγοντες πολιτικοί και επιχειρηματίες στα τόσα και τόσα ωραία μας νησιά, τι τα θέλετε τα ρημαδοπετρέλαια στην Ελλάδα; Αφού εμείς εδώ έχουμε άλλους τρόπους και να πλουτίσουμε και να διαφυλάξουμε το περιβάλλον μας: Γιατί, γιατί πάμε να χωθούμε μέσα στα σκατά; Κοιτάξτε εκεί τι θα κάνετε με τους σωλήνες που θα φέρνουν απ’ αλλού πετρέλαιο.

Μη ανακατώνετε άδικα τις θάλασσές μας, πιάστε καλύτερα τις αφαλατώσεις θαλασσίου ύδατος ή έστω σκάψτε βαθιά να βρείτε νερό να ποτίσουμε τα αγροτικά μας ευλογημένα αγαθά που όλος ο χρυσός του κόσμου δεν τα φτάνει στην αξία τους. Μη καταστρέφετε άλλο, προσπαθώντας τόσο πολύ για το … καλό αυτού του τόπου. Αμάν, δηλαδή όλα τα ’χαμε τακτοποιήσει για να ψάχνουμε πετρέλαιο να ’χουμε να καίμε και να καιγόμαστε;

Καλή σας εβδομάδα και μας εύχομαι άνετες εκπομπές καυσαερίων και άλλων ρυπογόνων ουσιών στον ούτως ή άλλως βρωμερό αέρα που ανασαίνουμε.
Και καλόν θα είναι να φοράμε στο κεφάλι καμιά μακριά μαντίλα, να καλύπτει και το στόμα ή τη μύτη, καμιά δροσερή κελεμπία να συνηθίζουμε σιγά – σιγά … Τι; Όχι για θρησκευτικούς λόγους, καλέ, αλλά να, επειδή σε λίγο θα σκάμε στη ζέστη και τη δίψα χειμώνα – καλοκαίρι. Γι αυτό. Μα πού πήγε πάλι ο νους σας; Ότι μας πάνε «βουρ» για τα μπάζα; Τι τους κάναμε; Ναι, ναι, ναι αυτό: Τίποτα απολύτως δεν τους κάναμε και είναι μάλλον αργά … παρ’ εκτός – που δεν το βλέπω- κι αν σοβαρευτούμε!Τουλάχιστον ας μη στρέψουμε τόσο εύκολα το όπλο που μας προσφέρουν στο δικό μας κρόταφο.

ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΔΙΕΥΘΥΝΤΟΥ ΠΑΡΑΚΑΛΩ!

Το ΕΛΙΑΜΕΠ ζητά συνεργάτη για την θέση Υπεύθυνης/ου Διοίκησης ημερομηνία έναρξης:
16 Απριλίου 2007

Το ΕΛΙΑΜΕΠ ζητά να προσλάβει συνεργάτη/ιδα πλήρους απασχόλησης για τη θέση Υπεύθυνου Διοίκησης.
Ο/η επιτυχής/ούσα υποψήφιος/α θα είναι υπεύθυνος/η για διοικητικά και οικονομικά θέματα που αφορούν στην καλή λειτουργία της γραμματείας και του γραφείου.
Η θέση είναι διαθέσιμη από την 16η Απριλίου 2007 και έχει μια αρχική περίοδο δοκιμασίας έξι μηνών.

Η αμοιβή της θέσης αυτής θα εξαρτηθεί από τα καθήκοντα και τα προσόντα του/της υποψηφίου/ας.

Απαιτούμενα προσόντα

- Πτυχίο ΑΕΙ ή ΤΕΙ (Διοίκησης επιχειρήσεων ή οικονομικά) ή αντίστοιχο δίπλωμα ιδιωτικής σχολής
- 5ετής προυπηρεσία σε αντίστοιχη θέση
- Άριστες διοικητικές, οργανωτικές και επικοινωνιακές ικανότητες
- Άπταιστα ελληνικά και αγγλικά (γραπτά και προφορικά) Η γνώση και άλλων ξένων γλωσσών θα θεωρηθεί επιπλέον προσόν
- Γνώση χρήσης υπολογιστή, διαδικτύου - άριστη γνώση Microsoft Word και Excel).

ΠΡΟΘΕΣΜΙΑ ΥΠΟΒΟΛΗΣ ΑΙΤΗΣΕΩΝ: 15 Μαρτίου 2007.
Συνεντεύξεις θα πραγματοποιούνται σύντομα μετά την παραλαβή της αίτησης.
Παρακαλείστε να υποβάλλετε το βιογραφικό σας και μια σύντομη επιστολή που να εξηγεί γιατί ενδιαφέρεστε για τη θέση αυτή στην κα Μαρία Ψαρρού.

SERENDIPITY...

Όχι ότι τα 'χω δει και όλα αλλά...

Ίσως να κάνω λάθος αλλά συχνά, αν όχι τις περισσότερες φορές, οι κριτικές σε παραπλανούν κι έτσι πολλές φορές παρασύρεσαι από τις “κριτικές” και τη διαφήμιση – που συχνά οι κριτικές είναι διαφήμιση και η διαφήμιση μεταμφιέζεται σε κριτική εξυπηρετώντας το σκοπό της – και πηγαίνεις να δεις το έργο (θεατρικό, κινηματογραφικό, χορευτικό κ.λ.π.) ή ό,τι τέλος πάντων θεωρείς πως σου ταιριάζει και προσφέρεται ως κουλτούρα στην πολιτιστική ζωή αυτής της πόλης. Αναμφισβήτητα «γίνονται πράγματα» και θαύματα με μάγους και ακροβατικά κι ό,τι άλλο θέλεις: συναυλίες, εκθέσεις, παρουσιάσεις παντός είδους μικρές και μεγάλες. Κι ό,τι γίνεται δεν γίνεται δίχως επιχορηγήσεις από το Υπουργείο Πολιτισμού και κυρίως δίχως χορηγούς επικοινωνίας. Αναζητούνται χώροι, αναζητούνται πόροι για όλα αυτά που πρέπει να συμβαίνουν σε μια πολιτιστικά ζωντανή πόλη χειμώνα καλοκαίρι. (Ηρώδειο, Λυκαβηττός, ΟΑΚΑ, Παναθηναϊκό, Βράχων, Πέτρα, Παλλάς, Λυρική, Μέγαρο, Επίδαυρος, και οι διάφορες εγκαταστάσεις αθλητικών γεγονότων από την Αθήνα 2004). Φυσικά, οι μικρές σκηνές εδώ κι εκεί (από τη Νέα Σμύρνη μέχρι τον Κολωνό, τον Κεραμικό, το Εθνικό Θέατρο κ.ο.κ.) αλλά και οι μεγάλες πίστες της Ιεράς Οδού και της παραλιακής συμπληρώνουν ένα τοπίο θαλερό και συνάμα θολό που άλλοτε επιδρά καταπραϋντικά στην ψυχή του κοινού – συλλογικά ή μεμονωμένα - άλλοτε την κακοποιεί επίσης συλλογικά ή μεμονωμένα. Να 'χαμε και σκηνικά και κοστούμια και καλύτερες σκηνές για τα καλά έργα, τι καλά που θα 'τανε! Αλλά είπαμε η Τέχνη έχει την τέχνη της, δεν χρειάζεται λεφτά (όπως άλλωστε και η Παιδεία θέλει τους χορηγούς της) και τα λοιπά και τα λοιπά.

Τα λεφτά κι η καλοπέραση χαλάνε την έμπνευση καμιά φορά και εμείς δεν το διακινδυνεύουμε.

Αφορμή για τη διατύπωση τέτοιων σκέψεων δίνουν πολλά απ’ όσα συμβαίνουν όπως για παράδειγμα, μιλώντας για θέατρο, το “Καθόλου Καλά” , το “Γάλα” , αλλά και το “Δύο” και το “Ορφέας και Ευρυδίκη” και το “Δάφνης και Χλόη”
Ανήκω κι εγώ στο φιλοθεάμων κοινό γεγονός που με νομιμοποιεί εξίσου (αν όχι περισσότερο), να εκφέρω την άποψη: «καλή η προσπάθεια, αλλά δεν αρκεί».
Όχι, επιτέλους, δεν αρκεί απλώς μια καλή προσπάθεια (ειδικά απο σημαντικούς του χώρου της τέχνης) γιατί με εξαίρεση το ταπεινό “Δάφνης και Χλόη” στο οποίο έχουμε αναφερθεί ξανά από τούτο εδώ το βήμα, όλα τα άλλα σε κάνανε κουρέλι και δεν σου αφήσανε τίποτα, κανένα μήνυμα με το οποίο να πορεύεσαι τις υπόλοιπες μέρες και να παίρνεις λίγο κουράγιο ότι παρά τη ζοφερή ζωή μας που σέρνεται μέσα στα δήθεν και την υποκουλτούρα και την κακογουστιά της συλλογικής καθημερινότητας, υπάρχουνε, διάολε, περισσότερες από μια στις πέντε πιθανότητες να σε … φτιάξει η Τέχνη σε τούτη την πόλη, να νιώσεις καλά, κι όχι καλά με τη χαζοχαρούμενη έννοια του «βγήκαμε και πήγαμε» αλλά, καλά, με κείνο το πολύτιμο συναίσθημα ότι «δυο ώρες» αρκούν να σου προσφέρουν ζωογόνο ενέργεια τόση που η παράσταση και της δικής σου ζωής να ανεβαίνει και να θριαμβεύει καθώς μεταλαμπαδεύεται από σένα στους οκείους σου και τους διπλανούς σου, ναι από εσένα που πηγαίνεις, βγαίνεις, βλέπεις, γνωρίζεις, καταλαβαίνεις όσα οι άλλοι δεν είχαν την ευκαιρία ή την όρεξη να εγκαταλείψουν για λίγο τον καναπέ, την τηλεόραση και την βαρεμάρα τους είτε απο κούραση είτε απο υποχρεώσεις είτε απο αφραγκία (αν και εγώ αυτά δεν τα πολυπιστεύω γιατί νομίζω ότι αυτό που φταίει είναι πρώτον οι προτεραιότητες: δίνω λεφτά για ταβέρνα και σκυλάδικο, δεν χαλαλίζω για κινηματογράφο και θέατρο - και εκείνο βαθύ τέλμα "πού να τρέχουμε τώωωρα". Τέλος πάντων σε λίγους απευθύνομαι ούτως ή άλλως.

Δεν ξέρω λοιπόν πώς ήταν ο Ορφέας και η Ευρυδίκη που είχε δει ο Ζ. Ζ. Ρουσσώ και είχε πει αυτό που είπε για τις «δυο ώρες» και αξίζει να ζεις, αλλά αυτό που είδα εγώ στη Λυρική στην Ακαδημίας ήτανε για γέλια και για κλάματα και δεν στέκομαι τώρα στο εάν η φωνή του Έρωτα ήτανε καλύτερη από τη άψητη φωνή του Ορφέα ή εάν ενδυματολογικά όλοι - βοσκοί και νύμφες και όλοι - ήτανε σαν να’ χανε να πάνε στο γραφείο όπου δουλεύουν ως υπάλληλοι (μάλλον σε εφορία ή υπουργείο) άντε να σταθούν και στην ουρά μιας τράπεζας να πληρώσουν το λογαριασμό - έτσι ήτανε ντυμένοι σαν να περιμένουν το μετρό μια συνηθισμένη μέρα. Ούτε σκηνοθετικά μαγεύομαι βλέποντας ιατρικές διαγνώσεις κρεμασμένες στα δέντρα του δάσους.

Ναι, συγκινήθηκα κι ένιωσα κόμπο στο λαιμό με το “Γάλα” αλλά ποιος δεν νιώθει κόμπο όταν σκέφτεται πόσο ανυπεράσπιστος και ευάλωτος και ανασφαλής είναι ένας νέος άντρας άρρωστος στην ψυχή και φτωχός και μετανάστης που απαιτεί την ανθρώπινη ζεστασιά στο βυζί της μάνας του κι ο αδερφός του αν και πιο δυναμικός χάνει και τη δική του ευκαιρία επειδή έχει για αίμα έναν σχιζοφρενή βιαστή.
Ξέρω ‘γω; Ναι, η κοινωνία φταίει κι είναι άτιμη και η ζωή είναι άδικη κι η τύχη – γ… την τύχη που λένε – αλλά εγώ δεν ξέρω αν έγινα πιο καλός άνθρωπος μετά από αυτό έργο ή αν τρομοκρατήθηκα ή αν είπα δόξα τω Θεώ δεν είμαι εγώ σε τέτοια μοίρα. Πάντως κουρέλι έγινα κι αν αυτός ήταν ο σκοπός τους τον πετύχανε.

Η μουσική του Κωνσταντίνου Β. ήταν επιβλητική: σου μένει στο μυαλό, αλλά κατά τα άλλα δεν σκέφτομαι πια κάτι ιδιαίτερο: πολύς θόρυβος δυσανάλογα μεγάλος στο αποτέλεσμα του “Δυο” νομίζω ήταν χαμηλότερο των προσδοκιών για έναν αναμφισβήτητα τόσο χαρισματικό χορευτή και χορογράφο. «Είσαι μειοψηφία» μου είπαν. Πάντα ήμουν, σκέφτηκα.

Οι ερμηνείες δεν ήταν καθόλου κακές στο “Καθόλου Καλά” αλλά το έργο τι να σου πει; Ότι τα σωφρονιστικά ιδρύματα και οι φυλακές είναι γεμάτα από ανήλικους και ενήλικες παραβάτες του νόμου που σε συντριπτική πλειοψηφία υπήρξαν θύματα κακοποίησης και αδιαφορίας κατά την παιδική τους ηλικία; Δυστυχώς έτσι είναι. Ήθελα όμως μια δυνατή φράση, κάποια συγκλονιστική ατάκα, κάποιο διάλογο να μου μείνει – να, όπως ας πούμε εκείνη η ατάκα «ούτε το όνομά σου δεν θα μάθει» στον “Λαβύρινθο του Πάνα”. Η σκηνή του βιασμού της ανήλικης Κόρας από τον ανατριχιαστικό γιατρό Κλούγκασυ ήταν αρκετά ευφυής από την άποψη της απόστασης του ενός από την άλλη. Ή στις “Ζωές των Άλλων”: «Είναι για μένα»!

Παρ’ όλα αυτά η μεγάλη αξία όλων αυτών έγκειται ακριβώς στο ότι «έχουμε και λέμε»!

Κι ύστερα όπως είπε ο άρχοντας Μπουαγιέ, ακόλουθος της πριγκίπισσας της Γαλλίας, στον Φράπα που τον προέτρεπε, Κύριέ μου, παίξε σφαίρα, στη σαΐτα είσαι χάλια:

«Μα η σφαίρα σπάει κεφάλια. Γεια σου, μπούφο, καληνύχτα!».

7 ΛΕΠΤΑ ΚΗΡΥΓΜΑ

Επτά βήματα

Είναι που το υποσχέθηκα στον Γιάννη Ζαφειρόπουλο ότι θα δημοσιεύσω το κείμενο που έγραψε με τα χεράκια του και το διανέμει δωρεάν ή με ελάχιστο αντίτιμο σε κάθε ενδιαφερόμενο να ευτυχήσει στη ζωή: κατ' ακρίβεια εγώ τον ρώτησα αν δεν έχει αντίρρηση να δημοσιεύσω "τα επτά βήματα για την ευτυχία" επειδή δεν τα λέει κι άσχημα, ασχέτως πού τα βρήκε και τα καθαρόγραψε σε μια κόλλα χαρτί. Άλλωστε, όλοι μας, λίγο πολύ πάνω στους άλλους πατάμε για να πούμε ή για να γράψουμε κάτι ο καθένας με τον τρόπο του. Προτού σας αποκαλύψω πώς θα ευτυχήσετε (κατά Γιάννη) πρέπει να σας πω ότι τον γνώρισα - τρόπος του λέγειν - ενώ έπινα στα γρήγορα ένα καφέ στου Floca της πλατείας Εξαρχείων. Λεπτός, πολύ λεπτός, με κάτι τεράστια γαλανά μάτια, όλο του το πρόσωπο είναι μάτια, αρκετά νέος, ευγενικός και γλυκομίλητος πλησίασε και είπε: "Δείτε αυτό" κι αν μας ενδιαφέρει κι αν θέλαμε, ό,τι θέλαμε δίναμε, αλλά μετά δεν ήθελε καθόλου να πάρει ούτε πενηνταράκι μόνο και μόνο επειδή δείξαμε κάποιο ενδιαφέρον για το περιεχόμενο του χειρόγραφου. Ίσως να ένιωσε πως προσφέρει κάτι σε μια κοινωνία που μόνο ζητά και απαιτεί και σχεδόν ποτέ ή σπανίως προσφέρει κάτι απλόχερα. Ανιδιοτελώς. Τέλος πάντων, δεν ξέρω τι κάνει ο Γιάννης κι αν είναι ιδιότυπος γυρολόγος με την έννοια απλώς της γύρας κι ούτε καν του εμπορίου, αυτό που ξέρω είναι ότι μου έφτιαξε τη διάθεση λέγοντάς μου - ή έστω πουλώντας μου δυο τρία χαριτωμένα κάπως πειστικά κομπλιμέντα δίχως να γίνει φορτικός ούτε (ίσως λιγάκι) υπερβολικός.

Ιδού η συνταγή:

1. Οριοθετούμε τι ακριβώς ζητάμε απο τη ζωή μας. Φροντίζουμε ώστε οι επιθυμίες μας να είναι απολύτως δικές μας και να μην περιέχουν αντιφάσεις ή υπερβολές. Εδώ βοηθούμαστε πολύ αν έχουμε και κάποια αυτογνωσία...

2. Αναλύουμε προσεκτικά τους τρόπους εκπλήρωσης των επιθυμιών μας και αρχίζουμε να διαμορφώνουμε μεθόδους σκέψης και δράσης για την επίτευξή τους. Θετική στάση, σωστός σχεδιασμός, πίστη στον εαυτό μας, υπομονή επιμονή, ψυχραιμία και - φυσικά- σωστές ενέργειες αποτελούν τα εφόδια για την προσωπική μας ευτυχία. Κάτι σημαντικό: Δεν απογοητευόμαστε όσες φορές κι αν αποτύχουμε: ΞΑΝΑΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ!

3. Δεν ξεχνάμε ποτέ ότι η ανθρώπινη ευτυχία είναι ισορροπημένο μείγμα ρεαλισμού και ρομαντισμού: ο σκέτος ρεαλισμός καραστρέφει τα συναισθήματα ενώ ο απόλυτος ρομαντισμός οδηγεί σε αδιέξοδα. Χρειάζεται ο συνδυασμός και των δυο στοιχείων.

4. Έχουμε πάντα υπόψη μας ότι οι άνθρωποι ζητούν (σε γενικές γραμμές) περίπου τα ίδια πράγματα: Χρήμα, επιτυχία, φήμη, έρωτα, ποιότητα ζωής, υγεία... Η διαφορά μεταξύ των ανθρώπων είναι ότι καθένας τους έχει βάλει διαφορετική προτεραιότητα στο τι είναι πιο σημαντικό για την προσωπική του ευτυχία. Εκεί οφείλονται και οι διαφορές των χαρακτήρων ανάμεσα στους ανθρώπους (όπως και οι διαφωνίες τους!)

5. Μερικοί "μικροί" συμβιβασμοί" μπορεί να βοηθήσουν στην επίτευξη των στόχων μας. Όμως οι πολλοί συμβιβασμοί απαξιώνουν τον ίδιο μας τον εαυτό και την προσωπικότητά μας.

6. Όταν πετύχουμε αυτό που θέλουμε (τα "δικά μας θέλω") δεν ξεχνούμε ποτέ ότι πρέπει να τα διατηρήσουμε...

7. Εάν πετύχουμε ένα "υψηλό ποσοστό" προσωπικής ευτυχίας και θέλουμε να το αυξήσουμε, φροντίζουμε πρώτα να προστατεύσουμε όσα προηγουμένως πετύχαμε.

Αυτά τα απλά προτείνει ο Γιάννης Ζαφειρόπουλος σε ενα κείμενο "ανεξάρτητης σκέψης" όπως επισημαίνει στο τέλος με κατοχυρωμένα πνευματικά διακαιώματα.

Τι να πεις; Σάμπως δεν τα ξέραμε; Και που τα ξέραμε...

Είναι που βρέχει κιόλας κι έχω και το μυαλό μου αλλού και δεν μπορώ να επεκταθώ σήμερα στην πολιτική ζωή του τόπου και τις περιπέτειες της διαπλοκής μια που είχα παρακολουθήσει την παρουσίαση ενός βιβλίου με αυτό το θέμα - βγαλμένο μέσα από τη ζωή - για να ακούσω ότι η εξουσία των ΜΜΕ (πόσο μάλλον η κακή χρήση, η κατάχρηση αυτής της εξουσίας) είναι σήμερα πάρα πολύ μεγάλη και βαριά για την αντέχει η Δημοκρατία μας. Και ότι για την ανάληψη ευθυνών απαιτείται αυτογνωσία (που το λέει κι ο Γιάννης), αλλά για την αυτογνωσία απαιτείται παιδεία... Σάμπως δεν τα ξέραμε; Και που τα ξέραμε...

Είναι που βρέχει κιόλας κι έχω και το μυαλό μου αλλού.

The No. 1 Newspaper Directory

ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΤΡΙΠΟΝΤΑ

Ο Παναγιώτης, ο Τσαρλς κι ο ...Μήτσος

Προ ημερών ο κ. Τσαρλς Ρις, Αμερικανός πρέσβης στη Αθήνα, πήγε στον Πειραιά να επισκεφθεί τον δήμαρχο της πόλης. Ουδεμία αμφιβολία υπάρχει για τη σπουδαιότητα που έχει το γεγονός να σε υπολογίζει ο αμερικανικός παράγων ως συνομιλητή όταν πρόκειται για ζητήματα «ανάπτυξης διμερών σχέσεων» και «οικονομικής συνεργασίας» καθώς δεν μπορείς να συζητάς τέτοια θέματα όταν δεν υπάρχει κατά βάση μια καλή “πολιτική συνεργασία”.
Διαβάζοντας ωστόσο το Δελτίο Τύπου που εκδόθηκε από το γραφείο του κ. Φασούλα, στέκεται κανείς στη σαφέστατη διευκρίνιση που ευθύς εξαρχής διατυπώνεται ότι η συνάντηση πραγματοποιήθηκε «μετά από αίτημα του Αμερικανού πρέσβη».
Στη διπλωματία βέβαια τις κατ’ ιδίαν συναντήσεις πρέσβεων με αξιωματούχους μιας χώρας είθισται να τις ζητά ο εγκατεστημένος σ’ αυτήν πρεσβευτής. Αυτό τουλάχιστον δηλώνεται σχεδόν πάντοτε προς τα έξω ώστε να τηρούνται τα προσχήματα προς αποφυγήν παρεξηγήσεων - αλλιώς, κάθε αξιωματούχος (υπουργός, δήμαρχος κ.ο.κ.) θα έπρεπε να διαθέτει το μισό από το χρόνο του, ζητώντας άνευ λόγου και αιτίας συναντήσεις με τους πρεσβευτές όλων των χωρών. Γι αυτό όταν γίνονται συναντήσεις με πρωτοβουλία της δικής μας πλευράς έχουν ευρύτερο χαρακτήρα π.χ. γεύματος στους πρέσβεις όλων των κρατών μελών της Ε.Ε. ή κάποιας δεξίωσης, εκδήλωσης κ.λ.π. όπου ανάμεσα στα γνωστά πηγαδάκια γίνονται διμερείς συζητήσεις που προκαλούν το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον. Εκτός πια κι αν πρόκειται για κανένα … διάβημα.

Στην περίπτωση του πρέσβη των Η.Π.Α που κατόπιν επιθυμίας του πήγε να δει τον κ. Φασούλα έγιναν και κάποιες άλλες διευκρινήσεις εκ μέρους του δημάρχου Πειραιά, λες και αισθανόταν υποχρεωμένος να τηρήσει ισορροπίες μεταξύ σημερινής πραγματικότητας και ιστορικού παρελθόντος, μεταξύ αναγκών και ιδεολογίας.
Έκανε λοιπόν λόγο για «διαφορετικές προσεγγίσεις σε πολιτικό επίπεδο» που είναι δεδομένο ότι υπάρχουν. Όπως επίσης υπάρχουν, είπε, και ...βιώματα από ταραγμένες ιστορικές περιόδους. Εκφράζοντας τη βεβαιότητα ότι η τρομοκρατία είναι ένα φαινόμενο που συναντά την αποδοκιμασία όλων των δημοκρατικών πολιτών, επισήμανε ότι «υπάρχουν ενστάσεις και διαφοροποιήσεις για τις μεθόδους που θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν» στην καταπολέμηση του φαινομένου. Φυσικά και καταδίκασε ο κ. Φασούλας την τρομοκρατική επίθεση εναντίον του κτιρίου της πρεσβείας. Φυσικά και αναφέρθηκε στους Έλληνες που πήγαν στην Αμερική και δούλεψαν και πρόκοψαν. Φυσικά και μίλησε για τους δεσμούς και τη φιλία μας.

Η Ελλάδα και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, είπε, παρ’ όλα αυτά πρέπει να συνεχίσουν να αναζητούν τον κοινό τόπο, τα σημεία πάνω στα οποία μπορούν να συνεργαστούν και να αναπτύξουν δραστηριότητες για την πρόοδο και την ευημερία.
Φυσικά και ο κ. Ρις υπενθύμισε πόσο καλό είναι για τον Πειραιά και για την Ελλάδα γενικότερα να έρχονται Αμερικανοί πολίτες «με τα κρουαζιερόπλοια ή να επιβιβάζονται σε πλοία που φεύγουν από το μεγάλο λιμάνι με προορισμό τα νησιά». Λεφτά αφήνουν, τζίρο.
Αλλά, εννοείται, πρέπει να αισθάνονται και ασφαλείς, αν η Ελλάδα θέλει αμερικανικές επενδύσεις πρέπει να συμμορφωθεί σε όλα όσα της ζητούνται από την Ουάσιγκτον όσον αφορά την καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Με άλλα λόγια, εννοεί ο κ. Ρις, δεν νοείται να υπάρχουν «ενστάσεις και διαφοροποιήσεις» σ’ αυτό το θέμα που αποτελεί προτεραιότητα της αμερικανικής administration.
Αποκωδικοποιώντας τις δηλώσεις των κ.κ. Φασούλα και Ρις πιθανόν πράγματι τη συνάντηση να τη ζήτησε ο Αμερικανός πρέσβης επειδή ως κύριο αντικείμενο είχε την τρομοκρατία και το πώς μπορεί να συμβάλλει ο Πειραιάς στην καταπολέμησή της.

Ίσως το όραμα να δημιουργηθεί ένα Δίκτυο Πόλεων που να συνδέει όλα τα αρχαία Λιμάνια στη Μεσόγειο (: θυμάμαι μια παλιά ιδέα του Γιώργου Παπανδρέου όταν ως υφυπουργός Εξωτερικών είχε επισκεφθεί στη νότια Γαλλία την παραθαλάσσια πόλη Agde: Αγαθή Τύχη, την οποία είχαν ιδρύσει, προ Χριστού, Φωκαείς προερχόμενοι από το ομώνυμο βασικό λιμάνι της Ιωνίας) να χρειάζεται πολύ ειδική συνεργασία με τις Η.Π.Α. διότι πέρα από τα τεράστια οφέλη που μπορεί να επιφέρει στον τουρισμό, το εμπόριο, τη ναυτιλία, τον πολιτισμό, τη φιλία όλων των μεσογειακών κρατών της Ευρώπης, της Αφρικής, της Μ. Ανατολής και της Ασίας (βλ. Τουρκία), οι Αμερικανοί να βλέπουν ήδη νέους δρόμους μεταφοράς… τρομοκρατών.

Θα μου πείτε γιατί μιλάς τώρα γι αυτό το θέμα ενώ έχουν περάσει τόσες μέρες;
Γιατί κανονικά δεν θα είχα ασχοληθεί καθόλου με την επίσκεψη του Αμερικανού πρέσβη στο δήμαρχο Πειραιά αν δεν τύχαινε να συζητήσω προχτές με κάποιον που είναι σε θέση να καταλαβαίνει το κλίμα στην αμερικανική πλευρά, κι αν δεν διέκρινα μια σαφέστατη διάθεση απαξίωσης προς το πρόσωπο του Γιώργου Παπανδρέου τόσο ως προς τους χειρισμούς του ως αρχηγού του ΠΑΣΟΚ όσο και ως προς τη στάση που τηρεί σε πολιτικές επιλογές: ας πούμε, σαν να ενοχλούνται που δίνει μεγαλύτερη έμφαση στο ρόλο του ως πρόεδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς παρά στην καλλιέργεια των διμερών επαφών με την αμερικανική κυβέρνηση. Με αφορμή τη συζήτηση στη Βουλή επί της πρότασης μομφής του ΠΑΣΟΚ στη κυβέρνηση, εκθείασε... τον κ. Γιάννη Μανώλη!
Ε, ναι, ίσως ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να κρίνει πως δεν είναι και η καλύτερη κυβέρνηση μιας υπερδύναμης για να ζυμώνεσαι ως πολιτικός αρχηγός μιας μικρής χώρας που αύριο, μεθαύριο μπορεί να βρεθείς στην πρωθυπουργία. Εδώ δεν είναι σίγουρο ότι πολυζυμώνεται μαζί της ο σημερινός πρωθυπουργός, κι αφήνει καλύτερα τη Ντόρα να ζυμώνεται (κι ίσως και να ζημιώνεται με το αζημίωτο μιας που έχει οικογενειακή παράδοση με τους Μπους), κάπως
να ισορροπεί τα πράγματα τώρα που δυσκολεύουν ενόψει εκλογών κι εδώ αλλά κι εκεί.
Κι ίσως έτσι να εξηγούνται οι προσεκτικές και θαρραλέες τοποθετήσεις του δημάρχου στις δηλώσεις με τον Αμερικανό πρέσβη. Το τι είπανε και τι δεν είπανε μέσα, εκείνοι το ξέρουν.

Κλείνοντας έχουμε ένα ανέκδοτο που μας έστειλαν στα αγγλικά.
To lene "Mitsos’ dog":

Mitsos lived above his restaurant with only his beloved pet dog for company.
One day the dog died and Mitsos went to the parish priest and asked, "Father, my dog has died. Could you do a Trisagion for the poor animal? He was like a son to me."
Father Nikos shook his head, "I'm afraid not; we cannot have services for an animal in the church. But, there's a Unitarian church on the next block, and God only knows what they believe and allow -- Maybe they'll do something for your dog.
"Mitsos said, "I'll go right away Father. Do you think $5,000 is enough to donate to them for the service?"
Father Niko exclaimed, "Kyrie Eleison! Vre Mitso, why didn't you tell me the dog was Greek Orthodox?"

(Thanks to Hilda gia to anekdoto) και Καλή σας εβδομάδα.

ΤΙ ΚΡΙΜΑ...

Αγανάκτηση

Κατανοώ ότι υπάρχει αγανάκτηση για τα καρτέλ γάλακτος και όλα τα καρτέλ που εκμεταλλεύονται το μόχθο και την αγωνία του αγρότη και του κτηνοτρόφου.

Αλλά κάθε φορά που βλέπω αυτούς τους ανθρώπους να πετούν μεσα στους δρόμους τόνους γάλα, πορτοκάλια κι ένα σωρό άλλα προϊόντα της παραγωγής τους από μαλλί προβάτων μέχρι κοπριά, σφίγγεται η καρδιά μου. Καμμιά φορά σκέφτομαι μήπως όλα αυτά ήταν ετσι κι αλλιώς για πέταμα δηλαδή ξινισμένα και άχρηστα αλλά και πάλι...

Με ενοχλεί αυτή η ασέβεια στα δώρα της φύσης: σαν να είναι σκουπίδια τα φρούτα, σαν να είναι ασήμαντη η προσφορά των ζώων που υποφέρουν για να δίνουν όλο και πιο πολύ κρέας, όλο και πιο πολύ γάλα όλο και πιο γρήγορα σε ταχύτητα και ποσότητα πολύ πέραν του φυσιολογικού. Να τρελλαίνονται...

Δεν ξέρω, ας βρουν έναν άλλο τρόπο να εκφράσουν τη δίκαιη αγανάκτησή τους γιατί αυτός ο τρόπος είναι προσβλητικός και πολύ μα πολύ άσχημος. Δεν τους δικαιώνει. Ας βρουν άλλο τρόπο να διαδηλώσουν, πιο σεβαστικό στην ... παραγωγή τους.

ΟΝΟΣ ΟΝΟΝ ΤΡΙΒΕΙ

Δανεικά ξύνονται οι γαϊδάροι

Τα ταλαιπωρημένα γαϊδουράκια με τις κεφάλες και τα μεγάλα αυτιά, μου ήταν πάντοτε εξαιρετικά συμπαθή! Αλλά κάτι ανθρώποι στους οποίους ταιριάζει γάντι η λαϊκή σοφία εξαιτίας της χρόνιας έξης, που χαρακτηρίζει τον βίο και την πολιτεία τους, να προβαίνουν συνεχώς, αδιαλείπτως, αδιακρίτως σε ανειλικρινή εγκώμια με σκοπό την απόκτηση συμπαθείας (επειδή όλους τους χρειαζόμαστε…), κοινώς να κωλογλείφουν, μου ήταν ανέκαθεν εξαιρετικά αντιπαθείς.

Το είδος ανθεί και πολλαπλασιάζεται στην κοινωνία των ανθρώπων, επομένως, Τι να λέει; Ουδείς συντρέχει λόγος να ασχοληθεί κανείς. Έλα όμως που έχει αρχίσει να γίνεται άκρως επικίνδυνο αυτό το είδος, καθώς βυσσοδομεί εναντίον ενός τμήματος της κοινωνίας - εκείνου που τους ανέχτηκε και τους ανέδειξε. Χαϊδεύοντας αυτιά επί σειρά ετών με ένα λαϊτμοτίφ περί ήθους, σεβασμού και εγκαρδιότητας, τώρα, το είδος εμφανίζεται ασεβές, κυνικό, σαρκοβόρο με πρόσωπο αγγελικό και μελιστάλακτο. Εξηγούμαι φωτογραφίζοντας:

Είναι σαραντάρης, μαλλιά με χωριστρούλα, γυαλάκια εφοριακού, σχιστά ανεξιχνίαστα ματάκια, σχιστά χειλάκια με μόνιμο μειδίαμα τύπου Τζιοκόντας, κοντακιανός με γραβατούλα και κοστουμάκι: ό,τι πρέπει για γαμπρός μιας καλής κοπέλας από χωριό. Όλοι (σχεδόν) οι γονείς της Ελλάδας έναν τέτοιον ονειρεύονται να τους φέρει το κορίτσι τους: ευγενικός, γλυκομίλητος, αμείλικτος εκεί που τον παίρνει, αλλά και έτοιμος ανά πάσα στιγμή να γονατίσει, να κλαφτεί, να φιλήσει κατουρημένη ποδιά. Έντιμος και δουλευταράς: σύμφωνα με τις διακηρύξεις του για τον εαυτό του κάθε λίγο και λιγάκι. Έχει ως πρότυπο τον γενικό διευθυντή των ΜακΝτόναλντς στην Αμερική επειδή ξεκίνησε σφουγγαρίζοντας τα πατώματα της συγκεκριμένης αλυσίδας φαστ φουντ!!
Μάλιστα κύριε, Έχω, είπε, ένα σωρό… διπλώματα, αλλά δεν θα αρνηθώ να κάνω τη λάντζα γιατί η λάντζα έχει μεγάλο αντίκτυπο στην εθνική οικονομία. Και ποιός αρνείται να κάνει λάντζα αν δεν έχει πλούσιο μπαμπά ή υπουργό μπάρμπα; Ουδείς.

Κάποτε λόγω βιοποριστικής ανάγκης είχε εργαστεί έντιμα, κάνοντας λάντζα σε κομματικά γραφεία; Έκτοτε έχει επιδείξει πειθαρχία, συνέπεια, πίστη και αφοσίωση στους ισχυρούς εκείνους πολιτικούς που τον στήριζαν στην δημοσιογραφική του καριέρα ώστε εν καιρώ, με το πλήρωμα του χρόνου …και για μια βουλευτική έδρα σε κάποιο νησί, ίσως στο νησί της καταγωγής του; (Το επάγγελμα της δημοσιογραφίας στις μέρες μας βλέπεις δεν είναι για πολύ, άντε καμμιά εικοσαετία… Μετά πρέπει να βρεις τίποτα άλλο αν δεν κ.λπ. κ.λ.π.).
Μιλώντας όμως για το πλήρωμα του χρόνου, ο συγκεκριμένος τυπάκος θα όφειλε ίσως να δείχνει λίγο μεγαλύτερο σεβασμό στους πρεσβύτερους, να μην επιδεικνύει όψιμα τόσο παράταιρη - ειδικά για το δικό του στυλ - περιφρόνηση της μέσης και τρίτης ηλικίας, δήθεν ως υποστηρικτής των νέων και της νεολαίας. Η συζήτηση γινόταν απο τηλεοράσεως για την τηλεόραση. Αναφερόμενος λοιπόν στην τηλεόραση την οποία τόοοσο καλά γνωρίζει, είπε: Όταν είμαστε πενήντα ετών, δεν κάνουμε πια για την Τηλεόραση, είμαστε παππούδες…- Καλά, η εμπειρία, η αξιοπιστία, το κύρος; τον ρώτησαν Δεν παίζουν κανένα ρόλο;

Τόσοι και τόσοι πενηντάρηδες και βάλε που μεσουρανούν στην τηλεόραση, να αποσυρθούν; Κι όταν η κουβέντα πήγε σε συγκεκριμένα ονόματα, τότε, με κείνο το μόνιμο υποκριτικό γελάκι, είπε, Μα όλοι αυτοί που λέτε είναι παιδιά… και πάνω απ’ όλα είναι φίλοι που τους σέβομαι και τους θαυμάζω. Ε, κι αν δεν είναι όλοι φίλοι του, είναι δάσκαλοί του. Όλοι όμως. Κανείς δεν περισσεύει. Αδιακρίτως.

Αλλά γενικά, Το όνειρό μου εμένα είναι όλοι οι πενηντάρηδες και άνω να φύγουν απ' τη μέση, από την τηλεόραση, να μπουν νέα παιδιά στη θέση τους, (να βάλω κι εγώ μερικά στο σύστημα), εν τω μεταξύ να έχω γίνει βουλευτής και μετά, πού ξέρεις, υπουργός, κι ύστερα να έρχονται να με γλείφουν, να μου παίρνουν συνεντεύξεις και δηλώσεις κι εγώ να τους κάνω σοφές, φιλικές υποδείξεις.

Αυτό το τελευταίο, βέβαια, δεν το είπε αλλά έμοιαζε πολύ να το σκέφτεται για το άμεσο μέλλον. Είπε μόνο, Μα μέσα σε πολύ λίγο χρόνο πρέπει να κάνεις πολλά πράγματα…
Ε, ναι, αυτό το ίδιο σκέφτονται και πολλοί σαν κι εσένα και για την πολιτική και για την τέχνη κι εύχονται, φεύγοντας απο κάπου, να επικρατήσει πίσω τους το χάος ώστε μετά να λένε: Όταν είμαστε εμείς, στον καιρό μας ήταν καλύτερα γιατί μπλα, μπλα, μπλα.

Αλλά, δε βαριέσαι, από ψώνια σε τούτο τον τόπο να κοιτάζουν το χτες άλλο τίποτα. Ή κι από τα άλλα τα ψώνια που δεν τους συμφέρει να κοιτάζουν καθόλου το χτες. Τουλάχιστον ας τους λείπει αυτή η δήθεν νεαρολαγνεία.

Τα ξενέρωτα γεροντόπαιδα του συντηρητικού δόγματος «ένα κι ένα κάνουν δύο», ας κοιταχτούν καλύτερα στον καθρέφτη τους ένα βράδυ κι ας σκεφτούν αυτόν εδώ το στίχο του T.S Eliot: “Είμαστε οι κούφιοι ανθρώποι/ Είμαστε οι παραγεμισμένοι ανθρώποι/ που σκύβουνε μαζί. Καύκαλα μ’ άχερα γεμάτα, αλίμονο!” μπας και συνέλθουν.

Ή, πια, αφού θαυμάζουν τόσο τα αμερικάνικα πρότυπα, ας κοιτάξουν καλύτερα τις φυσιογνωμίες κύρους στο CNN κι ας πάψουν να λένε βλακείες όταν ξέρουν καλά πως στην ελληνική τηλεόραση βρίσκουν καταφύγιο εκατοντάδες απόφοιτοι λυκείου ή στην καλύτερη περίπτωση «να χρωστάνε μερικά μαθήματα για το πτυχίο του Πανεπιστημίου» αλλά επειδή έχουν γνωριστεί με “πρωτοκλασάτους” δημοσιογράφους στις διάφορες σχολές ή έξω απ’ αυτές, είναι όλα εντάξει και δεν χρειάζεται.

Ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις παιδιών με πραγματικά τυπικά προσόντα και ουσιαστικές γνώσεις ώστε να θεμελιωθεί κάποτε μια φρέσκια γενιά δημοσιογραφίας κύρους και αξιώσεων. Σ’ αυτό φέρει τεράστια ευθύνη και η Ε.Σ.Η.Ε.Α. (ακούτε Μορφωτικό;).

Αν πάντως ο ψιμυθιωτής αγαθών προθέσεων και ειλικρίνειας σκοπεύει να κατέβει στην πολιτική και να ζητήσει ψήφους, ας αντιληφθεί ότι από μεσήλικες, συνταξιούχους και οικογενειάρχες θα πάρει όσες πάρει – αφού αυτό είναι το στυλ του τόσα χρόνια.

Παλικάρι μου, Μην είσαι αχάριστος. Είσαι ο αγαπημένος των ηλικιωμένων. Λες να καταφέρεις να το αλλάξεις τόσο πολύ γρήγορα μέχρι τις εκλογές; Καλύτερα να τριγυρνάς κι εσύ παλιομοδίτικα με κανένα λακέ να σου κρατάει τη τσάντα ενώ θα μοιράζεις υποσχέσεις και καρτούλες που θα ’χουν πάνω την αναγνωρίσιμη φατσούλα σου και τα τηλέφωνά σου: την ελπίδα για κάθε πικραμένο συνταξιούχο, για κάθε απελπισμένο γιο και κόρη που θέλουν να μπουν κι αυτοί στη δημοσιογραφία κι ύστερα έχει ο Θεός.

Αλλά τα γαϊδουράγκαθα είναι για τους γαιδάρους με τα μεγάλα αυτιά κι ούτε οι νέοι ούτε οι παππούδες, μασάνε πια τόσο πολύ κουτόχορτο. Γι αυτό απαιτούν πραγματικές ευκαιρίες αντί για αέρα κοπανιστό. Άσε που κι εκείνη η μόδα του τάχα φιλοσοφημένου φιλόδοξου γιάπη των εταιρειών και των media παρήλθε και είναι κάπως για τα μπάζα και για γέλια.
Γιατί ξέρετε κάτι; Δεν έχει τόση σημασία τι κάνεις και τι επιλέγεις στη ζωή; Αλλά πώς; Πώς χρησιμοποιείς τις ευκαιρίες που σου δίνονται, σου χαρίζονται, που κληρονομείς ή που κοπιάζεις να τις κερδίσεις ώστε, τουλάχιστον, να συμβάλλεις κάπως, λίγο, ελάχιστα στην ελάττωση των ελαττωμάτων μας ως λαού («το φθόνο, την πονηρία και την κλίση προς ραδιουργία») και την ενίσχυση των προτερημάτων («την ευφυΐα, το φιλότιμο, το θάρρος»). Αφήστε λοιπόν τις ευτελείς κολακείες και το κωλογλείψιμο: η γεύση που συσσωρευτικά αφήνουν είναι εμετική. Αν όχι πάντα για τους ίδιους, σίγουρα για όλους τους άλλους.

ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ

Στην Ιερή Κληρονομιά

Ο αρχαιολογικός χώρος όπου βρίσκονται τα θεμέλια του παριλίσσιου ιωνικού ναού της Αγροτέρας Αρτέμιδος, από τις σημαντικότερες ιστορικά αρχαιολογικές τοποθεσίες στο κέντρο των Αθηνών κινδυνεύει. O λόγος είναι η έλλειψη πολιτικής βούλησης από τους εκάστοτε υπουργούς Πολιτισμού, να προσκομίσουν το τίμημα για την απαλλοτρίωση του χώρου, την περαιτέρω ανασκαφή, ανάδειξη και απόδοση του στους πολίτες των Αθηνών.
Ενώ το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο έχει γνωμοδοτήσει 7 φορές σε διάρκεια 40 χρόνων για την άμεση απαλλοτρίωση, προστασία και ανάδειξη του αρχαιολογικού χώρου, ο υπουργός Πολιτισμού αναπέμπει το θέμα στο συμβούλιο προτείνοντας έμμεσα την οικοδόμηση του χώρου.

Εμείς οι υπογράφοντες αντιστεκόμαστε σθεναρά στην οικοπεδοποίηση των ιερών αρχαιολογικών χώρων. Οι κυβερνήσεις έχουν το χρέος να προστατεύουν την παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά και να την αποδίδουν στις γενεές που ακολουθούν. Ζητούμε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, την βουλή των Ελλήνων και όλες τις αρμόδιες δημόσιες υπηρεσίες να δράσουν υπέρ της προστασίας του χώρου αυτού.http://www.artemisagrotera.org/gr/petition.asp

(Το θέμα έστειλαν οι φίλοι "ΠΡΑΣΙΝΟΙ" και κρίνεται σωστό και δίκαιο να σας το πούμε)

Α - ΠΑΙ - ΧΤΟ

Greek Exams

αποκαλύπτει η Χίλντα Παπαδημητρίου

«Η σκανδιναβία είναι μια πράξη που κάθε πολιτισμένος άνθρωπος πρέπει να αποφεύγει» Από γυμνάσιο της Λάρνακας Κύπρου)

«Εσπεριδοειδή σαν τα πορτοκάλια είναι και τα μαντολίνια, αλλά πιο μικρά και με φλούδα που βγαίνει εύκολα» Απο γυμνάσιο της Αθήνας, 1992 )

«Η επετηρίδα είναι αυτό που βγάζουμε στα μαλλιά μας άμα δεν λουζόμαστε συχνά»

«Ο μισογύνης είναι τέρας μυθολογικόν, μισός γυναίκα και μισός άλλο πράμα, απερίγραπτης ασχήμιας και τελείως εξαγριωμένος με την κατάστασή του» (Από γυμνάσιο της Θεσπρωτίας, 1991)

«Το φοβερότερο όπλο των αρχαίων Αράβων ήταν ο Ευνούχος»

«Ο Κωνσταντίνος Καντάφης ήτανε Έλληνας ποιητής που γεννήθηκε στη Λιβύη της Αλεξάνδρειας»

«Οι Έλληνες εφεύρεσαν τη γεωμετρία για να αποφύγουνε την άλγεβρα που ήτανε αράπικη» «Στην αρχαία εποχή δεν υπήρχαν ξένες χώρες γι' αυτό δεν έχουν βρει οι αρχαιολόγοι αρχαία διαβατήρια»

«Όταν ο Οδυσσέας γύρισε πίσω στην Ιθάκη, βρήκε τους είκοσι ανεμιστήρες και την Πηνελόπη να τους δουλεύει στο φουλ» (Από διαγώνισμα στην Ιστορία, γυμνάσιο της Κορινθίας, 1989) «Όταν ο Χριστός ήτανε μικρός, ο πατέρας του ο μαραγκός Ιωσήθ, το φώναζε Χρηστάκη»

«Ο Λεωνίδας και οι Τριακόσιοι του ηττήθηκαν γιατί οι Θερμοπύλες ήτανε πολυπληθέστεροι σε αριθμό»

«Την Οδύσσεια της έγραψε ο Οδυσσέας. Την Ιλιάδα ο Ηλιάδης» Από διαγώνισμα Β' τάξης γυμνασίου της Λαμίας, 1969)

«Η γυναίκα του Τσάρου λεγότανε Τσάρα. Η κόρη του τσατσάρα. Ο γιος του Νορέγιεφ»

«Η μάνα του Ρασπούτιν ήτανε η ρασπουτάνα, τεραστίων διαστάσεων Ρωσίδα της Σιβηρίας» Από γυμνάσιο της Καρδίτσας, 1991)

«Η Παραφίνη ήτανε η θεά που προστάτευε τα Χερουφίμια και τα Σεραφίμια». (Από διαγώνισμα στα θρησκευτικά, γυμνάσιο της Κορίνθου, 1990)

«Πρωτεύουσα της Κεϋλάνης είναι η Λιπτον Τι»

«Ο Κορινθιακός Κόλπος ευρίσκεται τελείως κατά μήκος» (Από γυμνάσιο της Πάτρας, 1988) «Το τετράγωνο της υποτείνουσας ισούται, αλλά όχι πάντοτε» (Από γυμνάσιο της Καλαμάτας, 1991)

«Η κυριότερη αιτία της εξάτμισης είναι η φωτιά κάτω από το κατσαρολάκι»

«Η βαρύτητα είναι πιο δυνατή το Φθινόπωρο. Τότε βλέπουμε τα μήλα να πέφτουν ομαδικά» «Το παιδί που οι γονείς του είναι από την Ύδρα, λέγεται Υδρογόνο»

«Η σοβιέτα είναι που φοράνε οι Ρωσίδες. Στη Σερβία φοράνε σερβιέτες»

«Το νερό ανακατεύεται με όλα τα υγρά, εκτός από το αίμα. Υπάρχει και παροιμία γι' αυτό»

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ... ρε γαμώτο

Peace Education

Υπάρχει ένα ζήτημα που αφορά στον τρόπο με τον οποίο στο Εκπαιδευτικό Σύστημα της Ελλάδας θα ενσωματωθεί κάποτε η αντίληψη της Παιδείας για την Ειρήνη:Να υπάρχει μάθημα που θα διδάσκεται από εξειδικευμένους δασκάλους πώς οι μαθητές και οι μαθήτριες, ανεξαρτήτως καταγωγής, χρώματος, θρησκεύματος κ.λ.π. θα συνυπάρχουν ειρηνικά θα λύνουν τις καθημερινές διαφορές τους με συζήτηση, αναπτύσσοντας νοοτροπία ανοχής (tolerance) στη διαφορετικότητα, τις αντιθέσεις παντός είδους, την άλλη άποψη απ’ όπου κι αν εκφράζεται δίχως ρατσιστικές ή άλλες σκληροπυρηνικές αγκυλώσεις και στερεότυπα.
Το θέμα είναι ποιοι δάσκαλοι, ποιοι καθηγητές και κυρίως πόσοι μέσα στα τόσα προβλήματα που πνίγουν την Ελληνική Παιδεία σήμερα έχουν τις απαραίτητες γνώσεις την αντοχή να διδάξουν αποτελεσματικά την ιδέα και την εφαρμογή της ανεκτικότητας σε παιδιά που φοιτούν σε σχολεία ιδίως των υποβαθμισμένων και προβληματικών περιοχών σε αστικά κέντρα ή πιο μακριά έτσι ώστε το όραμα μιας νέας γενεάς πολιτών με Κουλτούρα Ειρήνης να έρθει λίγο πιο κοντά μας απ’ ό,τι βρίσκεται τώρα στην εποχή της αγριάδας και των συμμοριών.Η μη κυβερνητική οργάνωση ΚΕΔΕ (Κέντρο Έρευνας και Δράσης για την Ειρήνη) έχει εντοπίσει αυτό το μεγάλο ζήτημα εδώ και αρκετά χρόνια. Έτσι, όπως μας πληροφορεί η πρόεδρός του κ. Φωτεινή Σιάνου, το ΚΕΔΕ σε συνεργασία με τον δήμο της Αγίας Βαρβάρας έχει υποβάλει ένα μικρό Πρόγραμμα Εκπαίδευσης για την Ειρήνη στο υπουργείο Απασχόλησης. Είναι σε όλους γνωστό ότι ο συγκεκριμένος δήμος έχει χαρακτήρα άκρως «πολυπολιτισμικό». Εάν λοιπόν το υπουργείο ευαισθητοποιηθεί και κατανοήσει την σπουδαιότητα του εγχειρήματος, χρηματοδοτώντας το πρόγραμμα, θα δοθεί η ευκαιρία σε καθηγητές μέσης και ανώτερης εκπαίδευσης να μάθουν πώς να διαχειρίζονται σωστά τις δύσκολες καταστάσεις στα σχολεία τους, βοηθώντας τους εαυτούς τους και τα παιδιά να ηρεμήσουν και να αντιληφθούν ότι με την άσκηση βίας και την επιβολή ειρήνης μέσω του άγραφου νόμου της ζούγκλας, ουδείς άνθρωπος, ισχυρός ή μη, πέτυχε τους στόχους του.