ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ...

Λάβαμε προ ημερών με e mail τις απόψεις του κόμματος των Οικολόγων Πρασίνων σχετικά την εκκρεμότητα της ονομασίας των Σκοπίων, καθώς λέμε "το Σκοπιανό" ή που δεν λέμε "το Μακεδονικό", εν πάση περιπτώσει με την Π.Γ.Δ.Μ.

Χτες το βράδυ είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον κ. Νικ Λαρυγγάκη, πρόεδρο του Αμερικανοελληνικού Ινστιτούτου που εδρεύει στη Ουάσιγκτον και τον επικεφαλής του παραρτήματος στην Αθήνα, κ. Ηλία Μαλεβίτη, που δεξιώθηκαν την επιτροπή βουλευτών του Κονγκρέσου των Η.Π.Α (τον Albio Sives απο το Νιου Τζέρσυ, τον ελληνικής καταγωγής Ζάκαρυ Space από το Οχάιο, και τους άλλους από Τέξας, Βιρτζίνια, Κάνσας και Τζώρτζια), που επισκέφθηκαν την Αθήνα - κι απ' ό,τι έμαθα ήταν μάλλον μια πρωτοβουλία των Κυπρίων.

Μου είπε λοιπόν ο κ. Λαρυγγάκης, εξηγώντας τη δουλειά που κάνει το Ινστιτούτο στις Η.Π.Α.: "Δεν έπρεπε να τους αναγνωρίσουν, βιάστηκαν (η αμερικανική κυβέρνηση), αλλά τώρα που τους έχουν αναγνωρίσει με το όνομα Μακεδονία, εμείς πιέζουμε για μια διπλωματική, αμοιβαίως αποδεκτή λύση". Πιέζουν όμως και για άλλα ελληνικού ενδιαφέροντος θέματα, όπως να καταργηθεί η visa! Να ταξιδεύουμε στην Αμερική χωρίς visa!

Δεν ξέρω αν ήταν δυνατόν οι πιέσεις που ασκούνται υπέρ των ελληνικών θέσεων εκ μέρους του ισχυρού ελληνικού στοιχείου της Αμερικής, να είχαν αποτρέψει αυτή τη βιασύνη του κ. Μπους και της κυβερνησής του, αλλά, να τώρα, πώς έχουν τα πράγματα κατά μια άποψη: των Οικολόγων Πρασίνων όπως την εξέφρασαν αποστέλλοντάς την και στη ΣΦΑΙΡΑ.

ΥΠΟΤΙΜΟΥΝ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ - ΚΑΙ ΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΜΑΣ Δεκαπέντε χρόνια μετά τα συλλαλητήρια, τα μποϋκοτάζ και τις συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών, είναι πια φανερό πόση ζημιά έχει κάνει στη χώρα η σταυροφορία για το όνομα της πρώην Γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας: * Διεθνώς η Ελλάδα εμφανίζεται ως χώρα που δεν μπορεί να πείσει κανέναν. Πάνω από 120 χώρες, η απόλυτη πλειοψηφία των κρατών-μελών του ΟΗΕ (192 μέλη), αναγνωρίζουν τη γειτονική χώρα με το συνταγματικό της όνομα, ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας», η διεθνής κοινή γνώμη την ξέρει αποκλειστικά ως «Macedonia», όλο και συχνότερα αναφέρεται η ελληνική Μακεδονία ως Βόρεια Ελλάδα.

* Σπαταλήθηκαν οι σημαντικότερες ευκαιρίες για ένα «συμβατικό» όνομα, αποκλείστηκε μια απευθείας διακριτή συνεννόηση για το όνομα όσο οι γείτονες χρειάζονταν τη στήριξη της Ελλάδας και το όνομα ήταν ακόμη ρευστό, απορρίφθηκε η ευρωπαϊκή διαμεσολάβηση και το Πακέτο Πινέιρο με την πρόταση για «Νέα Μακεδονία».

* Διαμορφώθηκε μια κοινή γνώμη χωρίς ενημέρωση και μια πολιτική ηγεσία ανίκανη να πει στους πολίτες την αλήθεια για τα βασικά δεδομένα του ζητήματος, τα πραγματικά συμφέροντα της χώρας και τις δυνατότητες να επηρεάσουμε τις εξελίξεις.

* Αφέθηκε η ελληνική Μακεδονία χωρίς την πολιτική οντότητα και αυτοδιοίκηση που έχει κάθε περιφέρεια σε όλη την Ευρώπη, εγκαταλειμμένη σε μια αργή αλλά σταθερή περιθωριοποίηση, με οικολογική υποβάθμιση, υψηλή ανεργία και μαζική διαρροή θέσεων εργασίας. Τώρα πλέον, κύρια στρατηγική της ελληνικής πολιτικής είναι να περιμένει τα πάντα από τις Η.Π.Α., χώρα που ήδη αναγνωρίζει τους γείτονες ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας», με την ελπίδα ότι τώρα θα τους πιέσει για υποχωρήσεις στο θέμα του ονόματος. Φαίνεται λοιπόν ότι πάλι κάποιοι υποτιμούν τη νοημοσύνη μας, αφήνοντας αναπάντητα μια σειρά ερωτήματα:

* Ακόμα και μια ενδεχόμενη ελληνική επιτυχία στο θέμα του ονόματος, τι διάρκεια θα μπορούσε να έχει αν στηρίζεται μόνο σε πιέσεις και όχι σε ουσιαστική συνεννόηση των δύο χωρών;

* Με τι τρόπο θα μάθουμε αν προσφέρονται από την κυβέρνηση υπόγεια ανταλλάγματα, από τους εξοπλισμούς μέχρι τη «διευκόλυνση» της εισβολής των μεταλλαγμένων, σε θέματα δηλ. που οι ΗΠΑ έχουν ζωτικά συμφέροντα;

* Υπάρχει εναλλακτική στρατηγική για τη (σφόδρα πιθανή) περίπτωση να μην υπάρξει υποχώρηση της άλλης πλευράς στο θέμα του ονόματος;

* Μπορεί η ασφάλεια στα Βαλκάνια να εκφράζεται πια με στρατιωτικούς όρους και με μηχανισμούς όπως το ΝΑΤΟ;

* Γιατί αποκρύπτεται από την κοινή γνώμη ότι, βάσει της Ενδιάμεσης Συμφωνίας του 1995, η Ελλάδα δεν μπορεί να προβάλλει βέτο σε διεθνείς οργανισμούς, αν η γειτονική χώρα ζητήσει να γίνει δεκτή;

Όταν η περιβαλλοντική υποβάθμιση -από την ποιότητα και τη διαχείριση των νερών του Αξιού ποταμού μέχρι την κλιματική αλλαγή- επιβάλλει την κατά προτεραιότητα συνεργασία με τους γείτονες, αποτελεί επικίνδυνη πολυτέλεια να σκεφτόμαστε και εμείς και οι γείτονες με όρους του παρελθόντος. Κανένα ηθικό δικαίωμα δεν έχουν, άλλωστε, να επικαλούνται την Ελλάδα και τη ελληνική Μακεδονία όσοι υπονομεύουν καθημερινά τη βιωσιμότητα και τις προοπτικές της χώρας μας.

Για μας είναι δεδομένο ότι η ευρύτερη Μακεδονία έχει πολυεθνική ιστορία αιώνων και καμιά εθνότητα ή χώρα δεν είναι «πιο Μακεδόνες» από τις υπόλοιπες. Παράλληλα, όμως, κάθε χώρα και κάθε περιφέρεια έχει η ίδια τον τελικό λόγο για το όνομά της. Όπου δύο κοινωνίες αυτοπροσδιορίζονται με το ίδιο όνομα, αποτελεί βασική χειρονομία καλής θέλησης να εξειδικεύσει κάθε πλευρά το δικό της αυτοπροσδιορισμό, λαμβάνοντας υπόψη την αντίστοιχη επιλογή της άλλης.

Τέτοια ζητήματα, όμως, δε μπορούν να μετατρέπονται σε διπλωματική σύρραξη ούτε σε ζήτημα γοήτρου ή ταπείνωσης ολόκληρων κοινωνιών.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι καταδικάζουν τον εθνικισμό και τον αλυτρωτισμό από όπου κι αν προέρχεται. Η επιστροφή σε εθνοκεντρικές λογικές δεν αποτελεί ουσιαστική απάντηση στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση αλλά δημιουργεί πρώτα από όλα πρόβλημα στις χώρες που την καλλιεργούν. Η ανοικτή κοινωνία που προωθούν, συνδέεται άρρηκτα με το σεβασμό και στις ιδιαίτερες ταυτότητες όλων. Γι αυτό πιστεύουν σε μια ανοικτή και πολυπολιτισμική κοινωνία και στο δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού. Και βέβαια, η ευρωπαϊκή, οικολογική, δημοκρατική, ειρηνική προοπτική των Βαλκανίων και η οικοδόμηση της άλλης Ευρώπης που οραματιζόμαστε, δεν περνάει μέσα από την ενίσχυση αλλά τη διάλυση του ΝΑΤΟ.

Την ώρα που ο εθνικισμός ανοίγει χαρακώματα ανασφάλειας και μισαλλοδοξίας, οι Οικολόγοι Πράσινοι αγωνίζονται για έναν κόσμο με σταθερά αλλά ανοικτά σύνορα, πολυμερή συνεργασία, αποκεντρωμένη οικονομία, με κέντρο την τοπική και περιφερειακή κλίμακα, με ισχυρούς δεσμούς αλληλεγγύης, ισχυρή προστασία των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και του περιβάλλοντος. Στο πλαίσιο αυτό, ειδική σημασία έχουν στόχοι όπως η διασυνοριακή συνεργασία για τη ρύπανση των ποταμών, το κλείσιμο των πυρηνικών εργοστασίων, η απόκρουση των μεταλλαγμένων, η προώθηση της βιολογικής γεωργίας και της ήπιας ενέργειας, η ανάπτυξη των σιδηροδρομικών μεταφορών, η βιώσιμη διαχείριση των υδάτινων πόρων και των ευαίσθητων οικοσυστημάτων, η βελτίωση των όρων ζωής των παραμεθόριων πληθυσμών.

ΑΧ, ΛΑΚΗ ΜΑΚΗ

Λαζοπουλικά μιλώντας

Έτσι... Έτσι είναι: Βγαίνεις, τα λές πολύ ωραία και τσουβαλάτα και με λυτρώνεις. Επιτέλους, κάποιος να μη χαρίζει κάστανα, σκέφτομαι, σ' αυτή την ασχήμια και την κακογουστιά, τα τσόλια, τους αμόρφωτους που ρίχνουν το επίπεδό μας και προσβάλλουν τον πολιτισμό. Ταυτόχρόνως απορώ κι απο μέσα μου, Καλά, βρε παιδί μου, λέω, πώς τον αφήνουνε αυτόν και δεν τον κόβουνε (π.χ. όπως τον Μάκη) τόσα που τους σούρνει συνεχώς χωρίς έλεος; Άρα... τελικά η δημοκρατία μας λειτουργεί μια χαρά! Τα κανάλια απλώς προβάλλουν ό,τι ακριβώς ζητά ο κόσμος, όλοι εμείς που καθορίζουμε την τηλεθέαση. Απόδειξη ο Λάκης! Εντάξει, θα πεισθώ: Αυτά που θέλουμε, αυτά μας δείχνουνε. Αυτοί είμαστε, αυτά βλέπουμε. Τώρα, πώς απο τη μια ζητάμε Λάκη και Μάκη κι από την άλλη Ρούλες και Μπριζόλες, ε, άβυσσος στο μυαλό των ανθρώπων.

Τώρα που το σύστημα, Λάκη, σε τρέμει και σ' έχει αγκαλιάσει με σεβασμό και σ' εχει και θεά γιατί μόνο καλό κάνεις (όπως διαδίδουν και τα... κρεατικά της αγοράς), με τη σάτιρα συνέβαλες στην εκπλήρωση πολλών ονείρων, θέλω να δω πώς θα συνεχίσεις να κάνεις το καλό και για εμάς τους υπόλοιπους, πώς θα σταθείς από εδώ και στο εξής απέναντί τους με την ευφυϊα σου και το χάρισμά σου, μπας και γλιτώσουμε κάποτε απ΄τα σκατά. Αλλά φοβούμαι ότι δε γλιτώνεις. Αν νομίζεις ότι απλώς να τ΄ακούνε και να γελάνε ιδρώνει κανενός τ΄αυτί, γελιέσαι. Μάλλον όχι εσυ, εγω γελιέμαι. Ίσα ίσα άλλο που δε θέλουν όλοι αυτοί: πρώτο θέμα να γίνονται παντού χάρη σε σένα. Τι φταίς εσύ όμως; Τι φταίς;
Lucky τη δουλειά σου. Κι αυτοί το ίδιο. Τι να κάνεις; Ένα νόμισμα με δυο όψεις κυκλοφορεί.

ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ.. ΝΤΡΟΠΕΣ

Επί του... προϋπολογισμού

Ο καιρός είναι αίθριος σήμερα, μέρα ηλιόλουστη, κατάλληλη να τραβήξουμε τα μάτια μας απο τα θέματα που καίνε, καθώς μας λένε, και να σκεφτούμε για αλλαγή τα καυτά και καίρια (επίκαιρα, θανάσιμα, επικίνδυνα, εύθετα) προβλήματα που τα επεξεργάζονται οι βουλευτές μας στις περίφημες επιτροπές της Βουλής, νομοπαρασκευαστικές και άλλες.

Λοιπόν, άκουσα μια μέρα, βροχερή ήταν, ότι ένας βουλευτής μπορεί να είναι μέλος σε πολλές επιτροπές, δεν ξέρω αν και οι τριακόσιοι είναι μέλη ή πρόεδροι σε επιτροπές και δεν θυμούμαι πόσες ακριβώς επιτροπές έχει η Βουλή (άμα θέλετε υπάρχει το site). Ξέρουμε όμως για παράδειγμα ότι υπάρχουν επιτροπές όπου γίνεται συζήτηση, ανταλλαγή απόψεων, βγαίνουν κάποια συμπεράσματα για θέματα ανταγωνισμού, εμπορίου, ναυτιλίας, άμυνας, εξωτερικών, υγείας, θεσμών και διαφάνειας κ.λ.π, κ.λ.π.

Άκουσα εκείνη τη μέρα ότι ο βουλευτής που συμμετέχει σε διάφορες επιτροπές οι οποίες συνεδριάζουν κάθε τόσο, αμείβεται ξεχωριστά, επιπλέον του βουλευτικού του μισθού ανάλογα με τον αριθμό των συνεδριάσεων! Επίσης ότι μπορεί να κανονίζει, μαζί με άλλους ή και μόνος του καμμιά φορά, ταξίδια φιλίας στο εξωτερικό, να ενημερωθεί,να συσφίξει σχέσεις, να ανταποδώσει επισκέψεις, να παρακολουθήσει συνέδρια, γενικά να πάει να φέρει φρέσκο αέρα και ιδέες. Φυσικά τα ταξίδια αυτά - απαραίτητα βεβαίως διότι κάθε βουλευτής εκτός απο εκπρόσωπος του λαού στη Βουλή είναι και εκπρόσωπος της χώρας όπου βρεθεί - είναι και πολυάριθμα αφού στον κόσμο ζούμε, δεν μπορούμε να απουσιάζουμε απο τον κόσμο όπου γίνονται τόσα πράγματα, εκδηλώσεις, κακό, ένα σωρό ευκαιρίες να προωθούνται τα συμφέροντά μας και οι θέσεις μας και οι επιδιώξεις μας ως κράτος και τα λοιπά. Αλίμονο δηλαδή αν οι υποχρεώσεις του βουλευτή εξαντλούνταν μόνο στις συνεδριάσεις της Ολομέλειας του Κοινοβουλίου και την ψήφιση ή μη των νομοσχεδίων. Διότι με το να κάθεσαι συνέχεια στα έδρανα και να παρακολουθείς τις ομιλίες των άλλων και να περιμένεις πότε θα έρθει η σειρά σου (αν θέλεις να μιλήσεις) επί της ουσίας ή επί προσωπικού, ε, γρήγορα καταντάει ανιαρό, χώρια που δεν κερδίζεις και τίποτα παραπάνω ούτε καν δημοσιότητα άμα δεν παίζουν στις ειδήσεις τι είπες και τι απάντησες, τζάμπα η κούραση. Πρόσφατα βουλευτής (πρώην συνάδελφος δημοσιογράφος ή ηθοποιός ή αθλητής ή παρουσιαστής ή... όχι, δικηγόρος δεν ήταν ούτε οικονομολόγος) μου έλεγε ακριβώς αυτό, το πόσο βαρετό είναι τελικά να κάθεσαι και να ακούς τι λένε οι άλλοι, μπούρου μπούρου, να σε πιάνει πονοκέφαλος. Οπότε κανονίζεις μερικά ταξιδάκια, κάνεις και τα ψώνια σου, φέρνεις και τον φρέσκο αέρα σου (εντάξει δεν το είπε κι έτσι χοντρά) και νέες ιδέες, παίρνεις και τα παραπανίσια σου λεφτάκια διότι δεν πας για πάρτη σου στο εξωτερικό, πας για το καλό της πατρίδας γι αυτό αποζημιώνει ως σώμα των εκλεκτών της. Τώρα, άσε καλύτερα μη συζητήσουμε και τα περί της ποιότητας και έννοιας του τι εστί Εκλεκτός, ας περιοριστούμε στην απλή ερμηνεία να σημαίνει απλώς Εκλεγμένος. Λοιπόν, τι λέγαμε, ναι, βάλε κι ότι πρέπει να επισκέπτεσαι την περιφέρειά σου σχεδόν κάθε βδομάδα σαν βουλευτής, συν τις τυπικές καθημερινές υποχρεώσεις (καφέδες, τραπέζια, γιορτές και πανηγύρια), να γιατί τα έδρανα είναι αδειανά συχνά πυκνά και πού καιρός για ενδελεχή εξέταση των προβλημάτων της κοινωνίας ή για κοινοβουλευτικό έλεγχο έτσι όπως θα φανταζόταν ενδεχομένως κάποιος που το νομίζει τόσο δύσκολη δουλειά να' σαι βουλευτής. Ακόμα δυσκολότερη είναι διότι να φανταστείς την ίδια ώρα με την ολομέλεια συνεδριάζουν και επιτροπές. Λάστιχο γίνονται οι άνθρωποι, τι να πρωτοπρολάβουν;

Οι επιτροπές πάντως δημιουργούνται ή καταργούνται σύμφωνα με τις ανάγκες - δεν ξέρω ποιές ανάγκες, της πολιτικής ζωής μάλλον. Ο κάθε βουλευτής μπαίνει στην επιτροπή της προτίμησής του ανάλογα με το αν η προτίμησή του περνάει, αλλιώς μπαίνει σε κάποια άλλη επιτροπή λιγότερο δραστήρια. Ή δεν μπαίνει σε καμμιά και περιμένει. Αυτό το τελευταίο, αν υποχρεωτικά και οι τριακόσιοι είναι μέλη σε επιτροπές, δεν το ξέρω στα σίγουρα. Μπορούν όμως να παρακολουθούν αν θέλουν, αλλά όχι ότι θα πληρώνονται κιόλας αν δεν ανήκουν κανονικά σε επιτροπή. Προσπαθώ όσο πιο ευγενικά να πω ότι κατα τη γνώμη μου δεν θα έπρεπε να πληρώνονται επιπλέον χρήματα οι βουλευτές μας για την όποια εργασία κάνουν ή δεν κάνουν στις επιτροπές που ούτως ή άλλως ως εκ του Κανονισμού της Βουλής δεν έχουν και καμμιά φοβερά καθοριστική σημασία. Κουβέντα γίνεται, εμπειρίες ανταλλάσσονται, τη δουλειά τους κάνουν και ο βουλευτικός μισθός ή οι αποζημιώσεις των επαγγελματικών τους ταξιδιών φτάνουν και περισσεύουν σε μια περίοδο προσπάθειας για περικοπή δημοσίων δαπανών και λιτότητας γενικώς, οι εκλεκτοί δεν θα έπρεπε κι αυτοί να συμβάλλουν στερούμενοι κάποιων προνομίων.

Πρόσφατα δημιουργήθηκε μια νέα μόνιμη Επιτροπή που θα συζητά τα προβλήματα του Περιβάλλοντος. Και πολύ καλά θα κάνει. Αλλά γιατί πρέπει να μας κοστίζει; Αλήθεια πόσα χρήματα πληρώνει ετησίως ο Έλληνας φορολογούμενος για τη λειτουργία των Επιτροπών της Βουλής; Κάνω ένα πρόχειρο υπολογισμό: πες 15 επιτροπές επί 2ο μέλη η καθεμια ίσον 300 βουλευτές επί 200 ευρω σου λέω εγώ η καθε συνεδρίαση μας κάνουν 60.000 ευρώ, άρα πες ότι συνεδριάζουν δέκα φορές το χρόνο μας κάνουν 600.000 ευρώ! Ε, είναι λεφτάκια. Δεν είναι; Ντροπή, παιδιά, ντροπή μετά να σου λέει ο προϋπλογισμός που ψηφίσατε 0.80 λεπτά αύξηση τη μέρα στο συνταξιούχο. Δεν πα να΄ναι ηλιόλουστη σαν τη σημερινή, μαύρη είναι.

Αυτά, κύριοι βουλευτές, με όλο το σεβασμό.

(Σημ. Η επιλογή της φωτογραφίας είναι εντελώς τυχαία λόγω των... εδράνων που λέγαμε.)

ΑΠΟ ΠΟΥ ΄΄Σ' ΕΣΥ; ΠΟΙΑΝΟΥ ΄΄ΣΑΙ ΣΥ;

Εντοπιότητες και Προστατίτιδες

Στην Ελλάδα οι άνθρωποι, μάλλον η νοοτροπία τους, υποφέρει από δυο χρόνιες ασθένειες:

Η μια ονομάζεται "εντοπιότητα" και η άλλη "προστατίτιδα".

Οι αρρώστιες αυτές έχουν προσβάλλει το μυαλό άρα και τη νοημοσύνη των περισσότερων απο εμάς, από την εποχή της τουρκοκρατίας και εντεύθεν, επηρρεάζουν τον τρόπο συμπεριφοράς μας σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας έστω και αν κατά καιρούς παρουσιάζουν σχετική ύφεση συνήθως υποτροπιάζουν πολύ εύκολα.

Όπου και να πας ό,τι και να κάνεις θα βρεθείς αντιμέτωπος με δυο κρίσιμες για το μέλλον σου ερωτήσεις κι ανάλογα απο την απάντηση θα εξαρτηθεί η πορεία, η πρόοδος, η επίβίωσή σου.

Σε ένα μικρό τόπο μπορείς να γίνεις ό,τι θέλεις: αστυνόμος, παπάς, δάσκαλος, δήμαρχος, δημοτικός σύμβουλος, λιμενάρχης, παράγοντας γενικώς. Αρκεί να είσαι απο κεί. Να σε ξέρουν και να τους ξέρεις. Να΄χουν μαζί σου το θάρρος. Να σε εμπιστεύονται επειδή είσαι δικός τους!

Η εντοπιότητα, κριτήριο εκ των ων ουκ άνευ, καθορίζει το ποιός νομιμοποιείται και ποιός όχι να ασκεί τον έλεγχο στα πρόσωπα και τις καταστάσεις με σκοπό δήθεν την επίλυση προβλημάτων έχοντας πάντα κατά νου ότι "και αύριο μαζί τους θα ζεις". Οφείλει γι αυτό να είναι προσεχτικός μη θίξει ισορροπίες, κατεστημένες αντιλήψεις. Αυτό θα πει εντοπιότητα: ότι ξέρω τα προβλήματα, σέβομαι τους ανθρώπους με τους οποίους μεγάλωσα στην ίδια περιοχή. Είναι ποτέ δυνατόν να τους στενοχωρήσω; Να τους κακοκαρδίσω; Πώς θα ζήσουμε μαζί; Με τίμησαν, με διόρισαν ή με εξέλεξαν ως αρχή τους για να τους προστατεύω απο όσους πάνε να τους χαλάσουν την τάξη και την ηρεμία έτσι όπως τη θέλουνε και όπως την έχουνε μάθει. Εντοπιότητα σημαίνει, επίσης, δεν σπάω αυγά για ομελέτα δίχως την άδεια των συντοπιτών μου, δεν διαταράσσω συνήθειες, άρα κάθομαι στα αυγά μου και δεν θίγω συνειδήσεις, ονόματα και υπολήψεις. Ό,τι και να βλέπω ό,τι και ξέρω πώς θα έπρεπε για το καλό να αλλάξει δεν είμαι εγώ αυτός που θα το αρχίσει ή θα το ολοκληρώσει εάν πρώτα δεν έχω εξασφαλίσει ατομικά οφέλη για τους ισχυρούς της περιοχής, αυτούς που μπορούν να ασκήσουν στους άλλους πειστική επιρροή στους άλλους να 'χω κι εγώ μια πισινή κάλυψη. Αλλιώς αξίωμα δεν ξαναβλέπω και καλύτερα να πάρω των οματιών μου, καθώς καλώς γνωρίζουμε ότι όποιος θέλει την αλήθεια απο δέκα χωριά τον διώχνουν.

Η προστατίτιδα απαντάται και σε μεγαλύτερους τόπους, αντίθετα με την εντοπιότητα, δεν χρειάζεται να σε ξέρουν όλοι, αρκεί να σε ξέρει καλά ένας και καλός. Κι όταν λέμε να σε ξέρει, να ξέρει ότι μπορεί να σε χειριστεί κάθε φορά ανάλογα με τις επιθυμίες και τις ανάγκες του και κυρίως δοκιμάζοντάς σε να διαπιστώνει πάντα ότι κι εσύ είσαι σε θέση, συνειδητά, να ανταποκρίνεσαι με συνέπεια και αφοσίωση στις εκάστοτε αποστολές σου.

Η προστατίτιδα, αντίθετα με την εντοπιότητα, είναι μεταδοτική, δηλαδή, απο τον έναν στον άλλον. Δεν μπορείς όμως αφού κολλήσεις μετά να πάς μόνος σου να γίνεις καλά. Πρέπει ή όλοι μαζί ή κανένας, πράγμα ανέφικτο όπως γίνεται ευκόλως αντιληπτόν.

Όταν δε συμβεί η μια ασθένεια να επικαλύπτει την άλλη (η εντοπιότητα την προστατίτιδα και αντιστρόφως), τότε, η κατάσταση αποκτά διαστάσεις και χαρακτηριστικά πανώλης ή πανωλεθρίας σαν αυτήν που ζούμε σήμερα ή ζούμε κατα καιρούς όταν υποτροπιάζουν οι δυο αρρώστιες. Είπαμε, περνούνε και περιόδους ύφεσης στα εξωτερικά τους συμπτώματα.

Σφαιρικό συμπέρασμα: Καταργούμε την εντοπιότητα. Τέρμα τα απο πού είσαι εσύ να σε βάλω και να σ' έχω μόνιμα του χεριού μου παράγοντα τοπικό. Κατόπιν, αν έχουμε κουράγιο, βλέπουμε τι κάνουμε και με την προστατίτιδα και τα ποιανού είσαι σύ να ξέρω πώς θα σου φερθώ και τα λοιπά.

Άμα δεν θα πίνει αίμα απο την ενοπιότητα να δυναμώνει και να απλώνεται, ποιός ξέρει μπορεί να ελεγχθεί και η προστατίτιδα, αλλιώς ο κόσμος - και όχι σε τόσο... μεμονωμένες περιπτώσεις - σε Ζωνιανά και σε Νονούς θα ψάχνει άσπρη μέρα φυσικά.

(Περισσότερες και αναλυτικότερες ιδέες σχετικά με το πώς θα μπορούσαμε αν θέλαμε να αναβαθμίσουμε την ποιότητα της δημοκρατία στη χώρα που τη γέννησε, υπάρχουν σε πολλά κείμενα σε αυτό εδώ το blog. Κείμενα που θα μπορούσες να τα πεις... παραγωγής πολιτικής!)

ΦΕΓΓΑΡΑΚΙ ΜΟΥ ΛΑΜΠΡΟ...

...Φέγγε μου και γλίστρησα

Η επαναστατικότητα στα παιδιά είναι καλό πράγμα· μοιάζει με την επανάσταση της φύσης την άνοιξη που όλα ανθίζουν γεμάτα ενέργεια με τη ζωντάνια της ανανέωσης.
Η επαναστατικότητα στους μεγάλους είναι ακόμα καλύτερο πράγμα· δημιουργεί πρότυπα που εμψυχώνουν την ορμή των παιδιών να θέλουν τον κόσμο καλύτερο, ομορφότερο και δικαιότερο. Γενικά είναι καλό το να είναι ο άνθρωπος, μικρός ή μεγάλος σε ηλικία, ικανός και έτοιμος να συγκρουστεί με νοοτροπίες που τού στερούν τα μέσα να καλυτερέψει η ζωή του και κρατούν τη κοινωνία δέσμια συνηθειών, ηθών και εθίμων, προκαταλήψεων και στερεοτύπων που τον θέλουν φοβικό και ανασφαλή για το αύριο, άρα πειθαρχημένο σε λογικές περιορισμού των απαιτήσεων και των προσδοκιών του για έναν απλό λόγο: επειδή οι άνθρωποι που ασκούν εξουσία είναι συνήθως διεφθαρμένοι, ανίκανοι, αχόρταγοι και οπωσδήποτε αδιάφοροι για την άμορφη μάζα των κατώτερων καταναλωτών τηλεθεατών.

Η ρήξη με κατεστημένες, αδιέξοδες αντιλήψεις για το καλό των πολλών ανθρώπων, είναι καλό. Σε θεωρητικό επίπεδο ποιος θα πει όχι στη δημιουργική κοινωνία, την παραγωγικότερη εργασία, τη δικαιότερη κατανομή του πλούτου, τις ίσες ευκαιρίες για όλους… κ.λ.π.; Λέω «και τα λοιπά» για όλα τα μεγάλα, τα σοβαρά ζητούμενα σε δημοκρατικές, ανεπτυγμένες, προηγμένες χώρες, αυτά για τα οποία ο κόσμος αγανακτεί επειδή τα αφεντικά, οι κυβερνήσεις, οι αξιωματικές αντιπολιτεύσεις, κοροϊδεύουν και δεν κάνουν τίποτα ποτέ.

Η καραμέλα «πού είναι το κράτος;» αναμασιέται σε στόματα αμόρφωτων ανθρώπων που θέλουν περισσότερα λεφτά, σίγουρη δουλειά, κοινωνική καταξίωση, ακριβά ρούχα, καινούργιο αυτοκίνητο, ευρύχωρο σπίτι, καταθέσεις στην τράπεζα και ξαπλώστρα στον ήλιο.

Όχι δεν θα σας κάνω την χάρη να χρησιμοποιήσω τον όρο "μη προνομιούχοι" γιατί είναι σαν να μπορούσαν όλοι να ειναι προνομιούχοι, χώρια που πρώτα να πει ο καθένας τι εννοεί με την λέξη "προνόμιο"!

Βέβαια όλα αυτά που, άντε, δεν έχουν οι... μη προνομιούχοι, θα μπορούσαν να περιγραφούν με πιο politically correct ορολογία π.χ. από το ψωμί, παιδεία, ελευθερία να καταλήξουμε στο δίπτυχο ανταγωνιστικότητα – απασχόληση. Να λέμε για νέες ευκαιρίες (ανασφάλιστης) εργασίας, επαγγελματικής κατάρτισης, καινοτομίες, επενδύσεις, επιχειρηματικότητα, τραπεζικά δάνεια (ταμείο στήριξης των νέων δηλαδή οι φτωχοί νέοι στο ξεκίνημα της επαγγελματικής ζωής να παίρνουν δάνειο από τις τράπεζες με… ευνοϊκούς όρους κι άμα δεν τα πάνε καλά τότε το κράτος να’ ναι καλά να εγγυάται τα δάνεια, να πληρώνει τόκους; Δεν βάζω και το χέρι στη φωτιά γιατί κάπως με χτύπησε η πρόταση του τέως υποψήφιου προέδρου ρεύματος με υψηλή τάση).

Εν πάση περιπτώσει άλλο ήταν το θέμα: η επαναστατικότητα και η ΑΝΥΠΑΚΟΗ που προτείνει η κυρία Παπαρήγα και πιάνει τόπο στα παιδιά - γιατί τι άλλο συγκινεί περισσότερο από το να τους πεις πως είναι καλό και επαναστατικό να δείχνουν ανυπακοή, αυτή η ανυπακοή είναι ειδική και συνιστά πολιτική, αγωνιστική δράση, ανάληψη ευθύνης για το καλύτερο αύριο που προσδοκούν για τους εαυτούς τους και για τους πατεράδες και τις μανάδες τους, αφού οι γονείς επέδειξαν υπακοή και υπομονή και τίποτα δεν κατάφεραν, ε, καιρός να πάρουν τα παιδιά τις τύχες ολονών στα αθώα χέρια τους. Μάλιστα. Ωραία ιδέα! Να γλυτώσουμε και τα ιδιαίτερα διότι άντε να προχωρήσεις στο σχολείο δίχως ιδιαίτερα. Κι όχι στο δημόσιο μονάχα, χα, στο Κολέγιο να δεις ανταγωνισμός και ιδιαίτερα.

Ε, σε καλεί ο αγώνας κατά του ανταγωνισμού: άσε τα μολύβια, πιάσε τα σπρέι, κάτω τα βιβλία πάνω τα πανό, βάλε αλυσίδες και κλείσου μέσα στις αίθουσες δίχως δασκάλους να μάθει η κοινωνία η άτιμη που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει. Καθίστε με την άνεσή σας, παιδιά, στα προαύλια και τα σπασμένα θρανία αλλά κοιτάξτε αν εκεί, δίπλα, μαζί σας βρίσκονται και τα παιδιά της κάθε Παπαρήγα και του κάθε Αλαβάνου που σίγουρα σας στέλνουν αγωνιστικούς χαιρετισμούς και θα’ θελαν βέβαια να’ ναι κοντά σας μα βλέπεις ο χρόνος πιέζει, δεν προλαβαίνουν γιατί την ώρα του αγώνα και της ανυπακοής έχουν κάτι επείγουσες εργασίες με διδακτορικά Κοινωνιολογικών, Οικονομικών και Ανθρωπιστικών Επιστημών στα Αγγλικά και τα Αμερικανικά Κολέγια και Πανεπιστήμια. Υπομονή όμως... Αύριο που θα κληθούν εκείνων τα παιδιά, κι όχι εσείς, να διοικήσουν υπουργεία, επιχειρήσεις, σχολεία να δείτε που όλα θα είναι πολύ καλύτερα για σας. Αμέ, πώς;
Ψεύτρα να βγω αλλά έχω την εντύπωση ότι βάζουν τα παιδιά να επαναστατήσουν μ' αυτόν τον τρόπο για να ’χουν αύριο ανειδίκευτους πελάτες, ωρομίσθιους σε διάφορες επιχειρήσεις να χτυπούν (εκ των έσω) την εκμετάλλευση τού Κεφαλαίου. Έτσι βολεύονται όλοι οι ρόλοι.

Μια καθηγήτρια γυμνασίου και λυκείου στο Λαύριο μου έλεγε ότι τις καταλήψεις τις αρχίζουν πέντε έξι μαθητές, οι χειρότεροι μαθητές, και τις συνεχίζουν μέχρι να βαρεθούν αφού οι περισσότεροι δάσκαλοι προτιμούν να καθίσουν σπίτι τους να κάνουν καμιά δουλειά (ευκαιρίας δοθείσης!) αφού και από το υπουργείο η εντολή είναι: αφήστε τους να εκτονωθούν!!!!Η δασκάλα συμφωνεί, Ναι, να τους αφήσουμε, αλλά να είμαστε εκεί ΟΛΟΙ ΠΑΡΟΝΤΕΣ στο χώρο του σχολείου, όλες τις ώρες κι όχι να βρίσκουμε δικαιολογία εμείς για κοπάνα και με τη βούλα. Κι οι σύλλογοι γονέων, οι γονείς τι λένε, τι κάνουν; Τι να πουν και τι να κάνουν οι έρμοι; Ριγμένοι στον αγώνα της ζωής, στο μεροκάματο, όπως αύριο τα παιδιά τους που χωρίς προσόντα θα ψάχνουν κανένα μέσο για καμιά δουλίτσα στο δήμο, το εργοστάσιο, τη βιοτεχνία, το σούπερ μάρκετ, το μπαρ, κάπου όπου να’ ναι. Οι δικτυωμένοι όπως πάντα θα βολευτούν σε κανένα υπουργείο. Χα, πελάτες μου, τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη αν έτσι νομίζετε, γελιέστε. Αυτό που κάνουν για το αύριο είναι αυτό ακριβώς που έχουν σχεδιάσει. Χε, χε, χε, χε… Ό,τι και να κάνουμε, φίλε και συμμαθητά, φοβούμαι ότι μας έχουνε στο χέρι. Ναι και πάλι ναι στην επαναστατικότητα των μαθητών αλλά με τρόπο που δεν θα υπονομεύει το μέλλον τους: ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ!!!! Άμα θες...

ΑΓΑΘΑ ΚΟΠΟΙΣ ΚΤΩΝΤΑΙ;;

Μάθε παιδί μου γράμματα
Σκεπτόμουν πώς να λυθεί το Ασφαλιστικό αλλά πριν ήθελα να ξαναθυμηθώ τι σημαίνει «ασφαλιστικό» πρόβλημα. Ποια είναι η βασική έννοια της δημιουργίας ασφαλιστικού συστήματος σ’ ένα μέρος όπου ζουν πολλοί άνθρωποι· στην αρχή νέοι κι ύστερα γέροι, στην αρχή (πρώτα ο Θεός) δυνατοί κι έπειτα (πάλι ο Θεός) αδύναμοι, κάποτε υγιείς και ορεξάτοι και αργότερα ασθενείς, άρρωστοι και ίσως βαριεστημένοι από τα ίδια και τα ίδια μια ζωή. Ε, αυτοί που θέλησαν να λύσουν το πρόβλημα είπαν: καλύτερα να ξεκινήσουμε από το τέλος! Δηλαδή πώς οι άνθρωποι που μεγαλώνουν και μεγαλώνουν συνεχώς να μη βρεθούν, αργά ή γρήγορα, αντιμέτωποι με τη ζοφερή σκέψη «αμάν πια, μια ζωή τα ίδια και τα ίδια». Το σκέφτηκαν από δω το είδαν σφαιρικά. Εμείς τι θέλουμε; διερωτήθηκαν. Θέλουμε εργάτες και εργαζόμενους (αυτή η διαφοροποίηση είναι καταπληκτική δε νομίζετε;) πρόθυμους για δουλειά με κίνητρο την επαγγελματική τους επιβίωση, δηλαδή την επιβίωση. Τι κάνει τον άνθρωπο να μη χαλαρώνει; Η πρόκληση! Τον προκαλούν λοιπόν και τού λένε ότι δεν είναι ανάγκη «μια ζωή» να κάνει την ίδια δουλειά άλλα να αλλάζει δουλειές ώστε να μη βαριέται· εσαεί να αποδεικνύει ότι είναι πρόθυμος και ικανός να παράγει ωφέλιμο έργο για την Οικονομία και της Κοινωνία. Αλλιώς τι να τον κάνεις άμα αρνείται να προσαρμοσθεί στις νέες ανάγκες του κόσμου. Κι έτσι μαζεύτηκαν (εννοώ αυτοί που είναι γεννημένοι να λύνουν τέτοια προβλήματα) και είπαν πως είναι καιρός να μιλήσουμε για μια νέα κοσμοθεωρία όπου κανείς δεν περισσεύει. Όλοι μπορούν να συμμετέχουν και να συμβάλλουν στην Νέα Οικονομία της Γνώσης και την Κοινωνία της Γνώσης!

Πρόοδος στην ποιότητα ζωής
Κάπως έτσι σε συνδυασμό με την επονομαζόμενη πρόοδο τα πράγματα πήραν άλλη τροπή που κανείς δεν την κατάλαβε αλλά είπαν, εντάξει, γιατί όχι, άμα είναι για το καλό μας, την πρόοδο και τα λοιπά.
Τώρα βέβαια πρέπει να πούμε και τι είναι πρόοδος. Ε, πρόοδος είναι με λιγότερο κόπο να κερδίζεις τα ίδια χρήματα. Πρόοδος είναι με τις ίδιες ώρες εργασίας να παράγεται καλύτερο και περισσότερο παραγωγικό έργο και συνεπώς με λιγότερο μόχθο να έχεις την ίδια και καλύτερη ποιότητα ζωής. Τώρα πρέπει να πούμε και τι είναι ποιότητα ζωής. Ε, ποιότητα ζωής είναι να μη σκέφτεσαι αν θα έχεις τη δυνατότητα (από πλευράς χρόνου και χρημάτων) να σπουδάσεις για να 'χεις όπως έλεγαν οι παλιοί εφόδια στη ζωή. Κι όταν τώρα λέμε ζωή δεν εννοούμε μονάχα να βρεις μια δουλειά να 'χεις να φας και να κοιμηθείς αλλά και να μπορείς να κινείσαι με άνεση ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους, να συζητάς, να βλέπεις, και να θαυμάζεις τα έργα των άλλων ανθρώπων και να έχει σημασία η γνώμη σου γιατί βέβαια δεν θα είναι η γνώμη ενός αδαούς, άσχετου και αγροίκου ανθρώπου. Ζωή εννοούμε να είσαι αποδεκτός στο περιβάλλον όχι μονάχα των ομοίων σου αλλά και των ανόμοιων. Ποιότητα ζωής είναι να έχεις χρόνο και για τους άλλους δηλαδή για τον εαυτό σου· να ασχοληθείς με πράγματα που δεν αποφέρουν χρηματικό κέρδος αλλά αναβαθμίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις και την επικοινωνία με σκοπό την εξάλειψη αισθημάτων αποξένωσης, μοναξιάς, φόβου.
Σήμερα όμως ολοένα και περισσότερο ακούς τους ανθρώπους να λένε «δεν έχω χρόνο για τον εαυτό μου» λες και η δουλειά τους δεν είναι κάτι που τους αφορά σε προσωπικό επίπεδο· εργάζονται από το πρωί έως το βράδυ σε μια και δυο δουλειές κι όμως δεν νιώθουν σίγουροι αν είναι αρκετό για όσα η επόμενη μέρα θα απαιτήσει από αυτούς και από τα παιδιά τους προκειμένου να έχουν μια ισότιμη θέση… στον κόσμο και την κοινωνία.
Αυτό το συναίσθημα το αποκαλούν «αβεβαιότητα για το αύριο». Μα πότε ο κόσμος, οι άνθρωποι είχαν βεβαιότητα για το μέλλον; Ελπίδες είχανε μονάχα, μ’ αυτές πάντα προχωρούσαν. Αλλά σε ένα κόσμο που υποτίθεται ότι έχει προοδεύσει αρκεί η ελπίδα και ένας από μηχανής Θεός; Άλλο η μοίρα, άλλο η τύχη, άλλο το κατά πόσο η χειρότερη ατομική μοίρα και τύχη για τον καθένα (Θεός φυλάξοι) να μπορεί να βρίσκει ανακούφιση, στήριξη και ασφάλεια σε μια συμφωνία με την Οικονομία και την Κοινωνία που όλοι, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, υπηρέτησαν και υπηρετούν και τη συνυπογράφουν.
Ακόμα κι αν η κακιά ώρα δεν έρθει για κανέναν από εμάς (μακάρι απ’ το στόμα μας και στου Θεού τ’ αυτί) ακόμα και αν όλα εξελιχτούν για εμάς φυσιολογικά και ωραία με τον πιο ευλογημένο τρόπο δηλαδή να πεθάνουμε γεροί στα πόδια μας και κανέναν να μην έχουμε ανάγκη ούτε σε γεράματα ούτε σε αρρώστιες και τα λοιπά, ακόμα και τότε αυτή η ευχή και η ελπίδα, δεν αρκεί για να μας κάνει να νιώσουμε ασφαλείς. Το γιατί δεν το ξέρω αλλά έτσι πάντως ερχόμαστε στο Ασφαλιστικό μας θέμα.

Τόπο στα νιάτα με τρόπο για τη σύνταξη
Θέλουν νέους να μπαίνουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα στην «παραγωγική διαδικασία» πράγμα που σημαίνει ότι «θα παταχθεί η ανεργία των νέων», μα οι νέοι είναι πολύ αμφίβολο τι είδους σπουδές θα έχουν κάνει, αν θα έχουν καν ολοκληρώσει τον κύκλο της παιδείας, της μόρφωσης, της εκπαίδευσης ώστε εισερχόμενοι στον Κόσμο της Εργασίας να έχουν ιδέες, γνώμη, θάρρος, αυτοπεποίθηση, προσδοκίες, απαιτήσεις. Α, εδώ αρχίζει το πράγμα και δε συμφέρει: γνώση, γνώμη, αυτοπεποίθηση; Αυτά χρειάζονται μονάχα σε όσους εξαρχής προορίζονται να διοικούν και τα πρόσωπα και τα πράγματα στην Οικονομία και την Κοινωνία. Οι άλλοι χρειάζονται το δίχως άλλο κάποια προσόντα τόσο όσο να λειτουργούν οι μηχανές και οι μηχανισμοί. Και πρέπει συχνά να αντικαθίστανται εδώ, εκεί και παρακεί μη δημιουργούνται υπερβολικές απαιτήσεις και προσδοκίες επισφαλείς για την Νέα Τάξη της Νέας Παγκόσμιας Οικονομίας. Οι παλαιότεροι και γηραιότεροι καλύτερα να αποσύρονται αν δεν άγονται και δεν φέρονται, εξυπηρετώντας τις λογικές των χαμηλών απαιτήσεων για τους ίδιους και για τα παιδιά τους: να κοιτάζεις τη δουλίτσα σου και να λες ευχαριστώ που τη βρήκες. Αύριο έχει ο Θεός. Να ’χεις πίστη.
Σήμερα για μια αξιοπρεπή σύνταξη σε ηλικία που ένας άνθρωπος δεν έχει άλλες δυνάμεις, σωματικές ή ψυχικές, απαιτούνται κόλπα, πατέντες και κουμάντα σαν κι εκείνο το τρισάθλιο που θέλει να σε κάνει κακομοίρη: δούλεψε να φας και κλέψε να’ χεις, αλλιώς κλάψ’ τα Χαράλαμπε. Ή μήπως δεν ισχύει;

Καλό είναι ο άνθρωπος να είναι ζωντανός με την ευρύτερη έννοια της λέξης γιατί είναι κι αυτό ένα ζήτημα που δεν πρέπει να παραβλέπεται, καθώς πολλοί ανθρωποι, άνδρες και γυναίκες, βρίσκουν στη δουλειά τους και νόημα και χαρά και ζωντάνια.
Λοιπόν, μπορεί άραγε η πολιτεία, το κράτος, η κυβέρνηση σε συνεννόηση με τον ιδιωτικό τομέα αλλά και τον δημόσιο τομέα, να συμφωνήσουν ότι άνθρωποι που σπουδάζουν – και δεν εννοώ να σπουδάζουν δίχως να παίρνουν πτυχίο ή πτυχία μέσα στα προβλεπόμενα χρονοδιαγράμματα σπουδών -, που μορφώνονται πιστοποιημένα μάλιστα ανεξαρτήτως ηλικίας να θεωρούνται ως εργαζόμενοι; Να ασφαλίζονται ώστε ο παραγωγικός χρόνος που αφιερώνουν να μην είναι κατ’ ουσία χαμένος χρόνος; Όχι, δεν σπουδάζω για μένα, δεν διαβάζω για μένα αλλά για όλη την κοινωνία μέσα στην οποία αναπνέω και θέλω η ανάσα μου να μυρίζει όμορφα επομένως να αναγνωρίζεται η προσπάθεια για Γνώση και να κατοχυρώνεται. Αν στην προηγμλενη μας κοινωνία αυτό δε γίνεται, πέστε το καθαρά, καθένας ας κόψει το λαιμό του να επιβιώσει, να δουλέψει όπου βρει, όπως βρει, για όσο βρει κι αφήστε κατά μέρος το παραμύθι για την ανάπτυξη, την πρόοδο, τον πολιτισμό στη σύγχρονη ανταγωνιστική εποχή που κάνει τους ανθρώπους ανταλλακτικά και αναλώσιμα με ημερομηνίες λήξης. Από κει να αρχίσουμε να μιλάμε για το «ασφαλιστικό», επειδή όλα όσα μας τυραννάνε στην καθημερινότητα είναι θέματα… παιδείας, team work και brainstorming.

ΣΥΡΜΑΤΟΠΛΕΓΜΑ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ

Έλεος, άκουσα να λέγεται για το καγκουρώ ότι ήταν... ατίθασο, λες και είχε ιδεολογικές και προσωπικές διαφορές με τους ανθρώπους της πόλης. Φοβισμένο ήταν το ζώο κι έτρεχε να σωθεί ψάχνοντας μάταια διέξοδο σε ένα περιβάλλον αφύσικο γεμάτο ανθρώπους και αυτοκίνητα. Σε καμμιά περίπτωση δεν ήταν "ατίθασο", όπως ανοήτως επέμενε να το χαρακτηρίζει η ρεπόρτερ του καναλιού.

Ας προσέχουμε λιγάκι τις λέξεις ώστε να μη δημιουργούνται εσφαλμένες ιδέες στους αδαείς και αδιάφορους τηλεθεατές, μετατρέποντας συχνά στις συνειδήσεις τους ένα αθώο (αν και άγριο) ζώο σε κατά συρροή και κατά συνείδηση εγκληματία που αξίζει ακόμα και να τιμωρηθεί για... ανυπακοή στους νόμους τής μη Φύσης των ανθρώπων.

Αν είναι επιθετικά κι ατίθασα τα μαρσιποφόρα έξω απο το φυσικό τους περιβάλλον, τότε, τι να πεις για τα τροχοφόρα μέσα στο δικό μας; Πού αρχίζουν άραγε και πού τελειώνουν τα σύνορα της φύσης με το περιβάλλον;

ΕΚΤΟΣ ΕΛΕΓΧΟΥ

Γιατί για να τελειώνουμε μ' αυτό το παραμύθι, τι θα πει έλεγχος της κατάστασης, επιβολή της τάξης και τα λοιπά όταν ΟΠΛΑ ΥΠΑΡΧΟΥN παντού και οι άνθρωποι τα θέλουν και τα κατασκευάζουν και τα προμηθεύονται νόμιμα ή παράνομα, όταν η σκοποβολή είναι ολυμπιακό άθλημα, η θητεία στο στρατό υποχρεωτική, το κυνήγι χόμπυ. Πώς μού λες να μη καπνίζω όταν παρασκευάζονται τσιγάρα και διακινούνται παντού νομίμως (άρα και παρανόμως). Ο νόμος και η παρανομία κρυφό ζευγάρι παθιασμένο ενίοτε φτάνει στα άκρα μιας ιδιότυπης συνύπαρξης και νομιμοποίησης. Πώς γίνεται να έχουν όπλα στα χέρια μόνο οι καλοί άνθρωποι, πώς ξεχωρίζεις τους καλούς από τους κακούς ώστε να οπλίζεις τους μεν και να αφοπλίζεις τους δε; Και ποιος είναι αυτός που το αποφασίζει αυτό; Να 'χουμε όπλα σού λέει ο άλλος, αλλά να ξέρουμε πότε πρέπει να τα χρησιμοποιούμε! Πότε δηλαδή; Δε μού λέτε κι εμένα να κανονίσω την πορεία μου; Γιατί δεν εισάγεται ένα σχετικό μάθημα στα δημοτικά, τα γυμνάσια και τα λύκεια; Η Χρήση και η Χρησιμότης των Όπλων! Η Τέχνη του Πολέμου! Πρακτικές εφαρμογές κ.λ.π.

ΑΝ ΟΜΩΣ Ο ΜΗ ΓΕΝΟΙΤΟ...

Και πες ότι έτσι γίνεται: τέλος στην οπλοκατοχή και την οπλοχρησία εκ μέρους των πολιτών! Ότι κανείς δεν ξαναπιάνει όπλο για κανένα λόγο, ότι μόνο στρατιωτικοί και όσοι υπηρετούν τη θητεία τους στα όπλα της εθνικής μας άμυνας παίρνουν την απαραίτητη και απαιτούμενη εκπαίδευση κι έπειτα τέλος ούτε που να ξαναδούν όπλο στη ζωή τους ως πολίτες θα είναι ειρηνικοί και πολιτισμένοι και τα λοιπά. Και θα κάνουν στα παιδιά το ανάλογο κήρυγμα ότι τα όπλα σκοτώνουν, ότι δεν είναι καλό να παίζουν με όπλα, ότι καλύτερα να διαβάσουν ένα βιβλίο και να είναι ήσυχα και να μην κάνουν θόρυβο και μπαμ και μπουμ και τατατα και να μη δέρνουν τα άλλα παιδάκια και να γίνουν όλοι ειρηνοποιοί κι ούτε πιστόλια ούτε μαχαίρια!

Αν ο μοι γένοιτο, αφού θα έχουμε μαλακώσει σαν άνθρωποι σε όλη τη χώρα κι αφήσουμε τα μίση και ανεβάσουμε το επίπεδο της παιδείας μας έτσι που ο κάθε είδους πόλεμος είτε οι κανονικός μεταξύ κρατών είτε ο άλλος ο ιδιότυπος πόλεμος στη σύγχρονη πόλη και το χωριό του 21ου αιώνα, αν εκεί που περπατάς αμέριμνος σού την πέφτουν κακοποιοί και σε δέρνουν και σε κλέβουν και σε βιάζουν και σε σκοτώνουν, εκεί που μια ζαρντινιέρα ξεγλιστράει απ' το χέρι του αστυνομικού και σού ανοίγει την κεφαλή στα δυο, εκεί που ο γείτονας έρχεται και σού λέει ότι το χωράφι σου είναι δικό του και κάνε πέρα μη σε φάει λάχανο και... και... και... Αν ο μοι γένοιτο συμβούν όλα αυτά ακόμα κι όταν ο κόσμος θα είναι αγγελικά πλασμένος (εννοώ ο λαός γιατί οι ασκούντες την εξουσία δύσκολο να είναι εγγυημένα καλοί κι αγαθοί διότι η εξουσία συνήθως τον χαλάει τον άνθρωπο) τότε τι γίνεται; Κι αν, λέμε αν, μια ωραία μέρα ένας αξιωματικός του στρατού σού λέει, Γιατί να μην είμαι να διοικώ και εν ειρήνη τη χώρα αφού είμαι ικανός και κατάλληλος για την άμυνά της;

Χμ, τελικά είναι πολύ πιο περίπλοκο το θέμα απ' ό,τι εκ πρώτης όψεως δείχνει. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε αλλά άμα γίνουμε και τελείως χάπατα τότε δεν είναι που θα μας έχουνε τελείως στο χέρι οι εχθροί; Ποιοί εχθροί; Έλα μου ντε. Γιατί πέρα από τα Ζωνιανά που μας έδωσαν σοβαρή αφορμή προβληματισμού περί οπλοχρησίας και οπλοκατοχής, μήπως έτυχε να δείτε κι αυτή την ταινία... ΕΚΤΟΣ ΕΑΥΤΟΥ;

ΟΠΛΑΡΧΗΓΟΙ ΚΑΙ ΚΛΕΦΤΕΣ

... ήκουσε με δέος η κοινή γνώμη.

... ύπερτερεί συντριπτικώς. Ο πόλεμος...

Δανείζομαι απ' το Σεφέρη για να πω: εεεε, ξυπνάτε, γυρνούμε πίσω, πίσω, ξεμείναμε. Ποιά πρόοδος, ποιά ειρήνη και ποιος πολιτισμός; Και ποιά ελευθερία; Φύγαν οι ξένοι κατακτητές μα εμείς εδώ μαθημένοι στ' άρματα συνεχίζουμε ένα πόλεμο μ' εχθρό τον εαυτό μας με μια ξεπεσμένη αντρειοσύνη εθισμένη να βρίσκει διέξοδο στην παρανομία, τα φονικά, τα όπλα, τα ναρκωτικά ν' απειλούν εμάς, να μπολιάζουν τα παιδιά με ένστικτα άγρια, περιμένοντας βαρβάρους να τα βγάλουν. Αλλά οι βάρβαροι αν είναι να φανούν δεν θα 'χουν ίδια όψη. Αλλάξαν οι καιροί και θέλεις άλλα όπλα αν είναι να πολεμάς για το καλό χρειάζεσαι μόρφωση, μυαλό καλλιεργημένο και ανοιχτό. Ανθρώποι σαν κι αυτούς στα Ζωνιανά κι αλλού - μη νομίζετε πως δεν υπάρχουν τέτοιοι ακόμα και μια ώρα έξω απ' την Αθήνα άμα θες - μακρυά νυχτωμένοι μ' έναν ανδρισμό για γέλια και για κλάματα. Επικίνδυνοι για την κοινωνία όλης της Ελλάδας δίνουν αυτό που λέμε "κακό παράδειγμα" όχι μανάχα στα παιδιά τους με τα ψεύτικα τουφέκια ή τα αληθινά για να χτυπάνε στην αρχή γάτες και πουλιά, μα σ' όσους ζητάνε τόσο δα ένα δικαίωμα να λένε: έτσι οι Ελληνες έτσι λοιπόν κι εμείς! Ξυπνάτε, οι αρματολοί κι οι κλέφτες το 2007 δεν είναι άξιοι για τιμή καμιά αλλά για φτύσιμο και τιμωρία παραδειγματική. Αν βέβαια τολμά η ευνομούμενη πολιτεία να τους... αφοπλίσει. Τους "κυνηγούς" πρώτους και καλύτερους κι όσους άλλους άσχετους κομπλεξικούς τού είδους που δεν έχουν καν άδειες οπλοκατοχής - και μάλιστα για το κάθε ένα απο τα όπλα που διαθέτουν. Χα, ας γελάσουμε... Ε; Οτι δηλαδή η οπλοκατοχή και η οπλοχρησία θα απαγορευτεί για τους πολίτες και θα περιοριστεί στις ανάγκες της εθνικής άμυνας της χώρας. Ποιός τολμά να τα βάλει στα σοβαρά με εμπόρους όπλων και ναρκωτικών και παιδιών και γυναικών και... και...

LISBOA

Ετερώνυμοι...

Στη χώρα του Φ. Πεσσόα κάνω ένα διάλειμμα νομίζω πολύ σημαντικό για κάποιες σκέψεις σχετικά με το πώς μια χώρα που κινείται στο ρυθμό της ανάπτυξης με επιδόσεις - κατα τους αριθμητικούς υπολογισμούς - χαμηλότερες απο τη δική μας τη χώρα και όμως στο αποτέλεσμα η εικόνα να υπερτερεί. Η ουσία είναι ότι αυτοί οι ξένοι απο διαφορετικές ζωές και διαφορετικές χώρες αποδείχνουν ο καθένας με τον τρόπο του ότι νοιάζονται για τη χώρα που ζουν και η νοσταλγία της θάλασσας και η αγάπη γι αυτήν ως πηγή ζωής δεν βρίσκεται μονάχα στα fados. Τι κι αν το μπουκαλάκι νερό απο το μπακαλικάκι ενός δρόμου, κάπου εκεί γύρω στην rua da Conceicão (down town Λισσαβώνα) κοστίζει 1,25 ευρώ, οι άνθρωποι έχουν πάρει στα σοβαρά την πορεία τους στον αιώνα της παγκοσμιοποίησης, κοιτάζοντας το μακρινό τους παρελθόν και τον Βάσκο Ντε Γκάμα και τον Christo Rei κυρίως για να προβάλλουν τις παλιές ανακαλύψεις στον καινούργιο Κόσμο που ανοίγεται στη Γνώση.

Αρκεί να δει κανείς τι συμβαίνει σήμερα στη Lisboa περπατώντας στο Passeio de Teho και το Passeio de Neptuno και φτάνοντας στο Pavilhão do Conhecimento να παρατηρήσει τα παιδιά των σχολείων πώς επικοινωνούν μεταξύ τους και με τη φύση γύρω τους και μέσα τους. 'Ολοι οι ετερώνυμοι έλκονται και έλκουν τον επισκέπτη στον Τάγο και τον Ατλαντικό που δύσκολο να νιώσει σκέτος... περαστικός. Αυτά πρέπει να βλέπουν οι πολιτικοί μας που ταξιδεύουν και να αναλογίζονται την ουσία του ρόλου τους στη ζωή μας.

«Οι ομόλογοι», αν είναι για τις συνομιλίες... αδιεξόδων, δεν αφορούν κανέναν απο εμάς τους ετερώνυμους και ανώνυμους.