efimerida sfaira

Η αλήθεια όπως την πιστεύεις στ' αλήθεια με θάρρος για κάθε καινούρια αρχή, θέλοντας ή μη

Η Φωτό Μου
Όνομα:
Τοποθεσία: Athens, Attika, Greece

Σάββατο, Ιουνίου 30, 2007

ΠΕΛΑΓΟΔΡΟΜΙΕΣ


Σε μια κουταλιά νερό


Λοιπόν, μα την αλήθεια, μερικές διαφημίσεις δημιουργούν σοβαρά ερεθίσματα για κοινωνικό διάλογο και προβληματισμό: Τι κάνετε, ας πούμε, όταν το αγόρι σας δεν βοηθά τι να παραγγείλετε στην καφετερία; Μήπως δεν νοιάζεται πραγματικά για σάς; Λέτε να είναι λίγο τσιγκούνης και να μην το έχετε καταλάβει; Ή απλώς ξενέρωτος; Από την άλλη, τι περνάει απ’ το νου σας όταν το κορίτσι δεν ξέρει τι θέλει; Όταν ζητάει απεγνωσμένα τη γνώμη σας για το πιο απλό πράγμα; Είναι μόνο ναζιάρα ή είναι χαζοβιόλα; Σε ένα ραντεβουδάκι «για καφέ», τρόπος του λέγειν, υπάρχουν άραγε σημάδια που συντείνουν να συναχθεί ένα πρώτο συμπέρασμα τι μέρος του λόγου μπορεί να είναι ο άλλος; Κάποτε, μου εξομολογήθηκε ένας άντρας (φίλος σήμερα), είχε βγει ραντεβού με μια τύπισσα που το ’παιζε σοβαρή και δεν μιλούσε πολύ, μόνο τον άκουγε προσεκτικά, κι αυτός κολακευόταν και νόμιζε ότι από ευφυΐα ήταν λιγομίλητη – ε, ναι, ευφυΐα είναι να ξέρεις ότι άμα βγαίνεις πρώτη φορά μ’ έναν άντρα αρκετά μορφωμένο καλύτερα να σωπαίνεις – επίσης από το τι παραγγέλνει ο άλλος μέχρι το πώς το παραγγέλνει, από το πόσο γρήγορα βάζει και κυρίως βγάζει το χέρι στην τσέπη όταν έρθει ο λογαριασμός (γιατί υπάρχουν κάποιοι που είτε δεν βάζουν το χέρι στην τσέπη είτε το βάζουν μεν αλλά αργούν πολύ να το βγάλουν) μέχρι το αν και πόσο pourboire αφήνει στο γκαρσόνι· λέτε να βοηθούν αυτά στην εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων σ’ ένα rendez-vous με κάποιον;

Αφορμή γι αυτές τις σκέψεις μας έδωσε μια ραδιοφωνική διαφήμιση όπου: ζευγαράκι έχει πάει για… καφέ. Εκείνος παραγγέλνει μόνο νεράκι εμφιαλωμένο (πώς λέμε «καταξοδεύτηκε»;). Εκείνη πελαγώνει. Εκείνος δεν μπαίνει σε καμιά διαδικασία να τη διευκολύνει, αντιθέτως, διώχνει το γκαρσόνι. «Ελάτε σε κάνα χρόνο» λέει επειδή αυτή αργεί να αποφασίσει.
Τώρα θα μου πεις πολλά μπορεί να συμβαίνουν: να την ξέρει καλά πόσο αναποφάσιστη είναι και να’ χει βαρεθεί ο άνθρωπος, μπορεί να’ χαν τσακωθεί λίγο πριν και να τους πιάσαμε πάνω που πάνε να τα βρούνε (μόλις δέκα λεπτά νωρίτερα τσακώθηκαν και του είπε: «Δεν θα μου λες εσύ τι θα κάνω, εντάξει;»), μπορεί γενικά να είναι η γκόμενα που όλα τα θέλει και τίποτα δεν θέλει, μπορεί να είναι παχουλή και να την έχει πιάσει πανικός, μπορεί να είναι απλώς ένα άβουλο πλασματάκι, ή να’ χει ορμονικό πρόβλημα. Ακόμα μπορεί ο νέος να παραείναι γρήγορος και σίγουρος για τις επιλογές του οπότε να την αγχώνει. Ξέρω ’γω; Μπορεί να είναι just another spot, kai na to ’houme kanei… big deal.
Γι αυτό let’s cool it με ένα ποίημα αφιερωμένο για το Σαββατοκύριακο.

Αυτός κι αυτή είναι μαζί / λίγο καιρό ή πιο πολύ / θα δείξει στην πορεία /
Κι εφόσον βγαίνουνε μαζί / κάθονται σ’ ένα magazi / Αυτός αποφασιστικός /
έξυπνος και κανονικός / Αυτή γκρινιάρα και χαζή / Λιγάκι εκνευριστική /
Δεν ξέρει τι να πάρει / Να πιει χυμό, να πει ποτό; / Ζητά να τη βοηθήσει /
Πες μου κι εσύ, βρε Τάκη / Αχ, τι να πιω; Α, όχι αυτό / Αγχώνεται, παραληρεί /
ο Τάκης δείχνει υπομονή / σιωπά μα δεν αδημονεί / Έρχεται το γκαρσόνι /
Για μένα πιάσε ένα νερό / ΑΥΡΑ που ’ναι και δυνατό / Ξέρεις καλά τι κάνει /
Και δεν του καίγεται καρφί / που η χαζή δεν θα το πιει / Σάμπως θα βγούνε πάλι;

Τι; Πώς; Τι έγινε με το Θανάση; Ποιον Θανάση; ΤΟΝ Θανάση; Τον γλυκούλη μου; Τον κοινωνικό; Που έχει ξύπνια φατσούλα κι είναι και αληθινά αστείος; Μια χαρά! Όλα τα λεφτά, χτες βράδυ, πρώτο θέμα διαφήμιση ήταν στο διάλειμμα της ΕΛΛΑΔΑΣ που ’χει ΤΑΛΕΝΤΟ. Δεν ξέρω ποιος κατεβάζει τις ιδέες, αν είναι ο ίδιος κειμενογράφος, πάντως όποτε δοθούν βραβεία καλύτερης διαφήμισης παίζει δυνατά.

Αλλά μ’ εκείνον εκεί τον άλλον, τον… πώς να τον πω; Δεν θέλω να πω το όνομά του παρότι το ξέρω γιατί άμα θέλουνε να ξέρεις πως λένε κάποιον δεν υπάρχει περίπτωση να μην ξέρεις. «Τσιμπλή» τον λέω εγώ, ναι, κι όλο θέλω κάτι να σχολιάσω κι όλο μου κόβεται η όρεξη, ρε γαμώτο, με χαλάει λίγο. Άσε δε λέω τίποτα επειδή δεν με πείθει ούτε με εμπνέει κι ούτε πίνω το χυμό που μου προτείνει· ούτε για νερό ούτε για καφέ ούτε πουθενά πήγαινα μαζί του. Ενώ με τον Θανάση… Μονάχους Μονάχους κι ένα καράβι φίλους (και η θεία μαζί, ας είναι).

Τρίτη, Ιουνίου 26, 2007

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ


Οι εκλογές της παρηγοριάς


Κοιτάξτε γύρω σας τους ανθρώπους στα τρένα, τα λεωφορεία, στις υπηρεσίες, όλους εκείνους τους ανθρώπους που τρέχουν εδω κι εκεί όλη μέρα για τις καθημερινές υποχρεώσεις και πέστε την αλήθεια: πιστεύετε ότι η σκορδοκαϊλα του κοσμάκη είναι πότε θα πάνε να ψηφίσουν; Αν θα είναι τον Οκτώβριο, τον Νοέμβριο, τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά, των Φώτων, της Υπαπαντής του Κυρίου, του Αγίου Βαλεντίνου, την ημέρα της Γυναίκας, του Καταναλωτή, της Δασοπονίας ή του Νερού; Φαντάζεστε ότι ο πολύς ο κόσμος, αυτός ο κατάκοπος από τις συνθήκες μιας μέτριας και πολύ δύσκολης ζωής, ο μέσος άνθρωπος όπως τον αποκαλούμε, όταν τα βράδια ανοίγει την τηλεόραση για να... ενημερωθεί προτού τον πάρει ο ύπνος στον καναπέ, κάνει αμάν και πότε να γίνουν εκλογές να σωθεί; Απο τι να σωθεί άλλωστε κι απο ποιόν; Ακούει δημοσκοπήσεις επι δημοσκοπήσεων, ακούει και σε ποιά κατηγορία τον κατατάσσουν ενίοτε οι ειδικοί ανάλογα με την ηλικία του, το φύλο του, την οικονομική του κατάσταση, το επίπεδο της μόρφωσής του κι ένα σωρό άλλες "ενδιαφέρουσες" για ασφαλή στατιστικά συμπεράσματα ομαδοποιήσεις πληθυσμού και νιώθει... νιώθει, Τι νιώθει αλήθεια; Ξέρει κανείς; Ύστερα από τόσες και τόσες μετρήσεις προθέσεων, διαθέσεων, παραστάσεων;


Συνεδρίασε η κυβερνητική επιτροπή. Οι υπουργοί εξέρχονται του Μεγάρου Μαξίμου έτοιμοι να απαντήσουν στις καυτές (λόγω καύσωνα) ερωτήσεις των εκπροσώπων αυτού του μέσου πολίτη που έχει περιέργεια να μάθει κάτι παραπάνω από όσα ξέρει, ζώντας σ' αυτή τη χώρα.

Παράδειγμα:


ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Τελικά ο κ. Καραμανλής μαρτύρησε το χρόνο των εκλογών απαντώντας στην ερώτηση του κ. Ερντογάν; Μάρτιο, ή τώρα το Σεπτέμβριο-Οκτώβριο;

ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Ο κ. Καραμανλής είπε ότι η συνταγματική προθεσμία είναι ο Μάρτιος του 2008.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Αυτό δεν σημαίνει ότι θα ακολουθήσετε τη συνταγματική επιταγή;

ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Αυτό σημαίνει ότι αυτό είπε ο Πρωθυπουργός. Αυτό δεν με ρωτήσατε; Αυτό σας απάντησα.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Τον ρωτήσατε αν θα γίνουν το Σεπτέμβριο ή το Μάρτιο τελικά;

ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Όχι, δεν ρωτάω. Θα το ανακοινώσει στην ώρα του.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Δεν έχετε περιέργεια;


ΥΠΟΥΡΓΟΣ: Καθόλου.


Οι απαντήσεις ήταν της υπουργού Εξωτερικών, κυρίας Μπακογιάννη, αλλά αυτό δεν έχει τόση σημασία. Κάποιος άλλος θα απαντούσε πάνω κάτω τα ίδια πράγματα. Υπάρχουν όμως και κάτι άλλες ερωτήσεις που ο μέσος άνθρωπος θα ήθελε πολύ να τις θέσει στον κάθε πρωθυπουργό, αν είχε το δικαίωμα και τη δυνατότητα να περιμένει ώρες ολόκληρες, μέρα νύχτα με κρύο και με ζέστη, μαζί με τους αδυσώπητους εκπροσώπους του Τύπου, κάτω απο κείνη τη νεραντζιά.

ΑΓΩΓΟΙ ΜΕ ΤΡΙΑ

Αφού μας κάνουν την τιμή και μας ενημερώνουν, δεν έχουμε λόγο να μην αναρτήσουμε το δελτίο Τύπου από το Μαξίμου. Όμως η συνέντευξη που ζητήσαμε από τον κύριο Καραμανλή δεν μας δόθηκε (ακόμα). Κι έτσι σκεφτήκαμε μήπως θα είναι χρήσιμο να δείτε κι εσείς σε ποιές ερωτήσεις δεν απαντά αυτή τη στιγμή ο πρωθυπουργός. Τουλάχιστον η άρνηση ήταν άμεση και σαφής. Οι ερωτήσεις, που θέσαμε σε όλους τους πολιτικούς αρχηγούς της Βουλής και περιμένουμε τις απαντήσεις τους, θα αναρτηθούν μια από τις επόμενες ημέρες. Κι έπειτα θα περιμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον και τις δικές σας σκέψεις και σχόλια επ' αυτών.
Εν τω μεταξύ πάμε σε άλλο θέμα.


ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ

Κωνσταντινούπολη, 25 Ιουνίου 2007

ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ κ. ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΜΕΤΑ ΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ κ. Β. ΠΟΥΤΙΝ


Με τον Πρόεδρο Πούτιν είχαμε, όπως πάντα, μια πολύ χρήσιμη και εποικοδομητική συνομιλία. Για μια ακόμη φορά, επιβεβαιώσαμε το άριστο κλίμα των σχέσεών μας και της συνεργασίας μας.

Διαπιστώσαμε ότι προχωρούν τα συμφωνηθέντα για την κατασκευή του πετρελαιαγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη.

Στη σημερινή μας συνάντηση όμως, ιδιαίτερα μας απασχόλησε η δυνατότητα κατασκευής ενός νέου αγωγού φυσικού αερίου, του Southstream, που θα συνδέει τη Ρωσία με την Ευρώπη, μέσω Ελλάδος. Πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό έργο, το οποίο θα συμβάλλει στην ενίσχυση της ενεργειακής ασφάλειας, αλλά και της διαφοροποίησης των οδών προμήθειας φυσικού αερίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η Ελλάδα αφού εξέτασε το θέμα σε συνεργασία με τη Ρωσία, τη Βουλγαρία και την Ιταλία, είναι έτοιμη να προχωρήσει και σε αυτό το μεγάλο έργο. Πέρα από τα οφέλη για όλες τις χώρες, πέρα από τα σημαντικά οικονομικά οφέλη για τη χώρα μας, μαζί με τον αγωγό Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη και βέβαια τον ελληνοτουρκικό αγωγό και τον υποθαλάσσιο αγωγό Ελλάδας - Ιταλίας, είναι προφανές ότι η Ελλάδα καθίσταται ένας διεθνής ενεργειακός κόμβος μεταφοράς πετρελαίου, ηλεκτρισμού και τώρα φυσικού αερίου.

Κυριακή, Ιουνίου 24, 2007

ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΣ ο ήλιος το καταμεσήμερο


Ο αρχιφύλαξ, η πρόοδος και οι φάπες

Στις 14 Σεπτεμβρίου 1981 στο Καστρί, ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου, προλόγιζε το βιβλίο ενός δημοσιογράφου υπό τον τίτλο “στη μαχη για την αλλαγη” - έτσι δίχως τόνους γραμμένος ο τίτλος στο εξώφυλλο – όπου ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ (και σχεδόν ένα μήνα μετά από εκείνη τη μέρα πρωθυπουργός) δεσμευόταν ότι η κυβέρνησή του, η κυβέρνηση της Αλλαγής, θα εργαζόταν συστηματικά ώστε ο δημοσιογράφος «να είναι απαλλαγμένος από εξαρτήσεις», εκείνες τις εξαρτήσεις, έγραφε, που οδηγούσαν τον δημοσιογράφο «στη μετατροπή του σε υπάλληλο του Κράτους, της κυβέρνησης ή του κόμματος.»
Ο Ανδρέας Παπανδρέου έκανε λόγο και για ένα από τα «θλιβερά επιτεύγματα του κράτους της Δεξιάς»: την κατασκευή δημοσιογράφων, κυρίως με την εξαγορά συνειδήσεων ώστε να επιτευχθεί μια εκ των έσω διάβρωση του Τύπου, να χρησιμοποιείται η δημοσιογραφία από το κατεστημένο σαν όργανο αποπροσανατολισμού και αντιλαϊκής προπαγάνδας. Υποστήριζε και κάτι ακόμα: ότι «ο δημοσιογράφος έχει καθήκον να πάρει θέση, να τοποθετηθεί στην κοινωνική δομή. Η είδηση, η καταγραφή και προβολή των στοιχείων είναι, πρέπει να είναι, το θεμέλιο της δημοσιογραφίας, δεν είναι όμως το σύνολό της κι ούτε υπηρετείται σωστά η ενημέρωση της κοινής γνώμης μόνο με την παρουσίαση της είδησης. Γιατί τα γεγονότα δεν είναι ποτέ ξεκομμένα. Είναι στιγμές μας εξελικτικής διαδικασίας.»

Το βιβλίο αυτό είναι του γνωστού δημοσιογράφου Γιώργη Μασσαβέτα, ο οποίος παρουσίαζε ένα τμήμα της δουλειάς του, κομμάτια της επώνυμης αρθρογραφίας του που «παρά το κύλισμα του χρόνου, διατηρούν την επικαιρότητά τους» όπως σημείωνε.
Το βρήκα στην Αχαρνών, σε ένα μικρό παλαιοπωλείο βιβλίων, περιμένοντας όσο η μητέρα μου να ανανεώσει το βιβλιάριό της στο παρακείμενο Τ.Σ.Α.Υ (ξέρετε ασφαλιστικά ταμεία, ομόλογα κ. ο. κ). Το ξεφύλλισα και παρότι περιλάμβανε κείμενα του …1975, 1978, 1981, μου φάνηκε ότι πράγματι διατηρούν την επικαιρότητά τους σχεδόν τριάντα χρόνια μετά. Το αγόρασα 2,50 ευρώ! Και σκέφτηκα: Χμ, κανονικά θα έπρεπε να το ξανατυπώσουν και το διανέμουν οι δωρεάν εφημερίδες, δωρεάν στους νέους και γενικά στον κόσμο για να μη ξεχνιόμαστε.
Διότι αυτές τις μέρες η σοκαριστική(;) είδηση του αρχιφύλακα και των άλλων αστυφυλάκων να πλακώνουν στις σφαλιάρες τα κλεφτρόνια, όπως παρακολουθήσαμε χάρη στην τεχνολογική πρόοδο με το βίντεο (μέσω κινητού;) των βασανιστηρίων που βγήκε στη δημοσιότητα (να υποθέτουμε ότι ήταν για να τιμωρηθούν π α ρ α δ ε ι γ μ α τ ι κ α, όπως είπε ο Πολύδωρας, οι κακοί και βάναυσοι αστυφύλακες;), και έγιναν τα ποικίλα δημοσιογραφικά και πολιτικά σχόλια - ακόμα και κείνα ότι χρειάζονται μερικές «ψιλές» προς γνώση και συμμόρφωση - και τα λοιπά γενικά περί παιδείας και ποιότητας και, και, και,
Ιδού, λοιπόν, βγάλτε μερικά σφαιρικά συμπεράσματα από την πρόσφατη ιστορία.

Πώς έγινε βασανιστής;
του Γιώργη Μασσαβέτα στην εφημερίδα ΑΘΗΝΑΪΚΗ (το 1975)

Δεν έχει σχεδόν συμπληρώσει τα είκοσι το παλληκαρόπουλο, που καλείται να καταταγεί στο στρατό. Δεν είχαν συμπληρώσει τα είκοσι κι εκείνοι που με κριτήριο τη σωματική τους διάπλαση και την… αναπλαστική του οικογενειακού τους φακέλου πολιτική απόχρωση, διαλέγονταν να επανδρώσουν την ΕΣΑ.
— Ποιος έκανε το παιδί μου βασανιστή; Ρωτούσε προχτές στη δίκη ένας πατέρας.
Δραματικό ερώτημα. Η αιώνια έκπληξη του γονιού, που κατά τη γνώμη του «έκανε τα πάντα» για το παιδί του και ξαφνικά το βλέπει να εγκληματεί. Το βλέπει στο εδώλιο του κατηγορουμένου σαν κλέφτη, βιαστή, λαθρέμπορο ή, στην περίπτωσή μας, βασανιστή. Για ν’ απαντήσει κανείς σ’ αυτό το ερώτημα πρέπει να περάσει πρώτα από την κρισάρα μερικών άλλων λιγότερο “δραματικών”, αλλά περισσότερο ουσιαστικών ερωτήσεων.
Πολλές φορές ξεπήδησαν προδότες, δοσίλογοι, βασανιστές, όργανα τυφλά της βίας των ντόπιων ή ξένων κατακτητών από τα σπλάχνα ετούτου του γενναίου λαού.
Γιατί η γενναιότητα δεν διδάσκεται στον τόπο μας, παρά μόνο σαν αρετή που εκδηλώνεται στο πεδίο της μάχης. Η γενναιότητα της καθημερινότητας είναι άγνωστη αρετή για τη σκουριασμένη παιδεία μας.
Αντίθετα η γενναιότητα του να αρνείσαι τον εξανδραποδισμό σου και τη μεταβολή σου σε άβουλο όργανο του κάθε γραναζιού της εξουσίας, είναι καταχωρημένη στο λεξιλόγιο της επίσημης αγωγής μας σαν έλλειψη φρόνησης.
Τι έχουν διδαχτεί τα δεκαοκτάχρονα παλληκαρόπουλα;
Ότι είναι παρανομία να τα βάζεις με τους ισχυρούς. Ότι είναι τρέλα να διεκδικείς το δίκιο σου. Ότι είναι εθνικό να υπακούς στα προστάγματα κάθε κατοχυρωμένου εξουσιαστή.
Κι είναι αλίμονο πολιτική… παραγωγής ανθρώπων που διατάζονται να υπερηφανεύονται ότι δεν σκέπτονται. Κι είναι αλίμονο το τμήμα μιας γενικότερης πολιτικής παραγωγής κακομοίρηδων πολιτών, που όλη τους η πολιτική πρέπει να συνοψίζεται σε μια προσπάθεια: Να εξασφαλίζουν σε κάθε περίπτωση το «ουδέποτε απησχόλησεν τα αρχάς», που η πολιτεία – δασκάλα αυτής της “αγωγής” τον κλείνει σ’ ένα φάκελο και σ’ ένα υπηρεσιακό σημείωμα που συνιστά την πολιτική, ιδεολογική και ηθική “καθωσπρέπεια” του λαού μας.
Αλλά όταν τα πρόσωπα, τα πιο χτυπητά, που’ ναι φορείς ενός τέτοιου πνεύματος μετατροπής του πολίτη σε ραγιά, με μόνο προνόμιο την ανά τετραετία «άσκηση των πολιτικών δικαιωμάτων του», μετατροπής του στρατευμένου πολίτη σε ένα πράγμα, που πρέπει ν’ αφήνει έξω από το στρατόπεδο της μονάδας του τη συνείδηση και την… κακή του συνήθεια να σκέπτεται, όταν αυτά τα πρόσωπα μας κυβερνούν χρόνια και χρόνια τώρα, είναι για να ρωτάμε «ποιος έκανε το παιδί μου βασανιστή;».
Ποιος τίμησε με μετάλλια και προαγωγές τους αξιωματικούς που βασάνιζαν στην Ψυτάλλεια ή στη Μακρόνησο; Ποιος εξασφάλιζε… άδειες μικροπωλητών ή θέσεις κλητήρων στους χασικλήδες που τους επιστράτευαν σαν «αγανακτισμένους» πολίτες για να βασανίζουν ή να χαφιεδίζουν κάθε πολίτη που δε στεκόταν εθελόδουλος;
Όλα τούτα δεν γράφονται έτσι για να ζητήσουμε λογαριασμό για εκείνα που έγιναν. Αλλά για να θυμίσουμε σ’ αυτούς που κυβερνούν ότι το κακό που γεννήθηκε στις 21.4.67 ούτε και πέθανε στις 24 Ιουλίου του ’74. Κι έχουν ευθύνη γι αυτή την επιβίωση. Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευθύνη μιας πολιτείας, απέναντι στο έγκλημα, από την ανοχή και την παιδεία που αντιμετωπίζει τον πολίτη σαν έναν υποψήφιο υποτακτικό, για τα παντοειδή κελεύσματα της κάθε φορά εξουσίας που βρίσκεται πάνω απ’ το κεφάλι του.

Πέμπτη, Ιουνίου 21, 2007

ΠΟΙΟΣ ΘΑΝΑΣΗΣ;


Το τέλειο casting στη διαφήμιση


Οι άλλοι δεν ξέρω, αλλά εγώ όποτε παρακολουθώ τηλεόραση κι έρχεται η ώρα για τις διαφημίσεις, συνήθως - μη σας πω πάντα - κάτι θυμάμαι και χαίρομαι οπότε σηκώνομαι και πάω να το κάνω (από τουαλέτα μέχρι καφέ, κι από τηλεφώνημα στη φίλη μου τη Σούζυ μέχρι reset αυτόματου ποτίσματος στα έξω φυτά και χειροκίνητο στα μέσα). Μοναδική εξαίρεση που με καθηλώνει στην οθόνη: ο Θανάσης! Ποιός Θανάσης; Επώνυμο δεν ξέρω, αλλά είναι αυτός ο τυπάκος που διαφημίζει τα προϊόντα της ΤΙΜ και τώρα της WIND. Αν τύχει και μιλάω στο τηλέφωνο, λέω στη Σούζυ, Σσστ... κοίτα κοίτα φάση ο Θανάσης! Ποιός Θανάσης; μου λέει, Τρελάθηκες; Γύρνα, γύρνα γρήγορα στο τάδε κανάλι, της λέω, Να, αυτός που κάνει τη μάνα του και τη θεία του, αυτός ντε, αυτός που κολλάει μπρίκια. Όοοοχι αυτός που ...μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, ο άλλος ο ξανθός, ο γαλανομάτης. Ε, μου φτιάχνει τη διάθεση στο δευτερόλεπτο ο Θανάσης. Και πού το ξέρω εγώ ότι τον λένε Θανάση; Γιατί ένα βράδυ τον πέτυχα σε ένα μπαράκι και δεν κρατήθηκα. Πλησίασα και του είπα "Είσαι τέλειος, είσαι φοβερός". Κι είναι ο άτιμος το ίδιο χαριτωμένος, το ίδιο ευχάριστος όπως στη διαφήμιση: απίθανη φάτσα. Thanassis the Menace. Ναι, έπαιζε κι ένα μικρό ρολάκι στο σήριαλ Λούφα και Παραλλαγή, πολύ μικρό δυστυχώς. Γιατί ρε γαμώτο; Τέλος πάντως, όποιος τον ανακάλυψε με σκοπό να χαίρομαι δίχως να κάνω δουλειές στο διαφημιστικό διάλειμμα, το πέτυχε διάνα. Μέχρι και το κινητό μου γελάει!

Κυριακή, Ιουνίου 17, 2007

ΣΚΑΛΙΣΕ ΤΙΣ ΚΛΗΣΕΙΣ ΣΟΥ ΚΑΛΑ ΚΑΛΑ


7 χρόνια φαγούρα


Χάρη στα κομπιούτερ και την οργάνωση των δημοτικών και αστυνομικών υπηρεσιών θυμήθηκα τους αριθμούς πινακίδων των παλιών αγαπημένων μου αυτοκινήτων: από το CITROEN 2CV που είχα ως νεαρή κορασίδα, μετά το PEUGEOT 106 ως πολύ νέα γυναίκα, ύστερα το PEUGEOT 206 με ηλιο-οροφή ως απλώς νέα γυναίκα, κατόπιν το PEUGEOT 206cc ως μεσήλικας (αν υποθέσουμε ότι έχω διανύσει ακριβώς τη μισή μου ζωή κι έχω άλλη τόση ώσπου να μη χρειάζομαι πια Ι.Χ. διότι θα έχω αποκτήσει δικά μου φτερά για τις μετακινήσεις!). Ομολογουμένως είχα, και έχω ακόμα, κόλλημα με τα γαλλικά αυτοκίνητα κι ήταν συγκινητικό να ξαναθυμάσαι τους αριθμούς κυκλοφορίας σου και φυσικά μαζί με αυτούς το τι έκανες κατά τις διάφορες περιόδους. Ό,τι και να έκανες, τώρα πάντως είσαι καταγεγραμμένη ως παραβάτης του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας!

Η πυροδότηση της, ούτως ή άλλως, επιλεκτικής μνήμης σου έγινε εξ’ αιτίας μιας κλήσης (μετά γενναίας προσαυξήσεως) που ήρθε και σε βρήκε σπίτι σου επτά χρόνια αργότερα να σου υπενθυμίσει ότι τον Μάιο του έτους 2000 είχες παρκάρει κάπου όπου δεν έπρεπε να είχες παρκάρει. Εσύ, πάλι, συλλογίζεσαι ότι πριν από επτά, δεκαεπτά και είκοσι επτά χρόνια πολλά είχες κάνει για τα οποία χαίρεσαι ή λυπάσαι αλλά όσο για κείνο το παράνομο παρκάρισμα στο συγκεκριμένο δρόμο, η μνήμη σου δεν βοηθά πολύ. Τι δουλειά να΄χες άραγε;
Ωστόσο, όπως επισημαίνεται στην ειδοποίηση, σε περίπτωση που έχετε διευθετήσει το θέμα, τότε, παραβλέψτε την ειδοποίηση. Τώρα μάλιστα, αλλά τι εννοούν αυτοί μ’ αυτό; Διότι εσύ θυμάσαι ότι κάθε τέτοια κλήση που έβρισκες στο παρμπρίζ πήγαινες και τη «διευθετούσες», ως δημοσιογράφος που είσαι, στον εκάστοτε αρμόδιο αξιωματούχο της αστυνομίας ή του Δήμου αφού το ’χει η φύση της δουλειάς σου μερικές φορές να παρκάρεις εκεί που κανονικά δεν παρκάρουν. Εντάξει, δεν είναι δικαιολογία αυτό, αλλά πάντως έτσι συνέβαινε: να πηγαίνεις και να σου σβήνουν την κλήση ένεκα που είσαι δημοσιογράφος και υπήρχε (ή υπάρχει) ανοχή στο βιαστικό παρκάρισμα του δημοσιογράφου. Έλα όμως που ενώ στην έπαιρναν πίσω την κλήση δεν σήμαινε ότι σου την έσβηναν κιόλας από το σύστημα ηλεκτρονικής καταγραφής πραβάσεων ή ό,τι είναι αυτό τέλος πάντων.
Εσύ έφευγες ήσυχα ότι, εντάξει, το τακτοποίησες, αλλά να που τώρα έρχεται και σου λέει, Έλα πλήρωνε με τόκο! Μα καλά έπρεπε να περάσουνε εφτά χρόνια; Γιατί δεν έστειλαν την ειδοποίηση σε δύο, τρεις, έξι μήνες και πάντως μέσα στην ίδια χρονιά;

Ποιά βεβαίωση;


Μια πρώτη σκέψη είναι να παραβλέψεις την ειδοποίηση αφού την είχες διευθετήσει.
Μια δεύτερη σκέψη είναι να μη την παραβλέψεις και να σκαλίσεις το παρελθόν σου.
Τηλεφωνείς, λοιπόν στην αρμόδια Ταμειακή Υπηρεσία και δίνεις τον αριθμό πινακίδων του προ επταετίας Ι.Χ. καθώς και του προηγούμενου και του προ προηγούμενου (τις βρήκες στα αντίγραφα των φορολογικών σου δηλώσεων). Και τι μαθαίνεις; Ότι εκκρεμούν οφειλές από δεκαεπταετίας! Από το 1992 παρακαλώ έως το 2000. «Μετά το 2000 δεν έχετε παραβάσεις» με πληροφορεί ο υπάλληλος. Μωρέ, έχω, λες από μέσα σου, μια προχθεσινή, μόνο που δεν το ξέρεις ακόμα. Καλά, μα πώς; Αφού… μπλα μπλα μπλα, εξηγείς πώς είχαν τα πράματα με σένα και όλους τους άλλους του είδους σου. Σου λέει εύλογα, «αποκλείεται δηλαδή να χάσατε, να ξεχάσατε, να μην είδατε καν κάποιες κλήσεις ή να αμελήσατε έστω και να σας είπαν ότι διευθετήθηκε αλλά να μην είχε διευθετηθεί; Έχετε μήπως κάποια βεβαίωση;».
Τίποτα δεν έχω, σκέφτεσαι, ούτε καν επιχειρήματα δεν έχεις. Και τώρα, ορίστε: Τι ήθελα και τα σκάλισα; Ένιωσα να εξοργίζομαι, αλλά τι νόημα έχει;
«Δεν έχετε κάποια… γνωριμία;» ακούω τον άνθρωπο να με ρωτά φιλικά από την άλλη άκρη της γραμμής, που χωρίς να περιμένει απάντηση μου συνέστησε, Καλύτερα να επικοινωνήσετε με το γραφείο του αρμόδιου αντιδημάρχου εδώ στη Λιοσίων 22.
Γιατί όχι; Εδώ που φτάσαμε. Κλείνεις το τηλέφωνο και κοιτάζεις ξανά την μόλις προχθεσινή κλήση που οικονόμησες από καθαρή αφηρημάδα: η κάρτα στάθμευσης του Δήμου που σου ’πεσε στο δάπεδο του αυτοκινήτου καθώς έβγαινες… Πώς έπεσε; Πού να ξέρεις; Ίσως ο διάβολος που δουλειά δεν είχε και στη φύσηξε. Μα θα σκεφτούν ότι το λες ψέματα, ότι χαλάλισες εκ των υστέρων μια κάρτα των δυο ευρώ για να τους ξεγελάσεις. Δεν θα μπορούσες να το κάνεις αυτό; Ναι, αν είσαι τελείως χαζή θα μπορούσες. Αλλά, τι σημασία έχει; Θα πας που θα πας στη Βαρβάκειο, θα πληρώσεις που θα πληρώσεις και οκτώ ευρώ για μισή ώρα στο παρακείμενο γκαράζ, βάλε και τον χρόνο και την ταλαιπωρία να πας ως εκεί για να κάνεις την ένσταση, τέλος πάντων, έχεις που έχεις και την κάρτα ξυσμένη, θα πεις κι ό,τι έχεις να πεις και θα δεις. Τι να δεις; Πήγες και έγραψες την ένσταση στο έντυπο σχετικά με την κλήση των 23 ευρώ, σου είπαν, «αφήστε τη και να ξανάρθετε για την απάντηση αφού μας τηλεφωνήσετε τη άλλη εβδομάδα…». Τι έκανε λέει; Να ξαναρθώ; Κι άλλη ταλαιπωρία, κι άλλος χαμένος χρόνος, και βενζίνη, κι άλλα οκτώ ευρώ στο γκαράζ της Βαρβακείου, μόνο για το μπας και … Κι έτσι που τους έβλεπες, πολύ χλωμό άρχισε να σου φαίνεται πως θα δεχτούν την ένστασή σου. Ξέρετε, μου είναι δύσκολο να έρθω πάλι… «Τότε, πηγαίντε πάνω στον κύριο διευθυντή», σου λένε βαριεστημένα και με το δίκιο τους οι άνθρωποι γιατί δεν ήτανε δουλειά αυτή εκεί πέρα (άλλο θέμα αυτό). Ανεβαίνεις λοιπόν στον κύριο διευθυντή και περιμένεις και περιμένεις.
Ανοίγει κάποτε η πόρτα και κόβεις την όψη του πίσω από το μεγάλο γραφείο: στεγνή, στυγερή φάτσα, μάτι μοχθηρό και πλάγιο, βλέμμα πονηρό και μάγκικο. Εξουσία!
Εξηγείς, μα δεν τον ενδιαφέρει καθόλου. «Δεν γίνεται τίποτα» απαντά ξερά. Μα κοιτάξτε, να η κάρτα…. «Τη βλέπω αλλά δεν γίνεται τίποτα» ξανάπε με σαδιστική ευθυμία.

Δεν επέμεινα πολύ. Το ύφος και η φάτσα του ήταν άκρως αποτρεπτικά. Ούτε και τα … δυο ευρώ της άτυχης κάρτας δεν θα αφαιρέσετε; ρώτησα χαριτολογώντας. Και τότε αποφάσισε να γίνει καλός: «Μπορώ να αφαιρέσω το μισό ποσόν! Πέστε στον ταμία να μου τηλεφωνήσει» με διέταξε. Αχά! Το μισό ποσόν. Α, μάλιστα. Άρα γινόταν κάτι εξ’ αρχής. Η καημένη η ταμίας τα έχασε. Προς στιγμή λέω μέσα μου, αϊ σιχτίρ, θα πάω να πληρώσω και να φύγω κι ούτε θα πω τίποτα στην ταμία. Αλλά μετά λέω, δε βαριέσαι, κάτσε να δούμε.
«Σας είπε … να του τηλεφωνήσω;;» ρώτησε απορημένη αλλά τηλεφώνησε. Τελικά πλήρωσα 11 ευρώ και πενήντα λεπτά. Και τώρα; Σβήστηκε η κλήση; τη ρώτησα.
«Όοοχι τώρα, εν καιρώ».
Εν καιρώ! Α, όπως και οι άλλες, εν καιρώ ή θα σβηστούν ή θα εμφανιστούν, κι αν έχω ακόμα το αποδεικτικό έχει καλώς. Ο κύριος διευθυντής Στυλιανός … ναι, Στυλιανός Κρασάς, μας υποχρέωσε αφού έδειξε τάχα και ενδιαφέρον να μάθει πώς πήγαν οι εκλογές στην Ε.Σ.Η.Ε.Α, «το ξέρω πως είχατε εκλογές», κι αν βγήκε ο φίλος του ο τάδε που είναι επικεφαλής της παράταξης!
Ναι, άλλωστε κι εγώ γι αυτό έφαγα την κλήση στη Πινδάρου: από συμμετοχή και ενδιαφέρον για τις εκλογές στο κτίριο της Ακαδημίας. Κι επίσης από αφηρημάδα επειδή σκεφτόμουν κι άλλα κι έτσι δεν πρόσεξα την κάρτα που τη φύσηξε ο διάολος κι έπεσε χάμω.
Αλλά όποιος πολυσκέφτεται, την πληρώνει. Ή μήπως όχι;

Πληρώνεις μα δεν σβήνεις


Σχεδόν δυο ώρες περίμενα την επόμενη μέρα έξω από το γραφείο του αντιδημάρχου. Είχα κλεισμένο ραντεβού στις 11.30 (πήγα έντεκα και τέταρτο) και με δέχτηκε κατά τη μία. Ο διευθυντής της Ταμειακής Υπηρεσίας του Δήμου Αθηναίων, Βαφειάδης… ναι, Νίκος Βαφειάδης, ανέλαβε προ τριμήνου κατόπιν επιθυμίας του δημάρχου Αθηναίων, Νικήτα Κακλαμάνη επειδή του έχει εμπιστοσύνη ως φίλο και κυρίως ως έμπειρο εφοριακό.
«Ξέρετε πόσα είναι τα χρέη προς το Δήμο μονάχα από κλήσεις παράνομης στάθμευσης;

Ε ξ η ντ α ε νν ιά εκατομμύρια ευρώ!».
69! Πω, πω, είπα.
«Και πόσα από άλλα απλήρωτα τέλη; Πεζοδρόμια, καρέκλες, τραπέζια, ανανεώσεις αδειών;

Ε β δ ο μ η ντα τε σσε ρα εκατομμύρια παρακαλώ».
74! Πω, πω, σκέφτηκα κουνώντας την κεφαλή
«Σύνολο 143 εκατομμύρια ευρώ!» τα πρόσθεσε.
Ε, ναι, δεν είναι και λίγα. Κι από πότε όλα αυτά; ερώτησα.
«Από το 1985 έως τώρα».
Εγώ πάλι είμαι του 1992 έως 2000, είπα εξηγώντας τα περί ειδοποίησης που ήρθε με 7 χρόνια καθυστέρηση, κι έχοντας κατά νου ότι πάει, την πάτησα που τα σκάλισα. Αλλά αυτός ο άνθρωπος ήταν μια μάλλον ευχάριστη έκπληξη σε αντίθεση με τον άλλον γιατί ούτε πουλούσε ύφος ούτε εξουσία. Έτσι συζητήσαμε αρκετή ώρα και όταν του είπα, Να π.χ. μόλις χτες πλήρωσα μια κλήση εκεί στη Βαρβάκειο αλλά η ταμίας είπε ότι δεν σβήνονται αμέσως μόλις πληρώσεις κι εγώ αυτή την απόδειξη ότι δηλαδή πήγα και διευθέτησα το ζήτημα σε λίγο θα την έχω χάσει και θα την έχω ξεχάσει.Ο Βαφειάδης έδειξε να κατανοεί ότι πράγματι το Σύστημα είχε κανόνες και ρυθμούς διευθέτησης ελλιπείς έτσι που ο πολίτης δεν μπορεί «να είναι εκατό τοις εκατό σίγουρος». Κι αυτό πρέπει να αλλάξει, είπε, να γίνεται σωστά και ότι, Όχι, δεν την πάτησα που πήγα και τα σκάλισα, ανασύροντας παλιές διευθετημένες πλην όμως άκρως εκκρεμείς ...διευθετήσεις. Θα δείξει.

Πέμπτη, Ιουνίου 14, 2007

Η ΝΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗ ΝΤΟΡΑ

Όχι για να μη λένε μερικοί μερικοί ότι η εξωτερική μας πολιτική δεν φέρνει αποτελέσματα.
Πήγε η Ντόρα και καθάρισε! Πήραν πίσω οι Ιορδανοί την άρση της αναγνώρισης του Πατριάρχη Ιεροσολύμων. Ανακάλεσαν στο τσακ, μπαμ! Μη βλέπεις που από λεπτότητα μοιράστηκε την επιτυχία της και με τους υφυπουργούς της και την κυβέρνηση. Το πρόβλημα του Θεόφιλου έτσι και δεν λυνόταν, που λέει ο λόγος, θα το λουζόταν μόνη της, κακά τα ψέματα, άρα δική της είναι ολάκερη η επιτυχία. Το σωστό να λέγεται. Άλλο που, κατα τα άλλα, τα πράγματα εκεί κάτω πάνε απο το κακό στο χειρότερο και πολύ ανησυχούμε διότι τι να σου κάνει πια μία Ντόρα Μπακογιάννη; Να είχαμε και δεύτερη, να πεις, κάτι μπορούσε να γίνει, θα βοηθούσε η μια την άλλη και θα λύνονταν πολλά από τα χρόνια εκκρεμή ζητήματα με συνοπτικές διαδικασίες.
Μην είμαστε όμως και αχάριστοι γιατί η αχαριστία είναι κακό πράγμα. Ναι, πέστε μας κιόλας ότι πήγε και προκάλεσε κρίση σε δουλειά να βρίσκεται. Έλεος, πάτερ, έλεος δηλαδή.

Τετάρτη, Ιουνίου 13, 2007

ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ

Καθένας ακολουθεί δρόμους άλλοτε συγκλίνοντας κι άλλοτε αποκλείνοντας απ' τον διπλανό του επειδή οι άνθρωποι κυνηγώντας στόχους αλλάζουν κατεύθυνση, ή στάση βολής. Κάποτε ξαναβρίσκονται και λένε: Άλλαξες! Κι ύστερα χάνονται πάλι σαν να μην άλλαξαν καθόλου.

DOUBLE WARNING



2007 μ.Χ.



Σκάλιζα στο χρονοντούλαπο (έτσι λέω χαϊδευτικά ένα παλιό ξύλινο αφρικάνικο σεντούκι γεμάτο με παλιά δηλαδή διαβασμένα βιβλία), μήπως αποφασίσω ποιά απ' αυτά επιτέλους θα χαρίσω - Αμάν, πότε θα τα ξεφορτωθείς; μου λένε. Και κάθε φορά όλο κάτι βρίσκω που θέλω να το ξαναδιαβάσω και μετά να το ...ξεφορτωθώ. Ετσι έπεσε ξανά στα χέρια μου εκείνο το παμπάλαιο ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ: πόρνη της Λιλής Ζωγράφου από τις εκδόσεις ΑΣΤΕΡΙ, σε κάποια 3η έκδοση του 1979 με ιδιόχειρη υπογραφή της συγγραφέως και τιμή αντιτύπου εκατόν πενήντα δραχμές! Σαν να λέμε να αγόραζες σήμερα βιβλίο λογοτεχνίας ή ένα οποιοδήποτε προϊόν πνευματικής προσφοράς με ... 0,70 ευρώ (χι,χι,χι,χι). Τόσο πολλά είναι ρε γαμώτο 26 χρόνια; Κι αν είναι πράγματι τόσα πολλά γιατί κυκλοφορούν ακόμα γύρω μας οι ίδιοι και οι ίδιοι με τα ίδια μυαλά, συλλογίστηκα, κοιτάζοντας την μειδιούσα διοπτροφόρο ξανθωπή κυρία με το διεισδυτικό βλέμμα και τα φουντωτά μαλλιά στο εξώφυλλο που λες και με εξέταζε για να διαπιστώσει την πρόοδό μου, κατεβάζοντας λιγάκι τα γυαλιά της: "Εσείς; Τι κάνετε; Κάνατε κάτι με όλα αυτά;" και ένιωσα τότε εκείνο το μαγικό χέρι στην κεφαλή μου να ανακατεύει πάλι απαλά τα δικά μου μαλλιά για μερικά δευτερόλεπτα. Ναι, ναι, υπάρχουνε και μάρτυρες για το γεγόνος που είχε συμβεί ένα βραδάκι πριν απο περίπου δεκαπέντε χρόνια στο πάλαι ποτέ περίφημο Πάρτυ του Παγκρατίου... Είναι πράγματι πολλά 15 χρόνια; Ό,τι και να είναι, με το δικαίωμα που μου δίνει εμένα εκείνο το άγγιγμα μαζί με μια χρόνια λύπη, τι κρίμα, που δεν πρόλαβα να της πάρω συνέντευξη - με εμπόδισε με απαξιωτικό ύφος με ένα, Εεε... καλά τώρα, πολύ παρωχημένη, δεν μας ταιριάζει, μια κάποτε κυρία διευθύντρια ενός "γυναικείου" κατά τα άλλα περιοδικού στην πρόταση να κάναμε σαλόνι αφιέρωμα στη Λιλή Ζωγράφου, κι ήθελε με το στανιό να πάω να πάρω συνέντευξη από μια λαϊκή τραγουδίστρια (την Άντζελα Δημητρίου) κι έτσι η επιμονή μου υπερ Ζωγράφου και κατά Δημητρίου με οδήγησε στην έξοδο από το περιοδικό (λόγω ευλόγου ασυμφωνίας περί αισθητικής αντίληψης), αλλά να, που η παλιά ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ (ομολογώ την είχα ξεχάσει τελείως), να, που ήρθε και ζωντάνεψε και θέριεψε επειδή, πιστέψτε με, το αφρικάνικο σεντούκι μου έχει μαγικές ιδιότητες.

"Δεν πουλώ ύφος, στυλ, λογοτεχνία. Δεν γράφω διηγήματα. Καταθέτω γεγονότα και συμπτώματα τής εποχής που ζω. Όλα όσα γράφω συνέβησαν. Σε μένα ή σε άλλους. Χρόνια τώρα σπαταλιέμαι, παρακολουθώντας όλα κι όλους. Η ζωή περνά από μέσα μου, με διαποτίζει με την ασκήμια της, με γεμίζει λύσσα με την αδικία της την οργανωμένη, με ταπεινώνει με την ανημποριά μου ν' αντιδράσω, να επαναστατήσω αποτελεσματικά, να υπερασπιστώ το μαζικό μας εξευτελισμό. Άν ξαναγινόμουν είκοσι χρόνων θα ξεκινούσα από τις κορφές των βουνών, αντάρτης, ληστής, πειρατής, ν' ανοίξω τα μάτια εκείνων που δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους, όσο και κείνων που εθελοτυφλούν. Όχι, η επανάστασή μου, δε θα στρεφόταν κατα του κατεστημένου και του συστήματός του, αλλά εναντίον εκείνων που το ανέχονται. Θα σκότωνα, θα τσάκιζα την κακομοιριά, την υποταγή, την ταπεινοφροσύνη.

Η γή έτσι κι αλλιώς δε χωρά άλλους ταπεινούς και καταφρονεμένους. Όπως δε χωρά άλλα φερέφωνα προκάτ επανάστασης. Η ζωή γίνηκε πια πάρα πολύ απάνθρωπη για την καλουπώνουμε σε σχήματα, δεν μας ανήκει κάν, όπως δεν μας ανήκει τίποτα, από τη γή που κατοικούμε ώς τα πρόσωπά μας. Όταν ο κάθε τυχάρπαστος, ο κάθε τιποτένιος, μπορεί να μας δέσει πάνω σε μια καρέκλα, σ΄ένα πάγκο ή σ΄ένα κρεβάτι, να μας φτύσει, να μας μαστιγώσει, να μας βιάσει. Το Σύστημα αποχαλινωμένο καλλιεργεί σκόπιμα την ασυνειδησία, την αγριότητα, το χάος, καταλύοντας τον σεβασμό για τον ανθρώπινο παράγοντα. Δεν άφησε τίποτα ανεκμετάλλευτο, από το χάσμα γενεών που αποκόβει τους ανθρώπους μεταξύ τους και ετοιμάζει τους αυριανούς παιδιά-καταδότες του Χίτλερ, ως την κατάργηση της οικογένειας. Ο άνθρωπος βγαίνει στο σφυρί. Για να μη βρίσκει το Σύστημα καμιά αντίδραση και να μπορέσει αύριο να βγάλει στο σφυρί και τις πατρίδες. Ο Παπαδόπουλος ήταν μια δοκιμή και στον ευρωπαϊκό χώρο, κατά το σύστημα των χιλιάδων πειραμάτων που πραγματοποιούνται σ' όλες τις περιοχές του πλανήτη. Η συνταγή είναι πιά κοινή: όταν ένας λαός σηκώσει το κεφάλι κατά του κυβερνήτη του, εκπροσώπου του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, βρείτε ένα αλήτη και αναθέστε του να περάσει χειροπέδες σ' αυτό το λαό.

Κι αφήστε τον να εξουθενωθεί. Το πιθανότερο είναι να συνηθίσει και να ζήσει εξουδετερωμένος απο τριάντα μέχρι σαράντα χρόνια, όπως συνέβη στην Ισπανία και την Πορτογαλία. Επειδή όμως οι καιροί άλλαξαν, τα πράματα πάνε γρηγορότερα, η συνταγή τροποποιήθηκε. Πάρτε τα κλειδιά από τον αλήτη, δώστε τα στον παλιό κυβερνήτη και στείλτε τον να ξεκλειδώσει τις χειροπέδες. Ο λαός θα του γλείφει τα χέρια, βλέποντάς τον σαν ελευθερωτή του. Γι αυτό και μείς, τα σύγχρονα πειραματόζωα, οφείλουμε να χρησιμοποιούμε πάντα τον όρο π.Χ. που θα σημαίνει τώρα πιά πρό Χούντας και, μ.Χ., μετά τη Χούντα.

Γιατί το πείραμα πέτυχε και δεν πρέπει να το λησμονούμε ούτε στιγμή. Η Ελλάδα εκδίδεται, συνειδητά και ασύνειδα. Κι ούτε ένας αθώος. Ανεύθυνος κανένας.

Οκτώβρης 1978 μ.Χ. "


Τελικά, μωρέ παιδιά, μπας και όλα αυτά, σχεδόν ολάκερα τριάντα χρόνια μετά, δεν ισχύουν στις μέρες μας κι είναι μονάχα πράματα της φαντασίας, μιας παρωχημένης, οπισθοδρομικής σκέψης μιας γριάς με παρωπίδες που δυσκολεύεται, μη πώ ότι αρνείται κιόλας, να δει κατάματα την καταπλητική πρόοδο και την εξέλιξη, όπως θέλετε πέστε τη, υπέρ της ανθρωπότητας στον πλανήτη; Όχι γιατί όλα αυτά που έγραφε η Λιλή Ζωγράφου για τότε, πάει πέρασαν πιά, τελειώσανε. Δεν τελειώσανε;
Μα φυσικά, τώρα που πήρα την ασπιρίνη μου, ξανασκέφτομαι με διαύγεια ότι οι άνθρωποι σήμερα ζούνε ασυγκρίτως καλύτερα από παλιά, νιώθουν πιο ασφαλείς, είναι πιο υγιείς, πιο πλούσιοι, πιο μορφωμένοι, πιο πλήρεις γενικότερα από κάθε άποψη. Έτσι δεν είναι; Γιατί αν δεν ήταν έτσι, ένα βιβλίο θα κόστιζε ακόμα 150 δραχμές και οι πλάκες στo pick up θα είχανε μείνει βινύλιο στις σαράντα πέντε και τριάντα τρεις στροφες... Αϊντε, άϊντε.
Συγχωρείστε με, φταίει που χτες σ' ένα άλλο Πάρτυ ήπια ένα dry martini κοκτέϊλ παραπάνω.














Σάββατο, Ιουνίου 09, 2007

MUCH OF MUCK

Is there any problem?

Συμβαίνουν μερικές φορές διάφορα περίεργα πράγματα που σε κάνουν να μη θέλεις να γράψεις τίποτα αλλά να θέλεις να γράψεις πάρα πολλά. Στην περίπτωση μας εδώ πέρα πιθανόν να ισχύει το πρώτο από ανησυχία για το τι θα πεις κάνοντας το δεύτερο, οπότε ζητώντας κατανόηση και χρόνο περιμένουμε έναυσμα που θα αναχαιτίσει μια πρόσκαιρη αμφιβολία περί του τι εστί κοινωνία της γνώσης, της πληροφορίας, της επικοινωνίας και της ούτω καθ' εξής κοινωνίας.
Συμβαίνουν μερικές φορές διάφορα πράγματα που σε κάνουν να μη θέλεις να σκεφτείς περισσότερο, να γράφεις και να μιλάς λιγότερο, να ακούς καλά και κάπως έντονα να συναισθάνεσαι τα πράγματα που συμβαίνουν δίπλα σου, απέναντί σου και πιο μακριά.
So, dear friend, I' ll get back to you as soon as I get rid of every naughty baby shark biting blood-letting fragile female fingertips.
Bon voyage no matter where you are going.

Σάββατο, Ιουνίου 02, 2007

ΠΡΟΣΟΧΗ ΚΑΡΧΑΡΙΕΣ

Ταχύρυθμα μαθήματα για αρχάριους καρχαρίες

Παρακαλούνται θερμά όσοι γνωρίζουν το θέμα να καταθέσουν τη γνώση και την εμπειρία τους. Πάσα συμβολή δεκτή προς αξιολόγηση ενόψει θερμού θέρους.

ΨΗΦΟΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

Στα υπόψη

"Είναι στις προθέσεις της Κυβέρνησης η παροχή εκλογικού δικαιώματος στους αλλοδαπούς, που εργάζονται νόμιμα στη χώρα μας για την ανάδειξη των τοπικών αρχόντων στις εκλογές των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης" δήλωσε η κυρία Κατερίνα Παπακώστα - Σιδηροπουλου στην Ημερίδα του Ε.Λ.Ι.Α.Μ.Ε.Π για τη ζωή των αλλοδαπών εν Ελλάδι.