NA SE KACV GIANNH NA S' ALICV LADI?

ΤΙ ΤΟΤΕ ΤΙ ΤΟΡΑ

Ο Μεχμέτ Ικιζντάς ισχυρίστηκε μετά τη σύλληψή του ότι (Ιούλιο μήνα!) άναψε φωτιά για να… ζεσταθεί

Στις έρευνες που επακολούθησαν απεκαλύφθη ότι ο 25χρονος Τούρκος είχε συλληφθεί 4 φορές στο παρελθόν, προσπαθώντας να εισέλθει λαθραίως στην Ελλάδα κι αφού τα κατάφερε, συνελήφθη τελικά επ’ αυτοφώρω στο Χαϊδάρι από πολίτες την ώρα που επιχειρούσε να ανάψει φωτιά στο Βοτανικό Κήπο
Η φωτιά πάντως ξέσπασε λίγες μέρες αργότερα στο Χαϊδάρι σε… ξερά χόρτα, μερικές εκατοντάδες μέτρα από στρατιωτικές εγκαταστάσεις με πυρομαχικά

Δέκα μέρες αργότερα στη Σάμο δυο άλλοι νεαροί Τούρκοι με πλαστά έγγραφα και ταυτότητες συνελήφθησαν, έχοντας μαζί τους μια βαλίτσα με 9 εκατομμύρια δραχμές (τότε)
Ο ένας απάντησε στον εισαγγελέα ότι τα χρήματα προέρχονταν από τη δουλειά του αφού τα κέρδισε εργαζόμενος, ισχυρίστηκε, στην Ελλάδα τρία χρόνια ως ελαιοχρωματιστής
Δεν τα έβαζε σε τράπεζα για λόγους ασφάλειας, είπε. Το δικαστήριο επέβαλε φυλάκιση 3,5 μηνών την οποία εξαγόρασαν με χρήματα… της βαλίτσας

Μια εβδομάδα αργότερα πυρκαγιές αποτέφρωσαν στη Σάμο 30.000 στρέμματα
Σε μια περίπτωση η φωτιά άναψε ταυτόχρονα σε επτά σημεία κοντά στο Βαθύ και την Κοινότητα Κοκκαρίου
Σε άλλη περίπτωση ξεκίνησε ταυτόχρονα από τρία διαφορετικά σημεία σε απόσταση 8χλμ το ένα από το άλλο
Βρέθηκαν εμπρηστικοί μηχανισμοί
Είχαν προηγηθεί απειλητικά τηλεφωνήματα στα αρχές: εσάς τους Έλληνες θα σας κάψουμε εμείς (άγνωστο ποιοι)

Χμμ, να κι ένα πρόχειρο χρονικό γεγονότων από το καλοκαίρι του… 1994!
22 Ιουνίου. Το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών έχει επιστολή που εστάλη στην πρεσβεία μας στην Άγκυρα από «εξτρεμιστική» τουρκική οργάνωση που προειδοποιούσε για μπαράζ επιθέσεων στα νησιά με πρώτη τη Ρόδο
11 Ιουλίου. Εκρήγνυται η πρώτη βόμβα στη Λίνδο
Ο υπουργός Τύπου και ΜΜΕ χαρακτηρίζει το γεγονός «μεμονωμένο»
12 Ιουλίου. Δυο ακόμη βόμβες εκρήγνυνται στη Ρόδο
«Προβοκάτσια εξωελληνικού κέντρου» χαρακτηρίζεται από τον υπουργό Δημόσιας Τάξης που κάνει λόγο για υπαρκτά στοιχεία που δεν μπορεί να τα αποκαλύψει
13 Ιουλίου. Πυρκαγιές σε τρία μέτωπα στην περιοχή Βελανιδιές της Ρόδου
14 Ιουλίου. Η Άγκυρα κατηγορεί την Αθήνα ότι δηλητηριάζει τις σχέσεις ενώ ένα τουρκικό περιπολικό σκάφος ανοίγει πυρ εναντίον Ελληνοκύπριων που ψάρευαν με αλιευτικό ανοιχτά του Παραλιμνίου
16 Ιουλίου. Φωτιά στη Σάμο (έχει προηγηθεί μεγάλη φωτιά στη Λήμνο) σε τρία μέτωπα. Τη μέρα εκείνη στην Κύπρο, στη Λάρνακα, συλλαμβάνονται 5 Τούρκοι που είχαν έρθει κρυφά μέσω του λιμανιού της κατεχόμενης Κηρύνειας. Οι δυο δήλωσαν Τουρκοκύπριοι
17 Ιούλιου. Άλλοι δυο (Τουρκοκύπριοι;) συλλαμβάνονται κοντά στη Λάρνακα
Οι αρχές είχαν πληροφορίες για σχεδιαζόμενα τρομοκρατικά χτυπήματα Τούρκων
4 Αυγούστου. Νέα πυρκαγιά στη Σάμο από δυο κουκουλοφόρους με μοτοσικλέτα
5 Αυγούστου. Πυρκαγιές στη Χίο και το Καστελλόριζο
15 Αυγούστου. Πυρκαγιές στο Λέσβο, ξανά στη Χίο και ξανά στη Σάμο
Τα επίσημα χείλη μιλούν συχνά και κατηγορηματικά για εμπρησμούς

Στο σύνολό τους οι πυρκαγιές που παραμένουν “μυστηριώδεις”, αποδίδονται σε οικοπεδοφάγους, πυρομανείς, αμελείς και διάφορα τυχαία γεγονότα

Οι επιχειρήσεις δολιοφθοράς παντός τύπου, τα «μεμονωμένα περιστατικά» με τις ταυτόχρονες εστίες και τα αμέτρητα μέτωπα, τα πλήγματα με οικονομικές και οικολογικές επιπτώσεις δίχως κανέναν επίσημο πόλεμο, μα μ’ έναν ιδιότυπο, ύπουλο, συστηματικό ακήρυχτο πόλεμο εν καιρώ ειρήνης

Όλα αυτά κάθε χρόνο χρόνια τώρα….

Όχι, προς θεού, δεν εννοώ τίποτα με όλα αυτά και απ’ όλα αυτά που έχουν αλλάξει από τότε έτσι και φέτος μη χειρότερα με σχεδόν ένα εκατομμύριο στρέμματα καμένης ελληνικής γης, τι να εννοώ; Τίποτα δεν καταλαβαίνω

Το 1993 ο αριθμός των πυρκαγιών είχε φτάσει τις 2.518 και τα καμένα στρέμματα στα 486.000
Ο τότε πρωθυπουργός είχε αναφερθεί γενικώς σε… εξωγενείς παράγοντες

Το 1994 ήταν μια εξαιρετικά δύσκολη χρονιά (ανεξαρτήτως αριθμού πυρκαγιών) όχι μόνο για τις ελληνοτουρκικές αλλά και για ελληνοαλβανικές σχέσεις. Ο σημερινός πρόεδρος της Δημοκρατίας, ως υπουργός Εξωτερικών τότε, είχε ζήσει ώρες έντασης ώσπου να επέλθει κάποια επιφανειακή ηρεμία με την Τουρκία, την Αλβανία, τα Σκόπια

Τρία μέτωπα ανοιχτά ταυτόχρονα
Τα Βαλκάνια έβραζαν κυριολεκτικά με ή χωρίς εμάς, με ή χωρίς πυρκαγιές
Μαζί τους όμως η Ελλάδα ιδροκοπούσε και διπλωματικά και πυροσβεστικά

Το 2007, με σχεδόν ίδιο απόλυτο αριθμό πυρκαγιών όπως το 1993, οι καμένες εκτάσεις έχουν διπλασιαστεί
Ουδείς πρωθυπουργός ή άλλος τολμά σήμερα να αναφερθεί σε «εξωγενείς» ή έστω άλλους υπαίτιους παράγοντες
Ούτε διπλωματικά ιδροκοπούμε ιδιαίτερα
Ίσως τα άλλοτε εξωγενή να είναι πλέον σήμερα απολύτως ενδογενή, αν με εννοείτε, άρα όλες οι πυρκαγιές είτε από κακή τύχη είτε από συνειδητή ενέργεια
ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΔΙΚΗ ΜΑΣ Η ΕΥΘΥΝΗ
ΕΜΕΙΣ ΚΑΙΜΕ ΕΜΕΙΣ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ

Δεν πιστεύω να πιστεύετε ότι στ’ αλήθεια σας χαρίζει κανένας χρήματα για όλες αυτές τις καταστροφές που κάνατε; Εντάξει… που κάναμε, που κάναμε. Κι αν δεν δικαιούμαστε όλοι την αποζημίωση, να είστε σίγουροι ότι όλοι την πληρώνουμε.

Χα, δεν ξέρω αν σας περνάει απ' το νου, αλλά με τον έναν ή το άλλο τρόπο πάντα σ' έχουνε στο χέρι

(Αφορμή για όλα αυτά ήταν μια συνήθης και μάταιη τακτοποίηση κάποιων χαρτιών, παλιών σημειωματαρίων και ντοσιέ αρχείου που όλο λες να τα πετάξεις κι ολο κάτι βρίσκεις κι όλο αναβάλεις την ταφή των στοιχείων του μακρινού παρελθόντος)

ΦΥΣΗ, ΘΕΣΗ, ΙΔΙΟΤΗΤΑ

Ο υπεράνθρωπος φοράει φιούτσερ

Η Φύση, πάρτε το απόφαση, δεν έχει θέση στη... νέα φύση! Η νέα φύση είναι αυτή στην οποία ανήκει ο σημερινός άνθρωπος όπου νιώθει πιο ασφαλής να αναπτύσσει τις δράσεις που απαιτούνται με σκοπό την ευημερία του. Δράσεις με σκοπό το κέρδος, καθαρό και ξεκάθαρο, τέτοιο που να εξασφαλίζει το ατομικό, οικογενειακό οξυγόνο. Είναι απλό: με το χρήμα αγοράζεις οικόπεδα, φυτεύεις όσα δένδρα θέλεις, έχεις το ατομικό σου οξυγόνο.

Τι όφελος έχουν και σε τι χρειάζονται τα ελεύθερα δάση; Για την ισορροπία; Ποια ισορροπία; Το περιβάλλον είμαστε εμείς σε θέση να το γκρεμίζουμε και να το φτιάχνουμε ξανά όπως μας ταιριάζει. Για την άγρια ζωή; Ποιά άγρια ζωή; Αγριότερη από την ανθρώπινη; Τα ζώα; Μα αυτά πλέον δεν εχουνε καμιά θέση στη Νέα Φύση εκτός κι αν έχουν την ιδιότητα να χρησιμεύουν στην παραγωγή της τροφής. Η θέση τους είναι μόνο στις ειδικά διαμορφωμένες και οργανωμένες μονάδες. Φυσικά και δεν θα κυκλοφορούν αδέσποτα γελάδια, κατσίκια και πρόβατα εδώ κι εκεί. Το ίδιο ισχύει ανεξαιρέτως για όλα τα ζώα που αρμέγονται ή σφάζονται πρός βρώση. Όσο για τα υπόλοιπα; Υπάρχουν ακόμα τσίρκα, πάρκα, κυρίως, υπάρχει η υπέροχη εικονική πραγματικότητα για τα πολιτισμένα παιδάκια που θέλουν να βλέπουν και να μαθαίνουν πώς φτάσαμε έως εδώ!

Τι το κακό βλέπετε εσείς σε αυτό που ήδη εξελίσσεται, ω, κουτούτσικοι λάτρεις της παλιάς Φύσης, αφού ο υπεράνθρωπος του 21ου αιώνα είναι προ των πυλών; Κι όπως, κάπως έτσι, το έλεγε ο Ζ.Π. Σαρτρ... Σε μια πορεία εν τη απουσία του Θεού, μέσα στον ανοίκειό του κόσμο.

Κι όπως ακριβώς το είχε πει ο Νίτσε: Ο Θεός πέθανε. Θα μου πεις τρελός άνθρωπος ήτανε...

Είμαστε αβοήθητοι από κάθε εξωτερικό παράγοντα; Όχι αφού έρχονται τα ρώσικα αεροπλάνα. Αλλά αυτό δεν δικαιολογεί το να υποκρινόμαστε πως τάχα αγαπούμε τη Φύση. Τη δύναμή της πάνω μας, ναι, αυτήν αποζητούμε όταν νιώθουμε κουρασμένοι, αδύναμοι και μικροί. Ισορροπούμε με τη δύναμη του ανέμου, της θάλασσας, του νερού. Ζηλεύουμε και φοβόμαστε την ενέργεια, την ισχύ, την ομορφιά της Φύσης και θέλουμε, θέλουμε να κυριαρ - χύσουμε πάνω της και το κάνουμε με τον πιο χυδαίο τρόπο. Σκοτώνοντας και καίγοντας.

Τι κακό υπάρχει σ' αυτό; Κέρδος και ηθική, ποιός πίστεψε ποτέ ότι συμβαδίζουν;

Διαλέχτε λοιπόν γρήγορα στρατόπεδο: το πρώτο είναι για τους κυρίους και το δεύτερο για τους δούλους. Το στρατόπεδο του κέρδους είναι για τους δημιουργικούς άνθρωπους, το άλλο, της ηθικής, είναι για τους φοβισμένους, όσους δεν διαθέτουν βούληση για μεγάλα πράγματα.

Προ ημερών ένας υφυπουργός (ο Π. Δούκας ήταν, αλλά έχει καμιά σημασία;) βγήκε και είπε κάτι για δυο χιλιάδες εταιρείες που θα γίνουνε λέει χορηγοί των δασών. Ε, τι μας το λέει, έτσι σαν να φοβάται κάτι; Φυσικά, πώς αλλιώς μπορεί να γίνει; Ας είμαστε ρεαλιστές κι ας αφήσουμε κατά μέρος όλα αυτά τα δακρύβρεχτα περί αναδασώσεων και τα "θα ξαναγίνει όπως ήταν", τα αχ, και τα βαχ για τις "περιουσίες" και τα "πάνω απ' όλα οι ζωές"... Όλοι, μα όλοι και ο τελευταίος χαζός, ξέρουμε καλά πως δίχως κέρδος κέρατα δεν επιθυμεί κανένας. Ό,τι και να αναδασωθεί, ό,τι και να περισωθεί σήμερα με τις υπεράνθρωπες προσπάθειες, αύριο, αν δεν συμφωνηθεί πρόβλεψη κέρδους για κυρίους και για δούλους, θα ξανακαεί στο άψε - σβήσε. Αφού όλοι αναζητούμε τρόπους για να πιάσουμε την καλή, μια και καλή, γιατί παριστάνετε τους ρομαντικούς και του φυσιολάτρες. Αφού είσαστε ψαροντουφεκάδες ροφών και κυνηγοί μπεκάτσας, αφήνετε κει μερικούς φουκαράδες να ξεχαρμανιάζουνε με κανα τόσο δα χταποδάκι με τις γαλαζόπετρες στα ρηχά, να παρηγοριούνται που εσείς τρώτε καλά, μα έτσι που τρώτε δεν θα΄χει για πολύ.

Δε βλεπετε αυτό το παιδάκι στη διαφήμιση της Greenpeace; Έχετε την ιδέα πως θα ξαναγίνει πότε γλυκό και αθώο; Είναι ο υπεράνθρωπος της Νέα Φύσης, που σε προειδοποιεί to move your ass before he cuts fat ass like yours γιατί ήδη απέτυχες οικτρά, κωλόγερε της παλιάς Φύσης, και μη τολμήσεις να το πεις στη μάνα του: δεν θα καταλάβει τίποτα απ' αυτά που σου λέει γιατί το μόνο που θα την απασχολεί είναι αν του πάει όμορφα η κουκούλα του φιούτσερ ή θα ΄ταν καλύτερος χωρίς.

ΑΝ ΕΤΣΙ ΒΟΛΕΥΕΙ...

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟ

ΦΤΑΙΧΤΗΣ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ

Ο ΜΕΣΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Ο ΕΝΕΡΓΟΣ ΚΑΙ Ο ΕΝΕΡΓΟΥΜΕΝΟΣ

Ο ΕΘΕΛΟΝΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΔΟΛΙΟΦΘΟΡΕΑΣ

ΜΑ ΠΕΣΤΕ ΜΟΥ ΝΑ ΞΕΡΩ

ΑΜΑ ΤΥΧΕΙ ΚΑΙ ΚΑΩ

ΑΜΑ ΠΙΑΣΤΩ ΓΙΑ ΕΜΠΡΗΣΜΟ

ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΝΑ ΑΠΕΥΘΥΝΘΩ

ΜΗ ΜΟΥ ΣΥΜΒΕΙ ΚΑΝΑ ΚΑΚΟ;

Κάτι μικρές, σύντομες ειδήσεις δημοσιεύονται εδώ κι εκεί για κάποιους που πιάστηκαν και ομολόγησαν (π.χ στη Νέα Πέραμο) ότι έβαλαν φωτιά ή θεωρούνται ύποπτοι για εμπρησμό στο δάσος. Κι έπειτα σιωπή. Τίποτα απολύτως δεν ακούγεται για το τι απέγιναν αυτοί οι τύποι, αν πράγματι εμπλέκονται σε εμπρηστικές ενεργειες κ.λ.π. Θέλω να πω ότι κανένα ρεπορτάζ, καμιά δήλωση απο κανέναν δεν γίνεται σχετικά με το προφίλ (θεωρητικά βρε αδελφέ) ενός εμπρηστή. Να βγει κάποιος υπεύθυνος και να μας πει: Στις εκατό πυρκαγιές τόσες από τσιγάρα, τόσες από σκουπίδια όπου πέταξαν τα τσιγάρα αναμένα, τόσες από πυλώνες της ΔΕΗ, τόσες απο σκέτη μαλακία, συγνώμη, αμέλεια κάποιου βλάκα, συγνώμη ανυποψίαστου χωρικού που έκαιγε τα ξερά του μέσα στα χλωρά του, τόσες απο σπασμένα γυαλιά πεταμένα, και τόσες απο επίτηδες και εξεπιτούτου που έσκασαν η μια μετά την άλλη.

Να έχουμε μια εικόνα, τέλος πάντων, να ξέρω κι εγώ πάνω κάτω σε ποιο βαθμό φταίω, προσωπικά, να αυτομαστιγωθώ για να μάθω να μην τα ρίχνω όλα στο κράτος (γιατί άλλο κράτος άλλο κυβέρνηση να εξηγούμεθα) που τι να πρωτοπρολάβει κι αυτό το άμοιρο με όλους εμάς που έμπλεξε. Διότι τι σου φταίει η κυβέρνηση για το κράτος και τι σου φταίει το κράτος για την κυβέρνησή του; Αφού l' etat c' est moi, δηλαδή όταν λέμε moi, εννοώ εγώ, εσύ, εμείς, όχι αυτοί που κυβερνούν εμάς και το κράτος μας.

L' etat c' est nous, δηλαδή εμείς να΄χουμε το νου.

Βέεεεβαια, διότι εκείνο το παλιό το σύνθημα που ακουγόταν τόσο ωραία: ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ έδωσε τη θέση του στο καινούργιο: Ο ΠΟΛΙΤΗΣ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ που δεν ακούγεται και τόσο ωραία, αλλά, ας είναι, αν έτσι βολεύεστε όσοι βγαίνετε ή σας βγάζουν να δηλώνετε με το ύφος του σοφού: "Πφφφ βαρέθηκα πια να βάζουμε με το κράτος όταν φταίμε εμείς οι ίδιοι....". Μαζί σας κι εγώ. Με τους εαυτούς μας, λοιπόν, να τα βάλουμε, με την υποκρισία και το δήθεν που ζούμε βολεμένοι για να τα ρίχνουμε στους άλλους που τα ρίχνουνε στο κράτος που τα ρίχνει στην κυβέρνηση κι όλοι μαζί έξω απ' το χορό να τραγουδάμε στους δρόμους της φωτιάς. Μα δεν το βλέπω. Η αυτογνωσία και η αυτοκριτική καίγεται μόλις σβήσουν οι προβολείς. Ακούς εκεί, Τι θα κρατούσαν, λέει, και Τι θα πέταγαν απο την Ελλάδα! Μα το τι κρατούν το βλέπουμε, και το τι πετούν επίσης.

Πόσες είναι μέχρι τώρα οι πυρκαγιές είπαμε; Και μέσα σε πόσο χρονικό διάστημα;

Κι εγώ ποιός είμαι, κι εσύ ποιός είσαι; Και πού βρισκόμαστε; Και ποιός Θανάσης;

ΣΥΠΟΖΙΤΟΥΑΡ ΓΛΥΚΕΡΙΝΗΣ

Απιστία και Άγνοια

Εν μέσω των θεαματικών πυρκαγιών σε πολλά μέτωπα και των φαντασμαγορικών τηλεπαιγνίων που τις εξισορροπούν στη συλλογική μας συνείδηση, τα θέματα που οι μεγάλοι δημιουργοί προτείνουν μέσα από τα βιβλία, τα σενάρια και τις ταινίες τους να καταπιαστούμε, συχνά μοιάζουν με δόλιους εμπρηστικούς αποπροσανατολιστικούς μηχανισμούς που στρέφονται κατά της ελαφρότητας και της ασυνειδησίας της ύπαρξης.

Είναι προφανές, το ξεκαθαρίζω από την αρχή, ότι μετά και τη χτεσινή καυτή νύχτα, ένα κείμενο σαν αυτό σίγουρα δεν ανταποκρίνεται στον χρυσό κανόνα περί αναγνωσιμότητας ούτε περιμένει να γίνει συμπαθές στον κατα τα άλλα συμπαθή μέσο όρο αγωνιστών (ναι, καλά διαβάσατε, αγωνιστών της επιβίωσης, όχι αναγνωστών προς θεού, μα τηλεθεατών) παρότι πολύ θα το επιθυμούσε. Απευθύνεται πάντως σε όλους εσάς που περνάτε απο εδώ καμιά φορά κι αν, υποθετικά, δεν έχετε κιόλας φύγει απο την ιστοσελίδα, σκεπτόμενοι ότι κουλτούρα μαζί με καύσωνα είναι ο φονικός συνδυασμός που σε αποτελειώνει σαν το κατσαριδοκτόνο τις κατσαρίδες, σας λέω ότι αναφέρομαι, άκουσον άκουσον, στον Μίλαν Κούντερα και τον Ίνγκμαρ Μπεργκμαν!! Για να ισχυριστώ ότι αυτή είναι η πιο κατάλληλη εποχή για να διαβάσετε το μυθιστόρημα "Η άγνοια", και να ζητήσετε σε DVD να δείτε την ταινία "Απιστία". Μάλιστα, σας συνιστώ (αν υποθέσουμε ότι προβείτε σε μια τέτοια άτοπη ενέργεια) να διαβάζετε αργά με πολλές παύσεις περισυλλογής το βιβλίο, καθώς η κάθε λέξη και η κάθε φράση θέλει να δώσει το νόημα της όσο πιο απλά γίνεται γι αυτό να μη ξεγελαστείτε τόσο εύκολα πως τάχα το κατανοήσατε σε βάθος, κι όσο για την ταινία ισχύει ακριβώς το ίδιο: θέλει χρόνο και προσήλωση, όχι γιατί είναι δύσκολη η υπόθεσή της είναι πολύ συνηθισμένη κι έχει συμβεί στους περισσότερους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αλλά γιατί κινδυνεύεις να την πάρεις σαν αναλγητικό συποζιτουάρ που δεν θα αφήσει το παραμικρό ίχνος βασάνου κατα της ελαφρότητας και της ασυνειδησίας που ανακουφίζονται με τις virtual realities των καιρών.

Σε ό,τι αφορά την "Απιστία" ας διευκρινισθεί ότι πρόκειται για ένα έκπληκτικό σενάριο του Μπέργκμαν. Η σκηνοθεσία είναι της Λιβ Ούλμαν. Και σε ό,τι αφορά το "Η άγνοια" πιστεύω ότι δεν του δόθηκε όλη η σημασία που του πρέπει γι αυτό να πάτε να το πάρετε και να το διαβάσετε. Εστω κι αν, όπως σημειώνει ο συγγραφέας στο τέλος, Ολοκληρώθηκε το 1999, πρόκειται για ενα θέμα απολύτως σημερινό. Παντοτινό. Και δεν ξέρω αν στην προκειμένη περίπτωση ο Κούντερα θα συμφωνούσε με την άποψη που είχε διατυπώσει ο Πωλ Βαλερύ ότι δηλαδή στην πραγματικότητα "η ολοκλήρωση ένος έργου" είναι απλώς μια εγκατάλειψη, η τυχαία διακοπή μιας διαδικασίας που θα μπορούσε να παρατείνεται επ' άπειρον...

Φιλία

Όσοι είστε για τα θερινά (τα σινεμά όχι τα πανηγύρια), να μη χάσετε την ταινία: "Mon meilleur ami" (δηλαδή Ο καλύτερός μου φίλος ή όπως τιτλοφορείται "Ο κολλητός μου") του Πατρικ Λεκόντ με πρωταγωνιστή τον υπέροχο Ντανιέλ Οτεϊγ. Είναι γλυκόπικρα παυσίπονη!

Ε, ναι, κάθε μέρα προσπαθώ, με ωραίο τρόπο, να σας πω ότι σιγά σιγά κλείνουμε για το καλοκαίρι και πως με το καλό θα ξαναβρεθούμε κατά τον Σεπτέμβρη. Αλλά δεν τ' ορκίζομαι...

ΤΑ ΠΙΟ ΚΑΥΤΑ ΣΥΛΛΥΠΗΤΗΡΙΑ

Αθώοι σαν ήρωες

Πιο τραγική απώλεια κι από τις χίλιες τόσες πυρκαγιές είναι αυτά τα δυο παλικάρια, οι πιλότοι του ελικοπτέρου που έπεσαν όσο πιο χαμηλά μπορούσαν για να ρίξουν το νερό στη φωτιά με αποτέλεσμα να χαθεή η ισορροπία στήριξης, να συντριβεί το κανατααιρ και να χάσουν τη ζωη τους. Κρίμα κι α΄δικο για όσους πετούν στα σύννεφα σαν εσάς που γράφετε όλα υατά που γράφετε για ΄ζά και δάση

(Μεταφέρω αυτολεξεί αυτό το παράξενο e- mail που έλαβα σήμερα το πρωί απο άγνωστο αποστολέα. Παράξενο, αλήθεια, γιατί δεν μου το στείλατε σαν κανονικό σχόλιο στο blοg;)

SWELL

Όπως και να το σκεφτείς η ζωή είναι... άγρια;

ΜΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΜΕΡΑ

Καταζητείται

Παράξενη μέρα και η σημερινή για λόγους που δεν είναι πολύ εύκολο να εξηγηθούν. Από τη μια λες η ζέστη, οι φωτιές, το νερό, οι εκκρεμότητες της καθημερινότητας, το αβέβαιο αύριο, μα και απ’ την άλλη η σημερινή μέρα, Κυριακή 22 Ιουλίου 2007, δεν έχει καμιά σχέση με όλα αυτά γιατί όλα αυτά συμβαίνουν, ανεξάρτητα τι μέρα είναι ποιανού μήνα και ποιανού χρόνου. Άρα η σημερινή μέρα είναι παράξενη για κάποιον άλλο λόγο, που δεν τον ξέρεις ούτε καν τον υποψιάζεσαι.

Η μέρα αυτή δεν θα ξαναρθεί· άρα είναι μια και μοναδική κι ας μοιάζει τόσο με τις άλλες. Αυτό τουλάχιστον το ξέρεις. Τι διαφορετικό μπορείς να κάνεις για μια μοναδική, ξεχωριστή μέρα αφού το ξέρεις πως δεν θα ξαναρθεί; Ούτε καν μια διαφορετική σκέψη δεν της έχεις αφιερώσει, ή μήπως όχι; Πότε φέρθηκες στη μέρα σου σαν να’ ναι διαφορετική από τις άλλες; Να σηκώθηκες και να είπες: «Σήμερα είναι μια μέρα διαφορετική από όλες τις άλλες!». Κι όχι γιατί ήξερες από πριν ότι σήμερα θα γίνει τούτο ή το άλλο· να ’χεις κανονίσει κάτι, «ένα γεγονός», που επειδή το ξέρεις και το περιμένεις έγινε κιόλας γεγονός στο μυαλό σου έχει ήδη επισυμβεί. «Διαφορετική μέρα» όχι γιατί συνέβη κάτι που δεν το είχες προγραμματίσει, δεν το είχες καν σκεφτεί, κάτι ευχάριστο ή δυσάρεστο (φυσικά όχι αδιάφορο γιατί τότε δεν θα ήταν κατάλληλος ο χαρακτηρισμός «διαφορετική μέρα»), μα κάτι σαν μια έκπληξη· αναπάντεχο. Να σηκωθείς και να το πεις πως είναι διαφορετική επειδή εσύ θέλεις να είναι μια μέρα ξεχωριστή· επειδή εσύ σκοπεύεις κάτι να κάνεις γι αυτό. Ναι, ξέρω είναι εύκολο το κήρυγμα αυτού του τύπου ότι τάχα εμείς μόνοι μας κανονίζουμε αν η μέρα μας θα είναι αλλιώτικη από τις άλλες ή αν θα ανακατευτεί κι αυτή μέσα σε ένα νερουλό χυλό ίδιων κι απαράλλαχτων ημερών ώσπου μια μέρα αυτός ο χυλός των συσσωρευμένων ημερών να μοιάζει κινούμενη άμμος που μας ρουφάει προς τα κάτω και τότε, όπως στο σινεμά, να περιμένουμε κάποιος με ένα γερό κλαδί ή μ’ ένα στιβαρό χέρι μας να μας τραβήξει έξω, να μας σώσει· κάποιος περαστικός, εχθρός ή φίλος, άγνωστος ή συγγενής, ξένος ή οικείος να μας βγάλει από το τέλμα. Αλλά εδώ δεν είναι κανένα σινεμά και το πιθανότερο είναι ότι άμα πέσεις στο χυλό κανείς δεν θα βρεθεί να σε γλιτώσει.

Μα τότε πού ελπίδα για τον απελπισμένο, πού πίστη για τον μετανοημένο να σωθεί; Περιπλανώμενοι στους δρόμους του νου με light αισθήματα που συντηρούν την ψυχή (στη λέξη “light” δώστε την ερμηνεία που ταιριάζει στον καθένα) κι η μέρα ίσως αποκτήσει κάποιο διακριτό νόημα· ίσως γίνει ξεχωριστή. Αν η περιπλάνηση του νου δεν σε βοηθά για να αποφύγεις τον παχύρρευστο χυλό, ε, τότε παρηγοριά διατίθεται άφθονη στα λόγια των καλών και ταπεινών υπαλλήλων του Κυρίου επί της γης: με παλιές δοκιμασμένες συνταγές σωτηρίας από την κόλαση της κινούμενης άμμου που καταπίνει τις περιπλανώμενες ψυχές των αμαρτωλών θνητών. Χμμ...

Παράξενη μέρα κι αυτή η σημερινή να κατακαίγει τα βουνά και τα ζώα που ζουν σ’ αυτή τη χώρα. Οι σκηνές ίδιες κι απαράλλαχτες κάθε μέρα. Περιγραφές της καταστροφής και της προσπάθειας να την περιορίσουν, άνθρωποι θλιφτοί και θλιβεροί: περιουσίες που χάθηκαν αλλά και περιουσίες που θα αποκτηθούν. "Τις περιουσίες τους..." λένε στα ρεπορτάζ. Άλλωστε το είπε αυθόρμητα στην κάμερα μια γυναίκα στην καμένη παράγκα της στο βουνό ψηλά εκεί, κυριολεκτικά παράγκα απ’ αυτές που αν ζεις εκεί μια μέρα αγανακτείς και λες: «Δεν πάει να… καεί καλύτερα», είπε λοιπόν η γυναίκα αυτή στη ρεπόρτερ: Τα ζώα… ε, δεν πειράζει για τα πρόβατα, αλλά το σπίτι; Κι εννούσε την αποτεφρωμένη παράγκα που τώρα πρέπει να ξαναγίνει. Πώς να ξαναγίνει άραγε; Με τι; Φτωχοί άνθρωποι είναι. Εύκολο είναι να ξαναστήσεις έστω και μια παράγκα; Και τα ζώα; Α, τα ζώα, πάνε αυτά. Ζώα είναι, τι καταλαβαίνουν αυτά από από ανθρώπινες ανάγκες στην εποχή... της αφθονίας και της ευημερίας των λαών στον σύγχρονο προηγμένο κόσμο; Τίποτα.

Χίλιες και τόσες μία πυρκαγιές· ακούστηκε στο δάσος ένα «μπαμ», λέει ένας, το 90% των πυρκαγιών είναι αποτέλεσμα εμπρηστικών ενεργειών, λέει άλλος, μα εμείς επιμένουμε να παριστάνουμε τους πολιτισμένους και να καταπολεμάμε τάχα τον αθέλητο εμπρησμό από εγκληματική… αμέλεια, και να φτιάχνουμε στην τηλεόραση σποτάκια για τσιγάρα και λοιπά τυχαία περιστατικά που καίνε τα δάση μας. Βρε, δεν τα’ αφήνετε αυτά με τα αναμμένα τσιγάρα και να βγάλετε ένα βαρβάτο WANTED όπως στα γουέστερν, να προκηρύξετε τους εμπρηστές με μια γερή αμοιβή, όπως, ας πούμε, όποιος ξέρει οτιδήποτε που μπορεί να οδηγήσει σε εξάρθρωση συμμορίας ή μεμονωμένων αυτουργών, ηθικών αυτουργών, συνεργών ακόμα και συνενόχων σιωπής, να απαλλαγεί για πέντε χρόνια από κάθε φορολογία ή να ’χει να λαμβάνει ως αμοιβή πέντε φορές το ετήσιο εισόδημα που δηλώνει.

Αλλά ξέρετε γιατί δεν γίνεται τίποτα από αυτά; Εκτός από το ότι κανείς δεν έχει όρεξη να ασχοληθεί σοβαρά για να πιαστούν εμπρηστές: Πρώτον, γιατί και να ξέρει κάποιος κάτι φοβάται να το «καρφώσει», δεύτερον γιατί πιθανόν αυτός που ξέρει κάτι είτε δεν κάνει φορολογική δήλωση είτε φοροδιαφεύγει και δεν έχει καμιά όρεξη για μπλεξίματα, τρίτον γιατί αν ο μάρτυρας είναι αλλοδαπός φοβάται ακόμα περισσότερο, τέταρτον ακόμα κι αν οι αρχές υποσχεθούν ότι θα τηρηθεί απόρρητο το όνομα του μάρτυρα κανείς δεν πιστεύει ότι δεν θα μαθευτεί στο χωριό, όλο και κάποιος θα λαδωθεί και θα το μαρτυρήσει και πέμπτον, γιατί ακόμα και στα γουέστερν όποιος «δίνει τους φονιάδες» στο σερίφη για την αμοιβή, αργά ή γρήγορα, την πληρώνει εκτός από τον μάρτυρα και ο σερίφης ο ίδιος.

Διότι στην Ελλάδα, δεν ξέρω αν το καταλάβατε, είμαστε προ πολλού μια άγρια δύση που παριστάνει τον ανήξερο περαστικό και σφυρίζει αδιάφορα το Who shot the sheriff.

Βουνά μπορεί να μη μας μείνανε πολλά να κάψουμε, αλλά έχουμε θάλασσα να ρυπάνουμε!

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ μακριά απο εφιάλτες. Αύριο θα είναι μια διαφορετική μέρα! NOT?

ΠΡΟΫΠΗΡΕΣΙΑ Η ΚΥΗΣΗ - ΘΗΤΕΙΑ Η ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ

This is a man' s world

Στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έχει προσφύγει η Κομισιόν κατα της Ελλάδος, ζητώντας να εφαρμοσθεί εξίσωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης εργαζομένων ανδρών και γυναικών στο δημόσιο. Με αφορμή αυτή τη συζήτηση η γραμματέας γυναικείων θεμάτων της Ν.Δ, κυρία Κατερίνα Παπακώστα Σιδηροπούλου μας έστειλε την ακόλουθη ενημέρωση από την οποία προκύπτει η σκέψη ότι: η κύηση είναι προϋπηρεσία και η μητρότητα θητεία!

Πρόταση κατ' αντιστοιχία στράτευσης

«Πράγματι, το Σύνταγμα της χώρας μας αναγνωρίζει στο άρθρο 22 πως όλοι οι εργαζόμενοι είναι ίσοι ανεξάρτητα από το φύλο ή άλλη διάκριση και έχουν δικαίωμα ίσης αμοιβής, για παρεχόμενη εργασία ίσης αξίας. Αυτό, στον δημόσιο τομέα εφαρμόζεται, στον ιδιωτικό τομέα, όμως, εν πολλοίς καταστρατηγείται.

Όσον αφορά το θέμα της ενδεχόμενης εξομοίωσης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης ανδρών- γυναικών, το οποίο εμπίπτει πάνω σ’ αυτήν την αρχή της ισότητας των εργαζομένων, θα πρέπει να ξεκαθαριστεί το εξής:

Στην Ευρώπη η εναρμόνιση της οικογενειακής με την επαγγελματική ζωή των εργαζομένων γυναικών ήταν στοιχείο των πολιτικών των κρατών- μελών εδώ και αρκετά χρόνια. Στη χώρα μας, οι θαυμαστές του σουηδικού μοντέλου δεν φρόντισαν να δώσουν, όλα αυτά τα χρόνια, τα κίνητρα και τις προϋποθέσεις, ώστε να εναρμονίσουν την οικογενειακή με την επαγγελματική ζωή των γυναικών. Επομένως, η ενδεχόμενη εξομοίωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης ανδρών - γυναικών, για να εφαρμοστεί επί ίσοις όροις, πρέπει να συνοδεύεται με πολιτικές φιλικές προς την οικογένεια, - πολιτικές που εφαρμόζονται ήδη στην Ευρώπη - ώστε αυτή να γίνει χωρίς κραδασμούς και συνέπειες, για τον πυρήνα της κοινωνίας, που είναι η οικογένεια.

Στο πλαίσιο αυτό, ως Γραμματέας Γυναικείων θεμάτων, διαβλέποντας αυτήν την εξέλιξη, κατέθεσα ήδη από τον Νοέμβριο του 2006 την με υπ’ αριθμόν 873/108/28.11.06 Τροπολογία, για τη θεσμοθέτηση της μητρότητας ως κοινωνικής θητείας, κατ’ αντιστοιχία προς τη στρατιωτική θητεία, ως χρόνου υπηρεσίας. Συγκεκριμένα, πρότεινα η διάρκεια της κύησης, να λογίζεται ως προϋπηρεσία, η οποία θα στοιχειοθετεί συνταξιοδοτικό δικαίωμα. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως για μια εργαζόμενη γυναίκα, η εννεάμηνη κυοφορία της, συν επιπλέον δώδεκα μήνες, οι οποίοι προβλέπονται ως χρόνος προστασίας της μητρότητας -σύνολο 21 μήνες- να συνυπολογίζονται ως συντάξιμος χρόνος για κάθε παιδί.

Η πρότασή μας στοχεύει στο να διασφαλίσει τις συνθήκες που θα επιτρέψουν την εναρμόνιση επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής με την ισότιμη πρόσβαση των γυναικών στην αγορά εργασίας. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να βάζουμε στο περιθώριο πολύτιμους ανθρώπινους πόρους που είναι οι γυναίκες. Αυτή την ανάγκη την έχουν ήδη καταλάβει στην Ευρώπη. Η πρότασή μας, με βάση την αρχή της ισότητας, αναφέρεται σε όλες της γυναίκες που στοιχειοθετούν συνταξιοδοτικό δικαίωμα και η θεμελίωση του συντάξιμου αυτού χρόνου θα ισχύει αναδρομικά.
Πιστεύουμε πως αυτή η θεσμική παρέμβαση αποτελεί ισχυρό κοινωνικό κίνητρο και ρεαλιστική πρόταση υπέρ της οικογένειας, της μητρότητας και είναι μια ρεαλιστική απάντηση για τη συζήτηση που έχει ανοίξει για το ασφαλιστικό, πυρήνας του οποίου είναι η επίλυση του δημογραφικού, επιτρέποντας ταυτόχρονα, στη χώρα να είναι συνεπής προς τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Ε.Ε.»

Σφαιρικό συμπλήρωμα: Όσες δεν θέλουν ή δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν (με όριο την ηλικία των τριάντα), τότε, θα πηγαίνουν στο Στρατό να κάνουν εκεί κοινωνική θητεία. Αντιστοίχως, όσοι άνδρες δεν θέλουν ή δεν μπορούν να κάνουν στρατό, θα υπηρετούν τον αντίστοιχο χρόνο ως εθελοντές (υποχρεωτικά όμως) με αποστολή να καθαρίζουν, να φυλάνε και να φυτεύουν δένδρα στα καμένα δάση υπό τη διοίκηση της Δασικής και Πυροσβετικής.

Αμ' πώς; Και κάτι ακόμα: άπαξ και η γυναίκα συνταξιοδοτηθεί τέρμα τα "ψήσε μου καφέ", "πεθύμησα λαδερό", "πάτα μου το παντελόνι". Σύμφωνοι; Χεράκια έχουμε όλοι. Εξίσου!

Άλλο άμα σ' αγαπά πολύ και θέλει να σε ευχαριστεί απο χαρά και μόνο. Άλλο αυτό, μη τα μπλέκουμε... Όπως και το να θελει μια χριστιανή (ή απο άλλο θρήσκευμα) να χαρίσει στην Ελλάδα, βρε αδερφέ, ας πούμε τέσσερα παιδιά. Άρα 4Χ21 μας κάνει 84, επομένως δίνεις τέσσερα παιδιά, κερδίζεις επτά συντάξιμα. Ε, μη τα θέλουμε κι όλα δικά μας. Μια χαρά deal είναι, αν υποθέσουμε ότι θα σου τα μεγαλώνει άλλος για να μπορείς να εργάζεσαι ήσυχη και απερίσπαστη, όπως ο σύζυγος. Ποιος θα πληρώνει γκουβερνάντα; Αααα... δεν ξέρουμε, χρυσή μου, κάτσε και σκέψου τα. Εδώ μια φιλική ιδέα ρίξαμε ένεκα το Δικαστήριο.

Μην ανοίξουμε το άλλο θέμα, των γυναικών εκείνων που δεν εργάζονται έξω, αλλά μια ζωή ολόκληρη υπηρετούνε μέσα, εικοσιτέσσερις ώρες επτά μέρες όλο το χρόνο ολοκληρη την οικογένεια και περιμένουν απο τον άνδρα πότε θα δώσει εκείνα τα εξήντα ευρώ για ένα καινούργιο ζευγαράκι παπούτσια. Είναι, βλέπεις, γυναίκες που δεν δικαιούνται σύνταξης αφού δεν εργάζονται. Είναι, βλέπεις, βασίλισσες κι αρχόντισσες στο σπίτι... Ναι, ναι, ναι.

(Η ζωγραφιά ανήκει στον Γκούσταβ Κλιμτ)

ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟΝ ΤΥΠΟ;

Ομόφωνη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
αμφισβητεί το νόμο "περί Τύπου"

του Νικήτα Λιοναράκη

Ομόφωνη ήταν η καταδίκη της Ελλάδας με την προχθεσινή απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων! Και ομόφωνη η δικαίωσή μου, στην προσφυγή «Λιοναράκης εναντίον Ελλάδος» για τον αντιδημοσιογραφικό και τυποκτόνο νόμο 1178/81, όπως τροποποιήθηκε το 1995. Ο νόμος αυτός, ο γνωστός ως νόμος «περί τύπου», καθιέρωσε την αστική ευθύνη του δημοσιογράφου και έκτοτε εκατοντάδες δημοσιογράφοι σέρνονται στα δικαστήρια με βάσει αγωγές που καταθέτουν όσοι επιδιώκουν να φιμώσουν προσωπικά τους δημοσιογράφους αλλά και την ελευθερία της έκφρασης. Ο νόμος αυτός επέτρεψε να στηθεί μια πραγματική «βιομηχανία αγωγών» από διάφορους επιτήδειους.

Η υπόθεση αφορούσε μια ζωντανή εκπομπή μου του 1999, στην τότε ΕΡΑ-1 με τίτλο «Στις γειτονιές της Ελλάδας» και συγκεκριμένα μια συνέντευξη για θέματα εξωτερικής πολιτικής. Κατά τη διάρκεια της εκπομπής, ο συνεντευξιαζόμενος από εμένα άσκησε κριτική για τη δράση εμπλεκόμένων στην υπόθεση Οτσαλάν. Μεταξύ άλλων και του δικηγόρου Φ. Κρανιδιώτη.

Ο τελευταίος, επικαλούμενος «προσβολή της προσωπικότητάς του», άσκησε αγωγή. Βάσει αυτής καταδικάστηκα σε πρώτο και δεύτερο βαθμό, ενώ η σχετική απόφαση επικυρώθηκε και από τον Άρειο Πάγο.

Με δικηγόρο τον καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου, Σταύρο Τσακυράκη, προσέφυγα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Η σημερινή απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, φυσικά, θεωρεί «λαθεμένες» τις κρίσεις των ελληνικών δικαστηρίων. Συγκεκριμένα έκρινε, ότι υπήρξε παράβαση των άρθρων 6 (δικαίωμα σε δίκαιη δίκη) και 10 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (περί ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης). Καταδίκασε δε το ελληνικό δημόσιο σε αποζημίωσή μου, με το ποσό των 49.238 ευρώ.

Η απόφαση αυτή αφορά την προσωπική μου περίπτωση, αλλά εμμέσως αμφισβητεί και τον ίδιο το αντιδημοσιογραφικό νόμο. Διατυπώνει, δηλαδή, και κρίσεις που αποτελούν ευθεία αμφισβήτηση των βασικών διατάξεών του.

Α. Θεωρεί, ότι οι κρίσεις που ακούγονται ειδικά σε μία «πολιτική εκπομπή» αποτελούν «έκφραση γνώμης» και δεν συνιστούν «προσβολή προσωπικότητας».

Β. Θεωρεί, επίσης, ότι η δημιουργία αμάχητου τεκμηρίου με την αντικειμενικοποίηση των χρηματικών ποινών που προβλέπει ο ελληνικός νόμος (στάνταρτ ποσό για εφημερίδα, άλλο για ραδιόφωνο, άλλο για τηλεόραση, άλλο για περιφερειακά ΜΜΕ), δεν υπολογίζει την οικονομική κατάσταση του δημοσιογράφου.

Αυτά από μία πρώτη ανάγνωση της απόφασης.


Νικήτας Λιοναράκης
nilion@otenet.gr

ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΠΟΙΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ

Μάταιη η προσπάθεια για ένα λαό-αγέλη;

Πριν από λίγες μέρες λάβαμε ένα e-mail απο έναν δικηγόρο, τον κ. Γιώργο Τρανταλίδη (εμφανίζεται να έχει αποστείλει τις ίδιες επιστολές και στον κ. Αντώνη Καρκαγιάννη.)
Η μια αφορά στο "αδιάβλητο των εξετάσεων" και η άλλη στη καταστροφή απο τις πυρκαγιές.
Δημοσιεύουμε λοιπόν αυτές τις επιστολές του κ. Γ. Τρανταλίδη απο τον Πειραιά.
Ο τίτλος μας προκύπτει από φράσεις που χρησιμοποιεί ο ίδιος ο δικηγόρος - σχολιαστής.
Οι απόψεις του, απόψεις κάθε λογικού ανθρώπου, δημιουργούν ξανά τον ίδιο προβληματισμό, προβληματισμό καθε μέσου ανθρώπου.

Επίορκοι καθηγητές

Είναι γνωστό πως μέσα στη ζούγκλα της σύγχρονης διαφθοράς, το μοναδικό αξιοκρατικό σύστημα είναι οι πανελλαδικές εξετάσεις. Δυστυχώς επίορκοι και ανεγκέφαλοι καθηγητές έπληξαν θανάσιμα το θεσμό αυτό, νοθεύοντας τη βαθμολογία 33 γραπτών. Έτσι δημιούργησαν τεράστια προβλήματα σε υποψηφίους, στους γονείς τους και στο Υπ. Παιδείας. Επειδή λοιπόν η διαφθορά έχει εισχωρήσει ακόμη και στο (πρώην) άβατο της Παιδείας, το Υπουργείο όφειλε να καλυφθεί πριν από τις εξετάσεις ώστε να μην εκτεθεί. Όφειλε δηλαδή να διανείμει φυλλάδιο στους βαθμολογητές υπενθυμίζοντας σ’ αυτούς τις ποινές που προβλέπει ο Ποινικός Κώδικας για τα αδικήματα της πλαστογραφίας και της νόθευσης δημοσίου εγγράφου. Οι πολιτικοί εξετέθησαν για πολλοστή φορά γιατί ξέχασαν να καλυφθούν από το ανεκδιήγητο Δημόσιο που κινείται μόνιμα σε ένα θέατρο παραλόγου, λούφας, αφασίας και διαφθοράς. Καθηγητές που διαπράττουν τέτοια αδικήματα ρεζιλεύουν τον κλάδο τους και δημιουργούν απίστευτα προβλήματα για μια χώρα που μάταια προσπαθεί να γίνει ευνομούμενη.

Το μπετόν σκοτώνει

Στην Ελλάδα υπάρχει μια παροιμία που λέει: “Όταν καεί ένα δάσος ανοίγει ένα μεσιτικό γραφείο”. Έτσι λοιπόν μετά τις πυρκαϊές περιμένουν σαν κοράκια οι μεσίτες, οι αδίστακτοι εργολάβοι, οι αετονύχηδες μηχανικοί με κτηνώδη κερδοσκοπία και απληστία για να αρχίσουν τον τεμαχισμό σε οικόπεδα για να κτίσουν βίλες στα αποκαΐδια… Μια τριτοκοσμική και ανατολίτικη νοοτροπία σ’ όλο το μεγαλείο της. Υπενθυμίζω πως από το 2000 κτίστηκαν στην Αττική 40 εκατομμύρια τετραγωνικά (!), με αποτέλεσμα μεγάλες μάζες μπετόν να απορροφούν θερμότητα την ημέρα και να την αποβάλλουν τη νύχτα. Λόγω του μπετόν η ταχύτητα του ανέμου ανακόπτεται κατά 40%, που φυσικά είναι μολυσμένος. Υπενθυμίζω επίσης πως για κάθε τόνο τσιμέντου παράγεται και ένας τόνος διοξειδίου του άνθρακα. Να μην ξεχνάμε πόσα εκατομμύρια τόνοι μπετόν χρειάστηκαν για να κτισθούν “δάση αυθαιρέτων”, που υπολογίζονται σε 300.000. Χιλιάδες δήμαρχοι και αστυνομικοί έκαναν τα “στραβά μάτια” (βλ. παράβαση καθήκοντος) χωρίς να κατεδαφίζουν αυτά. Όλοι αυτοί οι ιδιοκτήτες έχουν πελώριες ευθύνες γιατί μας στέρησαν τον αέρα – οξυγόνο που αναπνέουμε. Λαός διεφθαρμένος που θέλει να κτίσει αυθαίρετο με ραγιαδίστικη και ανατολίτικη νοοτροπία, γιατί αυτός ο λαός έχασε τη λεβεντιά και την αξιοπρέπειά του! Αυτός λοιπόν ο λαός-αγέλη που βρίσκεται σε μόνιμη νάρκη και πονηριά τώρα θα αφυπνισθεί, γιατί δε θα έχει οξυγόνο να αναπνεύσει. Θα μάθει πως οι κομπίνες των αυθαιρέτων έχουν τεράστιο κόστος σ’ αυτό που λέμε ποιότητα ζωής. Δυστυχώς χωρίς οξυγόνο θα μετράμε νεκρούς.

Σχόλιο της ΣΦΑΙΡΑΣ:
Λέτε πράγματι να αφυπνισθεί ποτέ ένας... λαός - αγέλη; Και τι σημαίνει αυτό δηλαδή; Μήπως σκέψεις σαν αυτές, αγαπητέ κύριε, είναι κάπως αθώες δεδομένου ότι τόσο η αγέλη όσο και οι κακές συνήθειές της με τα γνωστά αποτελέσματα - που σας κάνουν να αγανακτείτε και να τα καταγγέλετε όπως κι όλοι μας αυτό κάνουμε - απο κάπου καλοτρέφονται και ακόμα καλύτερα συντηρούνται; Από πού άραγε; Τα αποτελέσματα, ναι, είναι όπως τα περιγράφετε. Τα αίτια όμως; Μοιάζουν να είναι πολύ πολύ βαθύτερα, αλλιώς θα είχαν ξεριζωθεί με τόσες και τόσες δεσμεύσεις, τόσες και τόσες υποσχέσεις απο παντού.
Άρα, μήπως πια να το πάρουμε απόφαση; Ότι όλα αυτά γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται και θα μένουν ατιμώρητα; Λέω, δεν ξέρω. Άλλωστε οι πιο νέοι πάντα πιστεύουν ότι θα αλλάξουν τον κόσμο. Ναι, ότι θα τον αλλάξουν! Θα τον αλλάξουν για τα καλά και θα τον ανταλλάξουν, όπως έκαναν και οι νέοι πριν απο αυτούς στους αιώνες των αιώνων...

ΦΑΟΥΛ ΓΙΑ ΤΟ Ε.Α.Π.

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ… ΣΤΗ ΓΝΩΣΗ;

Προσπάθεια
Αφορμή για τα σχόλια που ακολουθούν (καθώς και για την επαναδημοσίευση σχετικού περυσινού άρθρου από την χάρτινη ΣΦΑΙΡΑ με τίτλο “ΑΝΕΡΓΙΑ ΑΠΕΡΓΙΑ και μετά τι;”) μου έδωσε η εύλογη διαμαρτυρία εργαζόμενης σε μια μικρή ιδιωτική εταιρεία.
Η κοπέλα κατέχει πτυχίο αμερικανικού Πανεπιστημίου καθώς και αγγλικό Master στα Οικονομικά. Πήρε την απόφαση να αποκτήσει και νέο πτυχίο, κυρίως να αποκτήσει γνώσεις για τον Πολιτισμό της Ευρώπης, δεδομένου ότι η εταιρεία στην οποία είναι μισθωτή, δραστηριοποιείται στον τομέα των Μελετών για τον Πολιτισμό. Εργάζεται καθημερινά με κανονικό οκτάωρο ωράριο, ωστόσο οι επιδόσεις της στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο (Ευρωπαϊκός Πολιτισμός) δυο χρόνια τώρα είναι άριστες.
Ο εργοδότης εκτιμά την προσπάθεια της υπαλλήλου του και αποφασίζει να καλύψει τα έξοδα των σπουδών της για το τρίτο έτος, επιβραβεύοντας και αναγνωρίζοντας ότι το γεγονός αυτό είναι επωφελές όχι μόνον ατομικά για την οικονομία της εταιρείας του, αλλά και συνολικά για την Οικονομία της Γνώσης. Όλες οι εταρείες θα όφειλαν να κάνουν το ίδιο για όσους εργαζόμενους έχουν τη διάθεση να αποκτήσουν περισσότερα προσόντα και γνώσεις, θυσιάζοντας τον ελεύθερο χρόνο τους.

Άρνηση
Οι οικονομικές υπηρεσίες του Ανοιχτού Πανεπιστημίου όμως έχουν άλλη προσέγγιση.
Αρνούνται να αναγνωρίσουν στον εργοδότη το γεγονός ότι καλύπτει τα έξοδα εκπαίδευσης υπαλλήλου. Αρνούνται να εκδώσουν νόμιμη απόδειξη για την εφορία ότι το ποσόν κατεβλήθη από τον εργοδότη της φοιτήτριας που αποδεδειγμένα εργάζεται στην εταιρεία του. Αρνούνται να αναγνωρίσουν ότι ένας επιχειρηματίας συμμετέχει στην προσπάθεια ενός εργαζόμενου να γίνει ακόμα καλύτερος στον τομέα του, όχι μόνον καταβάλλοντας χρήματα αλλά πρωτίστως συμμερίζεται και κατανοεί αυτήν την αναγκαιότητα που άλλωστε αποτελεί και μια σαφή ευρωπαϊκή επιταγή.
Άραγε υπάρχει κάποια σκοπιμότητα από την πλευρά των οικονομικών υπηρεσιών του Ανοιχτού Πανεπιστημίου ή απλώς πρόκειται για σκέτη ανοησία κάποιων υπαλλήλων;
Υπηρετούν αυτές οι λογικές την Οικονομία της Γνώσης ή κάνουν οικονομία στη γνώση; Πού είναι τα κίνητρα και οι διευκολύνσεις τα οποία πρέπει να δίδονται απλόχερα δίχως εμπόδια; Και γιατί δηλαδή τα έξοδα φοίτησης δεν μπορούν να καταβάλλονται έστω σε δυο δόσεις;

Παρεξήγηση δια βίου
Κάποιοι λοιπόν μάλλον το εννοούν σαν Οικονομία στη Γνώση και όχι Οικονομία της Γνώσης. Ούτως ή άλλως για να γίνει πιο ανταγωνιστική η Οικονομία κόσμος και κοσμάκης θα μένει δίχως δουλειά είτε επειδή οι εταιρείες διώχνουν εργατικό δυναμικό είτε γιατί δεν ανοίγουν καινούργιες επιχειρήσεις - τουλάχιστον όχι εντός Ελλάδος, όσοι θέλουνε ευκαιρίες υπάρχουν στις βαλκανικές χώρες - κάποιος που δεν διαθέτει δικά του κληρονομικά κεφάλαια ή φοβάται να καταχρεωθεί σε τράπεζες, θα πρέπει κάπου αλλού να τρυπώσει όπως όπως κι έπειτα έχει ο Θεός είτε γιατί όλοι όσοι σπούδασαν κι έχουν γερά βιογραφικά θέλουνε μεμιάς να ξεκινήσουν ως βοηθοί διευθυντές (αλλά εκεί παίζει από τι είδους οικογένεια προέρχεσαι κι αν εκτός από σπουδές στο εξωτερικό εννοείται έχεις και γερά κονέ) είτε γιατί οι περισσότεροι Έλληνες μικρομεσαίοι επιχειρηματίες των τελευταίων δέκα – δεκαπέντε χρόνων αποδείχτηκαν αεριτζήδες (θυμηθείτε πώς σάλταραν απ’ τα παράθυρα διάφορες εταιρείες μέσα στο Χ.Α.Α.), τέλος πάντων για όλους αυτού και άλλους λόγους η λύση και η διέξοδος ήταν η εξής: δια βίου εκπαίδευση, συνεχής μάθηση και κατάρτιση, εξειδίκευση της εξειδίκευσης σε γνώσεις και δεξιότητες! Ακούγεται καλό και έως ένα βαθμό είναι σωστή και σοφή συμβουλή. Να γινόμαστε δηλαδή καλύτεροι διότι άνθρωπος αγράμματος τούβλο απελέκητο και τα λοιπά. Αλλά…
Καλά για τον νέο και τη νέα που ο γονιός πληρώνει να αποκτήσουν τα παιδιά εφόδια, όμως με τον ίδιο το γονιό τι γίνεται; Ποιος τον πληρώνει για να ξανασπουδάσει; Πώς θα διασφαλίσει επαγγελματική μακροζωία αν δεν ακολουθήσει την εντολή: «δια βίου εκπαίδευση»; Φυσικά δεν μιλούμε για ανθρώπους που «έχουν»· που έχουν παραπανίσια λεφτά να δαπανήσουν και για τον εαυτό τους εκτός από τα τρέχοντα της οικογένειάς τους. Η Νέα Οικονομία μονάχα απαιτεί από όλους τους εργαζόμενους, δίχως να υποχρεώνει ή έστω να διευκολύνει όσους εργοδότες πιθανόν να έχουν πρόθεση να συμβάλλουν θετικά και ουσιαστικά προς την κατεύθυνση της περίφημης Οικονομίας της Γνώσης μας μια που θα μας οδηγήσει σε ευημερία και σε ασφάλεια.

Περσινά ξινά σταφύλια
Ως κατ’ έτος έτσι και πέρυσι έτσι και φέτος απεργίες για τα εργασιακά δικαιώματα είναι σταθερά προγραμματισμένες στην ετήσια ατζέντα. Έτσι πρέπει για την τιμή του όπλου της απεργίας, αλλιώς τι κάνουν όσοι είναι επιφορτισμένοι με τη συντήρηση και φύλαξή του; Να το αφήσουν να σκουριάσει; Κάθονται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων μαζί με εργοδότες ή υπουργούς, διαπιστώνεται το αδιέξοδο στις συνομιλίες και ακολουθούν κινητοποιήσεις, ρεπορτάζ, σχόλια, προβληματισμοί.
Το κάτωθι άρθρο δημοσιεύτηκε στο πρώτο φύλλο της χάρτινης εφημερίδας μας στις 10 Μαΐου 2006. Δεν ξέρω τι άλλαξε από τότε.

ΑΠΕΡΓΙΑ και μετά τι;

Η μεγάλη στροφή προς τη νέα Οικονομία της Γνώσης- όρος που πρωτακούσαμε πριν από περίπου τέσσερα χρόνια, λίγο μετά την θριαμβευτική μας είσοδο με σαμπάνιες στον σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης- αποδείχτηκε μια επικίνδυνη, απότομη στροφή αφού σχεδιάστηκε και εφαρμόστηκε χωρίς προστατευτικά κιγκλιδώματα.
Νέοι στην αγορά εργασίας, ηλικιακά μεγαλύτεροι, άνδρες και γυναίκες οι επιβάτες της ταχείας εναποθέτουν τις ελπίδες τους για ευημερία στις υπεύθυνες διαβεβαιώσεις του μηχανοδηγού περί ασφαλούς πορείας μέσω της συνεχούς κατάρτισης προς ένα συγκεκριμένο προορισμό: Την καλά αμειβόμενη, σύμφωνα με τα προσόντα τους, σταθερή και πλήρη απασχόληση. Α, ναι, συγγνώμη…ουδείς δεσμεύτηκε για «σταθερή» ή «πλήρη» απασχόληση. Απλώς μας έδειξαν το δρόμο ταχείας κυκλοφορίας. Πόσες στροφές Μαλιακού έχει αυτός ο δρόμος; Πόσες δουλειές καλείται να αλλάξει στην επαγγελματική του ζωή ο άνθρωπος; Πολλές, μας λένε, με καμάρι αφού ο κόσμος αλλάζει. Και πόσες φορές θα βγει κάποιος από την παραγωγική διαδικασία, πόσες φορές θα επανακαταρτιστεί ώστε να επανέλθει ακόμα πιο ανταγωνιστικός; Πολλές, επιμένουν, όσες περισσότερες αντέχει ώστε να είναι πάντα έτοιμος να δεχτεί ό,τι του προσφερθεί γιατί ο κόσμος έχει αλλάξει.
Κόπωση, αυξημένη ανασφάλεια και μειωμένη αυτοπεποίθηση παρά την κατάρτιση στην οποία υποβάλλεται συνεχώς, είναι το τίμημα της ορθής «προσαρμογής» στην τάξη της νέας Οικονομίας.

ΑΝΕΡΓΙΑ με βιογραφικό

Η λεγόμενη δια βίου εκπαίδευση- κατάρτιση, που στερείται πραγματικής παιδείας και μόρφωσης, η άκρως εξειδικευμένη εργασία (ανοίγω ένα λάκκο αλλά δεν τον κλείνω) προσφέρει δήθεν νέες θέσεις, κατασκευάζει ανθρώπινα εξαρτήματα - ανταλλακτικά μιας χρήσεως στον παραγωγικό μηχανισμό, υπονομεύει την ποιότητα εργασίας προς όφελος της ταχύτητας και της ποσότητας παραγόμενων αγαθών, διασφαλίζοντας υπερκέρδη για κάποιες επιχειρήσεις, εταιρείες και ομίλους.
Υπονομεύεται η ποιότητα ζωής του εργαζόμενου που αποξενώνεται σταδιακά από τον κινητήριο μοχλό της ευημερίας, δηλαδή το δικαίωμά του στην πρωτοβουλία με θεσμοθετημένη συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων αλλά και στην ευθύνη του αποτελέσματος. Όχι σε επίπεδο συνδικαλιστικό- κομματικό προς εξυπηρέτηση αντίστοιχων σκοπιμοτήτων αλλά σε επίπεδο καθαρά επαγγελματικό- εργασιακό.
Υπάρχουν άνεργοι με εξαιρετικό βιογραφικό και εργαζόμενοι που χρειάζεται να αποκτήσουν νέες γνώσεις στο αντικείμενο της εργασίας τους, να βελτιωθούν.
Αυτό σημαίνει απολύω του δεύτερους και προσλαμβάνω τους πρώτους; Ή σημαίνει ότι ως εταιρεία δίνω την ευκαιρία στους ανθρώπους μου να αυξήσουν τις δεξιότητες τους προς όφελος της παραγωγικότητας διαθέτοντας ένα κονδύλι από τα υπερκέρδη για το σκοπό αυτό;

ΑΝΤΙΠΑΛΟΤΗΤΑ δημόσιου & ιδιωτικού τομέα

Ιδιωτικοοικονομικά είναι τα κριτήρια εργασίας και ανάπτυξης σε μια ελεύθερη οικονομία όπως η δική μας. Αυτό σημαίνει ταυτόχρονα και υψηλό επίπεδο παιδείας τόσο των εργοδοτών όσο και του προσωπικού της κάθε επιχείρησης με δικλείδες ασφαλείας στην κείμενη νομοθεσία για αυθαιρεσίες της μιας είτε της άλλης πλευράς έτσι ώστε η ελευθερία επιλογών και διαχείρισης έργου, πόρων και ανθρώπων να εξελίσσεται σε περιβάλλον επενδυτικής ασφάλειας και σταθερότητας κι όχι μονάχα στον ιδιωτικό αλλά και στον δημόσιο τομέα παροχής υπηρεσιών.
Όσοι χαρακτηρίζουν τον δημόσιο τομέα τροχοπέδη στην ανάπτυξη ας αναρωτηθούν πότε προσέφεραν αληθινές ευκαιρίες στους δημοσίους υπαλλήλους να βελτιώσουν το επίπεδο της παιδείας τους προτού καταλάβουν τη θέση στο δημόσιο, αλλά και μετά. Τι έκαναν ώστε ο υπάλληλος της δημόσιας υπηρεσίας από τον πρώτο έως τον τελευταίο, να αποκτήσει νοοτροπία στήριξης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας αντί να θεωρεί δεδομένο ότι πρόκειται για “αεριτζήδες” που πάνε να ξεγελάσουν το Δημόσιο;
Οι μεν θα έχουν πάντα να λένε για τους δε. Ο δημόσιος υπάλληλος θα βάζει στο μάτι το τζιπ του μικρομεσαίου επειδή δήθεν βγάζει εύκολα (μαύρα) λεφτά με κομπίνες, ο μικρομεσαίος θα κατηγορεί τον υπάλληλο ότι τάχα δίχως έγνοιες ή άγχος κάθεται και πληρώνεται. Κι οι δυο μαζί, αν τύχει και βρεθούν σε κανένα ταβερνάκι θα συμφωνήσουν πώς «αυτό δεν είναι κράτος» και θα συμφιλιωθούν μέχρι την άλλη μέρα το πρωί που ξαναρχίζει η αντιπαλότητα και ο αγώνας της επιβίωσης. Ό,τι όμως και να κάνουν αυτοί οι άνθρωποι, ό,τι και να πουν για το ποιος φταίει περισσότερο, βελτίωση των εισοδημάτων και πραγματικές θέσεις εργασίας δεν θα επιτυγχάνονται παρά ευκαιριακά όσο το κράτος δεν αποκτά βασική αρτηρία, κύριο άξονα, κεντρικό κορμό γύρω από τον οποίο θα ξετυλιχτούν οργανωμένα, ποικίλες και συμπληρωματικές παραγωγικές δραστηριότητες σε εθνικό επίπεδο με σοβαρά κίνητρα και διευκολύνσεις σε όσους πραγματικά παλεύουν να εξελιχτούν πέρα από φτηνές ή χοντρές κομπίνες και ευκαιριακά κονέ της μίζας και της αρπαχτής.
Ποια τέχνη, λοιπόν, και ποια δουλειά έμαθες καλά να κάνεις σήμερα, Ελλάδα μου, για να σου πω την τύχη σου, να σου πω το ριζικό σου, στο μεγάλο παγκόσμιο χωριό; Μακάρι το τιμημένο παρελθόν να αρκούσε από μόνο του να διασφαλίσει το μέλλον.

ΤΡΥΚ, ΚΟΝΕ, ΕΚΡΑΝ, ΡΕΚΛΑΜΑ

Επικοινωνιακές Ανάγκες

Η πρώτη φορά που άκουσα στην πολιτική αυτόν τον όρο, "επικοινωνιακή ανάγκη", ήταν πριν από περίπου επτά οκτώ χρόνια απο το στόμα στενού συνεργάτη εξέχοντος στελέχους μεγάλου κόμματος που μου είπε με ύφος: "Πιστεύεις ότι αυτή συνέντευξη θα εξυπηρετήσει κάποια επικοινωνιακή ανάγκη... ." Το είπε επειδή στη διάρκεια δημοσιογραφικής αποστολής, επιμόνως ζητούσα συνέντευξη απο το εξέχον στέλεχος πολύ απλά γιατί υπήρχε θέμα και θεωρούσα ορθό και πρέπον να απαντηθούν ερωτήματα που είχαν ανακύψει. Δεν πήγαινε έτσι όμως, δηλαδή ως αδήριτος ανάγκη ή υποχρέωση ενός πολιτικού να εξηγηθεί μέσω του δημοσιογράφου στο κόσμο που περίμενε να καταλάβει τι σήμαιναν ορισμένα πράγματα. Πήγαινε με το αν, μιλώντας, μάλλον απαντώντας σε συγκεκριμένα ερωτήματα εξυπηρετείται πρωτίστως η εικόνα του ίδιου.

Θέλω να πω ότι ο όρος "επικοινωνιακή σκοπιμότητα", ήταν κάποτε π.Δ. (προ Διαπλοκής)συνδεδεμένος με εμπορικά προϊόντα προς πώληση, δεν ήταν όρος συνδεδεμένος τόσο με πρόσωπα, δηλαδή πολιτικά πρόσωπα, ίσως με ηθοποιούς, τραγουδιστές, φωτομοντέλα που ήθελαν, κάνοντας διάφορα κόλπα (φιλιά, φωτογραφήσεις, πάρτυ κ.ά), να γίνουν πιο γνωστοί στο κοινό. Ναι, ξέρω, αστείο να το ομολογώ, αλλά κάπως άργησα να κατανοήσω όσα ήδη ήξεραν καλά από καιρό αρκετοί άλλοι και που σήμερα πια το ξέρουν όλοι, μέχρι τον τελευταίο κυβερνώμενο πολίτη που έχει σώας τας φρένας ότι "ψηφίζεις αυτόν που συνηθίζεις", ή, "αυτόν ξέρετε, αυτόν εμπιστεύεστε". Το τι σημαίνει ότι συνηθίζεις κάποιον ή ξέρεις κάποιον, ε, αυτό αφήστε το στους ειδικούς... Τα τρυκ επεκτάθηκαν με διάφορες μορφές εξίσου εντυπωσιακές και θεατρινίστικες και στα πολιτικά πρόσωπα.

Τα τελευταία δέκα δεκαπέντε χρόνια αναπτύχθηκε θεαματικά με απίστευτη, σχεδόν εξωφερνική ταχύτητα η λεγόμενη (και μονίμως αμφιλεγόμενη) επικοινωνιακή μέθοδος, τακτική, στρατηγική, διαδικασία, πρακτική, όπως θέλετε πέστε το, σε όλα τα πράγματα: μόρφωση, δουλειά, καριέρα, σχέσεις, οικογένεια, καταναλωτική συμπεριφορά. Στη ζωή γενικά, αυτή τη Life Style ζωή καθώς και σε ανθρώπους που είδαν διέξοδο ύπαρξης και δράσης κι ένα πεδίο δόξης (προσωπικής) λαμπρό και πολύ προσοδοφόρο στη σκηνή της Πολιτικής υπό την προϋπόθεση να αποκτήσουν γρήγορα α ν α γ ν ω ρ ι σ ι μ ο τ η τ α!

Και να τη διατηρήσουν, εννοείται, με κάθε τίμημα.

"Αναγνωρισιμότητα": λέξη που ως τέτοια δεν τη συναντάς εύκολα στα λεξικά, καθώς υποθέτουμε ότι είναι ...νεοπλασία (χε, χε, χε) της λέξης "αναγνωρίσιμος", αν και μάλλον όρος-εύρημα εμπορίας προσωπικοτήτων. Νέο προϊόν πολυτελείας. Νέο ως προς τη διατίμηση. Πόσο κάνει να αγοράσουμε λίγη ή πολλή αναγνωρισιμότητα; Ύστερα βρίσκουμε και τα ποσοστά της συνεχιζόμενης συνεργασίας με τους προμηθευτές αναγνωρισιμότητας. Ένας παράγων εταιρείας Δημοσίων Σχέσεων μου εξομολογήθηκε κάποτε ότι αν ήθελαν οπωσδήποτε για πελάτη τους κάποιο πρόσωπο (πολιτικό ή επιχειρηματικό) φρόντιζαν να το δυσφημίζουν κι ύστερα με κατάλληλους χειρισμούς να το φέρνουν στα νερά τους, π.χ. διοχέτευαν σε κάποια έντυπα και όπου αλλού ήταν δυνατόν απο το δίκτυο των επαφών τους μέσω συνεργατών ότι δήθεν στην τάδε μάρκα μακαρονιών βρέθηκαν σκουλίκια οπότε ο θιγόμενος έπαιρνε το μήνυμα και τότε η εταιρεία (αυτή ή άλλη δεν είχε τόση σημασία αρκεί να μπούν όλοι στο σύστημα), αναλάμβανε να αποκαταστήσει το κύρος και την αξιοπιστία του ίδιου ή των προϊόντων του. Ενώ, αν είχε συμμορφωθεί εξ' αρχής δεν θα χρειαζόταν να ξοδευτεί και για την αποκατάστασή του παρά μόνο για την περαιτέρω προώθησή του.

Αυτά περίπου δέκα χρόνια πριν. Σήμερα πλέον, οι πάντες είναι συμμορφωμένοι και ουδείς διανοείται να κινείται μόνος, δίχως κάποια στοιχειώδη επικοινωνιακή υποστήριξη.

Οι σκέψεις αυτές ήρθαν ξανά μηχανικά, παρακολουθώντας χτες το δελτίο του Νίκου Χατζηνικολάου στο ALTER, όπου άκουσα τον κ. Γιάννη Μανώλη της ΝΔ σε μακρά τηλεφωνική επικοινωνία (συνοδευόταν από ευμεγέθη φωτογραφία του στην οθόνη), να μιλά για το Συνέδριο και για την εκλογή νέου γραμματέα του κόμματος και να ισχυρίζεται ότι σιγά που έχει αυτός καμιά ανάγκη από... επικοινωνιακά κόλπα για αναγνωρισιμότητα! Καλά, συλλογίστηκα, ας μη τον "βγάζανε" για λίγο καιρό και σου 'λεγα. Α, ναι, τώρα θυμήθηκα ότι προ καιρού (το είχα γράψει κιόλας) εξέφρασαν εκτίμηση και θαυμασμό στο πρόσωπο του κ. Μανώλη κύκλοι των δημοσίων σχέσεων της αμερικανικής πρεσβείας. Ε, ναι, στόμα με στόμα εξυπηρετείται ακόμα καλύτερα ένα θετικό προφίλ με ή χωρίς αναγνωρισιμότητα.

Κι ακόμη, διαβάζοντας το άρθο του Ν. Φελέκη στην εφημ. Κόσμος του Επενδυτή, είδα πόσο ωραία μας υπενθυμίζει ο δημοσιογράφος αυτό που όλοι πρέπει να θυμόμαστε ότι "η εκλογική επίδοση συναρτάται απο τον αριθμό εμφανίσεων στα τηλεοπτικά παράθυρα και όχι απο το τρέξιμο στη γειτονιά, τη συνοικία, το χώρο της δουλειάς, την προβολή και υπεράσπιση κοινωνικών αιτημάτων". Θα πρόσθετα ότι ακόμα κι όταν αποφεύγει ο πολιτικός τα live παράθυρα (πάλι για επικοινωνιακούς λόγους), υπάρχει τρόπος να βγαίνει συχνά πυκνά μέσω video, ρεπορτάζ, σχόλια άλλων που γίνονται για κείνον.

"Οι ηγετικές ομάδες δεν αναδεικνύονται απο τη θεωρητική συγκρότηση, την πολιτική επάρκεια, τις οργανωτικές δυνατότητες, την κοινωνική δράση, αλλά από τα κονέ που υπάρχουν με τους εκδότες, τους καναλάρχες, τις διαφημιστικές εταιρείες" επισημαίνει ο δημοσιογράφος, έτσι μήπως και ξεχαστήκαμε.

Και μια που ξεφύλλιζα την εφημερίδα, θα σταθώ και στον αγαπημένο Κωστή Παπαγιώργη που αναρωτιέται: "Τι περίεργο που αυτοί οι επαγγελματίες της κενολογίας δεν παθαίνουν ποτέ κρίση συνειδήσεως;" Και παρακάτω κάνει με τα κρεμμυδάκια τις γυναίκες αυτού του είδους: "τα γυναικάρια που έχουν επιστρατευτεί όχι μόνο δεν απεχθάνονται τη σακατεμένη ρητορική που ΄χει επιβληθεί, αλλά κάνουν τα πάντα για να αποδείξουν ότι είναι γνήσια αντίγραφα των ανδρών" γράφει. Αναφέρεται άραγε σε όλες ανεξαιρέτως; Ή στη μεγάλη πλειονότητα; Αλλά ας μη πει σε ποιές, ας πει σε πόσες απ' όσες έχουν εκλεγεί βουλευτίνες, έτσι για να έχουμε μια τάξη μεγέθους. π.χ. 10 στις 10; 8 στις 10; Όχι γιατί; Να πει και ονόματα!

Πάντως μιλώντας για επικοινωνιακή τακτική, να, ένα μικρό παράδειγμα από τον Δήμο του Πειραιά:

"Την πρόθεση του να διεκδικήσει την επιστροφή της τριήρους στον Πειραιά, θα ανακοινώσει σε συνέντευξη τύπου , την Τρίτη 10 Ιουλίου, στις 12 το μεσημέρι στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου, ο Δήμαρχος Πειραιά κ. Παναγιώτης Φασούλας.
Για το σκοπό αυτό θα συσταθεί επιτροπή διεκδίκησης αποτελούμενη από εξέχουσες προσωπικότητες και τις δημοτικές παρατάξεις.
Ο Δήμαρχος κ. Φασούλας επιδιώκει την επιστροφή της τριήρους στον Πειραιά προκειμένου να αποτελέσει ένα βασικό άξονα γύρω από τον οποίο θα οργανωθούν σειρά πολιτιστικών εκδηλώσεων με στόχο την προβολή της πόλης.Ο κ. Φασούλας θα αναφερθεί επίσης στην απαξίωση του Ναυτικού Μουσείου στον Πειραιά επισημαίνοντας ότι θα πρέπει να διατεθούν πόροι για να αναβαθμιστεί η λειτουργία του ενώ παράλληλα θα αναφερθεί στην πρόθεση του για τη δημιουργία ενός υπαίθριου μουσείου αρχαίας ναυτικής τεχνολογίας."

Μια τριήρης πλήρης επικοινωνιακών ωφελημάτων είναι η πολιτική: deal και δέλεαρ μαζί!

ΟΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ

Με ανάπτυξη Δασών, Θαλασσών και Εισοδημάτων;

Με τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Πεπερντάιν των ΗΠΑ κ. Δήμο Βαρδιάμπαση συναντήθηκε στο γραφείο του στο Δημαρχείο (του Πειραιά) ο Αντιδήμαρχος Οικονομικών κ. Αρώνης.

Στη συνάντηση συζητήθηκαν θέματα που αφορούν την οικονομική ανάπτυξη και συνεργασία αφού ο κ. Βαρδιάμπασης είναι σύμβουλος του κυβερνήτη της Καλιφόρνια κ. Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ για θέματα οικονομικής ανάπτυξης.

Καταπληκτικό! Tonight we pepper dine in ...Pashalimani.

ΑΥΘΟΡΜΗΤΩΣ

Οργανωμένοι και ανοργάνωτοι έγραψαν...

Προσήλθαν πολλοί στο ραντεβού της πλατείας Συντάγματος έξω απο τη Βουλή, με λίγα πλακάτ, λίγα πανώ, άλλοι με φυλλάδια για ...οικόπεδα που πωλούνται και για μια συναυλία που θα γίνει την Παρασκευή στο ίδιο μέρος για τον ίδιο λόγο, όλοι έχοντας στο μυαλό ότι κάτι πρέπει να κάνουμε, κάπως να δείξουμε ότι υπάρχουν βαριές ευθύνες που πρέπει να αποδοθούν. Κι έτσι ειρηνικά κάθε λογής άνθρωποι, μικροί και μεγάλοι, συγκεντρώθηκαν ήσυχα, κάθονταν, κοίταζαν, φώναζαν μερικά συνθήματα ή γιουχάιζαν, κι άλλοι επιδίδονταν στο ανοιχτό μήνυμα της ...παλάμης. Η διαμαρτυρία για την αποτρόπαιη καταστροφή της Πάρνηθας εξελίχτηκε ομαλά και θα ήταν ακόμα πιο δυνατή η φωνή των ανθρώπων εάν αυτό το πλήθος τηρούσε για λίγο μιαν απόλυτη σιγή, μια νεκρική σιωπή να απλώνεται παντού γιατί είναι πιο τρομακτικό κι απ' την πιο σπαρακτική κραυγή να βλέπεις ένα ετερόκλητο πλήθος να παρίσταται και να σιωπά: απειλητικά, προειδοποιητικά γιατί η αποκατάσταση μιας ανεπανόρθωτης ζημιάς, κακά τα ψέματα, που προκαλέσαμε όλοι εμείς με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κι αφήνουμε να απλώνεται και να εξαπλώνεται, είναι τελικά με τη δική μας εντολή. Άλλο αν η Φύση και η ζωή θα αναγεννιέται μέσα απο τις στάχτες της...

Αλλά μέχρι τότε, όπως έγραφε ένα πλακάτ, Όποιος χρειάζεται οξυγόνο να αγοράζει απο το φαρμακείο κι όποιος χρειάζεται δροσιά να αγοράζει κλιματιστικό.

Τα πώς και τα γιατί

Από πού θα αρχίσει και πού θα καταλήξει η αποκατάσταση, η παλινόρθωση, η επανίδρυση και ό,τι άλλο επηρεάζει την παρούσα ζωή μας δεν το ξέρω, αλλά περιμένω να ακούσω τι σκέφτονται οι αρχηγοί μας, οι αρχηγέτες μας, σε ορισμένα εξαιρετικά γνώριμα θέματα σε κάθε πολιτική προεκλογική και κυβερνητική ατζέντα, θέματα που απασχολούν χρόνια και χρόνια στρατευμένους και απόστρατους πολίτες, πολιτικούς, ενεργούς και μη, απ' όπου κι αν προέρχονται όπου κι αν αποσκοπούν γενεές επί γενεών, μήπως και δούμε άσπρη μέρα σ' αυτόν τον τόπο όπου όλοι καλά περνάμε και τα προσπερνάμε με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, αυτά τα ίδια και τα ίδια. Και ιδού ποιά εννοούμε:

1. Πώς αντιλαμβάνεστε εσείς και πώς ορίζετε το περίφημο «πρόβλημα παιδείας» στην Ελλάδα· αυτό που όλοι συμφωνούμε ότι υπάρχει και συχνότατα το επικαλούμεθα για όλα όσα ταλαιπωρούν την ελληνική κοινωνία και την εμποδίζουν να καλυτερέψει;

2. Τι φταίει για τα «χάλια» των ελληνικών Α. Ε. Ι ;

3. Σε τι οφείλεται, κατά τη γνώμη σας, η τεράστια δυσκολία να βρει κάποιος δουλειά πλήρους και σταθερής απασχόλησης, που να αμείβεται αναλόγως των τυπικών προσόντων του (αν είναι νεοεισερχόμενος στην παραγωγική διαδικασία) ή του βιογραφικού και της εμπειρίας του (αν είναι παλαιός ή απολυμένος); Μήπως το ότι «δεν υπάρχουν δουλειές» είναι σκέτος μύθος και υπερβολή;

4. Γιατί καταντήσαμε να χρειάζονται δυο δουλειές (ή και τρεις) μέσα στην ίδια, μη πολυμελή, οικογένεια (π.χ. ζευγάρι με ένα παιδί), αν βεβαίως η επιδίωξή τους είναι να ζουν αξιοπρεπώς, δίχως πολύ σπουδαίες στερήσεις στην καθημερινότητά τους.

5. Τι σημαίνει για εσάς «ευημερία» και «ευτυχία» του ανθρώπου σήμερα;
Πώς αξιολογείτε το επίπεδο ευημερίας και ευτυχίας του μέσου Έλληνα;

6. Τάσσεστε υπέρ ή κατά του να είναι ο άνθρωπος «καταναλωτικός τύπος»· έστω κι αν για το σκοπό αυτό καταφεύγει στην αγορά των γνωστών (διαφημιζόμενων και από τηλεοράσεως) τραπεζικών καταναλωτικών δανείων. Είναι, λέτε, θέμα… παιδείας;

7. Ποια θεωρείται ως τα σοβαρότερα εμπόδια ώστε ο μέσος πολίτης αυτής της χώρας (Έλληνας ή ξένος) να απολαμβάνει άμεση, αποτελεσματική και υψηλού επιπέδου ιατρική φροντίδα, όποτε και για όποιο λόγο τη χρειαστεί, στα δημόσια νοσοκομεία.

8. Γιατί υπάρχουν «συντάξεις πείνας»; Μήπως κάποιοι συνταξιούχοι π.χ. αυτοί των 400 ευρώ, όταν ακόμα ήταν νέοι και γεροί δεν δούλεψαν όσο θα έπρεπε στη ζωή τους;

9. Δούλεψε να φας και κλέψε να ’χεις.» Έχετε ακούσει ποτέ κανέναν να το λέει αυτό; Αν ναι, τι σκεφτήκατε; Γιατί πιστεύετε ότι το λένε;

10. Ο μισός πληθυσμός της Ελλάδας ζει στην Αθήνα και οι περισσότεροι άνθρωποι κατοικούν σε περιοχές με αυξημένη ρύπανση, ελάχιστους ή μηδενικούς ελεύθερους χώρους δένδρων και πρασίνου, υποτυπώδη πεζοδρόμια, στριμωγμένοι ανάμεσα στην ασχήμια και τα αυτοκίνητα. Μήπως είναι «άξιοι της μοίρας τους»; Μήπως είναι κι αυτό θέμα …παιδείας; Μήπως φταίνε αυτοί για τη χαμηλή αισθητική και την υποβαθμισμένη ποιότητα του περιβάλλοντος διαβίωσής τους; Μήπως υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που απλώς προτιμούν παραπάνω τσιμέντο αντί για ένα δέντρο;
Κι αν είναι έτσι, εσείς συμμερίζεστε αυτήν την εικόνα στις πόλεις μας που ολοένα επεκτείνονται; Πώς αντιλαμβάνεστε την έννοια μιας ανθρώπινης πόλης σε αναλογία πληθυσμού, δένδρων και τσιμέντου;

Τέλος, εσείς τι πιστεύετε; Αλήθεια πέρασε η εποχή των μεγάλων πολιτικών ηγετών με τα υψηλά ανθρωπιστικά οράματα για μια ειρηνική κοινωνία με μόρφωση, δουλειά, υγεία, ασφάλεια στα νιάτα και τα γεράματα και όμορφο φυσικό περιβάλλον;
Όλα αυτά είναι τελικά θέματα τύχης, μοίρας ή πολιτικών επιλογών;

Φίλοι επισκέπτες αυτής της ηλεκτρονικής σελίδας,

Σας ενημερώνουμε ότι πρώτη απ' όλους έχει ανταποκριθεί θετικά για να μας απαντήσει γραπτώς (έως τις 2 Σεπτεμβρίου 2007) η Γενική Γραμματέας του ΚΚΕ κυρία Αλέκα Παπαρήγα.

Προσδοκούμε την θετική ανταπόκριση από τον πρωθυπουργό, Κώστα Καραμανλή, αν και δεν δίνει συνεντεύξεις προς το παρόν μας είπαν απο το Μαξίμου.

Σε απόλυτη εκκρεμότητα βρίσκεται ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Γιώργος Παπανδρέου. Έχουμε παράπονο περισσότερο από το Γραφείο Τύπου (ούτε καν μπήκαν στον κόπο να μας πούν εάν έλαβαν το e- mail με τα ερωτήματα για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ.

Από τον ΣΥΡΙΖΑ μας ενημέρωσαν ότι τα ερωτήματα ελήφθησαν και έχουν διαβιβαστεί στο γραφείο του κυρίου Αλέκου Αλαβάνου.

Από το ΛΑΟΣ; Περιμένουμε την διευθύντρια να επικοινωνήσει μαζί μας, έτσι μας είπαν όταν τηλεφωνήσαμε: "θα σας καλέσει εκείνη".

Δηλαδή ανταπόκριση (θετική ή αρνητική ή ουδέτερη) ως τώρα δεν είχαμε μόνο απο το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ!

Περιμένουμε και τις δικές σας απαντήσεις σε κάποια ή σε όλα τα ερωτήματα.

ΕΚ ΤΩΝ ΩΝ ΟΥΚ ΑΝΕΥ

Sinequanon

Εντελώς απαραίτητη είναι στη ζωή μας η Τέχνη, σε κάθε της μορφή να σε ανυψώνει, να σε βγάζει απο αδιέξοδα, να σε παίρνει και να σε πηγαίνει εκεί όπου μόνος δεν θα κατόρθωνες ποτέ να φτάσεις επειδή τα αόρατα χοντρά τζάμια σε ξεγελούν: δεν περνάς κυρά Μαρία, δεν περνάς. Όποιος μπορεί, λοιπόν, ας τραβήξει τη σιδερένια γκαραζόπορτα να βγούμε, ν' ανασάνουμε. Πώς ζούμε, πώς πεθαίνουμε, το ξέρουμε καλά. Πώς κάθε μέρα, κάθε στιγμή ξαναγεννιόμαστε, πώς φεύγουν απο πάνω μας βαριά τού χτες φορτία, αυτό να δούμε. Πώς;

Τέχνη να σε γυρίζει εκεί που ήδη βρίσκεσαι, ψάχνοντας μάταια κάτι, κάποιον μες τους δρόμους της πόλης, στην ταλαιπωρία της φευγαλέας επιθυμίας για επαφή; Στην πεζή βεβαιότητα των ενεργών αποβλήτων ανάμεσα στους πολλούς όσο υπάρχουν και τον έναν που τελειώνει; Των ρημάτων που τάχα υποδηλώνουν κίνηση και ζωντάνια; Τέχνη του να βρισκόμαστε, να μπλεκόμαστε, να περικυκλωνόμαστε, να περιλαβαινόμαστε, να τραβιόμαστε, να αποτραβιόμαστε, να σερνόμαστε, να αναποδογυριζόμαστε, να αγκαλιαζόμαστε, να αγγιζόμαστε, να καθόμαστε, να σηκωνόμαστε, να κουτρουβαλιαζόμαστε μονάχοι μας στο τέλος να κειτόμαστε, μονάχοι μας για πάντα; Και για μουσική έναν ήχο ακατάληπτο, μονότονο ψίθυρο; Την Τέχνη της απόγνωσης; Να τη δεχτώ ως συμβολισμό, πειραματισμό, νεωτερισμό, ακόμα και ρεαλισμό, μόνο που...

Αυτή η Τέχνη εμένα δεν μου δίνει φτερά. Μου ψαλιδίζει κι αυτά τα πολύ μικρά που με κόπο απέκτησα. Γι αυτό δεν μου αρκούν μόνο τα ευέλικτα σώματα χορευτών που στρίβουν και λυγίζουν και δεν σπάζουν μόνο και μόνο για να συλλογίζομαι πως κι εγώ σαν άνθρωπος τραβιέμαι, σέρνομαι, συντρίβομαι, σκύβω, πέφτω, σηκώνομαι πάλι, μόνη ή μαζί με άλλους, ώσπου αναπόδραστα κάποτε να τυλιχτώ κι εγώ στο λευκό σύννεφο της αιώνιας ανυπαρξίας.

Αχ, αυτή η γοητευτική Τέχνη της ανησυχίας, του φόβου, της μοναξιάς, της αβεβαιότητας είναι τόσο δύσκολη, τόσο απίστευτα απαιτητική να την καταφέρεις, άνθρωπέ μου, να σου μιλήσει.

Θύμιζαν κάπως την Ομάδα Εδάφους του Δημήτρη Παπαϊωάννου, μα έχουν ακόμα δρόμο...

Τέλος σε ό,τι αφορά το γενικότερο ενδυματολογικό, τι να πω, σαν να πηγαίνουμε το σκύλο βόλτα ή στο περίπτερο για τις εφημερίδες της Κυριακής;

ΣΤΗ ΗΡΩΔΕΙΟ ΚΑΙ ΣΤΟΥ ΠΑΠΑΓΟΥ

Γκιγιέμ - Ντάουνς σημειώσατε 2

Η ζωή τι είναι; Είναι χρώματα, χορός, τραγούδι, έρωτας! Αυτό μας μεταβίβασε, μαγικά, στο νου από τα πρώτα κιόλας λεπτά ως το τέλος, ξανά και ξανά, η Λίλα Ντάουνς, η Μεξικάνα, μέσα από το απλό θεατράκι στου Παπάγου, ανταποκρίθηκε στα ιερά μυστικά της ζωής, χαρίζοντας σε όσους τυχερούς ήταν εκεί μια νύχτα γεμάτη χρώμα, κίνηση, έκφραση, πάθος.

Η φωνή της έφτανε ως τ' αστέρια κι απο κει επέστρεφε αστρική πλημμυρίδα τις καρδιές μας.

Ναι, ήταν πολύ όμορφα, σας λέω, Τι υπέροχα που ήταν!

Κι ενω η Λίλα μας έδωσε μεμιάς απάντηση στο τι εστί ζωή, η Γαλλίδα, Συλβί Γκιγιέμ, ήταν σαν να ρωτούσε συνεχώς εμάς να της το πούμε. Ξάπλωσε στη σκηνή του Ηρωδείου κι άρχισε να το φιλοσοφεί, ώσπου κάποιος από το κοινό πετάχτηκε και την κάλεσε να εκφραστεί καλύτερα με το χορό της, κι εκείνη ειρωνεύτηκε λίγο και του είπε: "έλα να με βοηθήσεις". Μα, ma cherie, όλα αυτά δεν είχαν νόημα (προς στιγμήν πίστεψα ότι ο θεατής ήταν βαλτός), ούτε το τι ακριβώς σημαίνει μια γαλλική λέξη και γενικά ένα ψάξιμο επικρατούσε στην όλη ιδέα της παράστασης με την καλή και όμορφη χορεύτρια να σου δημιουργεί μεγάλη προσδοκία για κάτι, αλλά τελικά εκείνη τη βραδιά Σαββάτου με πανσέληνο στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, ας το πω έτσι, η Συλβί Γκιγιέμ μου έδωσε την εντύπωση ότι δεν προσπάθησε ιδιαίτερα να δώσει τον καλύτερο εαυτό της, έμοιαζε λες κι έκανε ένα ζέσταμα ή κάποια πρόβα. Όχι ότι ήταν κι άσχημα, αλλά είπα μέσα μου, Τι κρίμα θα μπορούσε να ήταν υπέροχη...

ΨΑΞΕ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΝΑ ΒΡΕΙΣ...

Τον Πειραιά

Πρωτοσέλιδο στις περισσότερες ευρωπαϊκές εφημερίδες έγινε ο Πειραιάς, με αφορμή τη μεγάλη δημοπρασία που πραγματοποιήθηκε πριν λίγες ημέρες, για τους σκοπούς του διεθνούς ιδρύματος MENTOR.
Επικεφαλής του ιδρύματος είναι η βασίλισσα της Σουηδίας Sulvia, ενώ πρόεδρος για τη Γερμανία , η διεθνούς φήμης ελληνίδα τραγουδίστρια και Αντιδήμαρχος Πολιτισμού και Διεθνών Σχέσεων Πειραιά κ. Βίκυ Λέανδρος.
Στα πλαίσια αυτής της δημοπρασίας ο ευρωπαίος μαικήνας των τεχνών Μικ Φλικ, προσέφερε 25000 ευρώ, με αντάλλαγμα μια ξενάγηση στον Πειραιά από την Αντιδήμαρχο.
Μετά την δημοπρασία, η κ. Βίκυ Λέανδρος έδωσε ένα μεγάλο κονσέρτο που κάλυψαν μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα της Ευρώπης.Το ίδρυμα MENTOR δραστηριοποιείται πανευρωπαϊκά για την καταπολέμηση των ναρκωτικών.

Γεμάτο με φεγγάρι

Μια ξεχωριστή βραδιά διοργάνωσε ο Δήμος Πειραιά και η Αντιδήμαρχος Πολιτισμού και Διεθνών Σχέσεων κ. Βίκυ Λέανδρος στη πλατεία Κανάρη στο Πασαλιμάνι.
Τα συγκροτήματα «ΜΕΔΟΥΔΑ» και «ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΙ» της ATLANTIS RECORDS ενθουσίασαν τους παρευρισκομένους που χειροκρότησαν τα δύο ροκ σχήματα για την όμορφη μουσική τους.
Ξεχωριστή νότα στην εκδήλωση που έγινε το Σαββατόβραδο έδωσαν δέκα μηχανές HARLEY – DAVIDSON που εντυπωσίασαν με την παρουσία τους το κοινό.
Το 1ο φεστιβάλ νέων συγκροτημάτων συνεχίζεται το Σάββατο 7 Ιουλίου, στις 21:00 με τα συγκροτήματα «ΑΤΜ» και «ΑΓΡΥΠΝΟΙ ΦΡΟΥΡΟΙ».
Χορηγοί επικοινωνίας είναι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί ATLANTIS 105,2 FM και ΚΑΝΑΛΙ 1 90,4 FM.

ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΤΗ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ

Αχ, κατακαμένη Πάρνηθα

Να πώς το έθεσε η Σούζυ με τον απλοϊκό τρόπο του σκέπτεσθαι που διαθέτει ως μέση εργαζόμενη Ελληνίδα, μέσης ηλικίας, μέσης οικονομικής κατάστασης, μέσης μόρφωσης: «Βρε, αυτοί» είπε – και το αυτοί το είπε με περιφρόνηση σχεδόν με αηδία - «πρέπει να φύγουν, να εξαφανιστούν τώρα, όχι να φύγουν μόνο από την κυβέρνηση, από τη χώρα, να φύγουν από προσώπου γης.» Κι έμοιαζε κάπως να ξελαφρώνει λέγοντας αυτό: κάποιοι δηλαδή να ντρέπονται πάρα πολύ για το φοβερό κακό· για όλα εκείνα τα ζώα, τα δέντρα, τα ζωύφια, τα χορτάρια από το πιο μεγάλο ως το πιο μικρό που τόσο απαίσια πέθαναν εξ’ αιτίας μας.

Εξ’ αιτίας μας, βέβαια, εξ’ αιτίας των ανθρώπων γιατί και οι ακραίες καιρικές συνθήκες είναι εξ’ αιτίας μας, και οι πολιτικές ευθύνες, και οι αστικές και οι ποινικές και οι εμπορικές και οι λόγω βλακείας ευθύνες, είναι καταστροφές που συμβαίνουν εξ’ αιτίας αυτών που εγκληματούν συνειδητά κι εκείνων που τους διευκολύνουν ασυνείδητα· επειδή οι πρώτοι κινούνται με ασφάλεια, ξέροντας καλά, χρόνια τώρα, ότι τα μέτρα πρόληψης και αντιμετώπισης είναι (και ήταν πάντοτε) πρόχειρα, ελλιπή, ανεπαρκή. Οι δεύτεροι επίσης ξέρουν ότι η τιμωρία του εγκληματία κατά του φυσικού περιβάλλοντος είναι θεωρητική και πρακτικά ανέφικτη. Γιατί; Δεν υπάρχει γιατί. Γιατί έτσι. Άλλοι λένε «τα συμφέροντα», άλλοι λένε, Δε γίνεται να πιάσεις εμπρηστή και να’ σαι σίγουρος ότι αυτός το έκανε άμα δεν το ομολογήσει ή άμα δεν υπάρχουν μάρτυρες που να τον έχουν δει και να το καταθέσουν και να στέκει η μαρτυρία κ.λπ. κ.λπ. Ίσως γιατί κανείς ποτέ δεν πήρε στα σοβαρά το να πιαστεί ένας, έστω ένας που έβαλε φωτιά κι ένας, έστω ένας που τον πλήρωσε για να τη βάλει και να τους δέσουνε και τους δυο μαζί ανάμεσα στα καμένα και να τους πυρπολήσουνε ζωντανούς.

Και να γινόταν, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Κι αφού δεν γίνονται αυτά τα πράγματα πώς θα αναλάβουν άλλοι, οι υψηλά ιστάμενοι την όποια ευθύνη μόνο και μόνο επειδή δεν πρόλαβαν, δεν συντόνισαν τέλεια την αντιμετώπιση των πυρκαγιών, της μίας ή πολλών, της Πάρνηθας ή της Πεντέλης, του Υμηττού ή του Μαινάλου.

Η ευθύνη, φίλη μου, είναι μόνο δική μου και δική σου. Να το θυμάσαι. Γι αυτό κανείς δεν τιμωρείται ποτέ εκτός από τα θύματα δηλαδή εμάς. Η ευθύνη είναι όλων μαζί ταυτόχρονα κι όλοι μαζί θα τιμωρηθούμε όταν θα ’ρθει η ώρα με διαφορετικό τρόπο κι από άλλη αιτία, ξεχωριστά ο καθένας, όταν θα αναρωτιόμαστε: Μα γιατί, γιατί Θεούλη μου, τι έκανα και με τιμωρείς τόσο άδικα;

Αλλά να αφήσουμε τις νομοτελειακές αμπελοφιλοσοφίες.

Υπάρχει τρόπος να μη καιγόμαστε άδικα, υπάρχει λύση, υπάρχει οπωσδήποτε κάτι που αν το κάνουμε και το τηρούμε ευλαβικά, θα ζούμε στον επίγειο παράδεισο με τα δάση μας, με τα ωραία νερά μας, με τα ζώα μας, τα πουλιά, οξυγόνο άφθονο να αναπνέουμε. Αμέ, υπάρχει η πιο καταπληκτική ιδέα ώστε να μη βάζει κανείς επίτηδες φωτιά στη ζωή μας, κι αν καμιά φορά αρπάξει πυρκαγιά κατά λάθος ή κατά κακή τύχη, θα σβήνει πολύ γρήγορα προτού επεκταθεί και γίνει ανεξέλεγκτη, κι ύστερα ακόμα κι η πιο περιορισμένης έκτασης ζημιά θα αποκαθίσταται κι όλα θα γίνονται καλύτερα από πριν. Υπάρχει, γιατί δεν μπορεί να’ χουμε φτάσει στο διάστημα (εντάξει όχι εμείς αλλά το ίδιο κάνει) και να μην υπάρχει τρόπος για τη Γη. Κάτι άλλο παίζει...

Και μέχρι να γίνει το θαύμα, όσοι μας κυβερνούνε κατόπιν της δικής μας λαϊκής εντολής κι έχουνε τη χαρά να γίνονται αρμόδιοι υπουργοί και πρωθυπουργοί, αυτοί όλοι οι σπουδαίοι άνθρωποι, να πληρώνουνε πρόστιμα, πολύ μεγάλα πρόστιμα στην πόλη ή το χωριό όπου υπάγεται η κάθε καταστροφή· από την τσέπη τους κανονικά να πληρώνουν "φόρο τιμής" επειδή επί υπουργίας τους και πρωθυπουργίας τους συνέβη κακό κι επειδή απέτυχαν να το προλάβουν για να μη συμβεί. Κάθε πρωθυπουργός και κάθε υπουργός να πληρώνει στο δημόσιο κορβανά, ας πούμε από 150.000 ευρώ! Λέτε να μην τα’ χουν; Λέτε να είναι πολλά; Μα και τα αξιώματά τους, η δύναμη και η ισχύς τους, η αίγλη και οι τιμές που τους αποδίδονται όπου πάνε κι όπου σταθούνε πολλά είναι, πολύ περισσότερα είναι τα οφέλη που απολαμβάνουν σε σχέση με τις ευθύνες που αναλαμβάνουν. Όπως κι εμείς, οι ασήμαντοι πολίτες που πληρώνουμε πολύ περισσότερους φόρους απ’ όσο αξίζει η λειψή λειτουργία μιας πεπαλαιωμένης, μεταχειρισμένης, κουρασμένης κρατικής μηχανής με μαϊμούδες ανταλλακτικά.
Υποτίθεται ότι όταν ένας υπάλληλος σε μια εταιρεία (δημόσια ή ιδιωτική) βρεθεί υπεύθυνος για οποιαδήποτε ζημιά (από αμέλεια ή δόλο) είτε την πληρώνει είτε απολύεται. Εκτός κι αν η επιχείρηση είναι οικογενειακή οπότε δεν βάζεις το μαχαίρι στο λαιμό του αδερφού σου, του κουμπάρου σου, του μπατζανάκη σου· κάτι τέτοιο αντίκειται στις ελληνικές παραδόσεις, παντός είδους και άνευ όρων παραδόσεις. Αλλά βλέπεις στη εταιρεία η Ωραία Ελλάς δεν έχει υπεύθυνους. Μόνο γνωστούς και... εξαιρετέους έχει.

Κι όσο για το τι είναι αυτό το κάτι που θα τα κάνει όλα ωραία, δεν σας πω εγώ, αυτοί πρέπει να το βρουν και να μας το πούν, αλλιώς, όπως λέει κι η Σούζυ, να σηκωθούν και να φύγουν, όχι από την κυβέρνηση, από τη χώρα να φύγουν γιατί δεν τους χρειάζεται κανείς· αλλού να πάνε να λένε αυτά που ξέρουνε, αλλού να πάνε τάχα να φτιάξουνε και να νοικοκυρέψουνε τον κόσμο· εδώ αρκετά μας υποχρέωσαν μερικοί μερικοί.
Και μέχρι να αποφασίσουν να κάνουν κάτι, να πληρώσουν κάτι περισσότερο από τη δική τους τσέπη για τα κοινά: τα καμένα δάση και τα καημένα ζώα.

Κι εμείς που υποτίθεται είμαστε υπεύθυνοι και γι αυτούς και για όλα, να πάμε (γιατί όχι;) την Κυριακή, στις 8 Ιουλίου στις 7 το απόγευμα έξω από τη Βουλή να απαιτήσουμε να αναστήσουν όλα όσα κάηκαν στην πυρά μιας χρόνιας ανικανότητας, ολιγωρίας, βλακείας, αδιαφορίας, υποκρισίας για το περιβάλλον, εγκληματικής ανευθυνότητας.

Αλλά θέλετε να σας πω κάτι: Τίποτα δεν θα γίνει. Θα ξεχαστεί κι η Πάρνηθα όπως όλα. Κι ο χορός της αυτοκαταστροφής μας θα γίνεται ολοένα πιο ξέφρενος. Γιατί και τα παιδιά, δυστυχώς, έχουν ήδη αρχίσει να νιώθουν ξένα (alien) προς τη Φύση όπως τη ξέρανε κάποτε απο τα παραμύθια.